Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία στην οποία η Κάκια Αναλυτή ήταν κυριολεκτικά αγνώριστη για τις ανάγκες του θεατρικού έργου «Αγάπη μου Ουά-Ουά» που ανέβασε το 1967 με συμπρωταγωνιστή τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, Κώστα Ρηγόπουλο.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Η Κάκια Αναλυτή με τον φακό του @studio_kleisthenis κυριολεκτικά αγνώριστη για τις ανάγκες του θεατρικού έργου «Αγάπη μου Ουά-Ουά» του Φρανσουά Καμπό, που ανέβασε το 1967 με συμπρωταγωνιστή τον μεγάλο έρωτα της ζωής της Κώστα Ρηγόπουλο, ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς.
Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την ξέφρενη πορεία αυτής της κωμωδίας, ούτε καν η Τζένη Καρέζη, η οποία είχε ανεβάσει το ίδιο έργο χωρίς επιτυχία και προειδοποιούσε τον Ρηγόπουλο να μην το τολμήσει. Όμως, η ιστορία έγραψε αλλιώς: η «Ουά-Ουά» γνώρισε πρωτοφανή αποδοχή, σημειώνοντας 2.500 παραστάσεις και συνεχίζοντας για έξι συναπτά έτη, καθιερώνοντάς την ως την μακροβιότερη επιτυχία στα ελληνικά θεατρικά χρονικά μέχρι να εμφανιστεί χρόνια αργότερα, το «Σεσουάρ για δολοφόνους», που έσπασε το ρεκόρ.
Η επιτυχία του έργου ξεπέρασε τα όρια της θεατρικής σκηνής και πέρασε στη μεγάλη οθόνη τη σεζόν 1973-74 σε παραγωγή Φίνος Φιλμ και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη ενώ η δημοφιλία της περσόνας της Κάκιας ως αφρικάνα (φώτο), ήταν τέτοια, που ενέπνευσε ακόμα και την εταιρεία El Greco Dolls να κατασκευάσει μια συλλεκτική κούκλα 70 εκατοστών, με την ονομασία “Oua-Oua” χαραγμένη στο στήθος.
Οι αξέχαστοι ηθοποιοί δεν υπήρξαν απλά ένα πετυχημένο καλλιτεχνικό δίδυμο, αλλά ένα ζευγάρι αληθινής ζωής, μια σπάνια περίπτωση ανθρώπων που πορεύτηκαν μαζί επί σαράντα έξι χρόνια, βαθιά ερωτευμένοι και αχώριστοι, μέχρι το τέλος. Γνωρίστηκαν το 1955 και δημιούργησαν τη δική τους θεατρική στέγη, το “Θέατρο Αναλυτή”, με ρεπερτόριο υψηλών απαιτήσεων, το οποίο χαρακτηριζόταν από ποιοτικές επιλογές, σεβασμό στον θεατή και πίστη στην Τέχνη.
Ήταν δύο καλλιτέχνες που καθρεφτίζονταν ο ένας στον άλλον, τόσο στη σκηνή όσο και στην καθημερινότητα. Η σχέση τους ξεπερνούσε τα όρια του έρωτα ή της επαγγελματικής συνεργασίας, ήταν μια σύμπραξη ψυχών, ένας δεσμός ζωής, θεάτρου και αφοσίωσης. Η ιστορία τους παραμένει ως μία από τις πιο τρυφερές και αληθινές στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Μια αγάπη που δεν χρειάστηκε ποτέ να την υποδυθούν. Την έζησαν.
