Πρώτη φορά συνάντησα την Έλενα Ασημακοπούλου στο τηλεοπτικό πλατό της εκπομπής NaMaSte, σχεδόν δυο χρόνια πριν. Το χαμόγελο και η ευγενική της φυσιογνωμία απέπνεαν ηρεμία τη στιγμή που τα εκφραστικά και μεγάλα της μάτια «έβγαζαν σπίθες». Ήρεμη δύναμη ή μια πολύ δυναμική γυναίκα που επιλέγει να κάνει πίσω γνωρίζοντας καλά τη στιγμή που θα κάνει την «έκρηξη»; Γνωρίζοντάς την ανακάλυψα πως η Έλενα έχει και τις δυο αυτές πτυχές στο χαρακτήρα της, όπως παραδέχεται και η ίδια.
Και μπορεί το χαμόγελο να μη φεύγει από τα χείλη της όμως η Έλενα γυρνώντας το χρόνο πίσω εκτός από χαρά έχει να θυμάται και δύσκολες στιγμές. Για χρόνια ήταν με μια βαλίτσα στο χέρι και ένα μωρό στην αγκαλιά για να βρίσκεται κοντά στο σύζυγό της, Μπρούνο Τσιρίλο, που λόγο του ποδοσφαίρου άλλαζε ομάδες -και χώρες. «Κάθε λίγους μήνες έστηνα από την αρχή ένα σπίτι. Θυμάμαι τον εαυτό μου να βγαίνω από το αεροπλάνο με ένα μωρό στην αγκαλιά που έκλαιγε ασταμάτητα, με ένα σωρό βαλίτσες με όλα τα απαραίτητα όταν έχεις μικρό παιδί και να δαγκώνω τα χείλη μου για να μη λυγίσω. Η πιο δύσκολη περίοδος ήταν τη χρονιά που Μπρούνο ήταν στη Γαλλία. Το παιδί ήταν 2,5 χρονών και πηγαινοερχόμουν γιατί η μικρή δεν πήγαινε σχολείο αλλά εγώ δούλευα κι έπρεπε να επιστρέφω στην Ελλάδα. Ζούσα μια τρέλα».
Τις δυσκολίες όμως έχει μάθει να τις ξεπερνάει όπως έκανε και με το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε εκ γενετής η κόρη της. «Ειλικρινά δε θέλω να αναφερθούμε σε αυτό το θέμα ούτε να επεκταθώ. Ήταν ένα γενετικό πρόβλημα που πλέον έχει ξεπεραστεί απλώς τα 3 πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα και επίφοβα. Είναι κάτι που αφήσαμε πια πίσω», εξηγεί με τη φωνή της γεμάτη ευγνωμοσύνη και ανακούφιση.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.]]>
