Δεν φωνάζει. Δεν πουλάει εαυτό. Δεν διεκδικεί χώρο – τον κατακτά σιωπηλά. Ο ηθοποιός που γνωρίσαμε μέσα από ρόλους σκοτεινούς, συγκινητικούς, κωμικούς ή σπαρακτικά ανθρώπινους, έχει κάτι το σπάνιο: λέει λίγα και εννοεί πολλά. Αν δεν ήταν ηθοποιός, ίσως δούλευε αφοσιωμένα σε έναν πάγκο ξυλουργικής ή σε ένα εργαστήριο με πινέλα, γιατί αυτό που τον κινεί είναι η εστίαση στη λεπτομέρεια. Η ειλικρίνεια, όχι η εντύπωση. Μιλάει για την τέχνη με σεβασμό, για τον έρωτα με χιούμορ, για την πατρότητα με γλυκιά αγωνία, και για το μέλλον με μια επιθυμία: να είναι παρών, γερός, και δίπλα στους ανθρώπους του. Ο κόσμος του δεν είναι τα φώτα – είναι οι διαδρομές. Οι εσωτερικές. Αυτές που διανύονται με ησυχία, εμπιστοσύνη και κάποιες φορές, με ένα κατσαβίδι στο χέρι.

Αν δεν είχες γίνει ηθοποιός, τι πιστεύεις πως θα έκανες σήμερα με την ίδια εμμονή και πάθος;

Αν δεν ήμουν ηθοποιός, ιδανικά θα ήθελα να είχα ασχοληθεί με κάτι εντελώς χειρωνακτικό. Πάντα με γοήτευαν οι δουλειές με εργαλεία και πάγκο. Ξυλουργική, συντήρηση έργων τέχνης, οδοντοτεχνική… ακόμα και οδοντίατρος ήθελα να γίνω για ένα διάστημα! Μου αρέσει αυτή η αίσθηση του να κάθεσαι ήσυχα σε έναν πάγκο και να δουλεύεις με ακρίβεια, με τα χέρια σου, με εργαλεία, να μπαίνεις στις λεπτομέρειες. Έχει κάτι πολύ γειωτικό αυτό, πολύ καθαρό. Νομίζω πως αυτό που μου αρέσει είναι η ησυχία αυτών των επαγγελμάτων. Η αφοσίωση στη μικρή λεπτομέρεια, στο να κάνεις κάτι καλά, με τα χέρια σου. Στην ηθοποιία υπάρχει το εσωτερικό δόσιμο, το συναίσθημα. Σ’ αυτές τις δουλειές υπάρχει κάτι πιο γειωμένο. Κάτι που σε φέρνει στο τώρα. Είναι σαν διαλογισμός με κατσαβίδι ή πινέλο.

Πότε κατάλαβες ότι η ηθοποιία δεν ήταν απλώς κάτι που σου άρεσε, αλλά κάτι που θα καθόριζε την ταυτότητά σου;

Η υποκριτική είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, αλλά δεν είναι η ζωή μου. Δεν είναι η ταυτότητά μου. Είναι το επάγγελμά μου, είναι κάτι που αγαπάω πολύ, που με έχει μάθει να είμαι πιο παρών αλλά δεν είναι όλο μου το είναι. Και αυτό δεν το λέω από απόσταση ή από αμφιβολία, το λέω γιατί νιώθω ότι για να αντέξεις και να συνεχίσεις να δουλεύεις με καθαρό βλέμμα σ’ αυτή τη δουλειά, πρέπει να θυμάσαι ότι είσαι πολλά περισσότερα από αυτό που κάνεις πάνω στη σκηνή ή μπροστά στην κάμερα. Αυτός ο διαχωρισμός είναι σημαντικός για μένα. Δεν θέλω να με καταπιεί η δουλειά, όσο κι αν τη σέβομαι. Έχω περάσει κι εγώ περιόδους που η δουλειά γίνεται ταυτότητα. Που αν δεν παίζεις, νιώθεις σαν να μην υπάρχεις. Είναι παγίδα αυτό. Και κουραστικό και ψυχοφθόρο. Γιατί τότε εξαρτάται η αξία σου από κάτι εξωτερικό. Κι όσο κι αν αγαπάς την τέχνη, ο εαυτός σου δεν τελειώνει εκεί. Ούτε αρχίζει εκεί.

Έχεις κάνει πολύ θέατρο. Αν μπορούσες να μιλήσεις με τον εαυτό σου λίγο πριν ξεκινήσεις την πρώτη σου παράσταση, τι θα του έλεγες σήμερα;

Αν μπορούσα να μιλήσω στον εαυτό μου λίγο πριν ξεκινήσω να δουλεύω, θα του έλεγα απλά: «Έχε εμπιστοσύνη». Εμπιστοσύνη στο ένστικτό σου, σε αυτό που νιώθεις, σε αυτό που ήδη ξέρεις χωρίς να το καταλαβαίνεις πλήρως. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Ούτε να τα ξέρεις όλα από την αρχή. Αρκεί να είσαι ανοιχτός και παρών. Και κάτι ακόμα που θα του έλεγα (του εαυτού μου), είναι να παρατηρεί. Να είναι παρών στη ζωή γενικότερα, όχι μόνο στη δουλειά. Όλα είναι υλικό. Όχι με την έννοια του «το κρατάω για να το παίξω κάποτε», αλλά γιατί όσο περισσότερο ζεις και παρατηρείς, τόσο βαθύτερα καταλαβαίνεις τον άνθρωπο. Και αυτό τελικά για μένα είναι η υποκριτική, να καταλαβαίνεις τον άνθρωπο. Όχι να τον μιμείσαι απλώς.

Πώς ήρθε η τηλεόραση στη ζωή σου;

Η αλήθεια είναι πως η τηλεόραση δεν ήταν ποτέ μέσα στο «σχέδιό» μου. Όχι επειδή την υποτιμούσα, κάθε άλλο. Απλώς, για κάποιον λόγο, μου προκαλούσε φόβο. Είχα πολλές ανασφάλειες γύρω από το αν «κάνω» για αυτό το μέσο, αν μπορώ να λειτουργήσω μέσα στους ρυθμούς του ή θα εκτεθώ χωρίς να το ελέγχω. Ήμουν περισσότερο του θεάτρου, εκεί όπου έχεις χρόνο, πρόβα, χώρο να χτίσεις. Στην τηλεόραση ένιωθα ότι όλα πρέπει να γίνουν τώρα, σωστά και μπροστά σε ένα συνεργείο που περιμένει. Αυτό με άγχωνε τρομερά. Φοβόμουν μήπως δεν προλάβω να φτάσω σε βάθος, μήπως εκτεθώ χωρίς να καταλάβω το πώς. Οπότε, ναι, η τηλεοπτική πορεία ήρθε λίγο «απ’ το πλάι», όχι επειδή την κυνηγούσα με σχέδιο, αλλά επειδή άνοιξα λίγο τον εαυτό μου σε κάτι που με τρόμαζε. Η τηλεόραση με έμαθε να εμπιστεύομαι περισσότερο το ένστικτό μου, να παίρνω αποφάσεις γρήγορα, να μην κολλάω στο «αν είναι σωστό» αλλά στο «αν είναι αληθινό».

Πιστεύεις ότι ο έρωτας και η τέχνη έχουν τον ίδιο μηχανισμό; Ή συμβαίνουν με εντελώς άλλους ρυθμούς;

Κοίτα, ναι, κάτι κοινό έχουν σίγουρα ο έρωτας και η τέχνη, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα. Και τα δύο ξεκινάνε από μέσα σου, από μια ανάγκη. Δηλαδή, ερωτεύεσαι γιατί κάτι σε τραβάει, σε αναστατώνει, σου αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Το ίδιο και με την τέχνη, δημιουργείς ή συγκινείσαι από κάτι γιατί σου κουνάει κάτι μέσα σου. Σε ξεβολεύει. Αλλά έχουν και διαφορές. Ο έρωτας πολλές φορές σου ’ρχεται ξαφνικά, δυνατά. Δεν κάθεσαι να το σχεδιάσεις, απλά γίνεται. Η τέχνη, από την άλλη, μπορεί να θέλει και δουλειά και ώρες μοναξιάς. Δεν είναι πάντα τόσο «εκρηκτική». Επίσης, ο έρωτας θέλει τον άλλον – δεν γίνεται μόνος σου. Η τέχνη όμως, μπορεί να είναι και τελείως μοναχική. Μπορεί να φτιάξεις κάτι και να μην το δείξεις ποτέ σε κανέναν. Οπότε, ναι, κάτι κοινό έχουν, και τα δύο είναι τρόποι να νιώσεις πιο ζωντανός. Αλλά έχουν και τελείως δικούς τους ρυθμούς.

Με τη σύζυγό σου ξεκίνησε η ρομαντική σας σχέση παίζοντας στην ίδια σειρά (στους Παγιδευμένους) στην τηλεόραση. Δύο χρόνια μετά παίξατε ξανά μαζί στο θέατρο στο Burn της Κοντογεώργη. Πώς είναι να συνυπάρχεις δημιουργικά με τον άνθρωπό σου σε διαφορετικά φορμάτ και σε διαφορετικές φάσεις της κοινής σας ζωής επίσης;

Θα σου πω και το πιο απλό: περνάμε καλά. Μπορεί να έχουμε ένα σκληρό πρόγραμμα – πρόβες, γυρίσματα, παραστάσεις, όλα αυτά – αλλά κάπως μέσα σε όλο αυτό, βρίσκουμε πάντα τρόπο να γελάμε. Έχουμε χιούμορ μεταξύ μας. Και επειδή γνωριζόμαστε καλά, ξέρουμε πότε να αφήσουμε χώρο στον άλλον. Δεν μας βαραίνει που είμαστε συνεχώς μαζί ίσα ίσα, μας αρέσει. Μοιραζόμαστε κάτι που αγαπάμε και αυτό είναι από μόνο του ωραίο.

Πώς αλλάζει η δυναμική όταν ο έρωτας ανεβαίνει στη σκηνή;

Δεν νιώθω να αλλάζει ιδιαίτερα. Αντιθέτως μάλιστα, το γεγονός ότι είμαστε ζευγάρι στη ζωή κάνει τα πράγματα πιο απλά, πιο αληθινά. Δεν χρειάζεται να προσποιηθώ τον ερωτευμένο, γιατί είμαι. Δεν προσπαθώ να κατασκευάσω κάτι συναισθηματικά. Είναι ήδη εκεί. Κι αυτό διευκολύνει τη διαδικασία. Δεν λέω ότι αυτό σημαίνει ότι είναι εύκολο, απλώς η βάση, το συναισθηματικό υπόβαθρο, υπάρχει. Δεν χάνεις χρόνο να χτίσεις κάτι απ’ το μηδέν, μπορείς να πας κατευθείαν στο βάθος του.

Σου έχει τύχει ποτέ να νιώσεις «παγιδευμένος» σε έναν ρόλο; Και αν ναι, πώς βρίσκεις την έξοδο;

Ναι μου έχει τύχει να εγκλωβιστώ σε έναν ρόλο – όχι φυσικά με την έννοια ότι ήμουν ο ρόλος πριν ή μετά τις παραστάσεις, αλλά με την έννοια ότι σκεφτόμουν τον χαρακτήρα αρκετές ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ήταν σαν η σκέψη γύρω από αυτόν τον άνθρωπο να με απασχολούσε πολλές ώρες. Μου είχε γίνει εμμονή. Και φυσικά, όταν τελείωσαν οι παραστάσεις, ήταν σαν χωρισμός. Σαν να σε αφήνει μια κοπέλα που δεν θέλεις να σε αφήσει, γιατί έχεις ακόμα πράγματα να ζήσεις μαζί της, γιατί έχεις συνδεθεί, γιατί κάπως σου λείπει – ακόμα κι αν ξέρεις ότι ήταν ρόλος.

Ποια συνήθεια ή τελετουργία σου πριν βγεις στη σκηνή ή στο σετ δεν αλλάζεις με τίποτα;

Δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο, πολύ κλασικά πράγματα. Ένα καλό σωματικό ζέσταμα και τις περισσότερες φορές θα πω το κείμενο για να φρεσκάρω τα λόγια μου.

Και τι ήταν αυτό που τελικά σε τράβηξε στην ηθοποιία;

Η αλήθεια είναι πως η υποκριτική μπήκε στη ζωή μου λίγο τυχαία. Δεν ήμουν από τα παιδιά που έλεγαν «θα γίνω ηθοποιός». Ήμουν σε σπουδές που δεν με αφορούσαν, δεν με γέμιζαν και σε κάποια φάση ένιωσα την ανάγκη να φύγω, να βρω κάτι που να με κινητοποιεί πραγματικά. Η υποκριτική ήρθε τότε, λίγο σαν δοκιμή λίγο από περιέργεια και τελικά κόλλησα. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι και ένιωσα ότι με αφορά. Δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε κάτι συγκεκριμένο από πριν ή ότι είχα μεγαλώσει με αυτό το όνειρο. Όλα αυτά τα έμαθα στην πορεία. Μπήκα περισσότερο επειδή έψαχνα να βρω κάτι που να με αφορά. Ήταν πιο πολύ η ανάγκη να βρω κάτι που θα αγαπήσω, να μπω σε μια διαδρομή που να έχει ουσία για μένα.

Έχεις πει επανειλημμένα ότι διασπάται εύκολα η προσοχή σου. Τι σε βοηθά να διατηρείς εστίαση μέσα στη φασαρία του σήμερα;

Αυτό που με έχει βοηθήσει πολύ είναι να ξέρω πού αξίζει να δώσω την προσοχή μου. Δηλαδή, να διαλέγω εγώ σε τι θα ρίξω το βάρος μου και όχι να με τραβάνε όλα δεξιά κι αριστερά. Αν κάτι δεν με αφορά, το αφήνω. Δεν μπαίνω στον κόπο να το αναλύσω ή να το πάρω μαζί μου. Δεν είναι εύκολο πάντα, αλλά αν δεν το κάνω, νιώθω ότι χάνω την ενέργειά μου σε πράγματα που στο τέλος δεν μου λένε τίποτα. Οπότε προσπαθώ να είμαι καθαρός με τον εαυτό μου ως προς το τι με νοιάζει στ’ αλήθεια, τι με αφορά. Κι εκεί να μένω. Όλα τα άλλα, απλώς περνούν. Δεν μπορώ να τα κουβαλάω όλα.

Daisy Jones and the Six και Ηρωίδες. Έχεις παίξει σε δύο από τις αγαπημένες μου σειρές. Η μια σε συνδρομητικό κανάλι παγκόσμιας εμβέλειας και η άλλη, της Αλεξάνδρας Κ, στην ελληνική τηλεόραση. Τι θυμάσαι από αυτές τις εμπειρίες και τι ξεχωρίζεις στο σενάριο αυτών των δύο, λίγο πιο κοινωνικών σειρών;

Οι Ηρωίδες ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά και είχε πολύ άγχος. Δεν ήξερα ακόμα πώς λειτουργούν τα πράγματα στο γύρισμα. Ήμουν σε μια διαρκή επιφυλακή, μην κάνω λάθος, μην εκτεθώ, και αυτό μ’ έκανε να μην μπορέσω να την ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα. Ένιωθα έξω από τα νερά μου και αυτό φέρνει μια αμηχανία. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένα πολύ φιλικό και υποστηρικτικό περιβάλλον. Ήμασταν πολλοί νέοι ηθοποιοί, αρκετοί φίλοι μου, που κι αυτοί έκαναν το πρώτο τους τηλεοπτικό άνοιγμα. Υπήρχε κοινή ενέργεια, ενθουσιασμός και ένας πολύ ταλαντούχος σκηνοθέτης που μας καθοδηγούσε με εμπιστοσύνη και φροντίδα. Το σενάριο ήταν πολύ πρωτότυπο, ιδιαίτερα νεανικό για την εποχή, και προσωπικά το θεωρώ ένα από τα πιο φρέσκα τηλεοπτικά κείμενα που είχαν βγει μέχρι τότε στην ελληνική τηλεόραση. Είχε άποψη, είχε χιούμορ, ήταν κάτι διαφορετικό. Κι ίσως γι’ αυτό με στενοχώρησε περισσότερο που η σειρά δεν συνεχίστηκε. Έληξε κάπως άδοξα, χωρίς να προλάβει να εξελιχθεί όπως της άξιζε.

Η εμπειρία μου από την άλλη στην ξένη σειρά Daisy Jones And The Six που προβάλλεται στο Amazon Prime ήταν πραγματικά φανταστική. Εκτός του ότι είχαν περάσει κάποια χρόνια και είχα αποκτήσει μια μεγαλύτερη εμπειρία μπροστά στην κάμερα, ήταν και η πρώτη φορά που συμμετείχα σε μια τόσο άρτια, τόσο καλοκουρδισμένη παραγωγή. Μιλάμε για μια δουλειά που δεν της έλειπε τίποτα. Όλα λειτουργούσαν ρολόι, από το πρόγραμμα των γυρισμάτων μέχρι την οργάνωση, την τεχνική υποστήριξη, τα πάντα. Ήταν μια ακριβή παραγωγή, πολύ προσεγμένη σε κάθε λεπτομέρεια. Κι όλα αυτά τα ζήσαμε σε μια εξαιρετική τοποθεσία στην Ύδρα, που είναι από μόνη της κινηματογραφική. Και πέρα απ’ την παραγωγή, όταν βρίσκεσαι να παίζεις δίπλα σε τόσο υψηλού επιπέδου ηθοποιούς, όπως η Riley Keough, που εκτός από σπουδαία ηθοποιός, είναι και εγγονή του Elvis Presley, αλλά και να δουλεύεις με τόσο έμπειρους σκηνοθέτες, δεν μπορείς παρά να θες κι εσύ να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Ανεβάζει το επίπεδο γύρω σου. Ένιωθα συνέχεια ότι μαθαίνω. Ότι «ανεβαίνω» χωρίς να το καταλαβαίνω. Κι αυτό είναι απ’ τα πιο ωραία πράγματα που μπορεί να σου συμβούν σ’ αυτή τη δουλειά.

Εκεί τουλάχιστον δεν κάνεις τον κακό. Υπάρχει ένας τύπος ρόλου που δεν έχεις κάνει ποτέ και θα ήθελες;

Οι ρόλοι που θέλω να υποδυθώ είναι πολλοί, πάρα πολλοί! Δεν έχω «κολλήματα» με συγκεκριμένα προφίλ ή τύπους χαρακτήρων. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι καλός, κακός, αστείος ή σκοτεινός. Αυτό που με τραβάει είναι να έχει ενδιαφέρον σαν άνθρωπος. Να έχει μια ιδιοσυγκρασία, να μην είναι μονοδιάστατος. Ευτυχώς, ο ρόλος του κακού που μου έδιναν τα τελευταία χρόνια σιγά σιγά φεύγει από πάνω μου, και το χαίρομαι πολύ. Ήταν μια φάση που με βοήθησε να δοκιμάσω πράγματα και να εξελιχθώ, αλλά τώρα νιώθω ότι ανοίγονται άλλοι δρόμοι μπροστά μου. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα, διαφορετικές πλευρές του εαυτού μου μέσα από τους χαρακτήρες που παίζω.

Γιατί ενθουσιάζεσαι περισσότερο όταν βρίσκεσαι σε ένα κινηματογραφικό σετ;

Η κοινή προσπάθεια. Το ότι είμαστε όλοι εκεί και δουλεύουμε μαζί για κάτι κοινό. Για να φτιαχτεί μια σκηνή, μια στιγμή, που αν όλα πάνε καλά, θα μείνει για πάντα! Αυτό το «μαζί», έχει μέσα του κάτι πολύ δυνατό. Είναι μια ομαδική τέχνη η δουλειά μας και όταν το σετ λειτουργεί σαν ζωντανός οργανισμός, υπάρχει μια ενέργεια που είναι σχεδόν συγκινητική.

Πώς νιώθεις που συμμετέχεις στη νέα σειρά εποχής του Mega, Οι Αθώοι; Τι σε συγκίνησε στον ρόλο του τίμιου και εύπιστου συζύγου;

Νιώθω πολύ τυχερός που είμαι στους Αθώους. Είναι από τις δουλειές που απ’ την αρχή καταλαβαίνεις ότι έχουν κάτι ιδιαίτερο. Έχει ωραία ατμόσφαιρα, κινηματογραφική ματιά, δυνατό σενάριο που κρατάει τον θεατή, και γενικά είναι μια παραγωγή με φροντίδα και συνέπεια. Δεν λέω μεγάλα λόγια, αλλά πραγματικά πιστεύω πως θα είναι μια πολύ καλή σειρά. Αυτό που με τράβηξε περισσότερο στον χαρακτήρα μου είναι η ηθική του. Είναι ένας άνθρωπος με καλοσύνη, με αθωότητα, αλλά και με μια ήρεμη, εσωτερική δύναμη. Δεν φωνάζει, δεν επιβάλλεται, αλλά στέκεται σταθερός εκεί που πρέπει. Η αθωότητα του χαρακτήρα μου πολλές φορές φτάνει στα όρια της αφέλειας. Αλλά ο Αράθυμος δεν είναι χαζός, είναι συνειδητά ταπεινός και δεν επηρεάζεται από την κακία των γύρω του. Και κάτι ακόμα που με συνεπήρε είναι πως, με βάση τα δεδομένα της εποχής που διαδραματίζεται η σειρά, είναι ένα προοδευτικό πρότυπο ανδρισμού. Δεν μπερδεύει τη δύναμη με τη σκληρότητα, ούτε την αρρενωπότητα με την εξουσία. Έχει μια τρυφερότητα, μια ευγένεια, που τον κάνουν ξεχωριστό και σπάνιο για τα τότε δεδομένα.

Έχεις παίξει σε σύγχρονες και σε παραγωγές εποχής. Ποια πρόκληση ή ποια «μαγεία» έχει για σένα το να μεταφέρεις έναν χαρακτήρα σε μια άλλη εποχή, όπως συμβαίνει στους Αθώους;

Το ωραίο για μένα είναι ότι πρέπει να κατανοήσεις τι σήμαινε για εκείνον τον άνθρωπο ο κόσμος γύρω του. Δεν παίζεις απλώς κάποιον χαρακτήρα αλλά προσπαθείς να μπεις στο μυαλό και στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που έζησε σε τελείως διαφορετικές συνθήκες από τις δικές μας. Πρέπει να καταλάβεις πώς σκεφτόταν, πώς ένιωθε, πώς αντιδρούσε σε πράγματα που εμείς σήμερα θεωρούμε αυτονόητα ή ασήμαντα. Μπαίνεις σε άλλους ρυθμούς, άλλες αξίες, και αυτό σου ανοίγει το μυαλό με έναν τρόπο μοναδικό. Δεν ψάχνεις να τον φέρεις στο σήμερα, αλλά να πας εσύ προς αυτόν. Και όπως μας είχε πει στην αρχή των γυρισμάτων ο σκηνοθέτης μας «Είναι τρομερά συγκινητικό, και κάπως τρομακτικό, να νιώθεις ότι μπορείς να “ξυπνήσεις” μια φωνή που δεν υπάρχει πια.» Κι αν το καταφέρεις, έστω για λίγο, είναι σαν να τους δίνεις πίσω την ύπαρξή τους.

Και τι χώρο έχει η μουσική στη ζωή σου; Ξέρω ότι είσαι αυτοδίδακτος σε έγχορδα και πρόσφατα ξεκίνησες και ντραμς. Ήταν και δικό μου απωθημένο οφείλω να σου πω… Είναι δύσκολα για κάποιον εντελώς εκτός;

Μουσική ακούω, ναι, αλλά δεν είμαι απ’ αυτούς που ψάχνουν συνέχεια καινούρια πράγματα ή που ακούνε τα πάντα. Εδώ και αρκετά χρόνια, μένω πάνω-κάτω στο ίδιο στιλ μουσικής. Δεν είμαι τύπος που θα ψαχτεί με 20 είδη, ούτε από αυτούς που αλλάζουν γούστα συχνά. Και επίσης δεν είμαι από τους ανθρώπους που έχουν πάντα μουσική να παίζει. Ξέρεις, υπάρχουν κάποιοι που τους αρέσει να παίζει κάτι στο background συνεχώς στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, παντού. Εγώ όχι. Θέλω να την ακούω όταν πραγματικά έχω διάθεση. Έμαθα κιθάρα μόνος μου, μπάσο, και φυσικά πέρασα τη φάση του εφηβικού συγκροτήματος. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν μου βγήκε η ανάγκη να το κυνηγήσω πιο επαγγελματικά. Το έβλεπα, και το βλέπω, σαν κάτι εντελώς δικό μου. Δεν είναι για να το δείξω, είναι για να το κρατήσω. Και τα ντραμς, ναι, πιστεύω ότι είναι από τα όργανα που θέλουν συντονισμό, ρυθμό, μυαλό και σώμα μαζί. Οπότε αν κάποιος δεν έχει καμία μουσική εκπαίδευση και θέλει να μάθει ντραμς, σίγουρα πρέπει να πάει σε δάσκαλο!

Εντωμεταξύ, υπάρχει ηλικία για να ξεκινήσει κανείς μια τέτοια ασχολία; Σε «κολλάει» η ηλικία σε τέτοια ζητήματα;

Η ηλικία δεν έχει καμία δουλειά με τη διάθεση για μάθηση. Αν κάτι σε ιντριγκάρει, αν σου ξυπνάει την ανάγκη να το καταλάβεις τότε δοκίμασε το! Καταλαβαίνω ότι το μυαλό του ανθρώπου όσο μεγαλώνει συγκρατεί πιο δύσκολα και ξεχνάει πιο εύκολα αλλά δεν είναι όμως μόνο θέμα ταχύτητας ή μνήμης. Είναι και θέμα ποιότητας. Όταν μεγαλώνεις, μπορεί να μαθαίνεις πιο αργά, αλλά καταλαβαίνεις πιο βαθιά.

Έχεις κρατήσει ποτέ κάτι από ρόλο; Ένα ρούχο, ένα αντικείμενο, μια φράση που κουβαλάς ακόμα;

Ναι, μου έχει τύχει αρκετές φορές να κρατήσω κάτι μικρό από έναν χαρακτήρα ένα ρούχο, ένα αξεσουάρ, κάτι που είχε «πάνω του» ο ρόλος, κάτι που τον συμβόλιζε για μένα. Όχι τόσο σαν λάφυρο, αλλά περισσότερο σαν μια ανάμνηση. Ατάκες ή στοιχεία από χαρακτήρες δεν έχω φέρει στη ζωή μου. Τουλάχιστον όχι συνειδητά.

Αν σου έδιναν να σκηνοθετήσεις εσύ την επόμενη σειρά που θα παίξεις, ποιο θα ήταν το κόνσεπτ και ποιον ρόλο θα έδινες στον εαυτό σου;

Αν σκηνοθετούσα ποτέ μια σειρά, σίγουρα θα ήταν μια μαύρη κωμωδία περιπέτειας. Θα είχε μαφιόζους, κυνηγητά, παρεξηγήσεις, και μια ιστορία που ξεκινάει σοβαρά αλλά πηγαίνει εντελώς στραβά. Κι εγώ, φυσικά, θα έδινα στον εαυτό μου τον ρόλο του πιο άχρηστου μαφιόζου. Ξέρεις, του τύπου που είναι εντελώς άσχετος, κάνει τα πάντα λάθος, αλλά έχει τρομερή αυτοπεποίθηση και νομίζει ότι είναι ο εγκέφαλος της επιχείρησης. Αυτό!

Σε λίγο περιμένετε το πρώτο σας παιδί. Τι συναισθήματα σου δημιουργεί αυτή η φάση της ζωής σου; Σε αγχώνει ο καινούριος αυτός ρόλος;

Η αλήθεια είναι πως το να ετοιμάζεσαι να γίνεις πατέρας είναι κάτι που σου προκαλεί ένα μίγμα από άγχος και ενθουσιασμό. Από τη μία υπάρχει μια τρομερή προσμονή, μια χαρά, μια αίσθηση ότι ξεκινά κάτι πολύ σπουδαίο. Από την άλλη, υπάρχει και ένας φόβος και μια αγωνία όχι τόσο για τα πρακτικά, όσο για το αν θα μπορέσω να σταθώ σωστά απέναντι σε αυτό το καινούργιο πλάσμα που θα εξαρτάται από εμένα. Χωρίς να έχω γίνει ακόμα πατέρας, θεωρώ πολύ βασικό το να είσαι ο ίδιος όσο πιο συνειδητοποιημένος γίνεται. Δηλαδή να έχεις κάνει μια δουλειά με τον εαυτό σου, να έχεις λύσει ή τουλάχιστον να προσπαθείς να λύσεις κάποια από τα θέματα που κουβαλάς. Και φυσικά, δεν μπορώ να αγνοήσω και τον κόσμο γύρω μας. Ζούμε σε μια εποχή με πολλή πληροφορία, πολλή πίεση, πολλή έκθεση. Η κοινωνία αλλάζει συνεχώς. Οπότε φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι μελλοντικοί γονείς νιώθουν πως μπαίνουν σε κάτι που είναι μεγαλύτερο απ’ αυτούς. Αλλά ταυτόχρονα νομίζω πως υπάρχει και μια νέα συνείδηση. Πως δεν αρκεί να κάνεις ένα παιδί. Πρέπει να ξέρεις γιατί το κάνεις, πώς θες να το μεγαλώσεις, τι είδους άνθρωπος θες να είσαι απέναντί του. Πολλοί από εμάς έχουμε πια μια μεγαλύτερη επίγνωση του τι σημαίνει να είσαι γονιός. Όχι τέλειος, αλλά παρών, ανοιχτός, υπεύθυνος. Και αυτό είναι ήδη μια πολύ δυνατή βάση.

Αν σου έλεγα να μην βάλεις στοπ και κανενός είδους φραγμό και να φανταστείς ιδανικά τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια, τι θα έλεγες;

Δεν έχω κάποια φοβερά πρωτότυπη απάντηση σε αυτό. Αν με ρωτάς πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου σε 10 χρόνια χωρίς φραγμούς, ειλικρινά, αυτό που θα ήθελα πιο πολύ απ’ όλα είναι να είμαι υγιής. Να έχω το σώμα μου και το μυαλό μου καλά, λειτουργικά. Να είμαι σε επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάω και με ξέρουν πραγματικά και να τους ξέρω κι εγώ, αληθινά. Όλα τα υπόλοιπα, οι δουλειές, οι στόχοι, οι φιλοδοξίες, τα σκαμπανεβάσματα… έρχονται και φεύγουν. Το θέμα είναι να είσαι εκεί, να μπορείς να τα ζεις. Αυτό εύχομαι για το μέλλον μου, να είμαι παρών, γερός και με ανθρώπους που αγαπιόμαστε.

Φωτογραφίες: Πάνος Γιαννακόπουλος
Styling: Ναταλία Μπαλτά
Grooming: Μαριάννα Μούτσου
Βοηθός φωτογράφου: Αλέξανδρος Αλεξανδρής
Βοηθός στιλίστα: Κεράσα Κοντού
Ευχαριστούμε θερμά το Amalia Hotel Athens (Λεωφ. Βασιλίσσης Αμαλίας 10, τηλ.: 210 3237300) για τη φιλοξενία.

Το θέμα αρχικά φιλοξενήθηκε στο InStyle Greece τεύχος 132 Σεπτέμβριος 2025.