Η Μάγια δεν είχε ιδέα ότι πιάνουν τα χέρια της, μέχρι που συνάντησε μια καθηγήτρια που της έμαθε πολλά πράγματα και έβγαλε ουσιαστικά αυτό που είχε μέσα της. «Όταν γύρισα από τις σπουδές μου στην Αγγλία, που ήταν πάνω στο μάρκετινγκ, και μέχρι να καταλάβω τι πραγματικά θέλω να κάνω, ξεκίνησα να δουλεύω στην εταιρεία και άρχισε να με παίρνει ο πατέρας μου μαζί του σε κάποια μαγαζιά στο Κέντρο που έχουν όλες αυτές τις κλωστές και τις χάντρες, αλλά και στο εργαστήριο. Έτσι, συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η διαδικασία και άρχισα να παρακολουθώ πιο συστηματικά κάποια σεμινάρια στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου έμαθα την τεχνική».
Κάπου εκεί γνώρισε και τον άντρα της, τον Ανδρέα, που είχε αναλάβει τον ήχο και τη μουσική στο γάμο του αδελφού της, ο οποίος τη βοήθησε πολύ στα επαγγελματικά της και ουσιαστικά οργάνωσε την πρώτη της έκθεση, όπου πούλησε όλα όσα είχε φτιάξει. Λεπτεπίλεπτα και διακριτικά κοσμήματα σε γεωμετρικές φόρμες, σαν αυτά που φορούσε ανέκαθεν και η ίδια. «Εγώ κολλάω με κάποια συγκεκριμένα και δεν τα βγάζω. Τα αγαπημένα μου, αν και αλλάζουν κατά καιρούς, είναι ένα δαχτυλίδι με ματάκι από τις τελευταίες συλλογές αλλά και το βραχιόλι με τη δαντέλα. Και τελευταία έχω αρχίσει να φοράω αλλά και να φτιάχνω περισσότερα σκουλαρίκια, πράγμα που δεν έκανα μέχρι τώρα».
Δεν πέρασε πολύ καιρός και αποφάσισε να ανοίξει το κατάστημα στην Κηφισιά, ακριβώς δίπλα σε μια πολύ καλή της φίλη που διατηρούσε μαγαζί με ρούχα. Ήταν το πρώτο και το τελευταίο που είδε. Ήθελε ένα χώρο που, εκτός από μαγαζί, να το χρησιμοποιεί και σαν εργαστήρι, γιατί στο σπίτι δεν χωρούσαν όλα αυτά τα υλικά που ήθελε. «Έχω φτιάξει το χώρο λες και είναι το δωμάτιό μου, οπότε ξυπνάω το πρωί και χαίρομαι που πηγαίνω. Πριν αποκτήσουμε τη Σοφία, πήγαινα ακόμα πιο πολλές ώρες. Έρχονταν οι φίλοι μου, πίναμε καφέ, ενώ, όταν είχε ήλιο, βγάζαμε τραπεζάκια έξω και καθόμασταν. Ήταν σαν σημείο συνάντησης, ειδικά τα Σάββατα».
Σε αυτό το σπίτι ήρθε όταν ήταν 2 ετών. Τότε που είχε πιο βαριά έπιπλα, αλλά ήταν και πάλι ανοιχτό για τον κόσμο. Στο παιδικό της δωμάτιο, όπου έζησε τις πρώτες της εφηβικές ανησυχίες και επαγγελματικές επιτυχίες, τώρα πια κοιμάται η κόρη της. «Πάντα ήξερα ότι αυτό το σπίτι ήταν για μένα. Τώρα με την κατάσταση προβληματίστηκα πολύ για το κατά πόσο θα μπορέσω να αντεπεξέλθω σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι και στις υποχρεώσεις του, οπότε είναι και λίγο δοκιμαστικό. Και αν δεν αντέξουμε, δεν έχω πρόβλημα να πάμε και σε κάποιο μικρότερο. Μόνο για το παιδί μου θα προσπαθήσω να τα καταφέρουμε, για να έχει καλύτερη καθημερινότητα, σαν αυτή που είχα κι εγώ μεγαλώνοντας».
Στο Κεφαλάρι μετακόμισαν λίγο πριν γεννήσει, αφού η ανακαίνιση του σπιτιού διήρκεσε περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι είχαν αρχικά υπολογίσει. «Για το μόνο που αγχώθηκα ήταν πού θα βάλω το παιδί μου. Αλλά καταφέραμε και τα τακτοποιήσαμε σε δύο μόλις ημέρες. Όταν γέννησα, ήταν όλα πλέον στη θέση τους». Όπως λέει, λείπουν ακόμα βασικά πράγματα αλλά δεν βιάζεται να το γεμίσει. Μάλιστα τους πίνακες και τις κουρτίνες στο σαλόνι τα πήραν τρεις εβδομάδες πριν από τη φωτογράφιση.
«Είμαι πολύ τακτική και αναγκάστηκα να προσαρμοστώ με το παιδί. Δηλαδή το πρωί που τρώμε στην κουζίνα, μπορεί η Σοφία να βγάλει όλα της τα παιχνίδια, αλλά πριν φύγουμε θα τα μαζέψει. Και αν θέλει μετά θα τα ξαναβγάλει. Ακόμα και το παιδί είναι πολύ της τάξης».
Δείτε όλες τις φωτογραφίες και τη συνέντευξη στο τεύχος Απριλίου που κυκλοφορεί στα περίπτερα.]]>
