Τον έναν μήνα είναι τα ’70s, τον άλλο τα ’90s, ύστερα τα ’00s και τώρα τα ’10s. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά κάθε τρεις και λίγο (καθόλου τρόπος του λέγειν, κυριολεκτικά τοποθετούμαι) κάνουμε λόγο για μια νέα τάση που ξεπήδησε από το digital περιβάλλον του TikTok και μονοπώλησε το ενδιαφέρον των χρηστών. Όταν συμβαίνει αυτό, η εκάστοτε τάση, σαν ντόμινο, επηρεάζει και τους μη χρήστες κι αυτοί με τη σειρά τους την αγορά και, εντέλει, ολόκληρη τη βιομηχανία της μόδας. Αυτό μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν και οι παρακάτω σελίδες, στον οδηγό αγοράς μας, όπου σας παρουσιάζουμε τα κομμάτια-κλειδιά που θα σας βοηθήσουν να υιοθετήσετε τις πιο δημοφιλείς αισθητικές του TikTok (Y2K, coastal grandmother, soft girl aesthetic, balletcore). Βέβαια, όλο μιλάμε για αισθητική και νέες τάσεις. Το προσωπικό στιλ υπάρχει; Και τι απέγινε με την κουλτούρα και τις υποκουλτούρες κάθε εποχής; Μοιάζει οι άνθρωποι να έχουν χάσει την έννοια του προσωπικού στιλ και να εστιάζουν στο ποια αισθητική πρέπει να ακολουθούν, αντί για το τι τους ταιριάζει ή τι τους αρέσει.

Βγαίνει, για παράδειγμα, η σειρά Wednesday στο Netflix, γίνεται viral και ξεκινάει το gothcore trend να κατακλύζει το feed μας και τις ζωές μας. Ολοι, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, μουσικής προτίμησης, τρόπου ζωής, ντύνονται σαν γκοθάδες. Μικροί, μεγάλοι, παιδιά. Μια μαζική κίνηση που αν την παρατηρήσει κανείς κοινωνικά καταλαβαίνει πως σήμερα δεν χρειάζεται να διαλέξεις στρατόπεδο και να αποφασίσεις τι θέλεις να είσαι στη ζωή σου και να το ακολουθήσεις πιστά. Μπορείς να είσαι έτσι τη μια εβδομάδα και την άλλη να φοράς από πάνω μέχρι κάτω φούξια, ακολουθώντας τις αρχές του barbiecore. Εχει μια ελευθερία όλο αυτό, την ελευθερία της επιλογής. Τα «κακά» νέα όμως είναι πως το ντύσιμο, η μόδα και το στιλ είναι ελευθερία έκφρασης. Και όχι επιλογής. Οι σχεδιαστές μόδας εκφράζονται όταν σχεδιάζουν ρούχα για τις συλλογές τους. Ετσι κι εμείς εκφραζόμαστε όταν φοράμε κάτι.

Το TikTok και τα viral trends, ανεξάρτητα από ποια πλατφόρμα ξεπηδούν, είναι κονσερβοποιημένες αισθητικές που, αν δεν έχει κανείς τη γνώση και την πληροφορία για να τις αναλύσει, τις υιοθετεί απλώς και μόνο βασιζόμενος στην εικόνα. Στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Το αντίδοτο σε αυτήν τη στιλιστική παθογένεια που έχει δημιουργήσει η εικονική πραγματικότητα βρίσκεται στους δρόμους.

Το street style είναι αναμφίβολα ένα από τα ισχυρότερα φαινόμενα, που έφεραν επανάσταση στη βιομηχανία της μόδας. Διαμόρφωσε καριέρες, μεταμόρφωσε την ουσία μιας εβδομάδας μόδας και διείσδυσε στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αυτό που ξεκίνησε με τον Bill Cunningham, οι φωτογραφίες του οποίου έδειχναν ανθρώπους στους δρόμους της Νέας Υόρκης και δημοσιεύτηκαν από τους New York Times από το 1989 και μετά, σύντομα έγινε κάτι εντελώς άλλο. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, με την εμφάνιση των blogs, το street style έγινε νούμερο ένα μέσο έμπνευσης. Ανθρωποι πίσω από το blog The Sartorialist και το Street Peeper έκαναν δουλειά φωτογραφίζοντας κόσμο που πίστευε ότι φαίνεται ωραίος και ενδιαφέρων, δημιουργώντας hype. Αλλά αυτή την αυθεντική προσέγγιση σύντομα την οικειοποιήθηκε η βιομηχανία και τελικά μεταμορφώθηκε σε μια ακόμα «επιχείρηση».

Το street style, ειδικά έξω από τις εβδομάδες μόδας, έγινε το σόου. Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, ο κόσμος άρχισε να ντύνεται τρελά για να τραβήξει τα βλέμματα και τον φακό κάποιου φωτογράφου. Νομίζω ότι κάποια στιγμή όλοι μας χάσαμε την αίσθηση του τι ήταν πραγματικά αυθεντικό, γνήσιο. Όσο οξύμωρο όμως κι αν μοιάζει, το street style ακόμα είναι το «μέρος» που μπορεί να βρει κανείς ανθρώπους που εκφράζονται μέσα από το στιλ και τα ρούχα τους, σε αυτήν τη 3D διάσταση, στο εδώ και το τώρα, σε αυτήν τη ζωή.

Παρατηρώντας τις λήψεις από το φωτογραφικό ρεπορτάζ που έκανε αποκλειστικά για το InStyle ο φωτογράφος Γιώργος Λιόπετας στους δρόμους της Νέας Υόρκης τον περασμένο Φεβρουάριο, κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Μόδας εκεί, σκέφτηκα ότι τα στιλ των ανθρώπων αυτών ήταν ό,τι πιο προοδευτικό και ειλικρινές είχα δει εδώ και καιρό. Σε κάποιον που δεν παρακολουθεί τις ραγδαίες αλλαγές της μόδας μπορεί να ακούγεται κοινότυπο το ότι ένα street style είναι ακόμα ό,τι πιο εναλλακτικό έχουμε στο fashion industry, αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι! Υπάρχουν ένα εκατομμύριο άλλα, πιο εναλλακτικά outlets που θεωρούνται «προχώ» αυτήν τη στιγμή και το στιλ στους δρόμους δεν θεωρείται ένα από αυτά. Και δεν μιλάμε για το στιλ της Chiara Ferragni στους δρόμους του Μιλάνου. Αυτό είναι τόσο καλά υπολογισμένο που δεν έχει καμία αξία σαν πρώτη ύλη προσωπικού στιλ. Μιλάμε για τους ανθρώπους «no label», που δεν είναι αναγνωρίσιμοι, είναι εσείς κι εγώ που περπατάμε στον δρόμο φορώντας χωρίς πολλή σκέψη αυτό που πραγματικά μας έκανε να νιώσουμε κάτι το πρωί που ανοίξαμε την ντουλάπα μας.

Μπορεί με την πανδημία να δώσαμε όλοι περισσότερο χώρο στη διαδικτυακή ζωή μας και γι’ αυτόν τον λόγο οι τάσεις να διαμορφώνονταν κυρίως από τα social media, την τηλεόραση και το Netflix που μεσουρανούσαν τότε, αλλά τώρα, που έχουμε βγει πάλι στους δρόμους και έχουμε λόγους να μη ζούμε μέσα από το κινητό μας, το street style είναι μονόδρομος. Κι έτσι πρέπει να είναι.

Το αντίδοτο στη στιλιστική παθογένεια που έχει δημιουργήσει η εικονική πραγματικότητα βρίσκεται στους δρόμους. Το street style είναι ένα από τα ισχυρότερα φαινόμενα, που έφεραν επανάσταση στη βιομηχανία της μόδας.

Το θέμα φιλοξενήθηκε αρχικά στο περιοδικό InStyle, στο τεύχος 103 Απρίλιος 2023.