Search
Close this search box.
Οι τελευταίες ημέρες του JFK Jr. – Αποκαλυπτικό ένα καινούργιο βιβλίο
O John F. Kennedy Jr. με την Carolyn και τον σκύλο τους στη Νέα Υόρκη, πρωτοχρονιά του 1997.
O John F. Kennedy Jr. με την Carolyn και τον σκύλο τους στη Νέα Υόρκη, πρωτοχρονιά του 1997. Photo by Evan Agostini/Liaison

Στενοί φίλοι John F. Kennedy Jr. μοιράζονται προσωπικές, πρωτόγνωρες ιστορίες για τη ζωή και τον θάνατο του μοναδικού γιου του John F. Kennedy, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 38 ετών.

Στις 25 Νοεμβρίου 1963, η εικόνα του τρίχρονου John F. Kennedy Jr. να χαιρετά το φέρετρο του δολοφονημένου πατέρα του σε μια τηλεοπτική νεκρώσιμη πομπή συντάραξε τις ΗΠΑ και έγινε σύμβολο της απώλειας του έθνους.

Έτσι βρέθηκε στο προσκήνιο από την παιδική ηλικία και προσέλκυε το ενδιαφέρον και όταν μεγάλωσε και έγινε ένας περιζήτητος εργένης και όμορφος εκδότης περιοδικών. Παντρεύτηκε την Carolyn Bessette και στη συνέχεια πέθανε σε ηλικία 38 ετών στις 16 Ιουλίου 1999, όταν το αεροπλάνο που πιλοτάριζε κατεπεσε στα ανοικτά του Martha’s Vineyard. Στην αεροποτρική τραγωδία σκοτώθηκαν επίσης η Carolyn, 33 ετών, και η αδελφή της Lauren, 34 ετών.

Τώρα, 25 χρόνια μετά τον θάνατο του JFK Jr., πολλοί από τους στενότερους φίλους του μίλησαν για τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο στο βιβλίο JFK Jr: An Intimate Oral Biography της RoseMarie Terenzio και της αρχισυντάκτριας του People Liz McNeil,

Philip M. Hannan, βοηθός επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Ουάσιγκτον

“Είδα τον John Jr. να χαιρετά [εκείνη την ημέρα]. Στεκόμουν δίπλα του. Σκέφτηκα, Αυτή είναι η εικόνα που θα μείνει στη ζωή. Είδα την αντίδραση των ανθρώπων απέναντι. Ήταν μια ακαριαία αντίδραση- λύγισαν, ιδίως οι γυναίκες … Είχα ακούσει την κυρία Kennedy να λέει, “John, χαιρέτησε”. Ήξερα τότε ότι αυτή ήταν ίσως η πιο συγκλονιστική εικόνα του αιώνα”.

Ο John μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, όπου η μητέρα του μετακόμισε μαζί του και με την Caroline το 1964. Τον έγραψε στο ιδιωτικό σχολείο Collegiate School.

David Clarke, συμμαθητής του

“Είχε μια μεγάλη τούφα μαλλιά. Τον έβλεπες να περιφέρεται στους διαδρόμους, με τις ουρές των πουκαμίσων του να κρέμονται, τη γραβάτα του σκισμένη στη μία πλευρά, τα μαλλιά του χάλια. Ήταν γνωστός για το ότι έχανε τα σακάκια του”.

Το 1976 μεταγράφηκε στο ελίτ Andover και αναγκάστηκε να επαναλάβει το τελευταίο έτος όταν απέτυχε στα μαθηματικά, πριν ξεκινήσει στο Πανεπιστήμιο Brown το 1979. Αποσπώταν εύκολα, αλλά το όνομα και η γοητεία του έφεραν πλεονεκτήματα – και διασκέδαση.

William Cohan, συμμαθητής

“Ένα Σαββατοκύριακο, με προσκαλεί στο διαμέρισμα [της οικογένειας στην] 1040 Fifth Avenue. Μπαίνω μέσα και είναι απίστευτο. Και η μητέρα του είναι εκεί. Και τότε ο John πηγαίνει στο δωμάτιό του και αποφασίζει ότι θέλει να φτιαχτεί, βγάζει την πίπα, καπνίζει, ρίχνει το νερό της πίπας στην Πέμπτη Λεωφόρο από το μπάνιο του”.

Gary Ginsberg, φίλος από το κολέγιο

“Γνώρισα τον John στην προτελευταία σειρά ενός μαθήματος ιστορίας. Μια μέρα… κανένας από εμάς δεν είχε ιδέα τι πραγματικά συνέβαινε. Ο John έπρεπε να δώσει μια απάντηση, και ήταν τόσο ανόητη. Αλλά αφού τελείωσε τη δίλεπτη απάντησή του, ο καθηγητής έγνεψε έντονα. ” John, αυτό ήταν τόσο διορατικό.” Τότε ήταν που κατάλαβα ότι ήταν αυτό που ο John ανέφερε πάντα ως “ο παράγοντας JK”.

“Δεν υπάρχει τραπέζι σε ένα εστιατόριο; Τότε εμφανίζεται ένα. Πάντα με κοίταζε με αυτό το χαμόγελο και έλεγε, ‘JK Factor’. “

RoseMarie Terenzio, φίλη και βοηθός

“Όταν πήρε το αεροπλάνο του, το Cessna, πρέπει να έχεις έναν αριθμό ουράς, και ήθελε το 529 επειδή ήταν τα γενέθλια του πατέρα του – 29 Μαΐου. Όταν πήγε να κρατήσει αυτόν τον αριθμό για να το δηλώσει στην FAA, αυτός ο αριθμός ήταν πιασμένος. Τελικά αγόρασε τον αριθμό από το άτομο που τον είχε. Ο αριθμός ουράς και στα δύο αεροπλάνα του John ήταν N529JK”.

Ο John προσπαθούσε να κρατήσει το περιοδικό George στην επιφάνεια, τσακωνόταν με την Carolyn και ανησυχούσε για τον επικείμενο θάνατο από καρκίνο του ξαδέλφου του Anthony Radziwill. Τον Μάιο του 1999, έσπασε τον αστράγαλό του με αλεξίπτωτο πλαγιάς. Η σχέση του John και της Carolyn έφτασε στο ναδίρ την εβδομάδα της 12ης Ιουλίου. Αν και οι μαρτυρίες ποικίλλουν, ο John πέρασε τουλάχιστον μια νύχτα στο ξενοδοχείο Stanhope.

Ο John πήρε την άδεια πιλότου το 1998 και βρήκε διέξοδο στους ουρανούς.

Robbie Littell

“Αυτές ήταν μερικές από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές που πέρασε ποτέ. Να πετάει με τα όρνεα στο Buckeye [αεροπλάνο] του. Ήταν η ελευθερία. Αλλά πάνω απ’ όλα, ήταν το να ξεφεύγει. Η πτήση τον έκανε πολύ ευτυχισμένο. Ελεύθερο πνεύμα, με έλεγχο, κάνοντας κάτι, ξέρετε … μια James Bondian προσπάθεια. Να παίζει τον James Bond”.

Gary Ginsberg

“Είπε, ‘Είναι το μόνο μέρος που μπορώ να πάω όπου κανείς δεν με ενοχλεί. Έχω απόλυτη ησυχία και κανείς δεν μπορεί να με πλησιάσει εκτός από τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας”. Ίσως αυτό σας δίνει μια εικόνα για το τι πραγματικά αντιμετώπιζε στο έδαφος”.

Ο John προσπαθούσε να κρατήσει το περιοδικό George στην επιφάνεια, τσακωνόταν με την Carolyn και ανησυχούσε για τον επικείμενο θάνατο από καρκίνο του ξαδέλφου του Anthony Radziwill. Τον Μάιο του 1999, έσπασε τον αστράγαλό του με αλεξίπτωτο πλαγιάς. Η σχέση του ζεύγους έφτασε στο κατώτατο σημείο την εβδομάδα της 12ης Ιουλίου. Αν και οι μαρτυρίες ποικίλλουν, ο John πέρασε τουλάχιστον μια νύχτα στο ξενοδοχείο Stanhope.

Sasha Chermayeff

“Ίσως η Carolyn προσπαθούσε να τον κάνει να ανησυχήσει [με το να μην επιστρέφει στο σπίτι]. Έτσι, τότε το έκανε το επόμενο βράδυ. Δεν ήταν μαζί της αυτές τις δύο τελευταίες νύχτες. Το θέμα με τον Stanhope ήταν δύσκολο. Νομίζω ότι πήγε εκεί για να συναντήσει [την πρώην φίλη] Julie Baker. Όλοι πάντα με ρωτάνε, “Τι νομίζω ότι θα είχε συμβεί;”. Τα πάντα ήταν πιθανά”.

Julie Baker

“Μίλησα με τον John για τελευταία φορά το βράδυ πριν πεθάνει. Κυκλοφορεί μια φήμη ότι ήμουν μαζί του στο Stanhope [εκείνο το βράδυ]. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Ήταν σε έναν αγώνα μπέιζμπολ και ήθελε να συναντηθώ μαζί του και με τον φίλο του μετά για ένα ποτό. Εγώ έλειπα, οπότε δεν μπορούσα. Ωστόσο, έφαγα μαζί του ένα γρήγορο γεύμα (κάτι που κάναμε συχνά) στο Stanhope λίγες ημέρες πριν από το ατύχημα”.

Στις 16 Ιουλίου, πέρασε την ημέρα στο γραφείο. Το σχέδιο ήταν να πετάξει στο Martha’s Vineyard για να αφήσει την αδελφή της Carolyn, Lauren, 34 ετών, και στη συνέχεια να πετάξει στο Hyannis της Μασαχουσέτης για τον γάμο του ξαδέλφου του Rory Kennedy. Όμως, κατέληξαν να φύγουν αργότερα από ό,τι είχαν προγραμματίσει.

RoseMarie Terenzio

“Έφτασα στο διαμέρισμα του John και της Carolyn, όπου έμενα μέχρι να φτιαχτεί ο κλιματισμός μου, στις 9:30 ή 10:00. Είχαν δύο τηλέφωνα – το ένα στην κουζίνα και μετά ένα φαξ. Μόνο τρεις ή τέσσερις άνθρωποι είχαν αυτόν τον αριθμό. Σήκωσα το τηλέφωνο του φαξ και ήταν η Carole [Radziwill, η σύζυγος του Anthony]. Είπε: “Δόξα τω Θεώ, είσαι εκεί”. Είπα, ‘Carole? Είμαι η Rose.’ Είπε, ‘Πού είναι; Δεν προσγειώθηκαν στον αμπελώνα”. Κανείς δεν ήξερε πού ήταν ο John. [Η RoseMarie μίλησε με τον εκπαιδευτή πτήσεων του John, τον Bob Marena.] Είπε ότι η πτήση απογειώθηκε στις 8:39. Τότε πανικοβλήθηκα.

“Τότε η Ann Freeman, η μαμά της Carolyn και της Lauren, τηλεφώνησε… Ήταν πανικόβλητη. Είπε κάτι σαν: ‘Του είπα να μην ανεβάσει ποτέ δύο από τα κορίτσια μου ταυτόχρονα. Ήταν θυμωμένη. Έκλαιγε. Ήταν πανικόβλητη, σοκαρισμένη. Δυσπιστία.”

Το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας Μεταφορών προσδιόρισε ως αιτία του ατυχήματος την “αδυναμία του πιλότου να διατηρήσει τον έλεγχο του αεροπλάνου, η οποία ήταν αποτέλεσμα χωρικού αποπροσανατολισμού. Παράγοντες του ατυχήματος ήταν η ομίχλη και η σκοτεινή νύχτα”.

Jeff Guzzetti, ερευνητής του NTSB, Γραφείο Ασφάλειας της Αεροπορίας

Η πορεία πτήσης του προς το νερό συνάδει με αυτό που είναι γνωστό ως σπείρα νεκροταφείου. (τύπος επικίνδυνης σπειροειδούς κατάδυσης που πραγματοποιείται κατά λάθος από έναν πιλότο που δεν είναι εκπαιδευμένος) Το αεροπλάνο κάνει μια σπείρα με τη μύτη προς τα κάτω … σαν να πηγαίνει σε έναν αγωγό. Το αεροπλάνο έκανε μια τελική στροφή και παρέμεινε σε αυτή τη στροφή σχεδόν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον ωκεανό. Μπήκε επτά μίλια από το Martha’s Vineyard.

“Δεν νομίζω ότι οι επιβάτες ήξεραν τι τους συνέβαινε. Μπορεί να ένιωσαν μια μικρή δύναμη G να τους σπρώχνει προς τα κάτω στα καθίσματά τους και να έλεγαν: “Αυτό είναι λίγο περίεργο”. Θα άκουγαν τη βιασύνη του αέρα πάνω από την άτρακτο να επιταχύνεται ή να γίνεται πιο δυνατή, κατά τη διάρκεια της τελικής μοιραίας πτώσης. Ίσως ένιωθαν να επιταχύνεται λίγο. Και μετά προσέκρουσαν στην επιφάνεια του νερού και τελείωσε. Θα περίμενα ότι ο πιλότος θα ήταν πολύ μπερδεμένος και ίσως λίγο φοβισμένος επειδή τα όργανα μπορεί να μην ταίριαζαν με το πώς αισθανόταν. Οι δυνάμεις πρόσκρουσης ήταν τεράστιες”.

Tags:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Newsletter

#StayInStyle

Λάβετε ειδοποίηση για νέα άρθρα