Η Μαντώ Γαστεράτου συνηθίζει μέσα από τις αναρτήσεις της στα social media να είναι ειλικρινής σε θέματα που αφορούν στη μητρότητα και την καθημερινότητά της. Επίσης, συνηθίζει να συγκρίνει τη χρυσόσκονη του instagram με την πραγματικότητά της.
Καθώς η μπέμπα της συμπλήρωσε τον ένα μήνα ζωής, η Μαντώ Γαστεράτου μοιράστηκε με τις διαδικτυακές φίλες της τα συναισθήματά της και τις σκέψεις της. Ενώ τονίζει πως αν και η ημέρα είναι ξεχωριστή και οι μέρες της έχουν πολλές ευτυχισμένες στιγμές, “δεν γίνεται να είσαι όλο το 24ωρο χαρούμενος. Μην κοιτάς που στα sm όλοι ανεβάζουμε μόνο τις ευτυχισμένες και ξέγνοιαστες στιγμές, λες και ζούμε μόνιμα στο παραμύθι της Σταχτοπούτας που η άμαξα δεν γίνεται κολοκύθα ποτέ… Το να φέρεις μια ζωή στον κόσμο δεν σημαίνει πως είσαι μέσα στην τρελή χαρά όλη μέρα κάθε μέρα“.
Τι γράφει στην ανάρτησή της η Μαντώ Γαστεράτου
INSTAGRAM VS REALITY
Σήμερα το λιονταράκι μου κλείνει ένα μήνα ζωής! Αυτές οι μέρες είναι από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής μου. Κάθε μέρα είναι μια διαφορετική, ξεχωριστή εμπειρία και τα πρωινά μας έχουν γίνει πιο χρωματιστά και φωτεινά!
REALITY
Όντως σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα! Η μικρούλα μου είναι ένα μήνα στην αγκαλιά μου… Ναι φυσικά και είμαι χαρούμενη,φυσικά και οι μέρες μου έχουν πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Oμως ειναι στιγμές το τονίζω αυτο! Δεν γίνεται να είσαι όλο το 24ωρο χαρούμενος. Μην κοιτάς που στα sm όλοι ανεβάζουμε μόνο τις ευτυχισμένες και ξέγνοιαστες στιγμές, λες και ζούμε μόνιμα στο παραμύθι της Σταχτοπούτας που η άμαξα δεν γίνεται κολοκύθα ποτε… Το να φέρεις μια ζωή στον κόσμο δεν σημαίνει πως είσαι μέσα στην τρελή χαρά όλη μέρα κάθε μέρα. Οι αλλαγές είναι τόσο μεγάλες που υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι. Τόσο πολύ η καινούρια καθημερινότητα σε κάνει να μην δίνεις καμία προτεραιότητα στον εαυτό σου. Αυτές οι μέρες είναι σαν να ζεις “την ημέρα της Μαρμοτας”, το ίδιο σενάριο σε ρεπετισιόν κάθε μέρα που περιλαμβάνει ξύπνημα, τάισμα, άλλαγμα πάνας, παιχνίδι,βόλτα, τάισμα, νανούρισμα, τάισμα, αλλαγή πάνας, παιχνίδι…
Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι ο μοχλός που ρυθμίζει την ένταση των νεύρων σου, βαράει κατευθείαν στα κόκκινα. Ο ψυχαναγκασμος που έχω να είναι ολα τα πράγματα στην θέση τους με κάνει και υποφέρω από τρελά νεύρα όταν βλέπω παιχνίδια στο πάτωμα, πεταμενα ρούχα (που φυσικά δεν προλαβαίνω να μαζέψω ούτε για πλάκα) και ακαταστασία στον χώρο.
Για τη δυσκολία του να καταφέρνεις να συνεννοηθείς με ένα δίχρονο και να είσαι “αποτελεσματικος γονέας” χωρίς να γίνουν τα νεύρα σου κροσια, ας μιλήσουμε άλλη φορά… Το πώς τα καταφέρνει ο καθένας από εμάς που έχει παιδιά είναι μια τεράστια συζήτηση. Θα ήθελα πολυ να μοιραστείτε την δική σας εμπειρία και να μου γράψετε πως τα καταφέρνετε. Ειλικρινά θα με ενδιέφερε πολυ να μάθω.
