Είναι μια κούκλα με περίσσειο ταλέντο και φωνάρα. Είναι φτιαγμένη από μέλι με μια γλύκα παχύρρευστης ευγένειας, σεβασμού και ταπεινότητας. Είναι ένα υπέροχο πλάσμα με καθαρό βλέμμα και ευγνωμοσύνη για όλα όσα της συμβαίνουν. Είναι μια τραγουδίστρια που όταν ανεβαίνει στη σκηνή, όλα παίρνουν φωτιά και η ίδια μεταμορφώνεται σε αυτό που πραγματικά είναι: σκέτη δύναμη!

Πολύ μου αρέσει το καινούριο σου τραγούδι «Αλλάζω εγώ».

Πολύ χαίρομαι. Στίχους και μουσική έχει γράψει ο αγαπημένος μου Αναστάσιος Ράμμος. Τον θαυμάζω πολλά χρόνια.

Και το τραγουδάτε μαζί.

Και το τραγουδάμε μαζί, ντουέτο. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτήν τη συνεργασία και πραγματικά ελπίζω να το αγαπήσει ο κόσμος, γιατί και εμένα –παρόλο που δεν έγραψα εγώ τον στίχο, με εκφράζει απόλυτα. Μιλάει για αλλαγή.

Αλλάζεις εσύ;

Αλλάζω. Μου αρέσουν οι αλλαγές.

Σου αρέσουν οι αλλαγές; Εγώ τρομάζω και μόνο που ακούω τη λέξη.

Μου αρέσει να εξελίσσομαι. Κάθε αλλαγή είναι καλοδεχούμενη και πιστεύω ότι κάθε αλλαγή βγαίνει σε καλό.

Ακόμα κι όταν γίνεται μια αλλαγή που δεν είναι και τόσο ευχάριστη, είναι δύσκολη, εσύ κρατάς αυτό;

Κρατάω ότι στην πορεία θα δω ότι βγαίνει σε καλό.

Δεν είσαι της βολής, δεν είσαι της ρουτίνας;

Όχι. Βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα. Σε όλα.

Είσαι το ακριβώς αντίθετο από μένα. Εμένα η ρουτίνα, αυτό το ίδιο πράγμα, το επαναλαμβανόμενο, μου δημιουργεί ασφάλεια. Εσένα, τι σου δημιουργεί ασφάλεια;

Η αλλαγή.

Αλήθεια λες;

Ναι. Δεν μπορώ να είμαι στο ίδιο μέρος, για παράδειγμα, για πολύ καιρό. Και στο σπίτι δεν μπορώ να καθίσω πολύ ώρα, θέλω να κάνω πράγματα, θέλω να ταξιδεύω, να βλέπω κόσμο… Με ιντριγκάρουν οι αλλαγές γενικά.

Εν τω μεταξύ είσαι ένα κορίτσι χαμηλών τόνων. Δεν είσαι ένα υπερκινητικό άτομο που στον χώρο κάνει φασαρία.

Είμαι.

Πώς είσαι; Πού είσαι; Είσαι με τους πολύ δικούς σου ανθρώπους;

Στα άτομα που νιώθω πολύ οικεία είμαι η χαρά του παιδιού. Ο Γιώργος (σ.σ. Αμούτζας) μπορεί να με δει μέσα στο σπίτι και να μου πει: «Είναι σαν να είμαι –με την καλή έννοια– μαζί με 200 προσωπικότητες. Δεν βαριέμαι ποτέ.» Ζωντάνια.

Μα εγώ βλέπω ένα κορίτσι ήρεμο, ήσυχο, ευγενικό, χαμηλών τόνων.

Ίσως είναι η άμυνά μου.

Εκπέμπεις και μια ηρεμία.

Την αναζητώ γενικά την ηρεμία και ίσως όταν τη βγάζω στα άτομα που δεν νιώθω και τόσο οικεία υποσυνείδητα να λέω στον εαυτό μου: «Ηρέμησε λίγο γενικά στη ζωή σου. Μην υπεραναλύεις πράγματα, μην αγχώνεσαι για ασήμαντα πράγματα».

Υπεραναλύεις;

Πάρα πολύ. Και είμαι και πολύ ενοχική, που αυτό το δουλεύω με ψυχοθεραπεία. Μειώθηκε και σε μένα το overthinking με την ψυχοθεραπεία. Και συνειδητοποιώ τώρα πόσο περιττό ήταν. Πολύ περιττό. Let it be πλέον. Όταν υπεραναλύουμε νιώθω ότι κουράζουμε τον εαυτό μας.

Εμείς τον ξεκουράσαμε τον εαυτό μας. Ήπιαμε τον καφέ μας, είπαμε ιστορίες από τη ζωή μας και πρόλαβα και το αγάπησα αυτό το κορίτσι. Κάπως ένιωσα την ανάγκη, ίσως επειδή έχει το δύο ακόμα μπροστά στην ηλικία της, να την προστατεύσω, να τη βάλω κάτω από τις φτερούγες που δεν έχω. Αλλά δεν τη φοβάμαι, δεν με ανησυχεί. Είναι Τοξοτίνα ατρόμητη, υπερταλαντούχα, δεν βιάζεται και έχει κοντά της ανθρώπους που την αγαπούν αληθινά – οικογένεια, σύντροφο, συνεργάτες σταθερούς εδώ και χρόνια. Με τέτοια εφόδια δύσκολα ξεμυαλίζεσαι και παραστρατείς.

Πώς σου ήρθε και είπες εγώ θα ασχοληθώ με το τραγούδι;

Από τα 5 μου ξεκίνησα να τραγουδάω. Είναι αυτό που λες «έχει το μικρόβιο κάποιος, γεννιέται με αυτό».

Το είχε κάποιος δικός σου αυτό το μικρόβιο;

Ο μπαμπάς είχε σχέση με τη μουσική, ήταν κιθαρίστας και dj, το είχε δηλαδή στο αίμα του αυτό και το μετέφερε και σε μένα. Αλλά φωνή, να πω ότι κάποιος τραγουδούσε από την οικογένεια, δεν τραγουδούσε κανένας. Λίγο η γιαγιά μου, πολύ λίγο.

Εσύ όμως έχεις αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακή φωνή.

Όταν ήμουνα μικρή και τραγουδούσα σε σχολικές γιορτές και γενικά στους φίλους μου, όλοι ρωτούσαν τους γονείς μου: «Μα καλά, ποιος από τους δυο τραγουδάει; Από πού το πήρε το χάρισμα;» Και ο πατέρας μου έλεγε πάντα: «Δεν το πήρε από κανέναν μας, από τον Θεό!». Και το πιστεύω αυτό, ότι είναι δώρο.

Πολλά δώρα σου έδωσε ο Θεός. Σου έδωσε φωνάρα, σου έδωσε ομορφιά, είσαι καλό παιδί από ό,τι λένε όλοι οι γύρω σου. Είσαι κούκλα, ταλαντούχα και Τοξότης, που ως γνωστόν οι Τοξότες με κυβερνήτη τον Δία τον πλανήτη της τύχης, είναι τυχεροί άνθρωποι.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές στη ζωή μου που σκέφτομαι «πώς τη γλίτωσα εκεί;» ή «πόσο τυχερή ήμουν εκείνη τη στιγμή». Και μετά λέω, μήπως είναι το ζώδιό μου; Γιατί όντως η τύχη είναι μαζί μου.

Ωραία το λέμε όλα αυτά χαριτολογώντας. Ήταν όμως όλα εύκολα στην πορεία σου;

Όχι.

Δεν θα έπρεπε με όλα αυτά τα εφόδια;

Να σου πω κάτι; Νιώθω ότι επειδή όντως συνάντησα δυσκολίες στην πορεία μου αυτός είναι και ο λόγος που το χαίρομαι ακόμα πιο πολύ αυτό που κατάφερα κι αυτό που θέλω να καταφέρω. Δηλαδή όταν προσεύχομαι δεν λέω: «Αχ Θεέ μου, μην μου δώσεις δυσκολίες ή να είναι όλα ρόδινα». Είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον να έχεις δυσκολίες, να ξεπερνάς τα εμπόδια και να προχωράς, γιατί όλο αυτό το θεωρώ πρόκληση.

Σε μαγεύει η σπιρτάδα που εκπέμπει το βλέμμα της, οι καλές προθέσεις που δίνουν φως στο χαμόγελό της. Είναι ένα σπάνιο πλάσμα γεμάτο φως, που καθώς κάθεσαι απέναντί της ξυπνά μέσα σου εκείνη την όμορφη, ανέμελη, θετική πλευρά σου. Η αύρα της είναι σαν να σου ψιθυρίζει «όλα θα πάνε καλά». Και το πιστεύει. Το πιστεύεις κι εσύ όσο συνυπάρχεις μαζί της.

Μου μιλάει για την παιδική της ηλικία. Για τους χορούς της, τα τραγούδια της, για τον Michael Jackson, αλλά και το «καρέ» παιδικό της τραύμα. Γελάει δυνατά. «Άμα σου δείξω φωτογραφίες, σε όλες μου τις παιδικές φωτογραφίες είναι ένα κοριτσάκι με καρέ. Πάντα με κούρευαν καρέ. Μου έχει μείνει τραύμα αυτό και θέλω να έχω πάντα μακριά μαλλιά.»

Δεν είχες ποτέ μακριά μαλλιά; Συνήθως τα μικρά κοριτσάκια έχουν σε κάποια φάση μακριά μαλλιά.

Ποτέ.

Μεγαλώνεις με παραμύθια;

Μεγαλώνω με πολλή μουσική. Εντάξει, μου έλεγε η μαμά παραμύθια, αλλά ο μπαμπάς μουσική, μουσική, μουσική. Και είναι κι ένα συγκεκριμένο τραγούδι που το έχω κάνει και τατουάζ, του Michael Jackson το I just can’t stop loving you, το οποίο έχει μεγάλη σημασία για μένα. Εγώ ήμουν στην κούνια και υπήρχε μια κασέτα η οποία έπαιζε non stop αυτό το κομμάτι. Όταν σταματούσε η κασέτα, ξυπνούσα κι έκλαιγα. Όταν πατούσε πάλι το play, κοιμόμουν. Ήταν το νανούρισμά μου.

Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι στο Μπρασόβ. Περιτριγυρισμένο από τις κορυφές των νότιων Καρπαθίων, στο κέντρο σχεδόν της Ρουμανίας, με μοναδική αρχιτεκτονική σε γοτθικό, μπαρόκ και αναγεννησιακό ρυθμό, στην περιοχή της Τρανσυσβανίας, η πόλη του Κόμη Δράκουλα, της χαρίζει μια εντυπωσιακή ομορφιά και μια διαφορετική καταγωγή που γίνεται η αιτία για άδικα παιδικά δάκρυα. «Επειδή είμαι από Ρουμανία, τα παιδιά στο σχολείο δεν ήταν όλα τόσο φιλικά μαζί μου.»

Επειδή ήσουνα «ξένη», ε;

Έχει να κάνει με την ανατροφή που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Για αυτό μου έλεγε πάντα η μαμά μου: «Συγχώρησέ τα τα παιδάκια. Γιατί δεν φταίνε τα παιδάκια, φταίνε οι γονείς τους.»

Πώς αντιδρούσες;

Έκλαιγα.

Και πώς το διαχειρίστηκες; Άλλαξε αυτό στην πορεία;

Άλλαξε στην πορεία, ναι. Επειδή είχα και δική μου μπάντα στην εφηβεία και παίζαμε σε ροκ μαγαζιά κτλ, είχα φτιάξει την παρέα μου. Αλλά πιο μικρή, ούσα διαφορετική κατά τη γνώμη τους λόγω εθνικότητας, επειδή είχα δύο τόσο καλούς γονείς που μου εξηγούσαν τα πάντα, κάναμε διάλογο, αντιμετώπισα τα πράγματα με ωριμότητα και δεν το άφησα να με αγγίξει. Όλα ξεκινάνε από τους γονείς.

Εσύ πώς προστάτευσες τον εαυτό σου; Η μουσική ήταν το καταφύγιό σου;

Με τη μουσική. Ήταν η διέξοδός μου. Και αντιμετωπίζοντας τα πράγματα όντως ώριμα από μικρό παιδάκι, γιατί συζητούσαμε πολύ στο σπίτι.

Έζησες μικρή στην Κρήτη, μετά στη Ρόδο κι αφού μεγάλωσες ήρθες Αθήνα. Μόνη σου;

Ήθελα από πολύ μικρή να είμαι αυτόνομη, να μην επιβαρύνω οικονομικά τη μητέρα μου. Ήθελα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, να είμαι ανεξάρτητη. Πήρα υποτροφία από το Μελάνθειο Ωδείο στη Ρόδο για τη βυζαντινή μουσική εδώ στην Αθήνα. Και ήρθα, στην ουσία, εδώ για σπουδές. Ήρθα μόνη μου, στα 17 μου, επειδή είχα κερδίσει χρονιά. Είχα δώσει Πανελλήνιες· στο μεταξύ, όσο έδινα Πανελλήνιες, είχα και τη ροκ μπάντα μου και είχα και τη μαμά να μου λέει: «πρώτα τα μαθήματά σου και μετά η μουσική.» Και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κρατούσα το βιβλίο της Ιστορίας και από κάτω από το βιβλίο είχα τις παρτιτούρες. Είχα τρέλα. Έλεγα πάντα: εγώ θα ασχοληθώ με τη μουσική. Γι’ αυτό γεννήθηκα. Γεννήθηκα για να είμαι πάνω στη σκηνή.

Τη γνωρίσαμε από το X Factor. Την θαυμάσαμε στο Your Face Sounds Familiar, όπου στην All Star Edition του στέφθηκε νικήτρια. Την απολαύσαμε στο Just the 2 of Us. Την ακούσαμε να τραγουδάει on stage στο πλευρό του Σάκη Ρουβά, του Νίκου Οικονομόπουλου και φυσικά, του Αντώνη Ρέμου, τον οποίο και θεωρεί μέντορά της. Το ίδιο και την Τάμτα.

Έχει τσαγανό, ξέρει να περιμένει, δεν ζητάει εύκολα βοήθεια, δεν της αρέσει να ψωνίζει για τον εαυτό της, προτιμά να κάνει δώρα. Είναι ξεκάθαρα people pleaser, αλλά προσπαθεί λίγο να το διορθώσει. Λίγο. Στην πορεία της ζωής έγινε και λίγο καχύποπτη, αλλά κι αυτό είναι under construction, γιατί δεν της αρέσει σαν χαρακτηριστικό.

Είναι δουλευταρού, θέλει συνεχώς να εξελίσσεται και ο βασικός στόχος ζωής είναι να εκφράζεται μέσα από τη μουσική. «Και να προσφέρω το δώρο και το χάρισμα που μου έδωσε ο Θεός απλόχερα στον κόσμο. Να δημιουργώ συναισθήματα, να δημιουργώ συγκινήσεις. Αυτός ήταν και είναι ο στόχος μου. Γιατί τα… δεν θα πω τα όνειρα, γιατί εγώ οραματίζομαι. Οραματίζομαι από μικρή. Οραματίζομαι τη Eurovision, οραματίζομαι… Όταν είχε πάει ο Σάκης στη Eurovision, ήμουνα πολύ μικρή και το έβλεπα στην τηλεόραση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, το θυμούνται και οι ξαδέρφες μου γιατί το βλέπαμε μαζί, ήμασταν μικρές. Τα κορίτσια λέγανε «Wow! O Σάκης». Κι εγώ τους είπα: «Κορίτσια, εγώ μια μέρα θα τραγουδάω με τον Σάκη.» Αλλά το είπα του τύπου ότι ήμουν σίγουρη.

Όταν τελικά τραγούδησες με τον Σάκη το θυμήθηκες αυτό;

Ναι. 17 χρόνων ήμουν. 17 χρόνων ανέβηκα πάνω στη σκηνή μαζί του ντουέτο. Το θυμήθηκα την ώρα που τραγουδούσα μαζί του, το θυμήθηκα και ανατρίχιασα. Κι ακόμα ανατριχιάζω.

Πώς νιώθεις πάνω στην πίστα ή στη σκηνή;

Παντοδύναμη. Αλήθεια. Δεν το λέω με υπεροψία, καθόλου. Στην καθημερινή μου ζωή είμαι πάρα πολύ χαμηλών τόνων, ίσως δεν έχω και τόση αυτοπεποίθηση ή την αυτοπεποίθηση που θέλω. Όταν ανεβαίνω εκεί πάνω, επειδή νιώθω ότι η σκηνή όντως είναι το σπίτι μου και νιώθω τόσο οικεία, είναι σαν να λέω στον κόσμο: τώρα εγώ θα σας προσφέρω ό,τι έχω κι εσείς θα με κοιτάξετε.

Έχεις προσπαθήσει αυτήν την Τάνια να την κατεβάσεις και στην καθημερινή σου ζωή;

Αυτό το κάνω με την ψυχοθεραπεία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ο κύριος Ρέππας μου το είχε πει στο Your Face Sounds Familiar. Είχα κάνει νομίζω τη μίμηση της Τζένης Βάνου και τον συγκίνησα πολύ. Mου είχε πει χαρακτηριστικά: «Ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή και πραγματικά σου ανήκουμε. Σε κοιτάμε, μας συγκινείς, ανεβαίνεις με τόση αυτοπεποίθηση. Και με το που τελειώνει το τραγούδι είσαι «Γεια σας! Σας ευχαριστώ πολύ». Όταν πήγα σπίτι μετά από εκείνο το επεισόδιο και μετά από τον σχολιασμό, το σκέφτηκα, το έκανα μεγάλη ανάλυση στο μυαλό μου κι έκατσα και είδα το επεισόδιο και είδα και τα υπόλοιπα επεισόδια και ήταν σαν να έβλεπα άλλο κορίτσι εκεί πάνω κι άλλο κορίτσι κάτω, όταν την κρίνανε. Ενώ ήξερα ότι θα τους αρέσω, ότι τα πήγα καλά…

Δεν είναι θέμα αυτοπεποίθησης. Είναι θέμα παιδείας, θέμα κουλτούρας και ήθους. Η Τάνια είναι ένα παιδί μεγαλωμένο με αρχές που δεν επιτρέπουν υπεροπτικές εξάρσεις. Είναι προσγειωμένη στην ουσία και απογειωμένη στη στοχοπροσήλωση. Είναι ένα κορίτσι από καλή πάστα με ταλέντο, καλές προθέσεις και ρομαντισμό. Δροσερά νιάτα, μεγάλη φόρα, ταλέντο, ωραία τραγούδια, χορός και νευρογλωσσικός προγραμματισμός. Οραματίζεται τη Eurovision, προετοιμάζει την πρώτη της ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά και απολαμβάνει τις βόλτες της πάνω στο άλογο του πρίγκιπά της.

Ο έρωτας παίζει σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία σου;

Πολύ. Πάρα πολύ. Επηρεάζεται πάντα.

Αυτό το αγόρι με το που το πρωτοείδες συνεννοηθήκατε;

Αυτό το αγόρι με το που το πρωτοείδα είναι σαν να είπε και εκείνος και εγώ «Α, συναντηθήκαμε πάλι. Τι κάνεις; Πώς πάει;»

Ένιωσες αμέσως το ερωτικό;

Ένιωσα την οικειότητα, ένιωσα το ερωτικό, ένιωσα αυτό που λένε: σε γνωρίζω από κάπου αλλά δεν ξέρω από πού.

Κι ένιωσε το ίδιο κι εκείνος; Ναι, κι εκείνος.

Σκέφτεσαι τον γάμο ή έχει προτεραιότητα η καριέρα σου;

Πριν γνωρίσω τον Γιώργο δεν πίστευα στον γάμο, δεν πίστευα στην οικογένεια, δεν πίστευα σε τίποτα γιατί είχα και δύο γονείς οι οποίοι χώρισαν, οπότε σκεφτόμουν γιατί να είμαι με έναν άνθρωπο, να παντρευτώ και να χωρίσω.

Τώρα τον σκέφτεσαι;

Δεν ξέρω. Θα σου απαντήσω ότι ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Είναι ο άντρας της ζωής μου. Αυτό το ξέρω. Το νιώθω. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Το θέμα είναι να είσαι καλά με τον άνθρωπό σου, να περνάς καλά.

Τι έχει ο Γιώργος διαφορετικό από τους άλλους.

Είναι πολύ κλισέ αυτό που θα πω… Έχει πολύ καλή ψυχή. Έχει σεβασμό, κατανόηση, έχει ήθος, έχει αρχές. Έχει δύο γονείς σπουδαίους, που τον μεγάλωσαν σπουδαία. Και το λέω και το εννοώ. Όταν βλέπεις δύο υπέροχους γονείς, το παιδί θα είναι υπέροχο.

Βέβαια. Παίζει μεγάλο ρόλο η παιδεία που έχεις πάρει από το σπίτι σου.

Ακριβώς. Σέβεται τη γυναίκα, που είναι πολύ σπάνιο. Ο Γιώργος είναι ένα παιδί άλλης εποχής.

Φαίνεται η παιδεία του.

Ακόμη και η γνωριμία μας δεν ήταν όπως είναι στα νέα παιδιά τώρα μέσω του Instagram, μέσω social media, που δεν το κρίνω, αλλά δεν το θεωρώ αληθινό. Ο έρωτάς μας γεννήθηκε πολύ τρυφερά, σαν από παλιά ταινία. Και είναι κάτι που το αναζητούσα υποσυνείδητα… τον πρίγκιπα που λέμε.

Έψαχνες τον πρίγκιπα;

Ναι.

Πρίγκιπα με άλογο;

Ναι. Έκανε και ιππασία άλλωστε, είναι Βαλκανιονίκης. Χρυσός Βαλκανιονίκης.

Εσύ δηλαδή στα όνειρά σου, όταν οραματιζόσουν έβλεπες άλογο;

Έβλεπα κι άλογο, ναι. (γέλια) Μέσα στα οράματα που είχα για τη μουσική, είναι σαν να τον έβλεπα τον Γιώργο. Ο οποίος για κάποιο λόγο είχε ακριβώς το ύψος του, ακριβώς το σουλούπι του, όλα. Την καλοσύνη του, την ψυχή, όλα.

Είναι ερωτευμένη. Είναι ευτυχισμένη. Είναι ένα ζευγάρι τρελό που απολαμβάνει γερές δόσεις αδρεναλίνης, μοιράζονται τα όνειρά τους, ταξιδεύουν, γελάνε, σπάνια κάθονται στον καναπέ και γκαζώνουν στο μονοπάτι της ευδαιμονίας τους.

Το καλοκαίρι της είναι γεμάτο από συναυλίες και επισκέψεις στο Φανάρι Ροδόπης, εκεί όπου ο Γιώργος Αμούτζας μόλις ολοκλήρωσε το καινούριο του επιχειρηματικό εγχείρημα, ένα beach bar στον τόπο καταγωγής του. Γεμάτο μουσικές και τραγούδια, συζητήσεις για τη χειμερινή σεζόν και δυναμικό vibe.

«Είμαι σε δημιουργική περίοδο. Για πάντα το όνειρό μου είναι αυτό: να μιλάω στις ψυχές των ανθρώπων, να μιλάω με τη φωνή μου και με τους στίχους που τραγουδάω και πρώτα από όλα να εκφράζουνε εμένα, έτσι ώστε να μπορώ να μεταδώσω όλο αυτό στο κοινό.»

Τη φωτιά που παίρνει όταν είναι επί σκηνής, τη δύναμη που φέρει όταν χορεύει στον ρυθμό του ταλέντου της, την καθαρότητα που εκπέμπουν τα μάτια της, τη γλύκα που μεταδίδει το χαμόγελό της. You are one of a kind!

Από την Ξένια Ιωάννου
Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη
Styling: Μάριος Κυπριώτης, Μιχάλης Τσούκας
Fashion Assistant: Άγγελος Νικολόπουλος
Μακιγιάζ-Μαλλιά: Ελευθερία Σαββοπούλου
Ευχαριστούμε θερμά τον Πύργο Μελισσουργού (42o χλμ. Λεωφ. Αναβύσσου) για τη φιλοξενία στους χώρους του.

Το θέμα αρχικά φιλοξενήθηκε στο InStyle Greece τεύχος 132 Σεπτέμβριος 2025.