Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης δημοσίευσε στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία στην οποία βλέπουμε τον 25χρονο τότε Ορέστη Μακρή στο πρώτο του πέρασμα από τη μεγάλη οθόνη το 1923.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
“Ο 25χρονος Ορέστης Μακρής στο πρώτο πέρασμά του από την μεγάλη οθόνη το 1923 μέσα από ζουρνάλ (κιν/φικά επίκαιρα της εποχής) στην παραλία του Φαλήρου .Ο όρος “ζουρνάλ” (από το γαλλικό “journal”, δηλαδή ημερολόγιο) αναφέρεται σε σύντομα ντοκιμαντέρ που κατέγραφαν επίκαιρα γεγονότα με σκοπό την δημόσια ενημέρωση. Ένα σπάνιο στιγμιότυπο από τα πρώτα του βήματα στον βωβό κιν/φο, την περίοδο όπου σπούδαζε στο Ωδείο Αθηνών ενώ δύο χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στη σκηνή πρώτα ως τενόρος στο θίασο της Ροζαλίας Νίκα.
Η πρώτη ουσιαστικά επαγγελματική του εμφάνιση στο σινεμά έγινε με την ταινία «Ο Μάγος της Αθήνας», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αχιλλέα Μαδρά, η οποία έκανε πρεμιέρα στις 30 Μαρτίου 1931 στον κινηματογράφο Σπλέντιτ στο Πασαλιμάνι. Η συγκεκριμένη ταινία έχει μια ιδιαίτερη ιστορία, καθώς πολλές από τις σκηνές της προέρχονται από την ημιτελή παραγωγή «Η Τσιγγάνα της Αθήνας» το 1922, της οποίας τα γυρίσματα δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ αλλά αποσπάσματά της συνοδευόμενα με επίκαιρα της “Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής” προβλήθηκαν σε διάφορες εκδηλώσεις των ομογενών της Αμερικής.
Στην Ελλάδα, η ταινία αυτή δεν προβλήθηκε ποτέ. Για να συμπληρωθεί “Ο μάγος της Αθήνας”, προστέθηκαν νέες λήψεις από διάφορα σημεία της Αθήνας και λόγω της φθοράς και της παλαιότητας του υλικού, διασώθηκε περίπου το 80% του αρχικού φιλμ. Το τελευταίο κομμάτι της ταινίας αποτελεί μοναδικό καλλιτεχνικό στοιχείο, καθώς είναι ζωγραφισμένο καρέ-καρέ στο χέρι από φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Χάρη σε αυτή τη διατήρηση, η ταινία σώζεται σήμερα και αποτελεί ένα από τα σπανιότερα δείγματα του ελληνικού βωβού κιν/φου.
Το συγκεκριμένο είδος αποτελεί ανεκτίμητο κομμάτι της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Με τα λιτά μέσα, τις πρωτόλειες τεχνικές και την αφοσίωση των δημιουργών που πάλευαν να αποτυπώσουν ιστορίες με εικόνες και εκφράσεις, άφησε παρακαταθήκη μια ολόκληρη αισθητική γλώσσα. Κάθε σωζόμενο φιλμ εκείνων των χρόνων λειτουργεί σαν ζωντανή μαρτυρία μιας τέχνης που βρισκόταν ακόμη στα πρώτα της βήματα, αλλά είχε ήδη τη δύναμη να συγκινεί, να ψυχαγωγεί και να χαράζει την πορεία του ελληνικού κινηματογράφου.
