Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία, στην οποία βλέπουμε την Έλλη Λαμπέτη να ντύνεται νύφη στο σπίτι της τον Αύγουστου του 1950, πριν από τον γάμο της με τον Μάριο Πλωρίτη.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Η Έλλη Λαμπέτη κατά την προετοιμασία του γάμου της με τον Μάριο Πλωρίτη τον Αύγουστο του 1950 στο σπίτι της στην οδό Ασκληπιού. Η γνωριμία τους γίνεται τον Δεκέμβριο του 1944 όταν θα της προτείνει να πρωταγωνιστήσει στην ταινία που θα σκηνοθετήσει με τίτλο “Αδούλωτοι Σκλάβοι” ενώ δύο χρόνια αργότερα θα την φέρει σε επαφή με τον Κάρολο Κουν ο οποίος θα την επιλέξει να εμφανιστεί στο πλάι του στο αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς “Γυάλινος κόσμος”.
Εκείνη, ένα νέο κορίτσι γεμάτο φως και εσωτερική ένταση, γοητεύεται από το κοφτερό πνεύμα, την καλλιέργεια και την βαθιά του γνώση στην θεατρική τέχνη. Δεν ήταν απλώς ένας συγγραφέας ή σκηνοθέτης· ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε να δει πίσω από τις λέξεις, πίσω από τις μάσκες, στο βάθος της ψυχής. Της μίλησε για το θέατρο όπως κανείς άλλος. Και εκείνη, διψασμένη για καθοδήγηση και νόημα, τον ακολούθησε. Η σχέση τους όμως ήταν πέρα από τα συμβατικά.
Ο Πλωρίτης έγινε ο μέντοράς της, ο πρώτος που πίστεψε πως η Λαμπέτη δεν ήταν απλώς μια όμορφη παρουσία, αλλά μια ηθοποιός γεννημένη για να αφήσει εποχή. Τη μύησε στον κόσμο της ποιοτικής δραματουργίας, της υποκριτικής με εσωτερικότητα, της τέχνης που απαιτεί αλήθεια. Στάθηκε πλάι της στις πρώτες μεγάλες ερμηνείες, της έδωσε τα εφόδια να ανέβει στην κορυφή χωρίς να χάσει τον εαυτό της.
Στις 19 Αυγούστου του 1950 παντρεύονται στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη σε μια τελετή λιτή αλλά βαθιά φορτισμένη με συγκίνηση. Στη Ρόδο, με τα ρομαντικά απογεύματα να σκεπάζουν τον έρωτά τους, έζησαν στιγμές αληθινής ευτυχίας, πριν η μοίρα γράψει το δικό της σενάριο.
Το 1953, η καρδιά της Έλλης γνώρισε έναν άλλον παλμό — τον Δημήτρη Χορν. Ήταν ένας έρωτας σαρωτικός, που την οδήγησε να δώσει τέλος στον γάμο της. Ο Πλωρίτης δεν της κράτησε κακία. Αντίθετα, παρέμεινε δίπλα της σαν φίλος πολύτιμος, σιωπηλός φύλακας μιας εποχής όπου το συναίσθημα είχε τη μορφή αξιοπρέπειας και βαθιάς αγάπης.
Μέχρι το τέλος, ο ένας μιλούσε για τον άλλον με σεβασμό και τρυφερότητα. Εκείνος, ένας αληθινός θεατράνθρωπος, δεν έπαψε ποτέ να την θαυμάζει. Και εκείνη, αν και προχώρησε, δεν ξέχασε ποτέ τον άντρα που της έμαθε να στέκεται στη σκηνή — και στη ζωή — με αλήθεια, πάθος και φως.
