Τον περασμένο μήνα, όταν έγινε γνωστό ότι η Sydney Sweeney ακύρωσε τον αρραβώνα της με τον Jonathan Davino, έπειτα από επτά χρόνια σχέσης, οι περισσότεροι θαυμαστές πανηγύρισαν ενώ τα σχόλια που άφηναν ήταν “καλά του έκανε”. Αυτή η αντίδραση έμοιαζε περισσότερο σαν να αντιλαμβανόμαστε τη γνωστή ηθοποιό ως την καλή φίλη μας που επιτέλους χώρισε από τον “αχώνευτο” σύντροφο που όλοι κράζουμε σε ξεχωριστό group chat.

Πέρα από τους θαυμαστές, όμως, σε γενικές γραμμές, το διαδίκτυο πανηγύριζε την επιστροφή της Sydney στη single ζωή, υποστηρίζοντας την απόφασή της να αφήσει τον αρκετά μεγαλύτερό της σύντροφο, με τον οποίο είχε δεσμευτεί από νωρίς. Οι φήμες για πιθανό ειδύλλιο με τον Glen Powell έγιναν αντικείμενο λατρείας, ενώ κάθε φορά που η Sydney εθεάθη ξανά με τον πρώην της, οι θαυμαστές εκλιπαρούσαν τον Glen να «επέμβει», όπως τονίζει άρθρο του Cosmopolitan. Μάλιστα, κάποιοι απέδωσαν και την αύξηση των ακροάσεων του τραγουδιού της Taylor Swift, “Fresh Out the Slammer”, στον χωρισμό της Sweeney.

A source confirms to PEOPLE that Sydney Sweeney has split and called off her wedding with Jonathan Davino:

“She didn’t feel right about it. […] She’s not ready to settle down. They only lasted for this long because it was hard for her to break it off. They didn’t split because… pic.twitter.com/EMFDUNlyeh

— Pop Base (@PopBase) March 31, 2025

Ωστόσο, αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στη Sydney. Τα τελευταία χρόνια, φαίνεται πως έχει σημειωθεί μια αλλαγή στη στάση του κοινού απέναντι στις σχέσεις των διασημοτήτων και τους χωρισμούς τους: είμαστε πιο επικριτικοί προς τις σχέσεις και λιγότερο συντετριμμένοι από το τέλος τους.

Πριν από μια δεκαετία, στην εποχή της χρυσής γενιάς των millennials και του «#couplegoals», σχεδόν κάθε διάσημο ζευγάρι θεωρείτο ιδανικό και κάθε χωρισμός τους, ακόμα μία απόδειξη ότι «ο έρωτας πέθανε».

Σήμερα, στη μάλλον πιο κυνική και υποψιασμένη εποχή της κατανάλωσης των celebrities, αντιμετωπίζουμε τις ερωτικές τους ζωές με περισσότερη δυσπιστία, είτε δικαιολογημένα είτε όχι.

Δείτε, για παράδειγμα, την έντονη κριτική που δέχτηκε η σχέση της Selena Gomez με τον Benny Blanco ή τα αρνητικά σχόλια που εισέπραξε ο Joe Alwyn μετά τον χωρισμό του από την Taylor Swift, με πολλούς να τον χαρακτηρίζουν «αποτυχημένο» και «ανάξιο» για την πρώην του.

🚨| Taylor Swift and Joe Alwyn broke up, @People confirms. pic.twitter.com/tAPKM6WBtp

— The Swift Society (@TheSwiftSociety) April 8, 2023

Όμως, γιατί επικροτούμε όταν μια διάσημη γυναίκα μένει ξανά μόνη της; Είναι επειδή πιστεύουμε ότι είναι καλύτερα έτσι ή επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε; Αυτό φαίνεται να είναι το κοινό νήμα στις διάσημες σχέσεις που αγαπάμε να μισούμε και στους χωρισμούς που χαιρόμαστε να βλέπουμε: Η ιδέα ότι στηρίζουμε μια επιτυχημένη γυναίκα επειδή δεν είναι πια «δεσμευμένη» με έναν, υποτίθεται, κατώτερό της άντρα. Είναι η ενσάρκωση της εμβληματικής μπλούζας της Britney Spears που έγραφε “Dump Him” — κάτι που δίνει σε αυτή την αντίδραση έναν τόνο όχι απλώς κακίας, αλλά… φεμινισμού. Ή μήπως όχι;

Όταν βρίσκουμε τον εαυτό μας να πανηγυρίζει για μια διάσημη που μόλις χώρισε και ταυτόχρονα να ειρωνεύεται τον πρώην της, το κάνουμε επειδή πραγματικά χαιρόμαστε για εκείνη ή γιατί μας βοηθά να νιώσουμε καλύτερα για τους δικούς μας χωρισμούς και τη δική μας μοναξιά; Επειδή πιστεύουμε ότι εκείνη είναι καλύτερα μόνη ή επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε;

Σύμφωνα με τον Gary Brown, PhD, ψυχοθεραπευτή ζευγαριών στο Λος Άντζελες που συνεργάζεται συχνά με διασημότητες, «οι άνθρωποι τείνουν να προβάλλουν τις δικές τους εμπειρίες σχέσεων πάνω στους celebrities». Αυτή η προβολή, λέει, λειτουργεί σαν μηχανισμός άμυνας, για να επικυρώνουμε τα δικά μας συναισθηματικά ζητήματα.

Αν και οι δημόσιες προσωπικότητες ανέκαθεν αποτελούσαν αντικείμενο προβολής, ο Brown αποδίδει αυτήν τη μεταβολή στον τρόπο που βλέπουμε τους διάσημους χωρισμούς στην άνοδο των social media και την πολιτισμική ανάγκη για «αυθεντικότητα» που αυτά προκάλεσαν. Η αυξημένη πρόσβαση στις προσωπικές στιγμές των διασήμων (ή τουλάχιστον η ψευδαίσθηση αυτής) ενισχύει τους παρακοινωνικούς δεσμούς μας μαζί τους, και μας κάνει πιο πρόθυμους να δούμε τις δικές μας εμπειρίες να αντικατοπτρίζονται στις δικές τους. Όταν τους παρακολουθούμε στο Instagram όπως και τους φίλους μας, γινόμαστε πιο δεκτικοί στο να τους κρίνουμε όπως θα κρίναμε έναν δικό μας άνθρωπο. Αυτή η ενδυνάμωση μας έχει κάνει λιγότερο πιθανό να βλέπουμε τα διάσημα ζευγάρια ως παραδείγματα τέλειου ρομάντζου — και πιο πρόθυμους να τα θεωρούμε προβληματικά, όπως και τις δικές μας σχέσεις.

Υπάρχει μια παράξενη παρηγοριά στο να βλέπεις κάποιον άλλο, ειδικά κάποιον που πολλοί θαυμάζουν, να περνά τα ίδια δύσκολα που πέρασες κι εσύ.

Ίσως όμως αυτή η στάση να αντικατοπτρίζει και τη γενικότερη κυνική εποχή μας απέναντι στις ρομαντικές σχέσεις και ειδικά στις ετεροφυλοφιλικές. Τάσεις όπως το boysobriety και το 4B movement ενθαρρύνουν τις γυναίκες να απομακρυνθούν από την εξάρτηση από άντρες και από τη ρομαντική συντροφικότητα. Σε συνδυασμό με το ευρέως διαδεδομένο “men are trash” των social media, είναι λογικό να ταυτιζόμαστε με τις διάσημες γυναίκες που μόλις απελευθερώθηκαν από «τοξικές» σχέσεις, ειδικά όταν εκείνες φαίνεται να ήταν αυτές που πήραν την απόφαση ή «νίκησαν» στον χωρισμό.

Ο Brown αναγνωρίζει ότι υπάρχει και ένα επίπεδο χαιρεκακίας. Για όσους έχουν πληγωθεί, υπάρχει μια αίσθηση ανακούφισης στο να βλέπεις ότι ούτε οι «τέλειοι» διάσημοι είναι άτρωτοι στις απογοητεύσεις της αγάπης. Δεν είναι το πιο τιμητικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, αλλά πολλές φορές μας προσφέρει ανακούφιση, ακόμη κι αν αποκαλύπτει τις δικές μας ανασφάλειες.

Φυσικά, υπάρχει διαφορά – έστω και λεπτή – ανάμεσα στο να νιώθεις ότι «σε καταλαβαίνουν» λόγω μιας κοινής ατυχίας, και στο να αισθάνεσαι ικανοποίηση από την πτώση κάποιου άλλου.

Η Gayle S. Stever, καθηγήτρια κοινωνικών και συμπεριφορικών επιστημών στο Empire State University της Νέας Υόρκης και συγγραφέας του The Psychology of Celebrity, θεωρεί ότι τέτοιες αντιδράσεις δεν είναι κάτι καινούργιο. Σύμφωνα με εκείνη, και η θλίψη του τύπου «ο έρωτας πέθανε», αλλά και η ειρωνική χαρά του «παράτα τον» υπήρχαν ανέκαθεν. Αναφέρεται στο διαχρονικό στερεότυπο ότι «οι σχέσεις των διασήμων δεν κρατάνε». Και λέει πως οι αντιδράσεις του κοινού πηγάζουν εν μέρει από μια ζήλια, από την ανάγκη να πιστέψουμε ότι οι δικές μας, μη διάσημες σχέσεις, είναι πιο αυθεντικές και απαιτητικές.

«Κάποιοι ίσως νιώθουν κυνικά ότι οι διάσημοι δεν επενδύουν αρκετά στις σχέσεις τους και τις θυσιάζουν για χάρη της δόξας και της καριέρας», επισημαίνει η Stever.

Στο τέλος της ημέρας – όπως παραδέχεται και η αρθρογράφος του κειμένου – ακόμη κι αν αυτή η αντίδραση είναι ανθρώπινη και ίσως αναπόφευκτη, αυτό δεν την κάνει… ωραία.

«Ζώντας στο Λος Άντζελες και δουλεύοντας επί 25 χρόνια με ανθρώπους της βιομηχανίας του θεάματος», λέει ο Brown, «να θυμάστε ότι οι διασημότητες δεν είναι άτρωτες απέναντι στα “θέλω” και τα “δεν θέλω” του κοινού τους. Είναι άνθρωποι. Αιμορραγούν όπως όλοι μας. Πονάνε όπως όλοι μας». Με άλλα λόγια: είτε συμπαθούσατε τον πρώην τους είτε όχι, «αξίζουν την ίδια ενσυναίσθηση που θα θέλαμε εμείς σε παρόμοια κατάσταση».

Το διαδίκτυο δεν είναι το πιο φιλόξενο ή συμπονετικό μέρος. Αλλά αν διαπιστώνουμε ότι το μυαλό μας έχει, χωρίς να το καταλάβουμε, επηρεαστεί τόσο πολύ από τα social ώστε να χαίρεται που δύο άγνωστοι χώρισαν, ίσως είναι καιρός να κρατήσουμε αυτήν τη σκέψη για τον εαυτό μας.