Έως τις 15 Απριλίου θα διαρκέσει η έκθεση Picasso & The Animal Kingdom, μια έκθεση αφιερωμένη στη βαθιά και δια βίου ενασχόληση του Pablo Picasso με τον κόσμο των ζώων.
Σε πίνακες ζωγραφικής, έργα σε χαρτί, γλυπτά, κεραμικά και εκδόσεις, η έκθεση αυτή αναδεικνύει την αριστουργηματική ικανότητα του καλλιτέχνη να συλλαμβάνει την ουσία των ζώων – όχι μόνο ως θέματα, αλλά ως σύμβολα, μούσες και μεταφορές που αποκαλύπτουν ένα καλλιτεχνικό όραμα και μια προσωπική μυθολογία.
Η έκθεση πραγματοποιείται από τις 13 Μαρτίου έως τις 15 Απριλίου στις γκαλερί του Phillips στην πολιτιστική περιοχή West Kowloon του Χονγκ Κονγκ, που πλαισιώνει το M+, και συμπίπτει με την ειδική έκθεση του μουσείου Picasso for Asia: A Conversation.
Είτε αποδίδονται με μια απλή, αυθόρμητη γραμμή είτε σμιλεύονται σε τολμηρές, δυναμικές μορφές, οι απεικονίσεις του αποδεικνύουν τόσο την ευαισθησία στη φύση όσο και το ένστικτο της επανεφεύρεσης. Η έκθεση περιλαμβάνει μια σειρά από μοναδικά και εκδιδόμενα έργα που αναδεικνύουν τη δυναμική προσέγγιση του Πικάσο στον πηλό.
Η κεραμική του πρακτική άνθησε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και τη δεκαετία του 1950 στο εργαστήριο κεραμικής Madoura στο Vallauris της Γαλλίας και ήταν ιδιαίτερα πλούσια σε μοτίβα ζώων. Μεταξύ των κορυφαίων στιγμών της έκθεσης είναι το Canard pique-fleurs (1951), μια εντυπωσιακή συγχώνευση ζωικών και ανθρώπινων εικόνων. Σε σχήμα που παραπέμπει στη σιλουέτα μιας πάπιας, αυτό το αγγείο ζωντανεύει με ένα απροσδόκητο ανθρώπινο στοιχείο – το πρόσωπο και τα χέρια μιας γυναίκας, εμπνευσμένα από τη σύντροφό του εκείνη την εποχή, Françoise Gilot.
Χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό μαύρου ξηρού πηλού και σγκραφίτο, ο Πικάσο ζωντάνεψε τη μορφή με ρέουσες γραμμές που απεικονίζουν τα κύματα των μαλλιών της και τα λεπτά χαρακτηριστικά του προσώπου της που αναπαύεται. Το αγγείο ενσωματώνει επίσης έξι διάτρητες οπές προς το πίσω μέρος του, υπονοώντας την προοριζόμενη λειτουργία του ως βάζο για λουλούδια. Αυτό το έργο αποτελεί παράδειγμα της ικανότητας του Πικάσο να ζωντανεύει τις κεραμικές του επιφάνειες με τον ίδιο δυναμισμό που συναντάμε στη χρήση του μολυβιού και του λαδιού, το βάζο αποτυπώνει την ψυχωμένη πάπια μέσα από εκφραστικές αλλά ελάχιστες γραμμές.

Λίγα μοτίβα στον κανόνα του Πικάσο είναι τόσο φορτισμένα και αισθησιακά όσο ο ταύρος. Ένα ισχυρό και διαρκώς εξελισσόμενο σύμβολο, του παρείχε μια πλατφόρμα για να συνθέσει την κλασική μυθολογία και την ισπανική του κληρονομιά. Εμφανιζόμενος σε όλο το έργο του, ο ταύρος ενσάρκωνε τη δύναμη, την αρρενωπότητα και την ένταση μεταξύ ομορφιάς και βιαιότητας. Αυτός ο χάλκινος ταύρος Taureau (1957) χυτεύτηκε σε έκδοση δύο τεμαχίων. Μέσα από τη διαμόρφωση και την επεξεργασία της αρχικής πρώτης ύλης, ο Πικάσο παίζει με την έννοια του ζώου, αφηρημένα μέχρι τα χαρακτηριστικά του ταύρου να περιοριστούν στις απλουστευμένες μορφές τους. Μειώνοντας το ζώο στον πυρήνα του, ο Πικάσο αποστάζει τον μύθο, την ιστορία και την ταυτότητα στο δικό του μοναδικό, διαχρονικό έμβλημα.

Η εξερεύνηση των ζώων από τον Πικάσο γίνεται ακόμη πιο πολυεπίπεδη και πολύπλοκη στις ελαιογραφίες του. Ο πίνακας Jeune Garçon nu à cheval (1906), είναι ένα σπάνιο και εξαιρετικό παράδειγμα από τη Ροζ Περίοδο, μια φάση που χαρακτηρίζεται από ζεστασιά, τρυφερότητα και μια ορισμένη αισιοδοξία σε αντίθεση με την προηγούμενη Μπλε Περίοδο. Η σπουδαιότητα του πίνακα υπογραμμίζεται περαιτέρω από τη σύνδεσή του με το L’Abreuvoir (Ο τόπος ποτίσματος) (1906), μια φιλόδοξη, ανεκπλήρωτη σύνθεση που ο Πικάσο διερεύνησε μέσω πολλαπλών μελετών (η πληρέστερη από τις οποίες φιλοξενείται σήμερα στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης).

Ο Jeune Garçon nu à cheval είναι ένας από τους δύο μόνο γνωστούς ελαιογραφικούς πίνακες που σχετίζονται με αυτό το θέμα – και ο μόνος που βρίσκεται ακόμη σε ιδιωτικά χέρια. Πρόσφατη έρευνα αποκάλυψε μια παλαιότερη σύνθεση της Γαλάζιας Περιόδου κάτω από την επιφάνεια, υπογραμμίζοντας την πρώιμη πρακτική του Πικάσο να επεξεργάζεται τους καμβάδες και προσφέροντας νέα στοιχεία για την εξελισσόμενη δημιουργική του διαδικασία.
Το Femme au chien, ένα σχέδιο με μολύβι του 1921, αντανακλά την επιστροφή του Πικάσο στις κλασικές ιδεολογίες μετά τις φρικαλεότητες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η λεπτή αλλά ταυτόχρονα σίγουρη και σταθερή γραμμή προσδίδει μια γλυπτική παρουσία στη σύνθεση, τονίζοντας την ήσυχη αλλά βαθιά σύνδεση μεταξύ των μορφών. Τα σκυλιά στο έργο του Πικάσο ενσαρκώνουν τη συντροφικότητα, την αφοσίωση και το ένστικτο, που συχνά απεικονίζονται με παιχνιδιάρικη διάθεση.

Μεταξύ των σημαντικών προελεύσεων του έργου περιλαμβάνεται το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (MoMA).