Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία, στην οποία ο 28χρονος Μάνος Κατράκης ήταν κυριολεκτικά αγνώριστος για τις ανάγκες του ρόλου του στην κωμωδία του Μολιέρου “Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής” που παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο στις 26 Ιανουαρίου του 1937 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Ο 28χρονος Μάνος Κατράκης κυριολεκτικά αγνώριστος, στον ρόλο του φαρμακοποιού Φλεράν στην εμβληματική κωμωδία του Μολιέρου «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», που παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο στις 26 Ιανουαρίου του 1937 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη.
Το εκφραστικό του βλέμμα, το μεταμορφωμένο πρόσωπο και η εντυπωσιακή θεατρική παρουσία αποδεικνύουν πως η τέχνη του μακιγιάζ υπήρξε πάντα αχώριστος σύμμαχος της υποκριτικής, επιτρέποντας στους ηθοποιούς να ενσαρκώνουν ρόλους μακρινούς από τη φυσική τους όψη. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μακιγιέρ και μακιγιέζ από τα παλαιότερα χρόνια αποκαλούνταν «ψιμυθιολόγοι» από το «ψιμύθιο» (λευκός ανθρακικός μόλυβδος) που χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα ως καλλυντικό. Ήταν η λευκή σκόνη σαν πούδρα που στόλιζε το πρόσωπο για λόγους αισθητικής, αλλά και μια λέξη που σήμαινε «στολίδι» ή «φτιασίδι». Στο Βυζάντιο εξάλλου, «ψιμύθιο» ονομαζόταν και το λευκό χρώμα που χρησιμοποιούσαν οι αγιογράφοι στους πίνακες και στις τοιχογραφίες τους.
Από τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ο Γερμανός ηθοποιός Carl Baudin επινόησε την πρώτη ειδική πάστα για την ένωση περούκας και δέρματος (τη βάση για το σύγχρονο θεατρικό μακιγιάζ) μέχρι και τις σκηνές των μεγάλων εθνικών θεάτρων, το μακιγιάζ εξελίχθηκε σε ανεξάρτητη μορφή τέχνης.
Η συγκεκριμένη παράσταση του Εθνικού Θεάτρου μετέφερε με ακρίβεια το σαρκαστικό και διαχρονικό πνεύμα του Μολιέρου. Ο “Αργκάν”, ένας εύπιστος υποχόνδριος που πιστεύει ότι πάσχει από κάθε πιθανή ασθένεια, ερμηνεύθηκε έξοχα από τον μέγιστο Αιμίλιο Βεάκη, ενώ δίπλα του βρέθηκαν μεγάλα ονόματα της ελληνικής σκηνής: Κατίνα Παξινού, Βάσω Μανωλίδου, Κυβέλη Θεοχάρη, Μήτσος και Μιράντα Μυράτ, Χρήστος Ευθυμίου και άλλοι.
Το έργο, πέρα από τη σάτιρα της ιατρικής υπερβολής, αγγίζει την ανθρώπινη ματαιότητα και την ψευδαίσθηση ελέγχου πάνω στη ζωή και στο σώμα. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο και συνεχίζει μέχρι σήμερα σε κάθε νέο ανέβασμά του να προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού και να προσφέρει πολύτιμους προβληματισμούς με χιούμορ και οξυδέρκεια.
