Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία, στην οποία βλέπουμε τη Μαρία Κάλλας να ποζάρει μελαγχολική στο Παρίσι το 1975.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
“Η Μαρία Κάλλας το 1975, δύο χρόνια πριν τον χαμό της, στους δρόμους του Παρισιού με τα σημάδια της μελαγχολίας χαραγμένα στο πρόσωπο, από εκείνα που αφήνουν οι καταιγίδες της ζωής. Ήταν η χρονιά που βίωσε δύο απώλειες που την τσάκισαν: τον θάνατο του Αριστοτέλη Ωνάση στις 15 Μαρτίου και τη δολοφονία του Ιταλού σκηνοθέτη και στενού της φίλου Pier Paolo Pasolini στις 2 Νοεμβρίου.
Ο Παζολίνι υπήρξε για εκείνη ένας ευαίσθητος συνοδοιπόρος. Της αφιέρωσε το ποίημα «Δαχτυλίδι» και της χάρισε ένα πραγματικό δαχτυλίδι, σύμβολο μιας σχέσης γεμάτης εκτίμηση, θαυμασμό και ίσως ενός ανείπωτου έρωτα. Η είδηση του γάμου του Ωνάση με την Τζάκι Κένεντι το 1968, υπήρξε σημείο καμπής στη ζωή της. Μια πληγή που άφησε βαθιά ίχνη στην ψυχή αλλά και στη φωνή της. Από εκείνη τη στιγμή η προσωπική της ζωή άρχισε να αλλάζει πορεία και στις μεταγενέστερες εμφανίσεις της η φθορά έγινε εμφανής τόσο στην εικόνα όσο και στην ερμηνεία.
Παρά τον χωρισμό τους, ο Έλληνας μεγιστάνας παρέμεινε ο μοναδικός άντρας που αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Οι σύντομες συναντήσεις τους μετά τον γάμο του, ήταν για εκείνη μικρές ανάσες ευτυχίας. Μέχρι τη στιγμή που εκείνος άφησε την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά της στο νοσοκομείο, με την ίδια να λέει αργότερα σε δημοσιογράφο: «Ήμασταν μαζί μέχρι το τέλος. Ο Αρίστος πέθανε στην αγκαλιά μου, και σε παρακαλώ μην το ξεχάσεις αυτό.» Ο χαμός του ήταν η αρχή του τέλους της. Από το 1975 και μετά, αποσύρεται στο διαμέρισμά της στο Παρίσι με συντροφιά τη Μπρούνα Λουπόλι την πιστή οικονόμο της από το 1955, τον μπάτλερ της Φερουτσό Μετζάντρι και τα δύο της αγαπημένα σκυλιά.
Το πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου 1977, η απόλυτη Θεά της Όπερας φεύγει σιωπηλά από καρδιακή προσβολή, βυθίζοντας σε θλίψη εκατομμύρια θαυμαστές και αφήνοντας πίσω της μια σιωπή τόσο δυνατή όσο και η φωνή της. Γιατί η Κάλλας υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από σοπράνο: μετουσίωσε την τέχνη σε πάθος, έφερε την τραγικότητα των ρόλων της στην πραγματική ζωή, άγγιξε με τη φωνή της τις πιο λεπτές χορδές της ανθρώπινης ψυχής. Ήταν φαινόμενο, σύμβολο και θρύλος.
