Όλοι έχουμε ζήσει τουλάχιστον μία φορά έναν χωρισμό που μας πλήγωσε βαθύτατα. Το να ξεκινάς κάποιος μια ερωτική σχέση σημαίνει να ζει με την αβεβαιότητα ότι κάποια στιγμή μπορεί να τελειώσει, όπως μπορεί να συμβεί και σε μια φιλία ή ακόμη και σε μια οικογενειακή σχέση. Μερικές φορές ο χωρισμός προκύπτει λόγω ασυμβίβαστων διαφορών, όπως η απιστία ή η διαφορετική αντίληψη για το μέλλον, ενώ άλλες φορές επειδή τα συναισθήματα ξεθωριάζουν με τον καιρό.
Όποιος κι αν είναι ο λόγος, το να ξεπεράσεις εντελώς έναν χωρισμό απαιτεί χρόνο. Αλλά πόσο διαρκεί πραγματικά μια πληγωμένη καρδιά;
Σύμφωνα με ανάρτηση του ψυχολόγου Sehroz Fazal, η επιστήμη υποστηρίζει ότι χρειάζονται περίπου 15 μήνες και 27 ημέρες για να ξεχάσει κάποιος πραγματικά ένα πρόσωπο που έχει αγαπήσει.
Στη λεζάντα της ανάρτησης, ο ειδικός συμβουλεύει όσους περνούν έναν χωρισμό να επιτρέψουν στον εαυτό τους να κλάψει, να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους, να δώσουν προτεραιότητα στην ευεξία τους και να φροντίσουν τον εαυτό τους. Επίσης, προτείνει να εστιάσουν στην προσωπική τους εξέλιξη, σε νέες εμπειρίες και να περιβάλλονται από ανθρώπους που τους στηρίζουν.
Γιατί η επικοινωνία είναι το κλειδί για να αποφευχθεί ένα πρόωρο τέλος της σχέσης
Σε συνέντευξή του στο Gala.fr τον Ιούνιο, ο ψυχολόγος Emile Guibert δήλωσε ότι η επικοινωνία είναι “ο βασικός πυλώνας μιας σταθερής σχέσης”. «Η καλή επικοινωνία σημαίνει ότι δίνουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να κατανοήσουμε πραγματικά τον άλλον. Είναι το “τσιμέντο” που ενώνει δύο άτομα με διαφορετικό τρόπο λειτουργίας», εξηγεί ο ειδικός.
Συνεχίζει: «Ο καθένας εκφράζει τα συναισθήματα και τις ανάγκες του με διαφορετικό τρόπο: ανάλογα με τον χαρακτήρα του, μπορεί να έχει ένα στυλ επικοινωνίας πιο εύκολο ή πιο δύσκολο στην αποκωδικοποίηση. Ένα άτομο με νευρικό ταμπεραμέντο θα έχει την τάση να εξωτερικεύεται πολύ, να αναζητά συνεχώς διάλογο και ερεθίσματα – είναι ένας τύπος που αγαπά την κίνηση και την ελαφρότητα. Αντίθετα, ένα άτομο φλεγματικό από τη φύση του θα είναι πιο εσωστρεφές, λιγόλογο και θα προτιμά την ησυχία από τον κοινωνικό “στροβιλισμό”.»
Και καταλήγει: «Αν αυτοί οι δύο γίνουν ζευγάρι, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε ότι χωρίς προσπάθεια επικοινωνίας, τα μπερδέματα θα συσσωρεύονται: ο ένας θα νιώθει αγνοημένος, ο άλλος καταπιεσμένος».
