Ο μεγαλύτερος ευζωιστής της εποχής του μας αποκαλύπτεται.
O Μονέ είναι ο αγαπημένος μου ζωγράφος. Με έχει συναρπάσει η δύναμη της χρωματικής του παλέτας, η εκφραστικότητά του. Είναι έκδηλο στα έργα του ότι ο δημιουργός τους είναι άνθρωπος αισιόδοξος, ο οποίος αγαπά τη ζωή. Πηγή έμπνευσής του, η φύση, την οποία αποτυπώνει σε σειρά έργων του με το ίδιο θέμα, αλλά κάθε φορά εκφρασμένη με διαφορετικό τρόπο.
Αυτά είναι γνωστά, όπως επίσης ότι έμενε στο Giverny, στο σπίτι του κήπου της «απόδρασής» του. Μία απόδραση που κράτησε 43 ολόκληρα χρόνια. Πάντα είχα την περιέργεια να επισκεφτώ αυτό τον κήπο του μυστηρίου του, 65 χλμ. από το Παρίσι. «Η σωστή απόσταση για να το νοσταλγώ», έλεγε ο ίδιος.
Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη τη στιγμή που περνούσα το κατώφλι της πράσινης ξύλινης πόρτας του σπιτιού του προσωπικού παραδείσου του μεγάλου ζωγράφου. Προσκεκλημένη του Ιδρύματος Monet -που ιδρύθηκε ύστερα από δική του επιθυμία- μαζί με άλλους δημοσιογράφους, για να δούμε τη ζωντανή αναπαράσταση των πινάκων του «Πικνίκ» και «Γευματίζοντας στην εξοχή» από τον περίφημο Σύνδεσμο Σχεδιαστών του Παρισιού. Εναν χρόνο δούλεψαν για να φτιάξουν ο καθένας το δικό του κοστούμι εποχής, πιστό αντίγραφο των πινάκων του, χαρίζοντας μία υπέροχη ατμόσφαιρα αλλοτινής εποχής.
Εκπληξη και αποκάλυψη
Τρία ήταν τα πάθη του, μας είπαν: Το χρώμα, η κηπουρική και οι γεύσεις. «Τη ζωγραφική μου οντότητα την οφείλω στα λουλούδια. Το ευ ζην, την τέχνη της ζωής, τη χαρά να δέχομαι φίλους και να μοιράζομαι, την οφείλω στο κόσμο των γεύσεων. Το όμορφο αυτό παιχνίδισμα, που χαρίζει πολύτιμες στιγμές ευτυχίας», έλεγε. Σε αυτό το σπίτι, ο Μονέ έζησε από το 1883 μέχρι τον θάνατό του.
Ήθελα να γνωρίσω τους χώρους δημιουργίας του, να ανακαλύψω τα μυστικά του «περάσματα» και τις πολύτιμες χειρόγραφες συνταγές του. Χόμπι του ήταν η συγκέντρωση και η καταγραφή συνταγών εποχής που έβρισκε ενδιαφέρουσες. Η μαγείρισσά του, η Margueritte, αναλάμβανε την υλοποίησή τους, γιατί εκείνος δεν έμπαινε ποτέ στην κουζίνα!
Το σπίτι ήταν παλιό οινοποιείο, με κάβα που διατηρείται ακόμη. Μετασκευάστηκε εξ ολοκλήρου για να στεγάσει την οικογένεια Mονέ με τα οκτώ παιδιά του και το πολυπληθές προσωπικό. Τα χρώματα διαφορετικά σε κάθε δωμάτιο, σε αποχρώσεις του πράσινου, του λιλά και του κίτρινου. Στην κατασκευή της κουζίνας, της τραπεζαρίας και του ατελιέ έδωσε μεγάλο βάρος. Εδώ κυριαρχούν το κίτρινο της έμπνευσης και το μπλε του κύρους. Αν και ο εξοπλισμός ήταν σπάνιος εκείνη την εποχή, εν τούτοις εδώ υπήρχε τρεχούμενο νερό μέσα στην κουζίνα, φούρνοι, μαντεμένιες εστίες και αυτοσχέδια βοηθητικά μέσα για την παρασκευή παγωτού!
Η όλη διαδικασία παρασκευής του φαγητού ήταν τελετουργία. Τα υλικά διαλέγονταν με θρησκευτική ευλάβεια: ό,τι καλύτερο από τον λαχανόκηπό του, τα δένδρα του, το κοτέτσι, τα ζώα του κήπου. Ένα εκτάριο υπέροχου κήπου, ανθισμένη αρμονία σε μία συμφωνική της φύσης που τον Μάιο είναι μεγαλείο. «Κάπως έτσι θα είναι ο Παράδεισος», σκέφτηκα. Θετική ενέργεια, αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα και εκείνος πανταχού παρών. Η λίμνη με τα νούφαρα και τα γεφυράκια, όπου την απόλυτη ηρεμία του νερού τάραζαν μόνο τα λαβράκια και οι κάστορες. Ο κήπος με τα αρωματικά και τα βοτάνια, τα ανθισμένα νεροκάρδαμα δίπλα στις ορχιδέες και αλέες, με χώρους σκίασης για τα έργα του. Ο λαχανόκηπος με τεράστια ποικιλία λαχανικών και φρούτων, φερμένα από μακριά. Μανιτάρια που ο ίδιος μάζευε την αυγή. Τραπέζια κάτω από τις αγαπημένες του κερασιές και ροδακινιές.
Πρόσκληση σε γεύμα
Ο Ρενουάρ, ο Ματίς, ο Σεζάν, ο Πισαρό, ο Ροντέν, ο Προυστ, ο Ντιμά, ο Πολ Βαλερί, ο Μιραμπό, ο Κλεμανσό, αλλά και εκδότες όπως ο Γκαλιμάρ και ο Σαρπεντιέ, συμμετείχαν στα επικά συμπόσια του Μονέ. Με άλλα λόγια, όλη η γαλλική ιντελιγκέντσια και η καλλιτεχνική σκηνή ήταν οι προσκεκλημένοι που απολάμβαναν τα θρυλικά γεύματα και δείπνα που παρέθετε εδώ.
Από τις χειρόγραφες συνταγές που μας παρουσίασαν, φαίνεται ότι η κουζίνα του ήταν χαρούμενη, φρέσκια, έξυπνη. Μία ζωντανή ολόχρωμη παλέτα γεύσεων, μία κουζίνα παιχνιδιάρικη, γενναιόδωρη, απλή, αλλά -κάποιες φορές- αυτοκρατορική. Κάθε γεύμα, κάθε σύναξη ήταν μία παράσταση. Το σκηνικό φτιαγμένο από τον ίδιο. Τα σερβίτσια κίτρινα με μπλε φινίρισμα, τα ποτήρια αποκλειστικά κρυστάλλινα, όλα απέπνεαν μοναδικό στιλ.
Λάτρευε τη σαμπάνια Veuve Cliquot και το δικό του κόκκινο κρασί. Του άρεσαν οι μπεκάτσες, αλλά όχι τα κουνέλια και οι λαγοί. Φουά γκρα διάλεγε από την Αλσατία και τρούφες από το Perrigord. Τo ροκφόρ δεν έλειπε, όπως και οι καραμέλες περγαμόντου Fouquet. Το τσάι του Kardomah συνόδευαν μπισκότα κάστανου και τοστ κανέλας. Ψάρια έτρωγε λαβράκια από τη λιμνούλα του και έφτιαχνε αφεψήματα με φύλλα μέντας και λουλούδια βιολέτας. Δικής του επινόησης ήταν το παγωτό μπανάνα και τα λουλούδια του κήπου ήταν παρόντα στις σαλάτες του.
Για τη γενναιοδωρία σου, τη μεγαλοψυχία σου και τη δύναμη του πνεύματός σου, αλλά και τον κήπο σου, αγαπημένε Κλοντ, πολύ σε ευχαριστούμε!
