«Βλέπε, άκου, σώπα», «η σιωπή είναι χρυσός», «μην είσαι γλωσσού», «μην αυθαδιάζεις».

Σοφές συμβουλές, διαχρονικής αξίας και δύναμης.

Τα καλά κορίτσια, δεν μιλούν, δεν σχολιάζουν, δεν φέρνουν αντιρρήσεις. Τα καλά κορίτσια δεν ακούγονται. Γιατί αν ακουστούν, θα κακοχαρακτηριστούν. Από τους γονείς, από τους συγγενείς, από τους δασκάλους, αλλά κι από τους άντρες, που «δεν θέλουν γλωσσούδες».

Διαπαιδαγώγηση αιώνων, που υπαγορεύει τα χαρακτηριστικά του «καλού κοριτσιού» και της «καλής γυναίκας».

Όχι ότι αφορά μόνο τα κορίτσια βέβαια, για να μην αναφέρουμε μόνο τη μια πλευρά του θέματος, μόνο που για τα αγόρια και τους άντρες, η διατύπωση ισχυρής γνώμης είναι κάτι που, ως επί το πλείστον, ενθαρρύνεται, ενισχύεται και στην ενήλικη ζωή τους, θεωρείται θετικό κι ελκυστικό χαρακτηριστικό, ενός ισχυρού κι ενδιαφέροντος άντρα.

Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τις γυναίκες βέβαια.

Η γυναίκες πρέπει να είναι μειλίχιες, γλυκές, συγκαταβατικές. Δεν πρέπει να μιλάνε δυνατά, να έχουν αντίθετες γνώμες, να υποστηρίζουν με σθένος τη θέση τους, να διαμαρτύρονται, να διεκδικούν, να απαιτούν. Όταν τα κάνουν όλα αυτά, χάνουν τη θηλυκότητά τους, χαρακτηρίζονται κακότροπες, υστερικές, σεξουαλικά στερημένες, (άρα χρειάζονται ένα αρσενικό για να τις ικανοποιήσει σεξουαλικά κι ως εκ τούτου να σωπάσουν και να ηρεμήσουν) .

Οι καλές γυναίκες δεν μιλούν.

Οι καλές γυναίκες, εκπαιδεύονται να πατάνε το κουμπί της «σίγασης».

Κι οι «καλές γυναίκες», αυτές οι συγκαταβατικές, οι γλυκές και σιωπηλές, πέφτουν στην κατάθλιψη, κι εμφανίζουν μεγαλύτερα ποσοστά αρτηριακής πίεσης, αθυρωματικών πλακών και αυξημένο κίνδυνο για εγκεφαλικό και καρδιακή προσβολή. Τα παραπάνω, αναφέρονται ως ευρήματα σε πρόσφατη έρευνα σχετικά με την υγεία των γυναικών που «δεν μιλούν».

«Η μελέτη δεν μπορεί ν’ αποδείξει σχέση αιτίας-αποτελέσματος, αλλά «οι γυναίκες που ένιωθαν λιγότερο ικανές ως προς το να μιλούν για τις ανάγκες τους στις στενές τους σχέσεις, είχαν 14% αυξημένη πιθανότητα να εμφανίσουν μεγαλύτερη ποσότητα αθηρωμάτων στην καρωτίδα», διευκρινίζει η ερευνήτρια Karen Jakubowsky, μεταδιδακτορική συνεργάτης του Πανεπιστημίου του Pittsburgh. Οι γυναίκες με λιγότερο έντονη παρουσία αθηρωμάτων φάνηκε ότι ήταν πιο ικανές ως προς την έκφραση των αναγκών τους στις σχέσεις τους σε σύγκριση με αυτές που εμφάνιζαν πιο έντονο πρόβλημα.»

Η αυτό-σίγαση λοιπόν, μπορεί ακόμα και να μας σκοτώσει. Όχι ότι μου προκαλεί έκπληξη η παραπάνω δημοσίευση.

Έκπληξη μου προκαλεί το ότι αυτό ακούγεται σαν κάτι νέο.

Είναι σαφής, για εμάς τους θεραπευτές, η στενή σχέση ανάμεσα στην καταπίεση των συναισθημάτων και της έκφρασής τους και την κακή ψυχική αλλά και σωματική υγεία.

Είναι γνωστή και σαφής επίσης, η έντονη εσωτερική σύγκρουση που προκαλείται, όταν μια γυναίκα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο αν θα είναι αποδεκτή, καλή κι επιθυμητή και το αν θα εκφράσει ανοικτά τις ανάγκες της. Μέσα από αυτή τη διαπαιδαγώγηση κι εκπαίδευση, οι γυναίκες μαθαίνουν να μην εκφράζονται, να πνίγουν τις επιθυμίες, τις αντιρρήσεις, τον πόνο ή το θυμό τους, για να μη χάσουν τους σημαντικούς άλλους από τη ζωή τους.

Κι έτσι, τελικά, χάνουν τον εαυτό τους, τη συναισθηματική ισορροπία τους και την ψυχική και σωματική υγεία τους.

Σημαντικός παράγων επίσης, είναι το πολιτισμικό πλαίσιο που ζουν οι γυναίκες κι ως εκ τούτου, η κοινωνική κι η οικογενειακή κουλτούρα στην οποία ανατράφηκαν και ζουν.

Όταν θυμώνω και φωνάζω, με λένε κακιά. Όταν βάζω όρια με λένε σκληρή κι αδιάφορη. Όταν απομακρύνομαι από την τοξικότητα με λένε δειλή κι επιπόλαιη. Όταν μιλάω για της ανάγκες μου με λένε εγωίστρια.  Όταν διεκδικώ κι απαιτώ τα δικαιώματά μου, με λένε απωθητική και σεξουαλικά στερημένη.

Ε λοιπόν, προτιμώ να λένε αυτά, παρά να λένε «Τόσο καλό κορίτσι και τόσο άτυχο…», ενώ εγώ θα υποφέρω ψυχικά ή σωματικά ή και θα μ’ έχει φάει το χώμα.

Θεανώ Πολυζωγοπούλου

Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Επισκεφτείτε το site της εδώ