Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1927. Με αφορμή τη συμπλήρωση 98 ετών από τη γέννηση του σπουδαίου ηθοποιού, ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία του από τα χρόνια της εξορίας του στη Μακρόνησο την περίοδο 1948-1951, όπου ήταν αγνώριστος.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
“Σαν σήμερα στις 29 Μαΐου 1927, σ’ ένα ταπεινό σπιτικό στο Νέο Φάληρο, ξεκίνησε να χτυπά η καρδιά ενός ανθρώπου που έμελλε να γίνει η προσωποποίηση της ανθρωπιάς στο ελληνικό σινεμά. Ο Θανάσης Βέγγος δεν ήρθε στον κόσμο με φανφάρες, αλλά με την αθόρυβη γενναιοδωρία εκείνων οι οποίοι αντί να φωνάζουν, προσφέρουν. Αντί να απαιτούν, δίνουν ψυχή.
Από μικρός γνώρισε τη δυσκολία όπως άλλοι γνωρίζουν την πολυτέλεια. Έζησε την πείνα, τον αγώνα, την προσφυγιά της ψυχής σε μια Ελλάδα βαθιά πληγωμένη. Μα δεν πικράθηκε. Έμαθε να γελά, να ελπίζει, να παλεύει. Κι όταν μεγαλώνοντας έτρεχε στις ταινίες, στους δρόμους, στη ζωή, δεν έτρεχε για να ξεφύγει. Έτρεχε για να προλάβει να βοηθήσει, να σταθεί δίπλα, να σώσει έστω και για λίγο την ψυχή του θεατή. Δεν υποδύθηκε ποτέ κανέναν· ήταν πάντα ο εαυτός του. Ένας «καλός άνθρωπος», όχι στα λόγια, αλλά στο βλέμμα, στην κίνηση και στην εκρηκτική ανάγκη του να μην πειράξει ούτε μυρμήγκι. Ήταν ο “καταδιωκόμενος” της ζωής, που όμως δεν κατέδωσε ποτέ κανέναν.
Ο Βέγγος δεν έπαιξε ρόλους· μας έμαθε ήθος. Δεν πέρασε απλώς από την τέχνη· την τίμησε. Και σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα μετά τη γέννησή του, η μορφή του δεν είναι απλώς μνήμη. Είναι φάρος. Γιατί όσο υπάρχει ανάγκη για καλοσύνη, θα υπάρχει ο Θανάσης Βέγγος.
Στη φωτογραφία, στα χρόνια της εξορίας του στη Μακρόνησο την περίοδο 1948-1951 όπου υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία ως «ανεπιθύμητος» λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, κουβαλώντας και σπάζοντας πέτρες ολημερίς, σε συνθήκες σκληρής καταπίεσης και κακουχίας. Εκεί γνώρισε σπουδαίες προσωπικότητες όπως τον Νίκο Κούνδουρο, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Κατράκη, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Μενέλαο Λουντέμη.
Μαζί τους συμμετείχε σε αυτοσχέδιες θεατρικές παραστάσεις, σε πρόχειρα θέατρα που χτίστηκαν με γυμνά χέρια και πέτρες από τον βράχο. Σε μία από αυτές ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, μια εμπειρία που θα σηματοδοτούσε την απαρχή της καλλιτεχνικής του πορείας, ανακαλύπτοντας το μεγάλο του χάρισμα μέσα από την πιο σκληρή δοκιμασία”.
