Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία από τη δεκαετία του ’40, όπου η Έλλη Λαμπέτη ποζάρει με τη μητέρα της στα Βίλια.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
“Η Έλλη Λαμπέτη με τη μητέρα της Αναστασία Λούκου στα Βίλια Αττικής αρχές της δεκαετίας του ’40.
Η Αναστασία Λούκου υπήρξε μια δυναμική και καλλιεργημένη γυναίκα, βαθιά δεμένη με την ιστορία και τη μνήμη του τόπου της. Κόρη του παπα-Σταμάτη, του σεβάσμιου ιερέα των Βιλίων, μεγάλωσε με αφηγήσεις του Αγώνα του ’21 και ονειρευόταν να γίνει δασκάλα, ένα όνειρο που δεν κατάφερε να εκπληρώσει, αλλά που φώλιασε στις αξίες που ενστάλαξε στα παιδιά της.
Με τον σύζυγό της Κώστα Λούκο απέκτησαν επτά παιδιά, ανάμεσά τους και την Έλλη, ένα παιδί διαφορετικό, φωτεινό, με μια εσωτερική λάμψη που έμοιαζε να μην χωρά στον κόσμο. Ο πατέρας της Έλλης ξεκίνησε ως ταβερνιάρης στα Βίλια και αργότερα έγινε ξυλέμπορος στην Αθήνα. Ήταν ένας απλός και εργατικός άνθρωπος, που αγάπησε βαθιά την οικογένειά του και διαισθάνθηκε το ξεχωριστό χάρισμα της μικρής του κόρης.
Η Αναστασία μεγάλωσε τα παιδιά της με στοργή, αυστηρότητα και αγάπη για τη φύση και την καλλιέργεια του πνεύματος. Το οικογενειακό σπίτι στα Βίλια, το «αρχοντικό» με τον ανθισμένο κήπο και την ησυχία της εξοχής, έμεινε για πάντα χαραγμένο στην ψυχή της Έλλης σαν χαμένος παράδεισος. Εκεί έζησε τις πρώτες εικόνες ευτυχίας, μαζί με τον αγαπημένο της δίδυμο αδελφό Τάκη, που χάθηκε από φυματίωση λίγα χρόνια αργότερα, αφήνοντας ανεπούλωτο τραύμα στην καρδιά της.
Η τραγωδία όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Στις 29 Ιουλίου του 1944, μια αδέσποτη σφαίρα πέρασε από τα παντζούρια του σπιτιού τους στην οδό Ασκληπιού στην Αθήνα και βρήκε τη μητέρα της που στεκόταν σιωπηλή πάνω από τη ραπτομηχανή της. Ήταν μόλις πενήντα οχτώ ετών. Έφυγε όπως έζησε: αθόρυβα, μέσα σε μια εποχή βίας που δεν της ταίριαζε. Η απώλεια αυτή βύθισε την Έλλη στη σιωπή και την ωρίμασε απότομα. Μα και μέσα από αυτές τις σκιές, εκείνη στάθηκε όρθια. Μετέτρεψε τον πόνο σε ερμηνεία και το βίωμα σε τέχνη.
Γιατί η Έλλη Λαμπέτη δεν ήταν απλώς σπουδαία ηθοποιός, ήταν η ποίηση πάνω στη σκηνή. Ένα πλάσμα εύθραυστο και δυνατό μαζί, που κατάφερε να κάνει τον πόνο φως και τη θλίψη ψίθυρο, αφήνοντας πίσω της ένα από τα πιο καθαρά αποτυπώματα στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου’.
