Οι σχέσεις καταρρέουν. Αυτό δεν συμβαίνει ξαφνικά. Δεν υπάρχουν καβγάδες, δραματικοί αποχαιρετισμοί, μεγάλα λόγια. Απλά μια μέρα παρατηρείς ότι κρατάς πίσω τις σκέψεις σου στις συζητήσεις, ότι δεν εξηγείς πια όλα όσα νιώθεις επειδή ξέρεις ότι δεν θα γίνουν κατανοητά.
Παρατηρείς ότι έχεις γίνει πιο ήσυχος, πιο προσεκτικός, λιγότερο απαιτητικός. Όχι επειδή έχει αλλάξει η σχέση, αλλά επειδή έχεις αλλάξει εσύ. Και τότε, για πρώτη φορά, ανακύπτει το ερώτημα που αποφεύγεις εδώ και καιρό: μπορείς να αγαπάς ακόμα κάποιον, αν δεν μπορείς να εξελιχθείς μαζί του;
Οι σχέσεις, ομολογουμένως, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν στιγμές που ο εσωτερικός μας κόσμος αρχίζει να αλλάζει πιο γρήγορα από τις σχέσεις που μας περιβάλλουν. Τότε είναι που ανακύπτουν ερωτήματα σχετικά με τις αξίες, την αίσθηση του ανήκειν και τον σεβασμό. Δεν πρόκειται για μια ξαφνική απόφαση, αλλά για μια αργή διαδικασία ωρίμανσης, κατά την οποία γίνεται σαφές ότι ορισμένες σχέσεις δεν ακολουθούν πλέον την ίδια πορεία. Αυτή η συνειδητοποίηση δεν συνοδεύεται από θυμό, αλλά από διαύγεια.
Αλλάζουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Οι εμπειρίες, οι απογοητεύσεις, οι επιτυχίες και οι ήσυχες νίκες διαμορφώνουν την άποψη του καθενός για τον κόσμο και τις σχέσεις. Αυτό που κάποτε ήταν αποδεκτό, με την πάροδο του χρόνου γίνεται πολύ περιοριστικό. Αυτό που θεωρούσαμε αγάπη αποκαλύπτεται ως συνήθεια ή φόβος της μοναξιάς.
Η απομάκρυνση δεν συμβαίνει επειδή κάποιος είναι καλύτερος, αλλά επειδή γίνεται πιο ειλικρινής με τον εαυτό του. Τέτοιες αλλαγές είναι συχνά επώδυνες, αλλά απαραίτητες για την εσωτερική ηρεμία.
Όταν το αίσθημα της «εφεδρείας» γίνεται πολύ έντονο
Ας απομακρυνθούμε από τις σχέσεις που μας κάνουν να νιώθουμε ότι είμαστε απλώς μια ακόμα επιλογή και όχι η βασική επιλογή. Αυτό το αίσθημα δεν έρχεται ξαφνικά, αλλά συσσωρεύεται σε μικρές στιγμές: σε μηνύματα που μένουν αναπάντητα, σε έλλειψη ενδιαφέροντος, σε σιωπή εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχουν λόγια. Μια τέτοια σχέση δεν δημιουργεί ασφάλεια, αλλά αμφιβολία. Όταν η μοναδικότητα δεν αναγνωρίζεται, η απόσταση μεταξύ των δύο αρχίζει να αυξάνεται από μόνη της.
Σε τέτοιες σχέσεις, η οικειότητα βασίζεται συχνά στην άνεση και όχι στο βάθος. Με την πάροδο του χρόνου, γίνεται σαφές ότι η απλή παρουσία χωρίς περιεχόμενο δεν αρκεί. Η απόσυρση δεν είναι λοιπόν διαφυγή, αλλά μάλλον έκφραση αυτοσεβασμού.
Όταν η προσωπική ανάπτυξη υπερβαίνει τον φόβο της απώλειας
Απομακρυνόμαστε από εκείνους που δεν φοβούνται την απώλεια, επειδή δεν έχουν επενδύσει ποτέ πραγματικά. Αν δεν υπάρχει φόβος ότι ο άλλος θα φύγει, αυτό συχνά σημαίνει ότι δεν κατανοούμε την αξία του. Η εγγύτητα συνεπάγεται κίνδυνο, φροντίδα και συνειδητοποίηση ότι η σχέση είναι πολύτιμη.
Καθώς αυξάνεται η συνειδητοποίηση του συναισθηματικού βάθους του ατόμου, γίνεται σαφές ότι δεν θέλει πλέον να μείνει με κάποιον που παραμένει αδιάφορος. Τότε είναι που αναδύεται το θάρρος να επιλέξει ένα μονοπάτι που δεν απαιτεί να αποδεικνύει συνεχώς την αξία του.
Παρεξήγηση της φύσης της αγάπης
Πολλές σχέσεις εξαντλούνται επειδή οι προσδοκίες των συντρόφων διαφέρουν όσον αφορά την οικειότητα. Κάποιοι αναζητούν επιφανειακή σύνδεση, άλλοι χρειάζονται βάθος, ασφάλεια και ειλικρίνεια. Όταν αυτοί οι κόσμοι δεν συναντώνται, δημιουργείται μια ανισορροπία. Η απομάκρυνση συμβαίνει όταν δεν υπάρχει κατανόηση για το είδος της αγάπης που χρειάζεται και δεν υπάρχει προθυμία να κοιτάξει κανείς πέρα από τα όρια του εαυτού του.
Αυτή η παρεξήγηση δεν είναι πάντα συνειδητή, αλλά έχει συνέπειες. Στις σχέσεις όπου τα συναισθήματα υποβαθμίζονται ή αγνοούνται, δεν υπάρχει χώρος για εσωτερική ανάπτυξη.
Η ωριμότητα της απόστασης
Η απόσταση δεν σημαίνει απόρριψη, αλλά μάλλον αποδοχή του γεγονότος ότι δεν είμαστε όλοι στον ίδιο δρόμο και ότι δεν είναι όλες οι σχέσεις προορισμένες να διαρκέσουν. Η ωριμότητα εκδηλώνεται στην ικανότητα να φεύγεις χωρίς μίσος και να διατηρείς ευγνωμοσύνη για όλα όσα υπήρξαν.
Όταν περιορίζεις τις στενές σχέσεις, ανοίγει χώρος για πιο υγιείς συνδέσεις. Όταν η οικειότητα δεν είναι πλέον μια μάχη για προσοχή, αλλά μια συνάντηση δύο ολοκληρωμένων ανθρώπων.
Η απομάκρυνση χωρίς τύψεις
Όταν μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, γίνεται σαφές γιατί οι σχέσεις χωρίς αποδοχή δεν μπορούν πλέον να διαρκέσουν. Αυτή η συνειδητοποίηση φέρνει ειρήνη, ακόμα και αν το πρώτο συναίσθημα που προκαλείται, είναι η θλίψη. Το να φεύγεις δεν είναι ήττα, αλλά συνέχεια του ταξιδιού με μεγαλύτερη συνειδητοποίηση.
Δεν κλείνουμε πραγματικά κεφάλαια. Απλώς ανοίγουμε επιτέλους ένα χώρο όπου δεν χρειάζεται να ζητάμε σεβασμό.
