Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία, στην οποία ποζάρουν η Μελίνα Μερκούρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Ζωή Λάσκαρη το 1992.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
“Μελίνα Μερκούρη – Αλίκη Βουγιουκλάκη – Ζωή Λάσκαρη: Τρία μυθικά και λαμπερά πλάσματα που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή με το έργο και την προσωπικότητά τους, σε μια φωτογραφία.
Στις 13 Απριλίου του 1992 ο Δήμος Πειραιά σε συνεργασία με την Εταιρεία Τεχνών και Γραμμάτων διοργανώνουν μια ειδική βραδιά για να τιμήσουν την ηθοποιό, πολιτικό και γυναίκα Μελίνα Μερκούρη καθώς και την πολύχρονη προσφορά της στην τέχνη και τον πολιτισμό.
Η εκδήλωση ξεκίνησε στο Δημαρχείο με την ομιλία του Δημάρχου και συνεχίστηκε στον κιν/φο Σινεάκ με την παρουσία πλήθους κόσμου καθώς και σημαντικών μορφών της κοινωνικής, πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής του τόπου ανάμεσα στους οποίους και οι Γιώργος Φούντας, Δέσπω Διαμαντίδου και Κάτια Δανδουλάκη. Στην φωτογραφία η Μελίνα με τις Αλίκη Βουγιουκλάκη και Ζωή Λάσκαρη που τιμούν με την παρουσία τους την μεγάλη Ελληνίδα, εκφράζοντας την αγάπη και τον μεγάλο θαυμασμό στο πρόσωπό της.
Στην σκηνή παρευρίσκονται και οι σπουδαίοι θεατράνθρωποι Μάριος Πλωρίτης και Ιάκωβος Καμπανέλλης οι οποίοι καταθέτουν προσωπικές αφηγήσεις από την γνωριμία και την φιλία τους με την Μελίνα από τα νεανικά τους χρόνια. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μάριος Πλωρίτης, η γνωριμία τους ξεκίνησε όπως πολλές φορές οι μεγάλοι έρωτες με μια αμοιβαία αντιπάθεια και στην πορεία των χρόνων εξελίχθηκε σε μια βαθιά και πολύχρονη φιλία.
Η λαμπερή βραδιά ολοκληρώθηκε με την προβολή της ταινίας “Ποτέ την Κυριακή” που αποτέλεσε μια ταινία “σταθμό” στην καριέρα της καθώς πραγματοποίησε μεγάλη επιτυχία σε Ελλάδα και εξωτερικό, κατάφερε να κερδίσει βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου για την εξαιρετική ερμηνεία της στο Φεστιβάλ Καννών το 1960 και την καθιέρωσε σε σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς.
Στο τέλος της εκδήλωσης, φανερά συγκινημένη θα δηλώσει στους δημοσιογράφους πως εισέπραξε απέραντη χαρά και αισιοδοξία για νέους αγώνες και νέες πορείες παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας που την ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια και υπήρξε η αιτία για να φύγει δύο χρόνια αργότερα από την ζωή, βυθίζοντας στην θλίψη μια ολόκληρη χώρα που υποκλίθηκε στο μεγαλείο της.”
