Παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων τα Σαββατοκύριακα στον ANT1. Ραδιοφωνική παραγωγός στον Realfm. 31 χρόνια δημοσιογραφικής πορείας και ένα βραβείο Μπότση. Κυρίες και κύριοι, η Ρίτσα Μπιζόγλη.

Η Ρίτσα Μπιζόγλη ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία ανθρώπων. Το ραντεβού για τη φωτογράφιση ήταν στις 10.00 το πρωί. Από το άγχος μου να είμαι στην ώρα μου έφτασα στις 09.15. Ήταν ήδη εκεί. Το ραντεβού για τη συνέντευξη ήταν στις 12.00 το μεσημέρι. Συναντηθήκαμε στις 11.30. Ήταν ήδη εκεί. Σπανιότατα υπέροχο.

Επιτυχημένη δημοσιογράφος, σοβαρή επαγγελματίας από τη μια, στο βαρύ πεδίο της ενημέρωσης, και, από την άλλη μια γυναίκα άνετη, χαλαρή, άμεσα επικοινωνιακή, με πολύ, πολύ χιούμορ. Γελάει εύκολα, γελάει συχνά, κάνει πλάκα και αν τη συναντήσεις κάπου έξω στον δρόμο το πιθανότερο είναι να μην την αναγνωρίσεις. Χωρίς μακιγιάζ, με αθλητικό στιλ, χαλαρή διάθεση και εμφάνιση που δεν κουβαλάει την τηλεοπτική της εικόνα. Αν την ακούσεις όμως, θα κινητοποιήσει μέσα σου κάτι γνώριμο, κάτι οικείο. Μια φωνή που υπάρχει εδώ και χρόνια στη ζωή σου. Με ξεχωριστό ηχόχρωμα, σωστή άρθρωση και ορθοφωνία σπάνιου επιπέδου.

Σπούδαζε στο Τμήμα Ιχθυοκαλλιεργειών. Ήθελε να μπει στο Χημικό. Πρώτη δέσμη, μια και αγαπούσε πολύ τα Μαθηματικά, τη Φυσική και τη Χημεία. Τελικά όμως την κέρδισε η δημοσιογραφία.

Σε γοήτευε κάτι σε αυτήν τη δουλειά;

Η δυσκολία. Ήταν πολύ κόντρα στον χαρακτήρα μου.

Τι εννοείς; Τι χαρακτήρας ήσουν;

Μαζεμένος άνθρωπος, κλειστό παιδί.

Και ήθελες να ανοίξεις λίγο ως άνθρωπος;

Ναι, να ανοίξει ο χαρακτήρας μου, να είμαι πιο εκδηλωτική… Όχι, εκδηλωτική είμαι έτσι κι αλλιώς. Και ομιλητική και κοινωνική. Αλλά αυτό είναι το ένα κομμάτι, το ένα στρώμα, αυτό είναι το εμφανές. Υπάρχει και ένα άλλο στρώμα, που είναι λίγο πιο κλειστό. Μου άρεσε και ο χώρος, μου άρεσε η δουλειά αυτή πάρα πολύ. Μου άρεσε να γράφω, μου άρεσαν οι συνεντεύξεις πάρα πολύ.

Τελικά «άνοιξες»;

Ναι, έτσι νομίζω.

Και επέλεξες το ενημερωτικό κομμάτι.

Ε, αυτό ήθελα πάντα.

Μου φαίνεται πολύ δύσκολο αυτό που κάνεις. Και βαρύ συναισθηματικά. Μας λες για σεισμούς, για εγκλήματα, για πολιτικές αναταράξεις… Δυσάρεστα πράγματα. Το συναίσθημα on camera σε αυτό που επικοινωνείς…

Μέχρι ενός σημείου.

Και μέσα σου;

Δεν υπάρχει μέσα σου και έξω σου στις ειδήσεις. Υπάρχουν οι ειδήσεις. Όσο μπορείς βέβαια, στο μέτρο του εφικτού, του ανθρώπινου. Δεν ενδιαφέρει κανέναν το συναίσθημά σου.

Έχεις όμως.

Έχεις. Ε, και; Δεν αφορά κανέναν. Είναι περιττό. Η συναισθηματική μας φόρτιση ή μη φόρτιση είναι περιττή στον άλλον που θέλει να δει ειδήσεις και να ενημερωθεί. Το έχω υπό έλεγχο αυτό.

Μεταδίδεις την είδηση.

Μεταδίδεις την είδηση. Της βάζεις κάτι – το χρώμα, το στήσιμο του προσώπου, η εκφορά του λόγου, φαίνεται πώς είσαι, φαίνεται τι νιώθεις, αλλά ως εκεί. Δεν χρειάζεται παραπάνω.

Το ότι έχεις μάθει από τη δουλειά να έχεις υπό έλεγχο το συναίσθημα είναι κάτι που έχεις χρησιμοποιήσει και στην προσωπική σου ζωή;

Όχι. Κοίτα, δεν έχω και τα συναισθήματά μου γαϊτανάκι, δηλαδή δεν τα ξέρει και πολύς κόσμος. Τα ξέρω εγώ, εγώ κι εγώ… (γέλια) 

Άρα παραμένεις κλειστή.

Ναι, παραμένω κλειστή. Ως χαρακτήρας είμαι κλειστή. Πολύ. Δεν τα μοιράζομαι τα συναισθήματά μου.

Ποιοι βλέπουν τα συναισθήματά σου;

Ελάχιστοι. Κρίνω το αν θα τα εκφράσω από το αν ο άλλος είναι καλά. Εξαρτάται δηλαδή από το σε τι φάση είναι ο άλλος.

Αν ο άλλος δεν είναι καλά, βάζεις τον εαυτό σου πίσω;

Ναι, προτεραιότητα για μένα έχει ο άλλος. Έχει πολύ μεγάλη σημασία. Οι άνθρωποι που είναι στη ζωή μου –η οικογένειά μου, ο σύντροφός μου, οι φίλοι μου, οι κολλητοί μου, οι καλοί μου συνάδελφοι– είναι προτεραιότητα.

Είσαι στην κατηγορία «εγώ αντέχω»;

Ναι. Δεν έχω τέτοια θέματα. Εγώ ξέρω να τα βγάζω πέρα μια χαρά. Ο άλλος όμως μπορεί όχι. Κατάλαβες;

Δεν κράσαρες ποτέ;

Όχι, δεν κράσαρα, γιατί ξέρω το μέσα μου, ξέρω ότι έχω τις αντοχές.

Οπότε συνεχίζεις να αντέχεις.

Ναι. Όχι άνετα, όχι εύκολα, αλλά τι είναι άνετο και εύκολο στη ζωή μας; Ξέρεις, πάντα είχα ως όπλα πολύ δυνατά την πειθαρχία –πολύ μεγάλο πράγμα για μένα–, το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό –μέχρι τέλους, μέχρι να μην έχει μείνει κουκκίδα– και την αποφασιστικότητα. Ειδικά στο «πρέπει να το κάνουμε». Δεν ξέρω πώς; Θα το κάνουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα το κάνουμε σωστά, σημαίνει ότι δεν θα μακρηγορήσουμε. Πρέπει να βρούμε λύση. Δεν έχουμε τον χρόνο, δεν έχουμε την πολυτέλεια, θα το λύσουμε όμως. Αν πρέπει να γίνει, θα γίνει, θα βρούμε τον τρόπο. Δεν είναι απαραίτητα σωστός ο τρόπος, αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να καθίσουμε και να φιλοσοφούμε. Θα γίνουν και λάθη, αλλά δεν είναι κακό να κάνουμε και κάποιο λάθος.

Δεν σταματάει πουθενά. Είναι σε συνεχή κίνηση. Δεν είναι τυχαίο που αγαπά τον αθλητισμό. Επαιζε μπάσκετ, έχει πάρει μέρος σε μαραθωνίους –στις μικρές διαδρομές, στα δεκάρια–, έκανε κολύμβηση, γυμναστήριο. Και τώρα αντικρίζω ένα υπερκινητικό πλάσμα με ανοιχτή καρδιά και δοτικότητα στο φουλ. Ολοι όσοι τη βλέπουν στο κανάλι τής φωνάζουν για να τη χαιρετήσουν, ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζεται στα πρόσωπά τους. Δεν είναι η ντίβα, δεν είναι η σταρ. Είναι μια γυναίκα προσιτή, με πολύ χιούμορ και τρυφερή καρδιά, που φροντίζει πάνω από είκοσι γάτες, των οποίων γνωρίζει όλα τα ονόματα. Χωρίς σαρδάμ!

Φαντάζομαι, το πρώτο σαρδάμ είναι το πιο δύσκολο. Μετά λίγο το εκλογικεύεις, ε;

Όχι. Και μετά δύσκολο είναι.

Δεν το μεταβολίζεις λίγο με τον χρόνο;

Όχι. Δεν το μεταβολίζεις ποτέ. Συνηθίζεις. Θυμάμαι, το 2002 ήμουν στον Alpha. Έκανα την πολύ πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης, 05.30 το πρωί. Τότε ακόμα υπήρχαν οι κασέτες Beta, παλιά. Τέλος πάντων, έπρεπε να παίξει ένα βίντεο το οποίο δεν έπαιξε, δεν μπορούσε να παίξει. Και μου λένε «πάμε στα αθλητικά». Εγώ τα αθλητικά δεν τα είχα διαβάσει, γιατί δεν με ενδιέφερε κιόλας. Ήταν κάτι σαν προδελτίο στις 05.30 το πρωί φαντάσου. Και εμφανίζεται να πω μια ομάδα με την οποία αγωνιζόταν ο ΠΑΟΚ. Ηταν τουρκική και τη συναντάω στον «αέρα» πρώτη φορά. Είχε δεκατρία σύμφωνα – τα μέτρησα μετά. Και λέω: «Ο ΠΑΟΚ με την Κιρλίγ… Συγγνώμη, κυρίες και κύριοι… Ο ΠΑΟΚ με την Γκ…». Ετσι όμως, προσπαθώ να διαβάσω συλλαβή συλλαβή. Και στο τέλος το παίρνω είδηση και λέω: «Ο ΠΑΟΚ με μια ομάδα που δεν είναι η Γαλατασαράι». (γέλια) Αυτήν ήξερα εγώ. «Δεν είναι αυτή, είναι μια άλλη που θα τη δείτε…». (γέλια)

Πώς ένιωσες; Ένιωσες να καίγεται το κεφάλι σου;

Εκείνη την ώρα νομίζεις ότι, ναι, πεθαίνεις, γιατί άρχισα να το προσπαθώ στον «αέρα» – «μην το βάλεις και κάτω, μπορεί να σου βγει και κάτι». Είχε δεκατρία σύμφωνα και πολλά φωνήεντα. Γκεντσλερμπιρλιγκί λέγεται αυτή η ομάδα. Τη συνάντησε για πρώτη φορά το βλέμμα μου στον «αέρα», στο autocue.

Η Ρίτσα Μπιζόγλη είναι κάτι που δεν φαίνεται. Ο ρόλος της anchorwoman δεν αφήνει ανοιχτό παράθυρο σε ολόκληρη την προσωπικότητα, η φύση του επαγγέλματος δεν επιτρέπει να δεις αυτό που απολαμβάνεις στην off camera ζωή. Το χιούμορ της είναι μοναδικό και συνεχές. Και το να πίνεις έναν καφέ μαζί της είναι απολαυστικό.

Στη δουλειά είναι τελειομανής, σοβαρή, ικανή, αποτελεσματική. Στη ζωή είναι δοτική, γενναιόδωρη, αστεία. Χαμηλών τόνων και στους δύο τομείς. Αξιοπρεπής, ευγενική και το ακριβώς αντίθετο του εγωκεντρισμού.

Δεν τη γνωρίζω. Δεύτερη φορά τη βλέπω στη ζωή μου. Η πρώτη στη φωτογράφιση, η δεύτερη στη συνέντευξη. Κι όμως, νιώθω μια οικειότητα μαζί της. Εκείνη τη δημιουργεί. Εκείνη την επιτρέπει. Εκείνη και τα 31 δημοσιογραφικά της χρόνια. Ο χαρακτήρας της, η προσωπικότητά της και ο ήχος της φωνής της, που εδώ και 15 χρόνια κάπως υπάρχει στη ζωή μου και έχει καταγραφεί μέσα μου χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει.

Δεν σου αρέσει να δίνεις συνεντεύξεις. Τις αποφεύγεις.

Ναι, τις αποφεύγω. Δεν είμαι και πολύ καλή, μωρέ. Ξέρεις τι γίνεται; Νομίζω ότι οι άνθρωποι που παίρνουν συνεντεύξεις, σαν κι εσένα, θέλουν ανθρώπους που να τους δίνουν και κάτι, ρε παιδί μου.

Κοίτα, κι εμένα δεν θα μου άρεσε να δίνω συνεντεύξεις. Νομίζω επειδή το έχουμε δει το έργο, το ξέρουμε.

Το έχουμε δει το έργο, έχουμε βρεθεί σε πολλά έργα, σε πολλές συνέχειες, σε σίκουελ, σε καταγγελίες δημόσιες στην τηλεόραση μετά, σε «παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις μου», τίτλο κάτω από ρεπορτάζ τηλεοπτικό, σε «δεν εννοούσα αυτό», και δεν το θέλω. Επίσης, πρέπει να έχεις τον εαυτό σου σε ένα μέτρο. Μην του δίνεις και παραπάνω «εγώ». Πόσο, ρε παιδί μου; Εγώ βγαίνω, έχω την προβολή. Γιατί κι άλλη προβολή, κι άλλη προβολή, κι άλλη προβολή; Λίγο χαμηλά η μπάλα. Πρέπει ο άνθρωπος να είναι λίγο ταπεινός.

Πώς νιώθεις όταν σε αναγνωρίζουν;

Ε, καλά. Δεν είμαι η Ρούλα Κορομηλά ούτε η Ελένη Μενεγάκη…

Σε αναγνωρίζουν όμως.

Όχι. Όπως βλέπεις κυκλοφορώ άβαφτη, casual, με τα μαλλιά δεμένα. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που στηρίζει την εικόνα της τηλεόρασης. Είναι η δουλειά μου και είμαι κι εγώ. Ο μόνος τρόπος να με αναγνωρίσει κάποιος εμένα είναι ο ήχος της φωνής μου. Αν μιλήσω κάπου και ακούσουν τον ήχο και συνδυάσουν την εικόνα… Η φωνή είναι που οδηγεί στον άνθρωπο. Όταν με ακούνε όμως πάντα εισπράττω πολύ ζεστά λόγια. Σαν να με ξέρουν, νιώθω μια έντονη οικειότητα και μια ζεστασιά.

Την αγαπάς ακόμα τη δουλειά σου;

Πολύ. Περισσότερο τη σέβομαι. Και σέβομαι κι αυτό που έχω επενδύσει, γιατί κάθε δουλειά είναι μια επένδυση, δεν είναι; Ατελείωτου χρόνου…

Σε έκανε κυνική η δουλειά ή η ζωή;

Όχι. Καθόλου κυνική δεν με έκανε. Δεν μπορεί τίποτα να μου το αλλάξει αυτό. Δεν σπάει αυτό με τίποτα και δεν θέλω, δεν θα το επιτρέψω στον εαυτό μου, όσο μπορώ. Προσπαθώ να μην είμαι κυνική.

Πώς είσαι εκτός δουλειάς;

Με ένα κοτσιδάκι στο κεφάλι, όπως είμαι τώρα.

Είσαι χαλαρή, αστεία, πειραχτήρι… Προσέχεις όλα τα γατάκια εκεί στο κανάλι.

Προσέχω όλα τα αδέσποτα. Αγαπάω πάρα πολύ τα αδέσποτα. Γενικά είμαι της λογικής «κάνε το καλό». Θα ήθελα ο καθένας να κάνει το καλό. Δηλαδή να γεμίσει ο κόσμος καλό. Ο καθένας το εκφράζει διαφορετικά το καλό. Έπεσε ένα σκουπίδι από τον γείτονα που πήγαινε τα σκουπίδια. Σήκωσέ το το ρημάδι. Θα το βρεις στην πόρτα σου. Σήκωσέ το, πήγαινέ το εσύ, δεν το είδε. Δεν το είδε. Πάρ’ το εσύ, πέταξέ το εσύ στον κάδο, δεν έγινε τίποτα.

Ένας ωραίος άνθρωπος. Ένα καλό παιδί. Μια γυναίκα που δεν επενδύει στην εικόνα, αλλά στην ουσία. Κανένας ναρκισσισμός. Και η ματαιοδοξία δεν πλησιάζει καν τα σύνορα της προσωπικότητάς της. Το βλέπεις στη φωτογράφιση. Γελάει, κάνει πλάκα, αυτοσαρκάζεται. Δεν ποζάρει μαγεμένη από την αντανάκλασή της. Νιώθει έξω από τα νερά της. Δεν κάνει αυτήν τη δουλειά για να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα, ούτε για να δει πόσο όμορφη βγαίνει στο γυαλί. Λέει τις ειδήσεις, μας ενημερώνει, κάνει το καθήκον της, αυτό για το οποίο κλήθηκε. Τελεία. Τα υπόλοιπα δεν την αφορούν.

Σου αρέσει πολύ να κινείσαι…

Δεν μπορώ να κάτσω πολλή ώρα σε ένα σημείο. (γέλια) Φεύγω.

Δεν κάθεσαι στον καναπέ να αράξεις;

Ναι, αλλά θυμάμαι κάτι – κάθε φορά που κάθομαι στον καναπέ να χαλαρώσω, να δω μια ταινία… Μου αρέσει ο καλός κινηματογράφος. Όχι πολλή βία, δεν σηκώνω πολλή βία. Να, αυτό, αν με έχει επηρεάσει αυτή η δουλειά σε κάτι είναι στο ότι δεν σηκώνω πολλή βία στις ταινίες πια, δεν μπορώ. Κάθομαι λοιπόν στον καναπέ να χαλαρώσω και μπορεί να θυμηθώ ξαφνικά κάτι και σηκώνομαι. Κάνω το «κάτι». Ξανακάθομαι στον καναπέ και μετά έρχονται άλλα «κάτι». Και μαζεύονται πολλά «κάτια». (γέλια)

Η δουλειά είναι όλα;

Όχι.

Τι είναι εκτός δουλειάς;

Είναι η βόλτα. Η έννοια της βόλτας. Μου αρέσει πάρα πολύ το «βολτάρω».

Εννοείς το περπάτημα;

Βολτάρω με έναν φίλο μου, βολτάρω με τον σύντροφό μου, βολτάρω. Η βόλτα, όχι με προορισμό πάντα. Μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω στα καταστήματα να βολτάρω, να τα βλέπω, να κοιτάω βιτρίνες. Ξέρεις τι σου λέω, απέξω, αυτό που απλά βλέπεις. Είναι πάρα πολύ ωραίο πράγμα αυτό. Σε αποσυμπιέζει. Ειδικά εμένα, που είμαι ο τύπος των σχεδίων, όχι της υλοποίησης, των σχεδίων…

Προτεραιότητα για μένα έχει ο άλλος. Έχει πολύ μεγάλη σημασία. Οι άνθρωποι που είναι στη ζωή μου –η οικογένειά μου, ο σύντροφός μου, οι φίλοι μου, οι κολλητοί μου, οι καλοί μου συνάδελφοι– είναι προτεραιότητα.

Κάνεις σχέδια ή όνειρα; Σχέδια.

Για το μέλλον; Ναι, ναι. Τα οποία δεν υλοποιούνται, ανανεώνονται, φρεσκάρονται.

Αλλά σε ευχαριστεί αυτό.

Ναι, με ευχαριστεί. Πηγαίνεις μια βόλτα και κάνεις σχέδια. Υπάρχει μια φρεσκάδα σε αυτό. Φρεσκάρεσαι. Είναι πολύ ωραίο. Βγαίνεις λοιπόν και λες: «Α, θα μπορούσα να πάρω αυτό, όχι αυτό, βέβαια αν είχα μια βάφτιση θα ήταν καλό κι αυτό. Α, τι ωραίο ρούχο αυτό το παλτό 2.500 ευρώ, πολύ θα μου άρεσε να το πάρω». Και φτάνεις σε έναν κορεσμό από τις αγορές που έχεις κάνει (γέλια) χωρίς να έχεις αγοράσει τίποτα. Και επί της ουσίας, αν ψωνίσεις, ψωνίζεις κάτι το οποίο δεν χρειάζεσαι και το οποίο φυσικά δεν έχει αυτή την τιμή. Αν χρειαστεί να φτάσεις και στο ταμείο… Στη βόλτα είναι πάρα πολύ ωραίος ο σχεδιασμός. Βλέπεις χρώματα, βλέπεις πράγματα, βλέπεις τι θα μπορούσες να πάρεις… Και συνήθως αυτό που θέλω να πάρω εγώ, ως επιλογή, είναι το περιττό. Δεν θέλω το τζιν, που μου λείπει…

Ναι, «δεν θέλω το χρήσιμο».

Ναι. Θέλω το παραπάνω, το περιττό.

Πόσα χρόνια είσαι στο δελτίο του ANT1;

15 χρόνια. Στο κεντρικό, 15.

Εύκολος ο δρόμος μέχρι εδώ;

Baby steps. Όλα τα πράγματα στη δουλειά σε μένα έγιναν με baby steps. Σιγά σιγά.

Το «σιγά σιγά» φέρνει και τη διάρκεια.

Ναι. Καλά, είναι ωραίο πράγμα και το άλλο.

Ποιο;

Το «ανακαλύψαμε τον πλανήτη Άρη και τον φέρνουμε μπροστά, στο προσκήνιο». Γιατί μπορεί και ο Άρης πραγματικά να είναι Άρης. Μπορεί και να μην είναι και να είναι αστεροειδής. Αλλά είναι ωραίο και το άλλο, να εκτοξευτείς και να μην κουραστείς. Γιατί να μην έρθει κάτι εύκολα;

Σου έχει έρθει κάτι εύκολα;

Όχι. (γέλια)

Αυτό κάπως πιστεύω ότι εμείς το κάνουμε.

Ναι, το δυσκολεύουμε.

Εγώ έχω και μια τάση να υποτιμάω τα εύκολα. Αν έχω μπροστά μου να διαλέξω έναν εύκολο και έναν δύσκολο δρόμο, τον δύσκολο θα πάρω.

Κοίταξε να δεις, αν περιέγραφε κάποιος εμένα θα έλεγε: «Η Ρίτσα; Μπορεί να πνιγεί σε ένα κουταλάκι του γλυκού. Και βάλ’ τη να κολυμπήσει στον ωκεανό, θα φτάσει στην άλλη άκρη της Γης». Δηλαδή μπορεί να είμαι καλή στο μεγάλο πρόβλημα, στο μικρό μπορεί να πνιγώ.

Επίσης, έχω την εντύπωση πως αν σου χαριστεί κάτι μπορεί να νιώσεις κι ενοχές.

Α, καλά, εννοείται! «Μήπως συμβαίνει κάτι;». Δεν μου αρέσει πολύ η δεύτερη σκέψη στα πράγματα, με κουράζει δηλαδή, θα ήθελα να έχω την πρώτη. Αλλά εκεί φτάνεις και λες «ρε συ, τι συμβαίνει; Τι κρύβεται από πίσω; Ποιος είναι, μιλήστε μου…». (γέλια)

Ο έρωτας; Τι είναι;

Είναι κινητήριος δύναμη; Τα πάντα. Είναι τα πάντα.

Αλήθεια; Θα έλεγα ότι η δουλειά σου είναι τα πάντα.

Όχι. Είναι τα πάντα, γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω.

Δεν μπορείς χωρίς;

Όχι.

Δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου που μια χαρά μπορεί και χωρίς.

Όχι. Εντάξει, οι άνθρωποι είναι πολυδιάστατοι, δεν είμαστε ένα πράγμα μόνο.

Αλλά χρειάζεσαι τη συντροφικότητα.

Πολύ. Πάρα πολύ τη χρειάζομαι. Θέλω να μοιράζομαι τα πράγματα. Δηλαδή στον Παράδεισο δεν θα πήγαινα, γιατί μόνη μου τι να κάνω; (γέλια)

Φαίνεσαι πολύ ανεξάρτητη, πολύ αυτάρκης.

Είμαι όλα αυτά, αλλά δεν μπορώ να πάω στον Παράδεισο μόνη μου, δεν το θέλω καθόλου. Έχω ακούσει ότι είναι πολύ ωραία, αλλά δεν θέλω.

Έχεις μείνει μόνη σου μεγάλο χρονικό διάστημα;

Πολύ μεγάλο, όχι. Δεν μου αρέσει πολύ η μοναξιά. Δεν τα πάω καλά μαζί της. Η μοναξιά δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Θέλω να έχω κάποιον να μιλήσω, να πω, να ακούσω – μου αρέσει πάρα πολύ να ακούω. Μου αρέσουν οι ιστορίες, οι ιστορίες των ανθρώπων. Τα πάντα τα βλέπω ως ιστορία.

Παρόλο το επικοινωνιακό της ταμπεραμέντο, είναι κλειστή. Καθόλου ανασφαλής. Βάζει το χιούμορ μπροστά ως ασπίδα και προστατεύει πίσω του την ευαλωτότητα και την ευαισθησία της.

Μικρή ήταν «όπως είμαι μεγάλη». Κλειστό, πειθαρχημένο παιδί που δεν δημιουργεί προβλήματα. Ούτε στην εφηβεία ούτε ποτέ. Ολα by the book. Γελάει πολύ. Και τη λένε Σωτηρία.

Γιατί δεν το κράτησες;

Η νονά μου. Με φώναζε Ρίτσα και γι’ αυτό. Το Σωτηρία το αγαπάω πολύ. Και είναι και πολύ ωραία λέξη. Και είναι και πολύ σπουδαία λέξη. Και νομίζω ότι μου ταιριάζει κιόλας.

Υπάρχει μια στιγμή της καριέρας σου που ξεχωρίζεις;

Όταν πριν από τρία χρόνια με πήραν και μου είπαν: «Παίρνεις το βραβείο Μπότση». Γιατί είχαμε κάνει τα δελτία σε όλη την Ελλάδα, βγάζαμε για 13 μέρες κάθε μέρα δελτίο από διαφορετική περιοχή. Και με πήραν στο τηλέφωνο και μου λένε: «Κυρία Μπιζόγλη, παίρνετε φέτος το βραβείο Μπότση». Η πρώτη σκέψη είναι: «Ο Μητσικώστας. Με έχει πάρει ο Μητσικώστας να γελάσει».

Νόμιζες ότι είναι φάρσα…

Ναι, ότι είναι φάρσα. Όταν το συνειδητοποίησα, θέλω να σου πω ότι έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί εμείς μεγαλώσαμε με την έννοια του βραβείου Μπότση, ήταν πολύ σημαντικό για εμάς και παραμένει. Αυτή ήταν μια από τις πολύ ξεχωριστές στιγμές, που την έχω σαν φυλαχτό.

Τι πρέπει να έχει ένας επιτυχημένος παρουσιαστής ειδήσεων; 

Ε, δεν ρωτάμε έναν; (γέλια)

Δεν θα ξεφύγεις…

Η διάρκεια. Η διάρκεια αποδεικνύει τα χαρακτηριστικά του επιτυχημένου. Και το να είσαι συνεπής. Επίσης, να έχεις καθίσει και να έχεις ασχοληθεί με κάθε είδηση λίγο παραπάνω. Και σε περίπτωση που μπλοκάρει το βίντεο να μπορείς να καλύψεις το κενό, να καλύψεις τον «αέρα», δηλαδή να πεις το βίντεο που θα έβλεπε ο τηλεθεατής με δικά σου λόγια και χωρίς πολλά «εεε… ααα…».

Δύσκολο.

Δύσκολο. Αυτός είναι ο άρτιος παρουσιαστής. Αυτός που ξέρει την είδηση. Ξέρει την είδηση και σου τη λέει.

Δεν την παπαγαλίζει.

Όχι. Την ξέρει. Αυτό. Δεν σου τη λέει ούτε για να σου πουλήσει κάτι ούτε τίποτα, σου τη λέει απλά.

Κατάρτιση. Σοβαρότητα. Διαχρονικότητα. Μια παρουσιάστρια ειδήσεων που εδώ και χρόνια μάς λέει τις ειδήσεις. Χωρίς εγωκεντρισμό, χωρίς δίψα για προσωπική προβολή. Τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες, στις διακοπές, στις γιορτές. Εκείνη δουλεύει. Και διακοπεύει ανάποδα από εμάς. Μετά το Πάσχα, μετά τα Χριστούγεννα, μετά τον Αύγουστο. Εκεί κανονίζει τα ταξίδια της… 

«Γενικά, όπως μου αρέσει η αίσθηση της βόλτας, μου αρέσει και η λέξη “ταξίδι”. “Θα πάω ταξίδι”. Και όχι τόσο ο προορισμός του ταξιδιού, όσο η κουβενταρία πριν από το ταξίδι. Ο προγραμματισμός».

Η οργάνωση του ταξιδιού;

Ναι, αυτό. Γιατί όταν φτάνεις στον προορισμό, μετά αρχίζεις και μετράς αντίστροφα. Δεν το μπορώ αυτό. Μου αρέσει η αίσθηση ότι θα πάμε ταξίδι. Και πού θα είναι το ταξίδι, τι θα πάρω στο ταξίδι και τι ωραία που θα πάω ταξίδι.

Εμένα το πριν είναι το χειρότερό μου.

Μου αρέσει πάρα πολύ, γιατί έχεις ένα ωραίο σχέδιο που επιτέλους θα υλοποιηθεί. Γιατί τα δικά μου σχέδια δεν είναι πάντα υλοποιήσιμα – είναι μεγάλα, είναι σπουδαία, αλλά όχι πάντα υλοποιήσιμα. Το ταξίδι είναι ένα σχέδιο το οποίο θα υλοποιηθεί.

Ταξιδεύεις;

Ναι, ταξιδεύω, όσο μπορώ.

Αλλά απολαμβάνεις περισσότερο ένα σημείο που οι περισσότεροι σιχαίνονται. Την οργάνωση.

Μου αρέσει πάρα πολύ. Γιατί όταν φτάνεις… Φτάνεις στη Ρώμη, φτάνεις στο Παρίσι, και λες «τι ωραίο το Παρίσι… και το Λούβρο…». Και φτάνεις τη Δευτέρα και πρέπει να φύγεις την Παρασκευή. Και αρχίζουν οι κουβέντες στην παρέα «την Παρασκευή, όταν θα φύγουμε, μην ξεχάσετε να πάρουμε…». Κατάλαβες τι σου λέω; Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Εγώ θέλω την προσμονή, θέλω κάτι να προσμένω, θέλω κάτι να ανοίγεται μπροστά μου. Είναι ωραίο πράγμα η προσμονή.

Σου αρέσει η προσμονή και γενικότερα;

Ναι, μου αρέσει να έχω να περιμένω. Η προσμονή, το σχέδιο, το ταξίδι ως έννοια. Δεν έχει σημασία πού θα πας. Πάμε στη Λαμία. Αλλά θα πάμε κάπου… Είναι από τα υλοποιήσιμα σχέδιά μου, κατάλαβες;

Τι είναι η ζωή για σένα;

Μια βόλτα.

Μια βόλτα είναι και η προσωπικότητά της. Μια βόλτα ανάμεσα σε αντιθέσεις. Μια βόλτα ανάμεσα στις καταγωγές της. Σαμαρίνα από τον παππού. Από τη Φλώρινα ο μπαμπάς, από το Ξινό Νερό. Και Κέρκυρα. «Βόρεια Ελλάδα με Κέρκυρα, καταλαβαίνεις. Αλέγκρο… Σοβαρότητα». Το δίπολο ανάμεσα στο οποίο κινείται το «είναι» της και την κάνει μοναδική.

Από την Ξένια Ιωάννου
Φωτογραφίες Πάνος Γιαννακόπουλος
Styling Μάριος Κυπριώτης, Μιχάλης Τσούκας
Fashion assistant: Άγγελος Νικολόπουλος
Μακιγιάζ-Μαλλιά: Μαριάννα Μούτσου

Το θέμα αρχικά φιλοξενήθηκε στο InStyle Greece τεύχος 129 Ιούνιος 2025.