Ο ηθοποιός Theo Alexander, έπειτα από ένα ηχηρό πέρασμα από το Χόλιγουντ, γύρισε στην Ελλάδα για να δημιουργήσει και να δώσει στη χώρα του αυτά που πρέπει.

Mε ένα δερματόδετο σημειωματάριο μού δείχνει ζωγραφιές του. Μένω λίγο σε μια αφαιρετική αποτύπωση που έχει κάνει χρησιμοποιώντας το κόκκινο χρώμα στην υπερβολή του, με έναν χαρταετό κάπου στη μέση της σύνθεσης. «Αυτό μου αρέσει ιδιαίτερα γιατί μου θυμίζει τον πατέρα μου, με τον οποίο πετούσαμε μαζί χαρταετό όταν ήμουν μικρός». Κάποιες σελίδες αυτού του τετραδίου θυμίζουν scrapbook, άλλες πάλι προσωπικό ημερολόγιο. Λίγο πριν το κλείσει και το βάλει στην άκρη εκφράζω τη δική μου επιθυμία να μπορούσα να ζωγραφίσω όσα νιώθω. Με αιφνιδιάζει ρωτώντας με «το έχεις δοκιμάσει;» Η απάντησή μου είναι αρνητική. «Τότε πώς ξέρεις ότι δεν μπορείς;» αναρωτιέται με νόημα.

Ο Theo Alexander (κατά κόσμον Θοδωρής Ζουμπουλίδης) μπορεί αρχικά να σπούδασε και να ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις –εξ ου και η έμφυτη τάση για coaching–, αλλά αργότερα επέστρεψε στον αρχικό του στόχο, την ηθοποιία. Πήγε στην Αμερική, δούλεψε με τους καλύτερους, έπαιξε στην τρίτη σεζόν του True Blood και γύρισε για να δημιουργήσει στη χώρα του. Θα ήθελε να παίξει στο Peaky Blinders και στο Ozark, αλλά χάρηκε περισσότερο που έπαιξε στο Digger (μαζί με τον Βαγγέλη Μουρίκη και τον Αργύρη Πανταζάρα μεταξύ άλλων). «Το Digger είναι ταινιάρα. Αλλάξαμε το ελληνικό σινεμά. […] Τι με έφερε πίσω; Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι τα ανίψια μου. Δεν με ενδιαφέρουν 30 Οσκαρ, με ενδιαφέρει όμως να με αγκαλιάζουν η Μέλπω και ο Πρόδρομος και να μου λένε “σ’ αγαπάω, θείε!” Αυτό είναι η ζωή. Και φυσικά η ανάγκη μου να δημιουργήσω στη χώρα μου. Αν θέλει το Χόλιγουντ, ας έρθει να με βρει. Αν δεν θέλει, να πάει να πνιγεί. Συγγνώμη, αλλά αγαπώ πάρα πολύ την πατρίδα μου γιατί αυτή μου έδωσε ό,τι έχω». Είναι περήφανος για την καταγωγή του, όπως θα έπρεπε να είναι όλοι οι άνθρωποι εξάλλου, αλλά πιστεύει πως οι Ελληνες θα έπρεπε να είναι λίγο παραπάνω. «Κάθομαι δίπλα στον βοηθό του Robert Zemeckis στο σπίτι του, σε ένα πάρτι, με τον Gary Oldman από δίπλα, κι όταν του λέω πως είμαι Ελληνας γυρίζουν και οι δύο και με θαυμασμό αρχίζουν να μου μιλάνε για την αρχαία Ελλάδα. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ… Οπως λέει και ο Camus, είμαι πολύ πατριώτης για να είμαι εθνικιστής».

Μιλάμε για την τύχη και συμφωνούμε ότι είναι σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία. Μάλιστα, μου περιγράφει έναν πίνακα όπου ο ζωγράφος έχει δώσει στην τύχη το πρόσωπο μιας γυναίκας με μακριά μαλλιά πίσω και καθόλου μαλλιά μπροστά, κι αυτό γιατί κάποιος ήταν αρκετά έτοιμος και γρήγορος την ώρα που εκείνη περνούσε από μπροστά του να την πιάσει από τα μαλλιά. «Πρέπει να είσαι έτοιμος. Αλλιώς η τύχη δεν λέει τίποτα από μόνη της». Εκείνος σπούδασε στο Circle in the Square Theater School, τη μόνη εγκεκριμένη σχολή που συνδέεται με σκηνή του Μπρόντγουεϊ. «Η τύχη έπαιξε τον ρόλο της… Είχα πάει για άλλη σχολή στην αρχή –για το Neighborhood Playhouse School of the Theatre της Νέας Υόρκης, που είναι μια αρκετά γνωστή σχολή–, αλλά με είχε δεχτεί χωρίς οντισιόν. Κι αυτό κάπως δεν μου καθόταν καλά. Πάω λοιπόν ένα βράδυ σε ένα πάρτι που έκανε ένας φίλος από το πανεπιστήμιο και ρωτάω ποια είναι η καλύτερη σχολή. Μου λένε είναι η Juilliard, που είναι τέσσερα χρόνια, και η Circle in the Square, για ταχύρρυθμη εκπαίδευση, αλλά είναι δύσκολο να μπεις και έχουν τελειώσει και οι ακροάσεις». Κι όμως πήγε κόντρα στα δεδομένα, επέμεινε και μπήκε αμέσως.

Παρότι η συγκεκριμένη σχολή έχει και δικό της θέατρο στο Μπρόντγουεϊ, ο ίδιος δεν κυνήγησε μια καριέρα εκεί. «Ο δάσκαλός μου που μου έκανε Σαίξπηρ, όταν τελείωσα τη σχολή, μου είπε “Theo, θέλω να μου κάνεις μια χάρη και να ασχοληθείς με τον Σαίξπηρ, γιατί μπορείς να καταλάβεις τις μεγάλες ιδέες του. Και σου υπόσχομαι ότι θα γίνεις μεγάλος ηθοποιός στην Αμερική”. Μου αρέσει πολύ το θέατρο, γιατί από εκεί ξεκίνησα εξάλλου, όμως είναι πολύ δύσκολο να πάρεις την άδεια του σωματείου ηθοποιών θεάτρου εκεί και, το πιο σημαντικό, ήθελα να πάω στο Λος Αντζελες. Δεν πήρα εκείνον τον δρόμο, ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί, αλλά δεν πειράζει, γιατί ακολούθησα κάτι άλλο, μια νέα πρόκληση».

Εχει δηλώσει στο παρελθόν ότι το Χόλιγουντ είναι πολύ πιο αξιοκρατικό από τη βιομηχανία του θεάματος στην Ελλάδα. «Επειδή σε κάθε project παίζονται εκατομμύρια δολάρια, τον ρόλο τον παίρνει ο καλύτερος, δεν τον παίρνει ο φίλος του τάδε». Και κάπως έτσι δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω σχετικά. Η συζήτηση μας οδηγεί να σχολιάσουμε τον νεποτισμό στην Αμερική. «Βεβαίως και μπορεί να δοθεί μια ευκαιρία σε γνωστό γνωστού ή στο παιδί ενός διάσημου ηθοποιού, αλλά δεν θα υπάρξει δεύτερη. Ο γιος του Tom Hanks πήρε την ευκαιρία του, αλλά επειδή είχε ταλέντο προχώρησε. Αντίστοιχα, ανοίχτηκε μια πόρτα στον γιο του Kirk Douglas, αλλά ποτέ δεύτερη, γιατί δεν είχε ταλέντο».

Μoto: Πολλά παιδιά γίνονται ηθοποιοί για λάθος λόγο. […]  Το θέατρο δεν είναι το μέρος να κάνεις την ψυχανάλυσή σου. Το θέατρο είναι μέρος δημιουργίας”

Μετά από 20 χρόνια καριέρας νιώθει πως τώρα ξεκινά, ενώ, πέρα από την υποκριτική, έχει κάνει σκηνοθεσία για τη μικρού μήκους ταινία O Γδικιωμός και την παραγωγή της ταινίας Meteora. «Ναι, θεωρώ ότι πρέπει να περάσουν 20 χρόνια για να ωριμάσει ένας ηθοποιός, αλλά δεν είναι ότι μόλις ξεκίνησα. […] Εχω κάνει ήδη δύο επιτυχημένα τριήμερα master classes στην Ελλάδα το 2013. Οι μαθητές μου τα πηγαίνουν πολύ καλά και μάλιστα ένας εξ αυτών, με τον οποίο συνεχίσαμε με ιδιαίτερα, μπήκε στη σχολή του David Mamet. Την πρώτη μέρα κάναμε μάθημα business και τους εξηγούσα ότι πρέπει να είσαι CEO του εαυτού σου. Ρωτούσα λοιπόν “θέλετε να γίνετε επιτυχημένοι ηθοποιοί;” και απαντούσαν όλοι με ορμή θετικά. Και συνέχιζα, απευθυνόμενος στον καθένα ξεχωριστά, “ωραία, τι είναι επιτυχία για σένα;” και τα έχαναν, μην ξέροντας τι να μου απαντήσουν. Αν δεν ορίσεις την επιτυχία, δεν θα πετύχεις ποτέ, γιατί σε πρώτο επίπεδο δεν θα ξέρεις πού πας και θα κάνεις κύκλους γύρω από τον εαυτό σου. Πρέπει να την ορίσεις ακριβώς».

Μιλάμε αναπόφευκτα για το manifestation και συνειδητοποιώ πως το πρώτο του πτυχίο τον έχει προικίσει με γνώση που μόνο μερικοί επιτυχημένοι marketers έχουν. Αυτό είναι προφανές και στους λογαριασμούς του στα social media, όπου μοιράζεται αρκετά τις σκέψεις του. «Δεν μου αρέσει που εκθέτω τον Θοδωρή, αλλά το παιχνίδι είναι εκεί. Βέβαια, το κάνω με τον τρόπο μου. Αυτά που ανεβάζω έχουν στόχο να εμπνεύσουν και να βοηθήσουν. Πολλοί άνθρωποι μου στέλνουν τους προβληματισμούς τους ζητώντας μου συμβουλές και τους απαντάω. Υπάρχει ένας ωραίος διάλογος. Αν μπορώ να βοηθήσω, το κάνω, γιατί αυτή είναι η αποστολή μου. Από την άλλη, πιστεύω πως ένας ηθοποιός πρέπει να είναι ένα μυστήριο. Να διατηρεί τη μαγεία του. Αλλά στη ζωή προσαρμόζεσαι με τα δεδομένα, μέχρι που πεθαίνεις».

Moto: “Δεν με ενδιαφέρουν 30 Οσκαρ, με ενδιαφέρει όμως να με αγκαλιάζουν η Μέλπω και ο Πρόδρομος και να μου λένε  ‘σ’ αγαπάω, θείε!’ Αυτό είναι η ζωή

Όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν αυτός που υποδύθηκε τον Μάρκο στη μίνι σειρά 42 βαθμοί (Cosmote TV και ΑΝΤ1), σοκαρίστηκα. Δεν πίστευα το πόσο είχε αλλάξει για τον ρόλο. Για εκείνον φαίνεται να είναι εύκολο το να γίνεσαι κάποιος άλλος εξωτερικά βάζοντας ή χάνοντας κιλά, για μένα όμως αυτό φέρνει ερωτήματα. «Ολα στη ζωή ξεκινούν από την απόφαση. Δεν μπορούσα να δέσω τα κορδόνια μου και να ανέβω τις σκάλες (σ.σ. λόγω του βάρους που πήρε για τις ανάγκες του ρόλου). Αλλά τα μεσοβέζικα δεν μου αρέσουν. Εχω μάθει από τον Μουρίκη πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε μέχρι το τέλος. Το πάμε μέχρι τέρμα. Γιατί έχεις αποφασίσει ότι για την τέχνη σου θα τα δώσεις όλα, ακόμα και τη ζωή σου. Τι να λέμε τώρα… Υπάρχουν ηθοποιοί με α…δια και α…δια ηθοποιοί. […] Φυσικά και φοβήθηκα. Ο Russell Crowe δεν έχασε ποτέ τα κιλά που πήρε για ρόλο και τελείωσε η καριέρα του. Αλλωστε, αν δεν έχεις την αίσθηση του φόβου είσαι μωρός, λέει ο Αριστοτέλης».

Στο παρελθόν έχει πει ότι έχει ζήσει bullying στα παιδικά του χρόνια λόγω των επιπλέον κιλών του. Πόσο ακέραιος είναι τώρα για να μη χαθεί σε αυτές τις αλλαγές; Η απάντηση είναι μονόδρομος και μου το επιβεβαιώνει. Κάνει ψυχοθεραπεία. Είκοσι χρόνια τώρα ασχολείται με το μέσα του. «Μπορούμε να τελειώνουμε με το κοινωνικό στίγμα των ψυχικών διαταραχών και το ταμπού που συνδέεται με τον ψυχολόγο; Είναι η πιο θαρραλέα διαδικασία που μπορεί να κάνει κάποιος – να δει τον εαυτό του ακριβώς όπως είναι στον καθρέφτη. […] Πολλά παιδιά γίνονται ηθοποιοί για λάθος λόγο. Επειδή έχουν πολλά θέματα επιζητούν να χαθούν μέσα σε έναν ρόλο. Προσπαθούν μέσα από τους ρόλους να μη φανερωθούν, να ξεφύγουν, γι’ αυτό και δεν είναι αυθεντικοί και γι’ αυτό οι περισσότεροι είναι άνεργοι. Το θέατρο δεν είναι το μέρος να κάνεις την ψυχανάλυσή σου. Το θέατρο είναι μέρος δημιουργίας. Πρέπει ο θεατής να κάνει ενδοσκόπηση προκειμένου να έρθει η κάθαρσις. Την ψυχοθεραπεία του ο ηθοποιός πρέπει να την έχει κάνει από πριν». Από εκεί λοιπόν προκύπτει και η δική του δύναμη να μη χαθεί στον ρόλο. Να μην τον παρασύρει ο νέος άνθρωπος που γίνεται. Γιατί ξέρει ακριβώς ποιος είναι και είναι αδύνατον να χαθεί «φορώντας» τον Μάρκο.

Το ταξίδι –η προετοιμασία και η έρευνα για έναν ρόλο– τον ικανοποιεί περισσότερο από τα γυρίσματα, που κατά βάση είναι γρήγορα. «Τώρα παίζω σε μια ρώσικη υπερπαραγωγή έναν Τούρκο αξιωματικό στην πολιτοφυλακή, διεφθαρμένο. Πρόκειται για μίνι σειρά και θα προβληθεί αρχικά σε μια ρώσικη πλατφόρμα streaming το φθινόπωρο. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος γιατί οι Ρώσοι ήταν εκείνοι που έβγαλαν τη μοντέρνα μέθοδο θεάτρου και γιατί ο σκηνοθέτης είναι ο Nikolay Khomeriki, με υποψηφιότητες στις Κάννες, ενώ ο σεναριογράφος μετρά αρκετές υποψηφιότητες για Οσκαρ»..

H συνέντευξη φιλοξενήθηκε στο τεύχος 91 του περιοδικού InStyle

Ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία το εστιατόριο ΑΝΕΤΟΝ (Ναυάρχου Νικοδήμου 3, Αθήνα, aneton.gr.