Ραγίζει καρδιές η εξομολόγηση της Δώρας Τσαμπάζη για τον αείμνηστο Ολυμπιονίκη σύζυγό της, Αλέξανδρο Νικολαΐδη, στο MEGA Stories και τη Δώρα Αναγνωστοπούλου.
“Έκλεισε η κουβέντα μας με τα “ευχαριστώ” του ενός προς τον άλλον. Ήταν και ο ίδιος που μου είπε “Σε τι ζωή σε καταδίκασα;”. Του είπα ότι δεν θέλω να το πεις ξανά αυτό, είμαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα, δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς εσένα, ίσως δεν θα είχα κάνει οικογένεια και θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτά τα ωραία χρόνια που περάσαμε μαζί. Πίστευε ότι δεν θα τα καταφέρει και όταν τον ρώτησα πώς αισθάνεται για αυτό, μου είπε ανακούφιση”, τόνισε η Δώρα Τσαμπάζη, η οποία στη συνέχεια μίλησε για την επιστολή που δημοσιεύτηκε και είχε συντάξει ο ίδιος ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης:
“Όταν διάβασα την επιστολή έκλαιγα και ταυτόχρονα ένιωθα υπερήφανη για τον άνθρωπο που είχα κοντά μου. Ήλπιζα να μην δινόταν η ευκαιρία να το ανεβάσω, αν και οι ελπίδες μας το τελευταίο διάστημα είχαν εξανεμιστεί. Δεν περίμενα όλο αυτό που συνέβη από τον κόσμο. Μου έλεγαν φίλοι μου ότι ο περιπτεράς έκλαιγε παρόλο που δεν το ήξερε. Ενώθηκε η Ελλάδα για μία μέρα”.
Η σύζυγος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη αναφέρθηκε και στη περίοδο που ανακάλυψαν το σοβαρό πρόβλημα της υγείας του:
“Τα Χριστούγεννα του 2020 κάναμε μία μαγνητική και είδαμε ότι υπάρχει ένας όγκος. Το 2021 μπήκαμε στο χειρουργείο και ελπίζαμε να είναι καλοήθης και η βιοψία έδειξε ότι είναι μεταστατικός από το πνεύμονα. Εκεί ήταν το σοκ γιατί και ο άνθρωπός σου έχει καρκίνο αλλά έχει φτάσει ήδη στο στάδιο 4. Πήγαμε Αθήνα, νοικιάσαμε ένα σπίτι απέναντι από το νοσοκομείο. Είχα πάει το θήλαστρο μαζί μου, έβγαζα γάλα, το έβαζα στις παγοκύστες και το έστελνα με ΚΤΕΛ για να φάει το παιδί μου. Εκεί καταλάβαμε τι είναι οικογένεια. Τι σημαίνει οικογένεια; Αγωνίζομαι. Ο Αλέξανδρος αγωνιζόταν για τον εαυτό του και για εμάς, έδινε μία μάχη για τη ζωή του. Και εγώ έδινα μάχη για να έχει το παιδί μου το πλέον απαραίτητο, δηλαδή την τροφή του.
Στην αρχή είχαμε όλοι πάρα πολλή δύναμη… Ο Αλέξανδρος ήταν ο πιο προσγειωμένος. Όλοι λέγαμε “έλα μωρέ θα τα καταφέρεις” εκείνος μας έλεγε, “δε περνάω γρίπη, μπορεί και να μην τα καταφέρω”…. Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να καταλάβω ότι η στάση του ήταν η προετοιμασία για το τέλος και δεν ήταν ηττοπάθεια”.
