WELLNESS

Ένα γράμμα στον Μπαμπά μου

Τα κορίτσια για τους μπαμπάδες τους είναι το λιγότερο πριγκίπισσες. Για τον δικό μου ήμουν πιο πριγκίπισσα και από πριγκίπισσα, ήμουν βασίλισσα, αυτοκράτειρα, η ομορφότερη, η εξυπνότερη, η μια και μοναδική.

Έχασα τον μπαμπά μου το 2006 αφού τελικά δεν κέρδισε όπως είχε υποσχεθεί τον καρκίνο και ήταν η μια και μοναδική υπόσχεσή του που αθέτησε. Του γράφω αυτό το γράμμα λοιπόν και του το στέλνω με αγάπη σε αυτή την ημέρα του πατέρα γιατί ξέρω ότι βρίσκεται κάπου ψηλά με άλλους cool τύπους (έχει γίνει ΣΤΑΝΤΑΡ κολλητός με τον Frank Sinatra) και πίνει το espressάκι του αυτό το πρωινό.

Μπαμπά μου,

Μου λείπεις. Δεν έχω με ποιον να σχολιάσω τη Formula 1 και ξέρουμε και οι 2 πως η μαμά υποστηρίζει τον κάθε άχρηστο πάντα. Αστειεύομαι, μου λείπει η αγκαλιά σου. Δεν ξέρω αν σου έχω πει πως τα βράδια αν δεν είμαι καλά προσποιούμαι πως έρχομαι στο σπίτι σου για καφέ και πως όποτε κάποιος με στεναχωρεί λεω από μέσα μου «Θα το πω στον Μπαμπά μου».

Έχω να κάνω ιππασία από τότε που έφυγες για να κάνεις παρέα με αυτούς τους cool τύπους (hello Frank, hey there Mr. Senna) και δεν σε ευχαρίστησα ποτέ που μου έμαθες ιππασία (θα μάθω και τη βαφτισιμιά μου). Δεν σε ευχαρίστησα που επέμεινες στην ιππασία για να μάθω να αγαπώ λίγο περισσότερο τα ζώα. Thanks for that αν και η γειτόνισσα κάθε φορά που μαζεύω άλλο ένα αδέσποτο «σαν τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου» παθαίνει mini κρίσεις.

Νιώθω πολύ μόνη μου μερικές φορές. Δεν ξέρω να ξαναβάζω μπρος το αυτοκίνητο όταν μένει από μπαταρία (αν ήσουν εδώ ΔΕΝ θα έμενε από τίποτα) και δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω όταν σκουραίνουν τα πράγματα. Μου λείπει η ψυχραιμία σου. Μου λείπει αυτό το «όλα θα πάνε καλά» σου και το πώς κάθε συζήτηση τελείωνε με έναν χορό. Ξέρεις, δεν βρίσκω κανέναν να χορέψω ούτε τανγκό, ούτε rock n roll ούτε τίποτα.

Το ξέρεις ότι παραλίγο να παντρευτώ; Το ξέρεις, όλα τα βλέπεις. Το ξέρεις ότι έχω έναν σκύλο τον Μπάμπη; Ασφαλώς και το ξέρεις. Εκείνο που δεν ξέρεις είναι ότι θα έδινα τα πάντα για μια καλοκαιρινή μέρα στη θάλασσα. Να μου φτιάξεις γλυπτά στην άμμο, να με κάνεις βόλτα στην πλάτη σου κολυμπώντας (μοσχάρα είμαι αλλά θα τα κατάφερνες), να πάμε για ψαροντούφεκο και να γυρίσουμε σπίτι να ζωγραφίσουμε. Ούτε έχω ζωγραφίσει τίποτα από τότε που έφυγες. Όλα είναι κλεισμένα στο πατάρι.

Αφήσαμε στη μέση το μάθημα ζωγραφικής, των Ιταλικών, δεν πρόλαβες να με μάθεις να οδηγώ μηχανή, δεν κάναμε εκείνο το road trip που σχεδιάζαμε και δεν τελειώσαμε ποτέ το Twin Peaks. Δεν με πειράζουν όλα αυτά. Με πειράζει που δεν θα με δεις νονά, που δεν με διαβάζεις στο internet, που δεν θα ξαναχτυπήσει το τηλέφωνό μου γράφοντας Daddy, που δεν είσαι εδώ να με πάρεις μια αγκαλιά και να μου πεις «Io che amo solo te». Δεν με πειράζει που δεν είμαι πια πριγκίπισσα, με πειράζει που όταν κλείνω τα μάτια μου θυμάμαι πως αύριο δεν μπορώ να πάρω τον μπαμπά μου τηλέφωνο.

Αυτή τη γιορτή του πατέρα λοιπόν σου λέω χρόνια πολλά όπου κι αν είσαι και πως σε αγαπώ ως τον ουρανό (see what I did there?). Ορκίζομαι να συνεχίσω να μαζεύω αδέσποτα και να προσπαθώ να σε κάνω περήφανο όπως και όσο μπορώ. Θα τα πούμε από κοντά κάποια στιγμή, ως τότε κράτα μου θέση δίπλα στον Frank και σέλωσε τα άλογα, έχουμε πολλές βόλτες να κάνουμε. Io che amo solo te…

Με αγάπη,

Ψιψινέλ.