Ένα παρελθόν που μοιάζει με σενάριο. Ένα επιτυχημένο παρόν που σκηνοθέτησε μόνος του με κόπο, πείσμα και ταλέντο. Κι ένα μέλλον που χτίζεται στα θεμέλια της απόλυτης ειλικρίνειας. Ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και παραγωγός Αντρέας Γεωργίου μάς επιτρέπει γενναιόδωρα να ρίξουμε μια ματιά στην ψυχοσύνθεσή του.

«Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου, επειδή, σου είπα, μεγάλωσα σε χωριό, μου άρεσε να φτιάχνω σπιτάκια, είτε με τούβλα από κάτι οικοδομές στη γειτονιά, είτε σε δέντρα μέσα – φτιάχναμε δεντρόσπιτα. Εφόσον τα τελείωνα, μου άρεσε να αράζω μέσα και να κάνω όνειρα. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό να ονειρεύεται συνέχεια». Όνειρα που έγιναν πραγματικότητα, επιθυμίες που έγιναν κινητήριος δύναμη, πείσμα που έκανε την επιτυχία μονόδρομο.

Κοντινό στην ψυχή του… «Εγώ ξεκίνησα με μια ανάγκη να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω κάτι, ότι μπορώ να είμαι ανεξάρτητος. Λόγω όλων των παιδικών μου χρόνων, τέλος πάντων, εφηβικών θα σου πω, επειδή είχαμε κάποιες ατυχίες οικογενειακές, ένιωσα ότι στιγματιστήκαμε από την κοινωνία. Άκουγα, ξέρεις, να ψιθυρίζουν οι γύρω. Εμείς ήμασταν παιδάκια και θεωρούσαν ότι δεν καταλαβαίνουμε… Άκουγα μονίμως αυτό το “τι κρίμα αυτά τα παιδιά, που θα καταστραφούν, που έμειναν ορφανά, που… που…”. Κι αυτό με ενοχλούσε. Είχα μια ανάγκη να αποδείξω ότι μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και να ζήσουμε και να είμαστε αυτό που πρέπει, τέλος πάντων». Cut.

«Είχα τάσεις φυγής πιο μικρός, γι’ αυτό και έφυγα. Έχω ζήσει στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στην Αθήνα… Όμως ύστερα από ένα διάστημα μου έλειπε πάρα πολύ η πατρίδα μου».

Κάμερα στο παρόν. Σκηνοθέτης, ηθοποιός, παραγωγός. Ο Αντρέας Γεωργίου υπογράφει εδώ και χρόνια μόνο επιτυχίες, δουλεύει ασταμάτητα, η ζωή του είναι αφιερωμένη στη δημιουργικότητα και αυτήν τη στιγμή που μιλάμε έχει ανοιχτά επαγγελματικά μέτωπα σε τρία διαφορετικά σίριαλ. Γιατί η Γη της ελιάς συνεχίζει και τέταρτη σεζόν, τον τρίτο κύκλο του Famagusta θα τον δούμε με τη νέα σεζόν και τώρα μόλις ξεκίνησε γυρίσματα και στα Γιάννενα, εκεί όπου ξετυλίγεται το μυστηριώδες Ταμπού, που επίσης θα δούμε την επόμενη σεζόν. Cut.

Κοντινό στη ζωή του. Λήψη πρώτη. Ζεις; «Ζω». Λήψη δεύτερη.

Τρέχουν τρεις παραγωγές. Μεγάλες παραγωγές. Τρέξιμο, ευθύνες, απαιτήσεις, υποχρεώσεις. Παρ’ όλα αυτά, όταν σε ρώτησα αν ζεις μου απάντησες «ζω».
(γέλια) Μα έτσι ζω. Ξέρεις κάτι, Ξένια; Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που δεν ήθελα να σκέφτομαι. Πώς να σου το πω; Ήθελα λίγο να φεύγω, και με αυτήν τη δουλειά φεύγω.

Κάποια στιγμή μια ψυχολόγος με ρώτησε: «Από τι τρέχεις να ξεφύγεις και δουλεύεις τόσο;».
Ξέχασες όμως από τι τρέχεις να φύγεις… Άμα με ρωτήσεις, εγώ δεν θυμάμαι.

Cut. Κοντινό στη μνήμη μας. Ο Αντρέας γεννήθηκε στην Αγγλία και μεγάλωσε σε ένα χωριό της Κύπρου. Έχασε τη μητέρα του από AIDS όταν εκείνος ήταν 12 ετών. Τον ιό τον έφερε στο σπίτι ο πατέρας του. Μια ιστορία την οποία ο ίδιος είχε επικοινωνήσει σε παλιότερες συνεντεύξεις του, μιλώντας για μια εποχή όπου το HIV δεν ήταν όπως είναι σήμερα.

Εμπειρίες που σκληραγωγούν την ψυχή από νωρίς, ωριμάζουν νωρίτερα ένα παιδί και ίσως ακονίζουν την πηγαία δημιουργικότητα.

Φρόντισε η ζωή, in a bad way, να σου φορτώσει το μυαλό με καταστάσεις…
Ξέρεις τι, αυτό το «bad way» που λες όμως είναι η περιουσία μου.

Φυσικά. Αλλά δεν παύει να είναι σκληρός ο τρόπος που απέκτησες την περιουσία σου. Ναι.

Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, το 2024, δεν είμαστε σωστά ενημερωμένοι για το HIV.
Φαντάσου τόσα χρόνια πριν… Και σε χωριό, έτσι; Σε μια πολύ μικρή κοινωνία, όπου ξαφνικά αποκλείεσαι από τα πάντα. Φίλους, κοινωνική ζωή. Τέλος πάντων, μην το μαυρίσουμε. Μια ατάκα που είχε γράψει η Βάνα (σ.σ. Γεωργίου) και ειπώθηκε στη Γη της ελιάς σε μια περίπτωση αντίστοιχη έλεγε «η ζωή πάντα κερδίζει», και ισχύει αυτό. Ο χρόνος είναι γιατρός, λένε.

«Δούλεψα πάρα πολλά χρόνια, άπειρες ώρες και πολύ σκληρά – και μου αρέσει αυτό. Το ότι είχα την ευκαιρία να κάνω μια δουλειά όπως το Famagusta έδωσε νόημα σε αυτή την πορεία».

Κοντινό στο πρόσωπό του. Ωραίο αγόρι. Εμφανές. Υπόγεια σέξι, με μια φυσιογνωμική γλύκα που συνοδεύεται από ευγένεια και θετικές λέξεις – μόνο! «Πιστεύω πολύ στις λέξεις. Οι λέξεις έχουν δόνηση ενεργειακή». Γι’ αυτό δεν βρίζει ποτέ, δεν μιλάει ποτέ αρνητικά, και «μιλάω σαν κάτι να έχει ήδη γίνει και μου βγήκε σε καλό αυτό – από μικρός το κάνω».

Και να που όλα έχουν γίνει όπως τα φαντάστηκε. Οι σειρές που υπογράφει πρωταγωνιστούν στις μετρήσεις, ο έλεγχος είναι στα χέρια του και η επιτυχία είναι μια κυρία που στέκεται δίπλα του εδώ και αρκετά χρόνια.

«Δεν μου αρέσει να λέω ότι είμαι επιτυχημένος, γιατί αισθάνομαι ότι αν το πω ποτέ αυτό είναι σαν να μη θέλω άλλη εξέλιξη». Cut.

Παρ’ όλα αυτά, είναι επιτυχημένος. Και το Famagusta, που μπήκε φέτος στις ζωές μας, έχει καθηλώσει το κοινό.

Εμένα με πιάνει η ψυχή μου, σφίγγεται το στομάχι μου.
Εντάξει, είναι ένα βαρύ project, η αλήθεια είναι, γιατί είναι το θέμα τέτοιο.

Μου θυμίζει το σφίξιμο που ένιωσα στην Κύπρο, στη Λευκωσία, όταν σε όλες τις μετακινήσεις μου έβλεπα στον όχι και τόσο μακρινό ορίζοντά μου την τουρκική σημαία. Δεν μπορούσε να το συλλάβει το βλέμμα μου, η λογική μου.
Ξέρεις, ζω στην Κύπρο και κάθε φορά που το βλέπω αυτό το αισθάνομαι έτσι ακριβώς. Δεν το συνηθίζεις. Το Famagusta ήρθε κι έδωσε νόημα στη δουλειά μου, ως καλλιτέχνη, ως δημιουργού. Αισθάνομαι ότι το Famagusta, σε όλη αυτή την πορεία, ήρθε και της έδωσε νόημα. Δούλεψα πάρα πολλά χρόνια, ναι, δούλεψα άπειρες ώρες και πολύ σκληρά – και μου αρέσει αυτό. Το ότι είχα την ευκαιρία να κάνω μια δουλειά όπως το Famagusta έδωσε νόημα.

Το είχες στο μυαλό σου;
Πολλά χρόνια τώρα.

Από την αρχή;
Δεν μπορώ να σου πω «από την αρχή», όχι. Καταρχάς, είναι τόσο μεγάλο αυτό το θέμα που ακόμα δεν μπορώ να σου πω ότι, ξέρεις, το ξέρω καλά. Είναι τόσο πολύπλευρο και μπορείς να το δεις από τόσες πολλές και διαφορετικές οπτικές. Είναι αστείρευτο το θέμα. Γι’ αυτό και όταν αποφασίσαμε να το κάνουμε, σε δυο-τρεις φάσεις της συνεργασίας μας με τη Βάνα και τον Κούλλη (σ.σ. Νικολάου), είπαμε «άσ’ το ακόμα, δεν είναι ώρα».

Περίμενες τόση επιτυχία; Γιατί εμείς εδώ δεν το ζούμε τόσο άμεσα…
Ξέρεις, ήταν ένα στοίχημα αυτό και η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν περίμενα να πάει στη μέση. Περίμενα να πάει είτε από τη μια πλευρά είτε από την άλλη. Και χαίρομαι που υπήρξε ενδιαφέρον και κυρίως από τους νεότερους. Αρκετός κόσμος δεν ήξερε καθόλου αυτό το θέμα, τα νέα παιδιά. Παίρνω άπειρα μηνύματα και κόσμος στον δρόμο μού μιλάει και μου λέει «σας ευχαριστούμε που μας μαθαίνετε αυτή την ιστορία». Κι άμα προσέξεις, το Famagusta δεν διδάσκει κάτι. Παρουσιάζει μια πραγματικότητα του σήμερα.

Μαθαίνεις όμως πράγματα.
Μπαίνεις στη διαδικασία να ψάξεις και να μάθεις, και αυτός ήταν ο στόχος μας. Θέλαμε να σπρώξουμε τον κόσμο να μελετήσει, να μάθει, να ψάξει.

Εσύ γιατί μένεις και δουλεύεις κυρίως στην Κύπρο;
Έχω ζήσει στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στην Αθήνα… Όμως ύστερα από ένα διάστημα μου έλειπε πάρα πολύ η πατρίδα μου. Πρώτον, γιατί ζούσε η γιαγιά μου εκεί και είχα καθημερινή επαφή μαζί της και αισθανόμουν ότι δεν θέλω να χάνω χρόνο, αλλά κυρίως ήταν τα αδέρφια μου. Είμαι πολύ κοντά με τα αδέρφια μου.

Είναι σπίτι σου. Θα μπορούσες όμως και να θέλεις να φύγεις. Μακριά από όλα όσα σου θυμίζει.
Είχα τάσεις φυγής πιο μικρός, γι’ αυτό και έφυγα. Όμως μεγαλώνοντας, είναι αυτό που σου είπα, ότι τελικά άλλαξαν οι προτεραιότητές μου και οι ανάγκες μου. Δεν αλλάζω την Κύπρο. Είμαι μεταξύ Κύπρου και Αθήνας, έτσι; Εχω το σπίτι μου και εδώ στην Αθήνα.

Η προσωπική σου ζωή είναι και στις δύο πόλεις;
Με τη σύντροφό μου δουλεύουμε μαζί, οπότε όλο το πηγαινέλα το έχουμε μαζί, άρα, είτε εδώ είμαι είτε είμαι εκεί…

Κάμερα σε μένα. Κοντινό στην αμηχανία μου. Μακρινό πλάνο στις φήμες που τον θέλουν να παντρεύεται. Ζουμ στη δημοσιογραφική μου ταυτότητα, που οφείλει να ρωτήσει, ζουμ και στη διακριτικότητα που διαθέτω για τα προσωπικά των άλλων. Cut.

«Παντρεύομαι γιατί το θέλω πολύ. Είναι ένας άνθρωπος που μου απελευθέρωσε πολλά συναισθήματα που είχα κλειδωμένα, που με άφησε να είμαι ο εαυτός μου πολύ».

Με έσωσε η επικοινωνιακή σύνδεση που υπήρξε μεταξύ μας, το βιβλίο μου που μας ένωσε με έναν μαγικό τρόπο και βρίσκεται στο τραπεζάκι του σαλονιού του και κάποια –πολλά– κοινά μας, που συνεχώς ξεπηδάνε μπροστά μας. Κοινώς, νιώθω μια οικειότητα μαζί του που λειαίνει λίγο τις γωνίες του καθωσπρεπισμού μου.

Με όλα αυτά που έχεις βιώσει, δεν είχες φοβία δέσμευσης;
Ήταν το αιώνιό μου πρόβλημα αυτό. Νομίζω είμαι και σαν χαρακτήρας έτσι.

Τι εννοείς;
Μου αρέσει η ελευθερία, δεν μου αρέσει να αισθάνομαι το «πρέπει». Δεν μου αρέσει η μόνιμη κατάσταση, δεν μου αρέσει η ρουτίνα, δεν μου αρέσουν αυτά.

Συγγνώμη, θα με τρελάνεις; Τώρα μιλάμε για γάμο…
Ναι, όμως, αυτό πάω να σου πω τώρα, ότι… καμιά φορά τα πράγματα έρχονται από μόνα τους.

Σωστά. Έχεις δίκιο. Οπότε θα προκύψει η σχέση ή ό,τι άλλο, όταν νιώσεις…
Έγινε. Το ένιωσα και έγινε, ναι. Όχι, παντρεύομαι. Φέτος εγώ παντρεύομαι.

Γιατί;
Παντρεύομαι γιατί το θέλω πολύ με αυτόν τον άνθρωπο.

Υπέροχο. Τι σημαίνει ο γάμος για σένα;
Θα σου μιλήσω με απόλυτη ειλικρίνεια. Αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι ένας άνθρωπος που… Θέλω να το πω όσο πιο δίκαια γίνεται αυτό και όχι εγωιστικά… Είναι ένας άνθρωπος που μου απελευθέρωσε πολλά συναισθήματα που είχα κλειδωμένα, που με άφησε να είμαι ο εαυτός μου πολύ.

Διακοπή για διαφημίσεις. Να πιούμε λίγο νερό, λίγο καφέ. Να μάθω για τις συγκυρίες, για τη ζωή που τα έφερε έτσι και συναντήθηκαν ξανά με αυτό το πανέμορφο κορίτσι.

Η σχέση τους μετράει δυο-τρεις κύκλους. Αλλά τώρα βαδίζουμε ευθεία μπροστά…

Κοντινό στη συντροφικότητα. Στο «μαζί» και στον χαμογελαστό ορίζοντα.

Θα ντυθείς δηλαδή γαμπρός;
Θα ντυθώ γαμπρός. Έκανα και πρόβα. (γέλια)

Το περιμένεις με χαρά;
Με μεγάλη χαρά. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπώ, που είναι βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Αγάπησα την οικογένειά της, αγάπησα τους φίλους της, αγαπάει την οικογένειά μου, τους φίλους μου.

Είσαι ευτυχισμένος;
Θέλω να λέω «είμαι ευτυχισμένος».

Νιώθεις ευτυχισμένος;
Νιώθω γεμάτος. Όμως αισθάνομαι ότι όταν λες «είμαι ευτυχισμένος, είμαι καλά» είναι σαν να βάζεις τελεία. Δεν θέλω τελεία. Θέλω…

Τρεις τελείες. Ναι. Θέλω, τρεις τελείες.

Κοιτώντας τις «τρεις τελείες» που ορίζουν το μέλλον του, τη συνέχεια, την εξέλιξη και αφήνοντας για λίγο πίσω τα ερωτηματικά και τα θαυμαστικά, στο πλάνο μπαίνουν τα μαθηματικά, τα «συν» και τα «μείον».

Το πρόσημο της καθημερινότητάς σου είναι θετικό, ξαπλώνεις χαμογελαστός;
Ναι, ειδικά τις μέρες που αισθάνομαι δημιουργικός, είμαι, όχι απλά ευτυχισμένος, τρισευτυχισμένος. Με πιάνουν κάποιες στιγμές μαυρίλας, να το πω κι αυτό. Συνήθως γίνεται όταν τρέχω πάρα πολύ και ξαφνικά κάθομαι το βράδυ. Αρχίζω να κάνω αρνητικές σκέψεις και με πνίγουν καμιά φορά. Νιώθω ότι χτυπάω σε τοίχο ξαφνικά κι αρχίζουν σκέψεις περίεργες: πού πάμε, ποιοι είμαστε, ματαιότητα, τι θα πάθουν οι δικοί μου άνθρωποι, θέλω να «φύγω» πρώτος και τέτοια.

Εγώ θέλω να «φύγω» τελευταία. Για να μην πονέσουν οι δικοί μου από την απώλειά μου.
Ναι, αυτός είναι ένας ωραίος τρόπος να το σκεφτείς, αλλά έχουν «φύγει» πάρα πολλοί δικοί μου…

Ναι. Πιστεύω ότι η απώλεια των γονιών είναι από τα δυσκολότερα σημεία που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή. Εγώ αυτό το έχω μπροστά μου, στο μέλλον μου. Με αυτόν τον φόβο ζω.
Ξέρεις, ενώ τη θεωρία την ξέρω –θα σ’ την πω–, στην πράξη δεν είναι εύκολο. Αλλά θα σου πω κάτι: όταν φανταζόμαστε κάτι, το φανταζόμαστε πολύ χειρότερα και καλό είναι να μην το σκεφτόμαστε. Όταν έρθει η ώρα της κρίσης, με έναν περίεργο τρόπο έχουμε κάποιους μηχανισμούς οι άνθρωποι που τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά.

Επικοινωνείς με τους γονείς σου;
Ναι.

Κάνεις διάλογο;
Καθημερινά. Και όχι μόνο με τους γονείς μου. Και με τη γιαγιά μου –ειδικά με αυτήν–, που ήταν ο άνθρωπός μου. Και δεν είναι ότι κάθομαι και μιλάω στον αέρα…

Ε, καλά, ναι.
Νιώθω ότι υπάρχει ένας δίαυλος επικοινωνίας που με έναν διαφορετικό τρόπο υπάρχει γύρω μου, την αισθάνομαι, τους αισθάνομαι.

Εκεί, στην Κηφισιά, πάνω σε έναν καφέ, η κουβέντα μας περιστρέφεται γύρω από την επιτυχία, από το πείσμα του, την προσπάθειά του. Το σεξ, τον ιό HIV, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που λείπει από τη χώρα. Μιλάμε για τις απώλειες, για την εσωτερική δύναμη, τον συγκεντρωτισμό του που σιγά-σιγά άφησε στην άκρη. Τον γάμο που έρχεται, τις ανάσες που χρειάζεται για να φορτίσει τις μπαταρίες του, τις διακοπές τον Αύγουστο στα ελληνικά νησιά.

Ξεκάθαρα, μια προσωπικότητα που έχει κερδίσει την εκτίμησή μου κι έχει ξυπνήσει τον σεβασμό μου. Ξεκάθαρα ένας πολυζωισμένος, χορτάτος άνθρωπος, απαλλαγμένος από άμυνες και κόμπλεξ. Με ευρωπαϊκή κουλτούρα, ανοιχτό μυαλό και ποιότητες απαλλαγμένες από στερεοτυπικές μπαρούφες και σκουριασμένες αντιλήψεις.

Και αυτοδημιούργητος. Να τα λέμε κι αυτά… «Όταν αποφάσισα 15 χρόνων να φύγω από την Κύπρο, είχα μαζί μου σύμμαχό μου τη γιαγιά μου, η οποία μέσα σε ένα βράδυ με έβαλε σε ένα αμάξι και πήγαμε στο αεροδρόμιο και φύγαμε. Με πήγε στο Λονδίνο. Η γιαγιά μου, επειδή ήταν μετανάστρια από το ’55 στο Λονδίνο, γύρισε στην Κύπρο τη δεκαετία του ’90, όταν “έφυγε” η μάνα μου, για να είναι δίπλα μας. Ήταν γυναίκα βαθιά θρησκευόμενη και πολύ άνθρωπος της επαρχίας, του χωριού θα σου πω, όμως με ανοιχτό μυαλό – τόσο όσο. Δεν μπορώ να σου πω ότι συμφωνούσα στα πάντα με τη γιαγιά μου, όμως με καταλάβαινε, με εμπιστευόταν. Και όταν ήθελα να φύγω για Λονδίνο με βοήθησε να φύγω, με βοήθησε όταν έπρεπε να ζήσω μόνος μου με το ενοίκιό μου, γιατί τόσο μπορούσε. Μου έβαλε κάποιους όρους από την αρχή, ότι “θα πας και θα δουλέψεις. Αν βγάζεις 10 εγώ θα σου δίνω άλλα 10, αν δεν βγάζεις τίποτα δεν θα παίρνεις τίποτα”. Μου κάλυψε το ενοίκιό μου και τα δίδακτρά μου στο πανεπιστήμιο κι εγώ έπρεπε να δουλεύω για όλα τα υπόλοιπα. Όμως δούλευα Σαββατοκύριακα, πρωινά, διπλές βάρδιες, έκανα τρεις-τέσσερις δουλειές μαζί, αμάξι για να έχω έπρεπε να το αγοράσω μόνος μου… Θέλω να πω ότι ενώ μου έδωσε την ευκαιρία δεν μου το έκανε εύκολο».

• 

• 

Τι πιστεύεις ότι έχεις εσύ, όταν το σκέφτεσαι μόνος σου, και όλες σου οι δουλειές έχουν επιτυχία;
Νομίζω ότι αυτό που πάει καλά είναι ότι δεν είναι κάτι δικό μου, ότι είναι κάτι δικό μας.

Ο άνθρωπος που θα είναι μπροστά, ο άνθρωπος που θα είναι στην κάμερα, αισθάνομαι ότι πρέπει να το νιώθουμε όλοι δικό μας αυτό το πράγμα, και κάτι ενεργειακό γίνεται που το κάθε κομμάτι της παραγωγής δουλεύει με την ψυχή του.

Ο κινηματογράφος είναι στα πλάνα σου;
Αυτό είναι το επόμενο βήμα, όμως δεν θέλω να το κάνω επιπόλαια. Δεν θέλω να το κάνω με ευκολία.

Καλά, δεν κάνεις ποτέ κάτι επιπόλαια, απ’ ό,τι έχω καταλάβει.
Όχι, αλλά πλέον το να στήσω μια δουλειά μού είναι σχετικά εύκολο. Αυτό είναι κάτι πολύ καινούριο και όταν θα το κάνω θέλω να κάνω κάτι άλλο από αυτό που κάνω τώρα. Με την ταυτότητά μου φυσικά, αλλά να είναι κάτι μόνο του, να έχει κάτι να πει. Και, ξέρεις, φοβάμαι, σε εισαγωγικά. Εκεί θέλω να δώσω και πράγματα δικά μου που δεν έδωσα ακόμα.

Που τα κρατάς εσκεμμένα για αυτό;
Υπάρχουν, ξέρεις, πράγματα για εμάς που τα κρατάμε γιατί ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι να τα εκθέσουμε. Γιατί φοβόμαστε ίσως να μην κριθούμε, ίσως να μην αλλάξει η εικόνα που έχουν για εμάς, γιατί δεν είμαι ο τέλειος άνθρωπος. Κάποια κομμάτια τα κρατάω. Αυτά όμως στον κινηματογράφο θέλω να τα δώσω. Για μένα, όχι για τον κόσμο.

Είναι ασταμάτητος. Δουλεύει συνεχώς. Σχεδιάζει το μέλλον του ανά πενταετίες, βάζει στόχους και τους πετυχαίνει, σκοπεύει με τα σίριαλ που υπογράφει να γυρίσει και να αναδείξει όλη την Ελλάδα.

Είναι Κριός στο ζώδιο, δεν πίνει, είναι ικανός να μεθύσει με ένα μόνο ποτό… και έχει υπάρξει άπιστος. «Ετυχε να το περάσω κι αυτό. Υπήρξα νέος, επιπόλαιος – λάθη που πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας». Κοντινό στη μονογαμία… Τρεις τελείες.

«Δεν πιστεύω στη μονογαμία. Γενικά νομίζω ότι δεν είμαστε μονογαμικά όντα».

Ούτε οι άντρες ούτε οι γυναίκες.
Ναι. Όμως ωριμάζοντας δεν έχουμε αυτή την ανάγκη πια.

Μήπως υπερεκτιμάμε λίγο το σεξ;
Όχι. Τουλάχιστον για μένα ήταν ένα είδος επικοινωνίας διαφορετικής από την καθημερινότητα. Ξέρεις, εμένα μου έκανε κάτι το παράνομο. Κάτι μου έκανε το μυστήριο, το μυστικό… Τώρα πια, σε αυτή την ηλικία, το έχω «αποδαιμονοποιήσει». Με ποιον τρόπο όμως; Συζητώντας και τις πιο μυστικές, κρυφές μου σκέψεις με τη σύντροφό μου. Τα πάντα. Ξέρεις, έπαθα κάτι στα 36 μου, κάτι με το ψέμα στη σχέση. Με πιάνει σύνδρομο πανικού.

Σου είπαν πολλά ψέματα;
Νομίζω ότι είπα εγώ πολλά ψέματα.

Τι σημαίνει το ψέμα σε μια σχέση;
Με αποσυντονίζει, με βγάζει από τον άξονά μου και μου δημιουργεί αναταραχή. Δηλαδή σκέψου ότι τώρα, σε αυτήν τη σχέση που είμαι, από την αρχή έχω πει τα πάντα.

Τι εννοείς «τα πάντα»;
Τα πάντα. Και αυτά που δεν θα έλεγα ούτε στον εαυτό μου. Τα πάντα.

Έχει κάνει το ίδιο κι εκείνη;
Φυσικά. Έχουμε ανοίξει όλα μας τα χαρτιά, γιατί έχουμε και οι δύο αυτή την ανάγκη της ασφάλειας.

Υπέροχο!
Οπότε θα σου πω ότι προτιμώ να νιώθω ασφαλής για να είμαι ευτυχισμένος.

Συμφωνώ. Και καταλαβαίνω. Το ψέμα έχει αγκάθια. Η αλήθεια φέρνει ηρεμία. Ανάσα. Ουφ! Λύτρωση. Εμπιστοσύνη. Κολύμπι σε καθαρά νερά. Μπουνάτσα. Έπειτα από μια δημιουργική φουρτούνα μπορεί –και δικαιούται πια– να κάνει τσουλήθρα στο ουράνιο τόξο. Γιατί του αξίζει. Γιατί δούλεψε σκληρά για να το κατακτήσει, γιατί δεν του χαρίστηκε τίποτα, γιατί έχει ταλέντο και έναν συνοδοιπόρο για να χαθεί μαζί του στο ηλιοβασίλεμα.

Στοπ. Στοπ. Στοπ. Σιγά μη χαθεί στο ηλιοβασίλεμα. Πάμε πάλι. Λήψη 2… Και έναν συνοδοιπόρο για να χαθεί μαζί του στη δημιουργικότητα, στη δουλειά, στα παράλληλα σύμπαντα που τρέχουν σε Κύπρο και Γιάννενα. Στο Mega. Στη σκηνοθεσία, στην παραγωγή, στις εικόνες που σκηνοθετεί, στις ιστορίες που φέρνει στις οθόνες μας. Στα όνειρά του που έγιναν πραγματικότητα.

Δούλεψε πολύ για να τα καταφέρει. Αγαπάει πολύ αυτό που κάνει για να το αφήσει στην άκρη. Του δίνει ζωή. Κι έναν ήσυχο ύπνο.

Πλάνο στην παιδική του ανάμνηση. «Είναι μια πολύ συγκεκριμένη. Οταν είχαμε μετακομίσει από το Λονδίνο στην Κύπρο, στην Αγία Νάπα, μπαίναμε στο σπίτι μας πρώτη φορά και τότε θυμάμαι το φτιάχναμε για να μπούμε. Ημουν πάρα πολύ μικρός, 4-5 χρόνων. Και θυμάμαι πολύ έντονα όλες αυτές τις μυρωδιές του σπιτιού, του καινούργιου, του φρέσκου. Ηταν η πρώτη φορά που μας έβαλε μεσημέρι να ξαπλώσουμε η μαμά μας και θυμάμαι να με βάζει για ύπνο και να μου λέει ότι “από τώρα θα είμαστε εδώ”. Θυμάμαι να ξαπλώνω, δεν θυμάμαι να ξυπνάω. Και, ξέρεις, πάντα σε όλη αυτήν τη διαδρομή, όποτε υπήρξαν δύσκολες στιγμές, πάντα έλεγα “μήπως είναι όνειρο και κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και θα είμαι σε αυτό το κρεβάτι;”. Δεν έχω ξυπνήσει ακόμα. (γέλια) Και είναι κι άλλες φορές που λέω “δεν θέλω να ξυπνήσω, μου αρέσει εδώ που είμαι”».

Σςς! Μην τον ξυπνάτε. Τώρα, του αρέσει πολύ εδώ που είναι.

Από την Ξένια Ιωάννου
Φωτογραφίες: Πάνος Γιαννακόπουλος
Styling: Ναταλία Μπαλτά
Grooming: Μαριάννα Μούτσου
Βοηθοί φωτογράφου: Μάριος Μπαμπούρης, Γιώργος Καπράνος

Το θέμα φιλοξενήθηκε αρχικά στο περιοδικό InStyle, στο τεύχος νο.116 Μάιος 2024.