Μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα που πέρασαν, αρρώστησα. Με covid-19. Γιατί έπρεπε να αντέξω 2μιση χρόνια πανδημίας αμόλυντη, για να παραδώσω τα όπλα εκείνη την αποφράδα μέρα, που αν κάτι ήθελα να κάνω περισσότερο, ήταν να χτυπιέμαι σε κάποιο μπαρ. Αντ’ αυτού, χτυπιόμουν στο κρεβάτι μου από τους πόνους. Συμπαραστάτης σε αυτή τη μίνι κόλαση ήταν το λάπτοπ μου. Παρέα με εκείνο (και αρκετή παρακεταμόλη) μπίντζαρα τη νέα σεζόν του Emily in Paris.
Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η σειρά, αλλά επειδή τρία χρόνια τώρα κουβαλάει τόσο hype και επειδή ως παιδί των media πάσχω εδώ και χρόνια από FOMO (fear of missing out, ελληνιστί, ο φόβος μη ξεφύγει κάτι από την αντίληψή σου), λίγο το 38,5 μου και λίγο η καραντίνα, είπα να ενδώσω.
Για όποιον δεν γνωρίζει, είναι γραμμένη από τον δημιουργό του Sex And The City, Darren Star. Σεναριακά, ακολουθούμε την Αμερικανίδα στέλεχος μάρκετινγκ Έμιλι Κούπερ (Lily Collins) καθώς φτιάχνει μια νέα ζωή και ψάχνει τον έρωτα στη γαλλική πρωτεύουσα. Οι διάλογοι και τα όσα συμβαίνουν κάνουν τη σειρά να μοιάζει με σαπουνόπερα -τόσο τραβηγμένη είναι. Τα κοστούμια βέβαια, τα επιμελείται η Patricia Field του SATC, γι’ αυτό και είναι οι πρωταγωνιστές της σειράς. Και έχοντας μόλις πει αυτό, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε πως αν και είναι πρωταγωνιστές τα κοστούμια, αυτό δεν τα κάνει απαραίτητα κομψά. Ίσα-ίσα, τα ρούχα της Έμιλι, αν και designer, είναι κιτς. Ή μάλλον, ο τρόπος που τα συνδυάζει τα κάνει κιτς. Φαντάζομαι πως αυτός είναι και ο στόχος. Να τη διαφοροποιήσουν και να δείξουν πως παρότι βρίσκεται στο Παρίσι, η Έμιλι παραμένει «Αμερικάνα» σε όλα της.
Κι ενώ δύο χρόνια τώρα όλοι ασχολούνται με το τι φόρεσε η Έμιλι στη σειρά εκθειάζοντας το στιλ της και χρίζοντάς τη το νέο τηλεοπτικό fashion icon, φέτος τα φώτα και το ενδιαφέρον όλων (επιτέλους!) πέφτει στη δικιά μου αγαπημένη, Καμίλ και στην ακόμα πιο αγαπημένη, Σιλβί.
Και οι δυο τους είναι Γαλλίδες, στη σειρά αλλά και στην πραγματικότητα. Η Καμίλ, που την υποδύεται η 28χρονη ηθοποιός Camille Razat, είναι η κοπέλα του σεφ (του αγοριού που ερωτεύεται στην αρχή η Έμιλι) που στη συνέχεια γίνεται φίλη της αμερικάνας μαρκετίερ. Στην τρίτη σεζόν -spoiler alert!- κάνει παράλληλη σχέση με μια συνεργάτιδά της. Η Σιλβί Γκρατώ από την άλλη, που την υποδύεται η Philippine Leroy-Beaulieu, είναι το αφεντικό της Έμιλι, μια γυναίκα ώριμη και ακομπλεξάριστη που ηγείται σε όλους τους τομείς της ζωής της. Η πρώτη ντύνεται με δερμάτινα (ποιος θα ξεχάσει εκείνο το Acne δερμάτινο τζάκετ της προηγούμενης σεζόν που φορούσε κατά κόρον;), τζιν και μαρινιέρες τοπ και αντρικά σακάκια, ενώ η τελευταία φοράει οτιδήποτε καλοσχεδιασμένο, πολυτελές, θηλυκό και κομψό. Και οι δυο τους καπνίζουν, είναι ώριμες και τολμηρές στην ερωτική τους ζωή, διασκεδάζουν την καθημερινότητά τους και πέρα από το τέλειο στιλ, αναμφισβήτητα είναι η επιτομή της απίστευτα κουλ Παριζιάνας.
Όσο κλισέ κι αν είναι το french girl aesthetic και η «αβίαστη κομψότητα» των Γαλλίδων, ακόμα μας απασχολεί. Μαζί κι εκείνο το έρμο το je ne sais quoi, αυτό το κάτι δηλαδή, που κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει και που κάνει τις γυναίκες αυτές ακαταμάχητες -συνήθως έχει να κάνει με την badass στάση ζωής τους. Πώς μπορεί η Έμιλι, μια υπερφίαλη, γλυκιά αλλά υπερβολική σε όλα της, Αμερικάνα να αναμετρηθεί δύο γυναίκες με προσωπικότητα, πάθη, φινέτσα και μπόλικο je nais se quoi; Δεν μπορεί -πια. Κι αυτό γιατί αυτή η σειρά είναι αμερικάνικης παραγωγής, έγινε viral αρχικά (παρότι Netflix) στις Η.Π.Α. κι από εκεί ξεκίνησε το hype. Δύο χρόνια και κάτι μετά έχει γίνει παγκόσμια επιτυχία. Άρα, από εκεί που η αριστερή πλευρά του δυτικού κόσμου ταυτιζόταν με τις επιλογές και το στιλ της Έμιλι, τώρα που είναι εξίσου hyped και στην Ευρώπη (η Αμερική έχει πάει πολύ παρακάτω ήδη), τώρα είναι που ταυτιζόμαστε κι εμείς με εκείνους τους χαρακτήρες που είναι πιο κοντά στα δικά μας γούστα.
Έτσι, για την τρίτη σεζόν, η πλάστιγγα γέρνει στην πλευρά του french allure, με τις Γαλλίδες της σειράς να κάνουν περισσότερο θόρυβο από την ίδια την πρωταγωνίστρια. Υπάρχει ένας μύθος γύρω από το Παρίσι και συνεπώς, γύρω από τους Παριζιάνους και το παριζιάνικο στιλ. Μπορεί τέλεια να συνοψιστεί στην έκφραση «paris syndrome», ένα σύνδρομο για όλους εμάς που αποδίδουμε το στιλ και τη γοητεία σε μια γεωγραφική περιοχή του πλανήτη. Δεν σας ακούγεται αρκετά… αφελές; Πιθανότατα γιατί είναι. Κι όμως το κάνουμε.
Από τη μία έχουμε το παριζιάνικο όνειρο – να πίνεις καφέ καπνίζοντας και να βλέπεις κόσμο από τη βεράντα σου φορώντας ένα τζιν παντελόνι και ένα αντρικό πουκάμισο– το ιδανικό για τους Ευρωπαίους κι από την άλλη το χιλιοπαιγμένο american dream. Αρκετά κλισέ και τα δύο. Ωστόσο, αυτή τη σεζόν «νικάει» το πρώτο.
