Πέρυσι, καθώς έβλεπα το πρώτο επεισόδιο της σειράς 42°C της Cosmote TV «έπεσα πάνω» στη Ναταλία. Εκείνη πρωταγωνιστούσε στη σειρά και ο τρόπος που έπαιζε, ο ρόλος της αλλά και η ιδιαίτερη οµορφιά της µου τράβηξαν αµέσως το ενδιαφέρον. Λίγους µήνες αργότερα, στο podcast του Κωνσταντίνου Τζούµα µε καλεσµένο τον Γιάννη Στάνκογλου, άκουσα τον τελευταίο να αναφέρεται στο όνοµα της πρωτοεµφανιζόµενης τότε Ναταλίας Swift. Μάλιστα µου έκανε εντύπωση που ο κ. Τζούµας – τον οποίο εκτιµώ ιδιαιτέρως για την καλλιτεχνική του κρίση – την ήξερε. Πρέπει να τη γνωρίσω, σκέφτηκα.
Ας παραλείψουµε όσα µεσολάβησαν κι ας πάµε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, όταν συναντηθήκαµε σε ένα αγαπηµένο µου χιπ καφέ στο Μαρούσι. Εκείνη έπινε ζεστό καφέ µε γάλα αµυγδάλου και σιρόπι αγαύης και µε περίµενε – ναι, άργησα σε εκείνο το ραντεβού – διαβάζοντας το βιβλίο Η πολιτεία Λαβύρινθος, του Αργύρη Χιόνη. Η σύνδεση που είχα αισθανθεί µε αυτήν τη γυναίκα από όταν µιλήσαµε για πρώτη φορά στο τηλέφωνο γινόταν όλο και πιο έντονη.
Στην αρχή της συζήτησής µας ανακαλύπτουµε κι άλλο κοινό – η ιστορία αλλά και το µιούζικαλ φαντασίας της Disney Mary Poppins είναι από τα αγαπηµένα της όπως κι εµένα – κι αµέσως µοιράζεται µαζί µου ένα αστείο ενσταντανέ από την παιδική της ηλικία. «Οταν πήγαινα έκτη δηµοτικού, στο σχολείο, στο τέλος της χρονιάς, κάναµε θεατρικό τη Mary Poppins. Ηµουν πολύ ενθουσιασµένη γιατί έπαιζα την Πόπινς. Εκεί ήρθα σε επαφή και µε το τραγούδι – ατυχές συµβάν, γιατί εγώ δεν τραγουδάω και άρα δεν θα µε δείτε άµεσα σε µιούζικαλ. Είχαν βάλει λοιπόν µια φίλη µου, που ήταν στη χορωδία, να τραγουδάει κι εγώ ανοιγόκλεινα το στόµα µου. (γέλια) Εκεί µάλλον είπα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός».
Ωστόσο, δεν ανήκει στους καλλιτέχνες που βρήκαν την κλίση τους από την παιδική τους ηλικία, γι’ αυτό περνώντας στην εφηβεία σκέφτηκε να γίνει δηµοσιογράφος, µια ιδέα που σύντοµα άφησε για να γίνει σχεδιάστρια µόδας. Αλλά κι αυτό το πλάνο ναυάγησε, µιας και δεν µπορούσε να σχεδιάσει. Βέβαια, ακόµα και σήµερα ασχολείται κατά κάποιον τρόπο µε τη µόδα, αφού ράβει και µεταποιεί τα ρούχα της, ενώ στην καραντίνα άρχισε να φτιάχνει και κοσµήµατα από πηλό.
«Ολα αυτά για να διοχετεύσω κάπου την ανάγκη µου να φτιάξω κάτι µε τα χέρια µου», µου λέει. Στα 15 της µπήκε στον θεατρικό όµιλο του σχολείου της και έκτοτε παγιώθηκε η ανάγκη της να υποδύεται ρόλους. Στα 18 της έδωσε Πανελλήνιες και µπήκε στο Τµήµα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής, την οποία και «απάτησε» µε το Ωδείο Αθηνών δύο χρόνια αργότερα, καθώς η πρώτη ήταν πολύ θεωρητική σχολή ενώ εκείνη αναζητούσε δράση. «Ηθελα να δηµιουργήσω, να κάνω κάτι πρακτικό, γι’ αυτό και έδωσα εξετάσεις στο Ωδείο. Την κράτησα τη σχολή, ωστόσο, γιατί τη θεωρώ αξιόλογη και ιδανική για να σου χτίσει τις θεωρητικές βάσεις γύρω από το θέατρο, αλλά δεν πρόλαβα να την τελειώσω, µε διέγραψαν νοµίζω πέρυσι». Μεσούσης της πανδηµίας, αποφοίτησε και από το Ωδείο. Εκτοτε, έναν χρόνο τώρα και ενώ έχουν έρθει τα πάνω κάτω παγκοσµίως, εκείνη έχει κάνει σινεµά (Οξυγόνο, Μελατονίνη, Μπάσταρδα), θέατρο (Killer Joe) και τηλεόραση (42°C, Καρτ Ποστάλ).
Ας τα πάρουµε µε τη σειρά όµως. Συνεργάζεται συχνά µε τον σκηνοθέτη Νίκο Πάστρα στις ταινίες του (που στα δικά µου τα µάτια εισάγουν ένα νέo ελληνικό σινεµά) και αναρωτιέµαι αν πιστεύει στα καλλιτεχνικά δίδυµα. «Το να δουλέψεις µε έναν άνθρωπο καλά µια φορά και µετά να ξαναδουλέψεις µε τον ίδιο όµορφο τρόπο σε κάνει να θες να δώσεις χώρο στο µεταξύ σας και να το δεις να ανθίζει. Χωρίς όµως αυτό να σηµαίνει πως η δυναµική που χτίζεται είναι κλειστή, δηλαδή πρέπει να µπορεί να εµπεριέχει κι άλλους ανθρώπους. Νοµίζω όµως ότι, ούτως ή άλλως, στη ζωή και στη δουλειά δηµιουργούνται πυρήνες».
Ενας σηµαντικός πυρήνας είναι και η οικογένεια, κι εκείνη αυτήν τη σεζόν θα βρίσκεται σε µια ιδιαίτερη οικογένεια, η οποία προσλαµβάνει έναν πληρωµένο δολοφόνο και από εκεί και πέρα γίνεται ένας χαµός. Επίσης τη βρίσκουµε στο Θέατρο Εµπορικόν να παίζει την Ντότι στην ιστορία του Tracy Letts Killer Joe, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Στάνκογλου, ο οποίος υποδύεται και τον Joe. Μαζί της, ο Κώστας Νικούλι, µε τον οποίο έπαιζαν και στους 42°C βαθµούς, ο Κωνσταντίνος Σειραδάκης και η ∆ήµητρα Ληµνιού. «Είναι µια πολύ ωραία συνεργασία, και ο Γιάννης είναι πολύ προστατευτικός σε σχέση µε την οµάδα. Το έργο έχει πολλές δύσκολες σκηνές, οι οποίες θα µπορούσαν να είναι άβολες για τον ηθοποιό, και έχει καταφέρει να δηµιουργήσει ένα κλίµα στο οποίο δεν νιώθεις καµία ανασφάλεια».
Σε αυτή την εκδοχή του έργου Killer Joe θίγεται έντονα το ζήτηµα της πατριαρχίας. Τη Ναταλία προφανώς την αφορούν αντίστοιχα θέµατα, όπως η ισότητα και η γυναικεία αλληλεγγύη, και τα βάζει και µέσα στην τέχνη της. «Χωρίς φεµινισµό, αλληλεγγύη και επανάσταση δεν µπορεί να υπάρξει ζωντανή τέχνη. Σίγουρα, επιλέγοντας µε ποιους δουλεύεις και µε ποιους δεν δουλεύεις µπορείς να αλλάξεις λίγο τα καθεστώτα γύρω σου.
από την ΚΡΙΣΤΕΛ ΛΙΑΚΟΥ
φωτογραφίες ΝΙΚΟΣ ΜΑΛΙΑΚΟΣ
styling ΠEΝΝΥ ΙΩΑΝΝIΔΟΥ
