Η Naomi Campbell προχώρησε σε μία συγκλονιστική εξομολόγηση μιλώντας για τον εθισμό της στα ναρκωτικά και το αλκοόλ στα πρώτα χρόνια της στο μόντελινγκ.
Η 53χρονη “μαύρη γαζέλα της μόδας”, όπως είναι το παρατσούκλι της, υποστήριξε ότι άρχισε να κάνει κατάχρηση ουσιών ως έναν τρόπο να αντιμετωπίσει τη θλίψη από τα προβλήματα εγκατάλειψης της παιδικής της ηλικίας, καθώς και τον σοκαριστικό θάνατο του στενού της φίλου και αγαπημένου της σχεδιαστή Gianni Versace.
Στο docuseries του Apple TV+, The Super Models, ο θρύλος της πασαρέλας μιλά για την πορεία της καριέρας της που άλλαξε τα δεδομένα, μαζί με τις συναδέλφους της super models Cindy Crawford, Linda Evangelista και Christy Turlington.
Ωστόσο, το ντοκιμαντέρ δεν αρκείται να προβάλει τη λαμπερή όψη της ζωής και της καριέρας των τεσσάρων κορυφαίων μοντέλων, αλλά ρίχνει φως και στις πιο δύσκολες στιγμές τους, που ήρθαν στο απόγειο της φήμης τους. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η Naomi παραδέχθηκε ότι “αυτοκτονούσε” σιγά σιγά στα πρώτα της βήματα στο μόντελινγκ λόγω της ποσότητας των ναρκωτικών που έπαιρνε στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
“Η θλίψη ήταν ένα πολύ παράξενο πράγμα στη ζωή μου, επειδή δεν [φαίνεται] πάντα. Παθαίνω σοκ και φρικάρω όταν συμβαίνει πραγματικά, και αργότερα είναι που λυγίζω. Αλλά κράτησα τη θλίψη μέσα μου, απλά την αντιμετώπισα” εξήγησε η Naomi.
Ο κόσμος της μόδας συγκλονίστηκε όταν ο διάσημος σχεδιαστής Giovanni Maria ‘Gianni’ Versace δέχθηκε φονική επίθεση με όπλο έξω από το σπίτι του στο Miami Beach το 1997.
Η Naomi είχε αναπτύξει στενό δεσμό με το είδωλο της μόδας και ήταν μία από τους πολλούς που είχαν μείνει συντετριμμένοι από τον θάνατό του.
Μιλώντας για την ξεχωριστή θέση που κατείχε στην καρδιά της, η Naomi εξήγησε: “Ο αείμνηστος σχεδιαστής Azzedine Alaïa ήταν ο μπαμπάς μου. Μαζί του έμαθα για τις οικογένειες που επιλέγεις. Το ίδιο και για τον Gianni Versace. Είχε ευαισθησία στο να με αισθάνεται, με ωθούσε. Με ωθούσε να βγω έξω και να προχωρήσω περισσότερο όταν δεν πίστευα ότι το είχα μέσα μου για να το κάνω. Έτσι, όταν πέθανε, η θλίψη μου έγινε πολύ βαριά.”
Και συνέχισε: “Όταν άρχισα να κάνω χρήση, αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που προσπάθησα να καλύψω, η θλίψη. Ο εθισμός είναι ένα τέτοιο… είναι απλά μια μ@λ@κία, πραγματικά είναι. Νομίζεις, ω, θα επουλώσει αυτή την πληγή. Δεν το κάνει. Μπορεί να προκαλέσει τεράστιο φόβο και άγχος. Γι’ αυτό και θύμωσα πολύ.“
Το βρετανικής καταγωγής μοντέλο κατέρρευσε σε μια φωτογράφιση του 1999 έπειτα από πέντε χρόνια εθισμού στην κοκαΐνη. Η τρομακτική στιγμή την ώθησε να μπει σε κέντρο αποτοξίνωσης εκείνη τη χρονιά.
Στην εξομολόγηση, η Naomi κατέστησε σαφές ότι γνώριζε ότι η κατάχρηση ουσιών την οδηγούσε σε ένα μονοπάτι που απειλούσε τη ζωή της, καθώς πρόσθεσε: “Όταν προσπαθείς να καλύψεις κάτι, τα συναισθήματά σου… Μίλησες για εγκατάλειψη. Προσπάθησα να το καλύψω αυτό με κάτι. Δεν μπορείς να το καλύψεις. Σκότωνα τον εαυτό μου. Ήταν πολύ οδυνηρό”.
Έκανε επίσης αναφορές στις προηγούμενες καταδίκες της για επίθεση, η πρώτη τον Φεβρουάριο του 2000, με την οποία δήλωσε ένοχη στο Τορόντο για επίθεση με κινητό τηλέφωνο κατά της προσωπικής της βοηθού τον Σεπτέμβριο του 1998. Αρκετοί άλλοι υπάλληλοι και συνεργάτες της προέβησαν σε καταγγελίες για κακοποίηση έως το 2006.
“Για τα λάθη μου, πάντα τα παραδεχόμουν. Επέλεξα να πάω σε κέντρο αποτοξίνωσης“, δήλωσε η Naomi και συμπλήρωσε: “Ήταν ένα από τα καλύτερα και μοναδικά πράγματα που θα μπορούσα να κάνω για τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή. Είναι τρομακτικό να σηκώνεις τον καθρέφτη και να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Είναι τρομακτικό και μου πήρε πολλά χρόνια να το δουλέψω και να το αντιμετωπίσω.”
Το μοντέλο ισχυρίστηκε ότι ένα μεγάλο έναυσμα για τη χρήση ουσιών ήταν τα άλυτα ζητήματα εγκατάλειψης που είχε από το γεγονός ότι μεγάλωσε χωρίς πατρική φιγούρα.
Η Naomi είχε μητέρα τη γεννημένη στην Τζαμάικα χορεύτρια Valerie Morris και δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της, ο οποίος εγκατέλειψε τη μητέρα της όταν εκείνη ήταν έγκυος.
Το ντοκιμαντέρ τόνισε προηγούμενες δηλώσεις της Naomi σχετικά με το θέμα από συνέντευξή της το 2000 στην Barbara Walters, στην οποία δήλωσε: “Υπάρχουν πολλά θέματα που έχω από την παιδική μου ηλικία. Λοιπόν, για παράδειγμα, το να μην γνωρίζεις τον πατέρα σου, να μην βλέπεις τη μητέρα σου. Αυτό φέρνει στην επιφάνεια πολλά… εκδηλώνει πολλά συναισθήματα. Ένα από αυτά τα συναισθήματα… είναι οπωσδήποτε ο θυμός. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Δεν έδειχνα πάντα το θυμό μου την κατάλληλη στιγμή. Ήταν πάντα μια ακατάλληλη στιγμή. Αλλά είναι μια εκδήλωση ενός βαθύτερου ζητήματος, του θυμού.”
