Όσα χρόνια δουλεύω στη στρατόσφαιρα της μόδας, έχω δει και έχω φορέσει ρούχα που θα με έντυναν για τρεις ζωές. Όσον αφορά όμως το προσωπικό μου στιλ, έχω μια εμμονή με τις μονοχρωμίες και ακολουθώ κανόνες που κάνουν τη ζωή μου πιο εύκολη (πόσο να σου πάρει το πρωί να συνδυάσεις το μαύρο σου φόρεμα με τις μαύρες σου Dr. Martens;). Η ταχύτητα με την οποία πρέπει να ανταποκριθώ τα πρωινά και να βγω από το σπίτι μου, καθώς και το γεγονός ότι κινούμαι με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς προς το γραφείο, περιορίζουν τις επιλογές που έχω μπροστά-μπροστά στην ντουλάπα μου.
Οι κανόνες και οι περιορισμοί όμως στερούν από την φαντασία και από την ευχαρίστηση που μας δίνει το παιχνίδι του dress-up. Οι άνθρωποι έχουμε αυτή την (καταραμένη) συνήθεια να θέλουμε να κατηγοριοποιήσουμε το κάθε τι, για να νιώσουμε ότι το καταλαβαίνουμε και να μην νιώσουμε κανένα άγχος ή αβεβαιότητα γι’ αυτό που έχουμε μπροστά μας. Κι έτσι, αντί να δοκιμάζουμε ρούχα και αξεσουάρ με μοναδικό κριτήριο το τι μας αρέσει και με το πώς νιώθουμε φορώντας τα, καταλήγουμε στις «δοκιμασμένες συνταγές». Μια παραλλαγή από ένα μαύρο μίνι φόρεμα, ένα συνηθισμένο ντραπέ φλοράλ, μια παραλλαγή του λευκού πουκάμισου ή ένα slip-dress διόλου διαφορετικό από αυτό που ήδη έχουμε στην γκαρνταρόμπα μας. Όλα τους φυσικά, διαλεγμένα με βάση την κατηγορία που ανήκουμε.
Βασικό κριτήριο στην επιλογή ρούχων, εδώ και χρόνια, αποτελεί ο σωματότυπος του καθένα. Πόσα άρθρα έχουν γραφτεί και πόσες εκπομπές έχουν μιλήσει για τον σωματότυπο μήλο και τον σωματότυπο αχλάδι, που ούτε λίγο, ούτε πολύ μας τσουβαλιάζει όλους σε δύο κατηγορίες, τόσο γενικές και αστείες όσο και τα ονόματά τους.
Το body dressing στα αλήθεια το μόνο που εξυπηρετεί είναι την οργάνωση της ντουλάπας μας και την ψυχική μας κατάσταση –νιώθουμε καλύτερα μέσα σε γνώριμα πλαίσια και ζώνες ασφαλείας. Κατά τα άλλα αυτό που επίσης εξυπηρετεί είναι τις ανασφάλειές μας η οποίες μας σπρώχνουν στο κυνήγι της τελειότητας και της ομορφιάς που έρχεται χέρι-χέρι με την κατανάλωση.
Καταλήξαμε να ντυνόμαστε για το σώμα και όχι για την ψυχή.
Τρώμε τον χρόνο, τα χρήματα και βασίζουμε την ευτυχία μας σε ρούχα που δεν μας αρέσουν στα αλήθεια αλλά τα επιλέγουμε μόνο και μόνο επειδή υποτίθεται ότι μας κάνουν να δείχνουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Για να μην πω πόσο κριτικάρουμε το σώμα μας όταν το σχήμα του σώματός μας αισθάνεται αποκλεισμένο.
Το πρόβλημα με το να ντύνεσαι με βάση τον σωματότυπό σου –ένα από τα πολλά- έχει να κάνει με την διαχρονικότητα των τάσεων. Που δεν υπάρχει. Κι έτσι όταν ένα trend όπως για παράδειγμα οι pencil φούστες, που θεωρητικά ταιριάζουν στις γυναίκες με σωματότυπο αχλάδι, φύγουν από τη μόδα, τι μένει για τις γυναίκες αυτές; Κι όταν έρχονται στη μόδα τα low-rise jeans, τι να κάνουμε εμείς οι γυναίκες «μήλο»; Ε λοιπόν, οι σωματότυποι δεν είναι δυο, ούτε τρεις, ούτε 100. Είναι άπειροι και μοναδικοί όσο ο καθένας μας. Και δεν μπορεί κανείς τους να κάνει trending, χέρι-χέρι με την εκάστοτε τάση της μόδας.
Προτείνω να σπάσουμε τους κανόνες και να αυτομολήσουμε -για τις επόμενες επιλογές που θα κάνουμε σε ρούχα και αξεσουάρ να βασιστούμε στο πώς νιώθουμε μέσα σε ένα συγκεκριμένο ρούχο. Προσωπικά, έχω πολλά ρούχα που «δεν θα έπρεπε» να φοράω είτε με βάση το σωματότυπο είτε με βάση τα κιλά μου. Απλώς βρίσκονται στο πίσω μέρος της ντουλάπας και μάλλον αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να τα φέρω μπροστά.
