Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία με τον Διονύση Παπαγιανννόπουλο και τη Μαίρη Αρώνη από την παράσταση “Φωνάζει ο κλέφτης” του Δημήτρη Ψαθά τον Οκτώβριο του 1958.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Η Μαίρη Αρώνη με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο στην σκηνή του θεάτρου “Μαρίκα Κοτοπούλη” τον Οκτώβριο του 1958 από την παράσταση “Φωνάζει ο κλέφτης” του Δημήτρη Ψαθά σε σκηνοθεσία δική της και καλλιτεχνική επιμέλεια του μετέπειτα συζύγου της σκηνοθέτη Κωστή Μιχαηλίδη. Ο Δημήτρης Ψαθάς υπήρξε από τους σημαντικότερους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς με τα περισσότερα έργα του να μεταφέρονται με την ίδια επιτυχία στον κιν/φο και την τηλεόραση, γνωρίζοντας διεθνή αναγνώριση και σε πολλές χώρες του εξωτερικού.
Στην συγκεκριμένη παράσταση οι δύο αγαπημένοι ηθοποιοί με την συμμετοχή του αξέχαστου Ντίνου Ηλιόπουλου, δίνουν ένα πραγματικό ρεσιτάλ υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού με δυνατούς διαλόγους και έναν καταιγισμό από επικές ατάκες που αποτυπώνουν την υποκριτική τους δεινότητα και την αριστοτεχνική πένα του πολυδιάστατου δημιουργού. Η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου που υπήρξε από τις πιο φίνες και σικάτες παρουσίες στον χώρο, σαρώνει για δύο ώρες την σκηνή με χτενίσματα από τον αγαπημένο της κομμωτή Ζώρζ και σύνολα που έχουν επιλεχθεί από τον τότε ανερχόμενο και μετέπειτα κορυφαίο Γάλλο σχεδιαστή Guy Laroche.
Το συγκεκριμένο έργο μεταφέρεται επτά χρόνια αργότερα με την ίδια επιτυχία και στο σινεμά από την Φίνος Φιλμ με πρωταγωνίστρια την εξίσου σημαντική Ρένα Βλαχοπούλου και τους άλλους δύο κωμικούς στους ίδιους ρόλους, καταγράφοντας και οι τρεις κιν/φική ιστορία μέσα από τις εκπληκτικές ερμηνείες τους. Όπως αναφέρει ο Δημήτρης Ψαθάς, πηγή έμπνευσης για την δημιουργία του έργου υπήρξε το συχνό φαινόμενο της εποχής όπου φωνάζει τόσο δυνατά και θρασύτατα ο κλέφτης για να φύγει πανικόβλητος ο νοικοκύρης. Κοντά στους τίμιους ανθρώπους που αγωνίζονται για την αποκατάσταση των ηθικών αξιών υπάρχουν και οι κραυγαλέοι μακρυχέρηδες που το σιγοντάρουν υψώνοντας τάχα την φωνή ενώ απλώνουν το χέρι ιεροκρυφίως. Η αξεπέραστη πένα των μεγάλων αυτών μορφών επιβεβαιώνεται μέχρι και σήμερα καθώς τα κείμενα τους παραμένουν το ίδιο επίκαιρα και διαχρονικά σε κάθε εποχή, στοιχείο του καλλιτεχνικού μεγαλείου τους”.
