Θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο, καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών η Μαίρη Χρονοπούλου. Όπως είναι γνωστό η σπουδαία ηθοποιός νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του “Ευαγγελισμού” από την περασμένη Κυριακή έπειτα από πτώση που είχε στο σπίτι της στην Παιανία.
Εντυπωσιακή γυναίκα και ταλαντούχα ηθοποιός, έγινε σταρ στην καλή εποχή του κινηματογράφου τη δεκαετία του ’60. Η θηλυκότητά της Μαίρης Χρονοπούλου, η φινέτσα της, τα πλούσια υποκριτικά της προσόντα και το ταμπεραμέντο της σφράγισαν κάθε ρόλο που υποδύθηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
Γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου του 1933 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο εμφανίστηκε στις ομάδες του χορού, σε αρχαία δράματα. Το 1957 άρχισε να συνεργάζεται με το ελεύθερο θέατρο, κάνοντας εμφανίσεις στο Ακροπόλ στα έργα των Σακελλάριου-Γιανακόπουλου «Η Κυρία» και «Ρομάντζο μιας Καμαριέρας». Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε σαν κομπάρσος στο «Χαρούμενο Ξεκίνημα» του Δημόπουλου, παραγωγής Φίνος Φιλμ το 1954, όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια.
Στη θεατρική της καριέρα, συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους θιάσους της Αθήνας και έπαιξε με την ίδια ερμηνευτική ικανότητα σε όλα τα είδη θεάτρου. Το 1972 συγκρότησε τον δικό της θίασο με τον οποίο ανέβασε τα έργα: «Τι Ώρα θα γυρίσεις Πηνελόπη» του Μομ και «Ένα Καυτό Κορίτσι» του Καμπανέλη.
Στο ενεργητικό της συναντάμε σημαντικές ερμηνείες και στο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, όπως στις εξαίρετες ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Κυνηγοί» και «Ταξίδι στα Κύθηρα», ενώ κέρδισε βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την ταινία «Τα Παιδιά της Χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου, το 1987.
Χρονοπούλου: Ο γάμος με τα 10.000 άτομα και η σπασμένη Ρολς Ρόις
Η Mαίρη Χρονοπούλου στη συνέντευξή της στο “Ενώπιος Ενωπίω” είχε μιλήσει για τον μοναδικό γάμο που έκανε, ο οποίος ήταν και αρκετά σύντομος.
“Ήταν ένας γάμος πυροτέχνημα και ένα βελούδινο διαζύγιο. Στη Μητρόπολη των Σπάτων παντρεύτηκα, είχαν μαζευτεί 10.000 άτομα, πήγα με μια Ρολς Ρόις, την οδηγούσε ο Κώστας Καρράς, την σπάσαν, την κομμάτιασαν, παρμπρίζ σπασμένο, λάστιχα τρυπημένα… Το τι έγινε, χαλασμός, τότε υπήρχε ακόμα η χωροφυλακή και ζήτησε τη συνδρομή της αστυνομίας Αθηνών διότι δεν μπορούσε να κουμαντάρει αυτό το πλήθος”… έτσι τον περιέγραψε η ηθοποιός.
“Ένας γάμος πυροτέχνημα που βάσταξε όσο ένα πυροτέχνημα, πολύ λίγο. Το διαζύγιο ήταν βελούδινο, όταν δεν ζητάς τίποτα έχεις καλό διαζύγιο. Εγώ δεν ζήτησα τίποτα. Δεν περπάτησε, δεν δέσαμε”.
Οι ρόλοι που την καθιέρωσαν
Στη συνέντευξή της στο “Ενώπιος Ενωπίω” και στον Νίκο Χατζηνικολάου ανέφερε: “Όλοι οι ρόλοι μου ήταν κόντρα. Εγώ είμαι συναισθηματική αλλά όλοι ήθελαν τη γυναίκα/θηρίο, το αρπακτικό που έβλεπαν στους ρόλους”.
Kαι στη συνέχεια είχε αποκαλύψει στη συνέντευξη: “Οι ρόλοι μου έκαναν ζημιά στην προσωπική μου ζωή. Με μάχονταν… με πολεμούσαν, έχω βιώσει να φοβούνται να με πλησιάσουν. Η προσωπική μου ζωή είναι μηδενική, τα τελευταία 25 χρόνια είμαι ολότελα μοναχή, ίσως τώρα τελευταία να μου λείπει ένας σύντροφος, τώρα τελευταία όμως, όλα αυτά τα χρόνια δεν μου έλειψε καθόλου, μου ήταν και απωθητική η ιδέα, τώρα μου λείπει είμαι πολύ μοναχικά”.
Και συνέχισε…
“Οι άνδρες δεν ανέχονται μια γυναίκα με επιτυχία και καριέρα προσωπική, και οικονομική ανεξαρτησία, δεν το δέχονται με τίποτα, θέλουν να είναι εκείνοι τα αφεντικά, εκ των πραγμάτων δεν γίνονταν αυτά, δεν διάλεγα ίσως και τους πιο δυναμικούς ανθρώπους στη ζωή μου, δεν ξέρω τι φταίει. Μάλλον φταίω εγώ. Τρόμαζε η λάθος εντύπωση. Είμαι μια γυναίκα που της αρέσει να μαγειρεύει, να είμαι νοικοκυρά να είμαι θηλυκό, δεν το αναγνώριζαν αυτό, ήθελα να κάνω οικογένεια. Το ελεεινό σινεμά φταίει”.
«Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και «Γοργόνες και μάγκες»
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε σαν κομπάρσος στο «Χαρούμενο Ξεκίνημα» του Ντίνου Δημόπουλου, παραγωγής Φίνος Φιλμ το 1954, όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια. Το 1958 πήρε ένα μικρό ρόλο στο «Τελευταίο ψέμα» του Μιχάλη Κακογιάννη, πάλι στη Φίνος Φιλμ.
Από το 1963 και μετά πρωταγωνίστησε σε πλειάδα δραματικών ταινιών της Φίνος Φιλμ, και όχι μόνο, σε ρόλους ντάμας και μοιραίας γυναίκας, δίπλα σε όλους τους άντρες πρωταγωνιστές της εποχής, όπως Νίκος Κούρκουλος, Φαίδων Γεωργίτσης, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Γιώργος Φούντας και Αλέκος Αλεξανδράκης.
Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες της στην ταινία «Τα κόκκινα φανάρια» (1963) του Β. Γεωργιάδη, υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην 36η απονομή των βραβείων το 1964 σε παραγωγή Δαμασκηνού-Μιχαηλίδη, «Χωρίς ταυτότητα», (1963, Φίνος Φιλμ), “Το χώμα βάφτηκε κόκκινο” δραματική ταινία του 1966 σε σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη και σενάριο Νίκου Φώσκολου, υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην 38η απονομή των βραβείων το 1966, «Πολύ αργά για δάκρυα» του Γιάννη Δαλιανίδη (1968, Φίνος Φιλμ), «Όταν η πόλις πεθαίνει» σε σενάριο Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη (1969, Φίνος Φιλμ), «Οι αδίστακτοι» του Ντίνου Κατσουρίδη (1965, Σάβας Φιλμ), «Κοινωνία ώρα μηδέν» του Ντίνου Δημόπουλου (1966, Φίνος Φιλμ), «Η λεωφόρος του μίσους» (1968, Φίνος Φιλμ) και «Ορατότης μηδέν» του Νίκου Φώσκολου (1970, Φίνος Φιλμ).
Ανάμεσα σε αυτές τις κοινωνικές και δραματικές ταινίες εμφανίστηκε σε τρία μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, παραγωγής Φίνος Φιλμ, στα οποία θα κάνει θραύση: «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και «Γοργόνες και μάγκες».
Ιδιαίτερα στο «Μια κυρία στα μπουζούκια» σαγήνευσε το κοινό με το ακαταμάχητο στυλ και ταμπεραμέντο της τόσο υποκριτικά όσο και ερμηνεύοντας δύο από τις μυθικές επιτυχίες των τραγουδιών του ελληνικού κινηματογράφου, το «Είμαι γυναίκα του γλεντιού» και το «Του αγοριού απέναντι».
Η ίδια είχε πει για τη συμμετοχή της στα μιούζικαλς και κυρίως για το “Μια Κυρία στα Μπουζούκια”:
“Αυτό που άλλαξε την καριέρα μου ήταν το “Μια Κυρία στα Μπουζούκια“. Η απήχηση που είχε το κομμάτι “Του Αγοριού Απέναντι” δεν έχει ξαναγίνει. Εμβληματικό άσμα. Είχα αυτοσχεδιάσει εκείνη την ώρα, δεν ήταν τίποτα χορογραφημένο. Ο τύπος αυτής της με σημάδεψε, ενώ δεν είμαι έτσι σαν γυναίκα. Πολλοί νόμιζαν ότι έπαιζα τον εαυτό μου. Τρίχες, μπλόφα, μούφα. Απλώς είχα τους γενετικούς αδένες και την προσωπικότητα να επιβάλω αυτό τον τύπο. Εγώ ήμουν τελείως άλλος άνθρωπος, απολύτως πιο ευάλωτη και απολύτως πιο συναισθηματική. Είχα ανάγκη από το άγγιγμα της ψυχής και το άγγιγμα της καρδιάς. Αλλά δεν το έδειχνα, το κράταγα για μένα».
•Απόσπασμα από τη συνέντευξη στο περιοδικό DownTown
Η σχέση της με τον Νίκο Κούρκουλο…
Η ίδια είχε πει: “Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο αδελφός που δεν είχα“.
Συγκεκριμένα είχε γράψει η ίδια στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram για τον Νίκο Κούρκουλο:
“Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν η “Αδελφή Ψυχή” μου. Γνωριστήκαμε όταν εκείνος ήταν στη δραματική σχολή κι εγώ στο χορό του αρχαίου δράματος. Όταν πέθανε, κλείναμε 52 χρόνια εξαιρετικής φιλίας. Ο Νίκος ήταν ο αδελφός που δεν είχα κι εγώ ήμουν η αδελφή που δεν είχε. Εκείνος έτρεχε πάντα για μένα. Μου έκανε βέβαια και φοβερές φάρσες – στο θέατρο ειδικά έκανε το παν για να με κάνει να γελάσω στις πιο δραματικές σκηνές”.
Και συνέχισε αναφέροντας ένα περαστατικό:
“Μια φορά, όταν παίζαμε στην ταινία “Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο” είχε μια σκηνή που έπρεπε να μπω σε ένα βάλτο και ο Γιάννης Βόγλης προσπαθούσε να με βιάσει. Την καίρια στιγμή ερχόταν ο Κούρκουλος και άρχιζε το μπουνίδι. Ο Νίκος είχε συνεννοηθεί με τους άλλους να μη μου πουν ότι είχε βδέλλες. Την έτρωγα εγώ; Ρώτησα τους χωρικούς και μου λένε “τίγκα στις βδέλλες ο βάλτος. Για να μην κολλήσουν πάνω σου δεν πρέπει να μυρίζεις σαν άνθρωπος”. Άλειψα τα πόδια μου μέχρι τη μέση με βενζίνη, πετρέλαιο, άρωμα, μπόλικο ταλκ, φόρεσα κάτι κάλτσες χοντρές και μπότες, πήγα αρματωμένη. Δεν με πλησίασε βδέλλα. Έλα όμως που εκείνοι δεν τη γλίτωσαν! Την πάτησαν”.
Και ολοκλήρωσε την ανάρτηση αναφέροντας:
“Τον αγαπούσα τον Νίκο. Ήξερα τα πάντα για κείνον κι εκείνος τα πάντα για μένα. Ο Νίκος ήταν αρσενικό, δεν είχε ανάγκη όλες αυτές τις επιβεβαιώσεις που χρειάζονται οι άντρες. Ήταν όμορφος, ταλαντούχος, επιβεβαιωμένος. Τα είχε όλα”.💫
Οι ταινίες στις οποίες είχε συμμετάσχει η Μαίρη Χρονοπούλου
| 1954 | Χαρούμενο ξεκίνημα |
| 1958 | Το τελευταίο ψέμα |
| 1959 | Στουρνάρα 288 |
| 1962 | Χωρίς Ταυτότητα |
| 1963 | Ανήσυχα νιάτα |
| 1963 | Τα κόκκινα φανάρια |
| 1963 | Το τεμπελόσκυλο |
| 1963 | Τα παλιόπαιδα |
| 1964 | Κραυγή |
| 1964 | Το κορίτσι της Κυριακής |
| 1964 | Η Κύπρος στις φλόγες |
| 1965 | Η γυμνή ταξιαρχία |
| 1965 | Οι αδίστακτοι |
| 1966 | Το χώμα βάφτηκε κόκκινο |
| 1966 | Ο φόβος |
| 1966 | Δάκρυα για την Ηλέκτρα |
| 1966 | Κοινωνία ώρα μηδέν |
| 1967 | Οι θαλασσιές οι χάντρες |
| 1967 | Ψωμί για έναν δραπέτη |
| 1968 | Μία κυρία στα μπουζούκια |
| 1968 | Το παρελθόν μιας γυναίκας |
| 1968 | Πολύ αργά για δάκρυα |
| 1968 | Η λεωφόρος του μίσους |
| 1968 | Γοργόνες και Μάγκες |
| 1969 | Όταν η πόλις πεθαίνει |
| 1970 | Ορατότης μηδέν |
| 1970 | Εν ονόματι του νόμου |
| 1970 | Η ζούγκλα των πόλεων |
| 1972 | Ιπποκράτης και Δημοκρατία |
| 1973 | Γυναικοκρατία |
| 1977 | Οι κυνηγοί |
| 1979 | Το προσκλητήριο της μάνας |
| 1980 | Ο καθένας με την τρέλα του |
| 1980 | Ο ποδόγυρος |
| 1980 | Στόχος των εκτελεστών |
| 1982 | Πανικός στα σχολεία |
| 1982 | Ο ζιγκολό της Αθήνας |
| 1984 | Ταξίδι στα Κύθηρα |
| 1987 | Τα παιδιά της χελιδόνας |
| 1996 | Προς την ελευθερία |
