Επάγγελμα, ηθοποιός. Ταμπεραμέντο φλογερό. Χαρακτήρας με φινέτσα. Προσωπικότητα με άποψη. Εμφάνιση γοητευτική. Ζωή γεμάτη. Η Αντιγόνη Κουλουκάκου είναι αυτή η cool ταλαντούχα τύπισσα που δεν φοβάται να κυνηγά τα όνειρά της!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι. Ζώδιο; Λιοντάρι, δηλαδή Φωτιά. Ωροσκόπος; Ζυγός, δηλαδή Αέρας. Κάπως έτσι μπήκε και στο στούντιο για τη φωτογράφιση. Σαν ένα ελαφρύ αεράκι, σαν μια γλυκιά φλόγα που φούντωσε όταν άρχισε να παραγγέλνει. «Κερνάω!». Κανείς δεν κατάφερε να τη συγκρατήσει. Καφές, γλυκά, αλμυρά… Δημιούργησε έναν μπουφέ με καλούδια για όλους όσοι ήταν στον χώρο.

Στο shooting μεταμορφώθηκε σε πυρκαγιά. Στην κουβέντα μας, σε οικεία ζεστασιά. Η Αντιγόνη Κουλουκάκου έχει πολλές και ενδιαφέρουσες αποχρώσεις. Και μια ζωή σαν παραμύθι. Αληθινό παραμύθι. Σαν εκείνα που της έλεγε η γιαγιά της. Μια φορά κι έναν καιρό…

Τι κοριτσάκι ήσουν;

Περίεργο. Ανήσυχο.

Ατίθασο;

Ναι, μπορείς να με πεις «ατίθασο». Δηλαδή το παιδί που θέλει να εξερευνά τα πάντα και που δεν καταλαβαίνει από «όχι». Αλλά δεν του λένε και «όχι».

Είχες φίλους; Ήσουν κοινωνική στο σχολείο;

Δεν ήμουν δημοφιλές παιδί και δεν έκανα με τα κορίτσια παρέα. Δεν με θέλανε. Δεν ήμουν η ωραία της υπόθεσης. Ήμουν όμως το κορίτσι που ήταν η φίλη των αγοριών.

Ήσουν και η ψηλή της υπόθεσης, φαντάζομαι.

Ναι, ήμουν. Στο Δημοτικό ήμουν η πιο ψηλή από όλους.

Κι εγώ. Με λέγανε «Ψηλέα Φογκ». Και «καμηλοπάρδαλη». Εσένα;

Με έλεγαν «ξυλάγγουρο», «σκιάχτρο»… Όλα αυτά… «Αγγούρω».

Σε ενοχλούσε;

Καθόλου.

Ούτε εμένα.

Δεν με πείραζε καθόλου. Και ούτε ήμουν από τα κορίτσια που ήθελαν να αρέσουν στα αγόρια, δεν με ενδιέφερε. Τους άρεσα όμως. Με ήθελαν τα αγόρια. Δεν ξέρω, ίσως επειδή ξεχώριζα.

Η Αντιγόνη μεγάλωσε. Και έγινε επιτυχημένο μοντέλο. Αν και από μικρή έφτιαχνε κολάζ με top models, «δεν είχα εκφράσει ποτέ την επιθυμία να γίνω μοντέλο. Γι’ αυτό λέω καμιά φορά ότι τα πράγματα μας βρίσκουν στη ζωή».

Ο αδερφός της είχε μια παιδική φίλη που είχε σχέση με τον χώρο της μόδας. Η φίλη τής σύστησε τον Ηλία Μιχαλόλια και κάπως έτσι έγινε η πρώτη επαφή με τη μόδα.

«Με είχαν πάει σε μια φωτογράφιση τότε… Και μετά και σε ένα γραφείο. Εκεί είχαν πει ότι δεν κάνω, γιατί είμαι άσχημη ουσιαστικά. Είχαν πει ότι θα έπρεπε να κάνω πλαστική στη μύτη και ότι τα μάτια μου δεν είναι ωραία γιατί κατεβαίνουν προς τα κάτω. Και ότι γενικότερα δεν είμαι αυτό που “πουλάει”. Και το καταλαβαίνω. Γιατί εκείνες τις εποχές τα πρότυπα ήταν άλλα».

Οπότε εσύ ξεκίνησες το μόντελινγκ…

Στο εξωτερικό. Πήγα στην Ιταλία να σπουδάσω Νομική στην Πάρμα. Ήξερα ήδη ιταλικά γιατί η μητέρα μου πίστευε ότι η καλή παιδεία ενός παιδιού εξαρτάται από τις ξένες γλώσσες. Οπότε μας έστειλε στα αγγλικά και μετά εγώ, όταν τελείωσα τα αγγλικά, έμαθα και ιταλικά.

Και πώς βρήκες πρακτορείο στο Μιλάνο;

Αυτοί με βρήκαν. Έτσι είναι στο Μιλάνο. Περπατάς και σου δίνουν κάρτες.

Και έκανες μόντελινγκ παράλληλα με τις σπουδές σου.

Ναι. Και κάποια στιγμή αποφασίζω ότι οι σπουδές μου δεν είναι αυτό που θέλω – εγώ ήθελα να γίνω διπλωμάτης. Συνειδητοποιώ εκεί, στο Μιλάνο, τον λεγόμενο νεποτισμό, που μέχρι τότε δεν γνώριζα τι σημαίνει. Ήμουν σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο στο Μιλάνο, που όλοι ήταν παιδιά «κάποιων». Τυχερά παιδιά που είχαν γεννηθεί σε αντίστοιχες οικογένειες και κάπως το μέλλον τους ήταν προδιαγεγραμμένο. Έτσι το έβλεπα εγώ. Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά, γιατί με κάποια από αυτά τα παιδιά διατηρώ ακόμα σχέσεις μέχρι σήμερα. Ξέρεις, κάποιος που έχει γεννηθεί μέσα σε μια οικογένεια που έχει επιλέξει από πριν για αυτόν τι θα κάνει, αν πας να τον ρωτήσεις, ζηλεύει τη δική μου ζωή. Εγώ ζήλευα τη δική του ζωή κι αυτός τη δική μου…

Ζήλευε την ελευθερία μέσα την οποία μεγάλωσε. Τους δρόμους, τις γειτονιές, τις ανοιχτές επιλογές.

«Δεν ξέρεις τελικά ποιος είναι προνομιούχος και ποιος δεν είναι όταν είσαι 20 χρόνων. Τα συνειδητοποιείς αυτά στα 40 σου. Σε αυτό έχω καταλήξει».

Κατέληξε επίσης στο ότι δεν της κάνει η Νομική. Της κάνει όμως η Ιταλία. Περνούσε υπέροχα, ένιωθε οικεία, έκλεινε δουλειές, έβγαζε χρήματα από το μόντελινγκ… «και τα κάνω τσάντες και παπούτσια».

Φυσικά. Στο Μιλάνο βρίσκεται. Στην πηγή της μόδας. Δεν γίνεται να αντισταθείς στο ανελέητο shopping.

Την επιλέγει ο διάσημος Ιταλός φωτογράφος Paolo Roversi. Βρίσκεται στο σπίτι της θρυλικής Franca Sozzani. Μπαίνει σε casting του μοναδικού Patrick Demarchelier. H Anna Dello Russo, σε ένα επαγγελματικό aperitivo… «θυμάμαι, είχε έρθει εκείνη να μου μιλήσει και μου είχε πει: “Επιτέλους! Ενα κορίτσι που δεν είναι βαρετό”. Μόνη της. Εγώ δεν είχα προλάβει να πω κάτι».

Μια ζωή γεμάτη από συγκλονιστικές προσωπικότητες. Μια χώρα στην οποία έπρεπε να βρει τρόπο να μείνει για πάντα και ένας χώρος, αυτός του μόντελινγκ, που άλλαζε και δεν της έδινε ακριβώς αυτό που ήθελε να πάρει. Ασε που βαριέται εύκολα.

«Πάντα η κινητήριος δύναμή μου ήταν ότι βαριέμαι. Το ξέρω ότι το “βαριέμαι” είναι αρνητική λέξη, αλλά αυτό εμένα με κινητοποιούσε».

Και κάπως έτσι αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. «Είμαι στα haute couture της Ρώμης το 2003 και βλέπω την ανακοίνωση μιας δραματικής σχολής, που δεν ήξερα τότε ότι είναι μια από τις καλύτερες δραματικές σχολές. Η ανακοίνωση αφορούσε σε ένα τρίμηνο: Επαφή με την υποκριτική, Αγωγή της φωνής και Κινησιολογία. Εγώ μόλις είχα χωρίσει, αυτός θα πήγαινε στο Μπαλί, εγώ τα είχα πάρει στο κρανίο που θα πήγαινε. Ολοι θα πήγαιναν διακοπές, ήταν όλοι ζευγάρια, δεν ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, και πήγα εκεί. Πήγα στη σχολή και έμεινα».

Το μόντελινγκ πληρώνει τα έξοδα όσο κυνηγάει το όνειρό της. Αλλά είναι πλέον ηθοποιός. Η ζωή της μπαίνει σε μια σειρά… και ένα τηλεφώνημα ανατρέπει τα πάντα. «Με παίρνει η μαμά μου τηλέφωνο και μου λέει ότι ο μπαμπάς μου είναι άρρωστος και έχει μπει στο νοσοκομείο. Ήρθα Ελλάδα και δεν ξαναέφυγα ποτέ».

Κι ας μην πήρε ποτέ την απόφαση. Τα έφερε έτσι η ζωή. «Δεν ήρθα για να μείνω. Ο μπαμπάς μου “έφυγε” μέσα σε δεκαπέντε μέρες και ήταν μεγάλο το σοκ προφανώς. Δεν το είχα καταλάβει ούτε κι εγώ. Και μετά, πώς να σ’ το πω, στέρεψε η μπάνκα. Ο,τι δουλειές είχα τις έχασα, γιατί, ξέρεις, η ζωή συνεχίζεται. Δεν σε περιμένει. Θεώρησα ότι έχω χρόνο. Εκεί ήταν το πρώτο χαστούκι… Πίστευα ότι είχα χρόνο να κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο».

Με τον δικό της τρόπο τα έκανε τελικά. Μάζεψε χρήματα δουλεύοντας στην επιχείρηση του αδερφού της και έφυγε για Τουρκία. Κάνει μια ταινία για την οποία βραβεύεται, ερωτεύεται την Κωνσταντινούπολη, ξεκινά μια καινούρια ζωή και μια καινούρια καριέρα, αλλά οι τοπικές πολιτικές συγκυρίες την αναγκάζουν να φύγει. Νιώθει ότι φεύγει ως αποτυχημένη, ότι δεν τα κατάφερε.

Και κάπου εκεί…

«Με παίρνει η αντζέντισσά μου, παραμονή Πρωταπριλιάς, να μου πει ότι ο Sorrentino θέλει να με δει. Και της κλείνω το τηλέφωνο. Η ατζέντισσά μου δεν έχει χιούμορ. Θέλω να πω ότι είναι η ατζέντισσά μου, δεν είναι φίλη μου. Τηρώ πολύ τους τύπους, δεν κάνω φίλους αυτούς με τους οποίους συνεργάζομαι. Και με παίρνει πίσω και μου λέει: “Αντιγόνη, έπεσε η γραμμή; Σου μιλούσα και ξαφνικά μιλάω μόνη μου”. Της λέω: “Ρε Σαμπίνα, έχεις όρεξη για αστεία; Είναι Πρωταπριλιά, έχω χάσει τα πάντα…”».

Συνεργάζεται με τον σπουδαίο Ιταλό σκηνοθέτη και σεναριογράφο Paolo Sorrentino. Επιστρέφει στην Ελλάδα για την Τρισεύγενη του Κώστα Τσιάνου.

Και ο Covid αμέσως μετά την κρατάει εδώ. Στη Γη της ελιάς, ως καθαρόαιμη Μανιάτισσα που είναι.

Για τέταρτη σεζόν.

Γη της ελιάς για τέταρτη σεζόν και θα πάει και για πέμπτη.

Νομίζω, από ό,τι έχουμε πει μέχρι στιγμής, είναι ό,τι πιο σταθερό είχες ποτέ.

Ναι, ισχύει. Ξέρεις, περνάω ωραία. Περνάω υπέροχα με τους συναδέλφους.

Δεν βαρέθηκες; Γιατί είπες ότι βαριέσαι εύκολα.

Σχεδόν σε κάθε τέλος συμβολαίου, από την τρίτη σεζόν, είναι να φύγω γιατί αισθάνομαι ότι επαναλαμβάνομαι. Έχει όμως ένα μαγικό πράγμα αυτή η Βάνα Δημητρίου, που εκεί που λες «τι άλλο θα κάνω» παίρνεις τα καινούρια σενάρια και λες «όπα! Τι έκανε πάλι;».

Τι σου λένε στον δρόμο;

Με αγαπάνε πολύ. Μου μιλάνε και αυτό με συγκινεί. Ειδικά τα παιδιά. Έχω αδυναμία στα παιδιά και δεν χαλάω χατίρι. Αλλά και όλοι οι άνθρωποι που μου μιλάνε είναι διακριτικοί, ευγενικοί και ωραίοι.

Αντιγόνη, υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχεις μετανιώσει;

Πολλά. Θεωρώ ότι το αντίθετο είναι δείγμα ανωριμότητας. Οι άνθρωποι που λένε ότι δεν μετανιώνουν ποτέ και για τίποτα θεωρώ ότι είναι αιώνια ανώριμοι ή δεν έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει ο όρος «μετανιώνω». Εγώ, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να μην πληγώσω, να μη στενοχωρήσω κάποιους ανθρώπους, να κάνω κάτι καλύτερα, να βοηθήσω εμένα περισσότερο, να κάνω τη σωστή επιλογή, γιατί να μην το κάνω; Δηλαδή τι λογική είναι αυτό το «δεν μετανιώνω, με έχει φέρει στο σήμερα;». Αν μπορούσα να αποφύγω πέντε πράγματα, γιατί να μην τα απέφευγα;

Η Αντιγόνη είναι μια cool τύπισσα. Μια ωραία γυναίκα, μια γοητευτική προσωπικότητα. Δοτική, γενναιόδωρη, ανοιχτή και χαλαρή. Σε κάνει αμέσως να νιώσεις άνετα.

Πίνουμε τον καφέ μας στο σπίτι της. Είμαστε σχεδόν γειτόνισσες. Μένουμε πολύ κοντά. Και ο μικρούλης της, ο γιος της, πατάει τα πλήκτρα στο μικρό πιανάκι του. Του μιλάει στα ιταλικά. «Αισθάνομαι ότι είχα μια ζωή πριν από τον γιο μου και μια μετά. Από τη μέρα που γεννήθηκε αισθάνομαι ότι ξαναγεννήθηκα κι εγώ».

Πώς είναι η μητρότητα; Δεν είσαι υστερική μαμά από ό,τι βλέπω. Είσαι πολύ ψύχραιμη και cool.

Κοίταξε, είμαι πολύ cool μαζί του. Παλιά δεν φοβόμουν τίποτα – και φοβόμουν το γεγονός ότι δεν φοβόμουν τίποτα. Τώρα, φοβίες για αυτόν τις έχω, δηλαδή μην πάθει τίποτα, μην του συμβεί τίποτα. Αυτό. Που εμένα παλιά δεν με ένοιαζε άμα πέθαινα, δηλαδή έλεγα «είμαι χορτάτη». Ε, τώρα δεν θέλω να πεθάνω.

Τι μαμά είσαι;

Δεν ξέρω. Κοίταξε, εγώ είμαι ελεύθερη. Θέλω να τον μεγαλώσω έτσι, ελεύθερα. Όπως μεγάλωσα κι εγώ ελεύθερα.

Η λέξη που σε χαρακτηρίζει είναι «ελεύθερη»;

Ναι. Ελεύθερη, ευγνώμων και συνειδητοποιημένη.

Τι εννοείς «συνειδητοποιημένη»;

Πώς να σου πω, μεγαλώνω το παιδί μου μόνη μου. Και είμαι καλά με αυτό.

Το «μόνη μου» το λέμε κυριολεκτικά ή μεταφορικά;

Όχι, το λέμε κυριολεκτικά. Δεν μου αρέσει πολύ να μιλάω για τα προσωπικά μου. Και επειδή στο παρελθόν έχω μιλήσει, τώρα προσπαθώ να μην το κάνω. Αλλά θα πω αυτό… Το παρελθόν μου, που το σέβομαι πάρα πολύ και το αγαπώ γιατί αγαπώ εμένα βασικά, μου έχει χαρίσει το πολυτιμότερο δώρο της ζωής μου. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι, πώς να σου πω… Δηλαδή το Όσκαρ να πάρω, που θέλω να το πάρω, αν μου πουν «το βραβείο ή το παιδί σου», θα πω «το παιδί μου».

Σκέφτεσαι το Όσκαρ; Το ονειρεύεσαι;

Ναι.

Γιατί υπάρχουν κάποιοι που το θεωρούν τρελό. Δεν βάζεις όριο στο όνειρό σου;

Όχι. Το θέλω. Πρόσεξε πού θεωρώ ότι διαφοροποιούμαι σε σχέση με άλλους ηθοποιούς που συζητάω και μιλάω, συνεντεύξεις που ακούω… Εγώ δεν είμαι ταπεινή στα όνειρά μου. Ονειρεύομαι big.

Μα έτσι δεν λένε; «Ιf you’re gonna dream, dream big».

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθομαι στο σπίτι μου και το περιμένω. Δεν κάθομαι και σκέφτομαι αυτό… Εγώ θέλω να εξελίσσομαι και θέλω να δημιουργώ, να παράγω, να γίνομαι ολοένα καλύτερη και καλύτερη και καλύτερη.

Έχω την τύχη να είμαι σε ένα επάγγελμα το οποίο δεν έχει ταβάνι, η μάθηση δεν έχει ταβάνι, δεν σταματάς να μαθαίνεις. Κι εγώ όταν ξεκίνησα αυτήν τη διαδρομή, αυτό το ταξίδι, αν μου έλεγε κάποιος ότι θα με έπαιρνε ο Sorrentino και θα έπαιζα στην ταινία του, ότι θα έκανα casting με τον Woody Allen, ότι θα έκανα casting τέσσερις φορές για τον James Bond… Αυτά είναι μικρά πετραδάκια, είναι επιτυχίες. Μπορεί να είναι αποτυχίες σε εισαγωγικά, αλλά είναι επιτυχίες.

Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου; Είναι σημαντικός;

Εννοείται. Γι’ αυτό σου λέω, ξέρεις, η ζωή συνεχίζεται. Ο έρωτας είναι πηγή ζωής. Τον σέβομαι, τον θέλω. Είναι μια κινητήριος δύναμη. Η ζωή μου δεν έχει τελειώσει επειδή έγινα μητέρα.

Εννοείται. Είσαι όμως και ένα πολύ ανεξάρτητο πλάσμα. Μοναχική είσαι;

Κοίταξε, θα σου πω… Όντως, δεν είμαι εύκολος άνθρωπος για κάποιον, γιατί τα πάω καλά με τη μοναξιά. Τη μοναχικότητά μου την επιλέγω κάποιες φορές. Αλλά αυτό μπορεί να συμβεί ακόμα κι αν είμαι έξω με κόσμο. Με απομονώνω πάρα πολύ εύκολα. Μπορεί να είμαι σε ένα μαγαζί που να είναι πάρα πολύ loud κι εμένα να μη με ενοχλεί τίποτα από ό,τι συμβαίνει γύρω μου.

Αλλά τη σχέση τη θέλεις στη ζωή σου. Φυσικά.

Ποιος δεν τη θέλει; Εμένα μου αρέσει αυτό που αισθάνομαι όταν εγώ νιώθω ερωτευμένη με τον άλλον και όταν εγώ προσφέρω. Αυτό με γεμίζει. Γιατί, να σου πω κάτι; Αυτό που λένε, «όταν ο άλλος είναι ερωτευμένος μαζί σου, το νιώθεις στις πράξεις και στα λόγια»… Απλά από ένα σημείο και μετά αν δεν είσαι εσύ ερωτευμένος, δεν σου αρκεί. Εγώ δεν μπορώ να είμαι με έναν άνθρωπο που είναι αυτός ερωτευμένος μαζί μου κι εγώ δεν είμαι.

Πιστεύεις στα παραμύθια;

Ναι, πιστεύω. Τα παραμύθια γίνονται πραγματικότητα.

Τον γιο σου θα τον μεγαλώσεις με παραμύθια;

Ναι, γιατί εμένα η γιαγιά μου μου έλεγε παραμύθια, αλλά μου έλεγε παραμύθια που ήταν αληθινές ιστορίες. Τις έβγαζε από το μυαλό της. Σε αυτά τα παραμύθια πιστεύω.

Πιστεύεις και στο «happy end»;

Όχι. Πιστεύω σε ένα end που συμβαίνει για κάποιον λόγο και είναι για το καλύτερό μας.

Περιμένεις τον πρίγκιπα;

Εννοείται πως όχι. Αλλά περιμένω να πορευτώ με κάποιον ο οποίος δεν θα με κρατάει πίσω. Και θα με πηγαίνει μπροστά και θα μου βγάζει τον καλύτερό μου εαυτό.

Για την ώρα, ο καλύτερός της εαυτός βγαίνει στο Θέατρο Σημείο. Εκεί όπου από την 1η Φεβρουαρίου θα πρωταγωνιστεί στο Απορρίπτεται (Overruled) του George Bernard Shaw σε σκηνοθεσία του Τάσου Πυργιέρη.

Ένα ξενοδοχείο, μια καλοκαιρινή νύχτα, δύο ερωτευμένα παντρεμένα ζευγάρια, ένα παιχνίδι ερωτικής ανταλλαγής. Ο έρωτας, ο γάμος, οι κοινωνικές συμβάσεις, τα ταμπού. Πιπεράτοι διάλογοι, λεπτεπίλεπτο χιούμορ σε μια φαρσοκωμωδία που μας αποδεικνύει ότι η αλήθεια της επιθυμίας είναι ευτυχέστερη από το ψέμα της ευπρέπειας.

Μαζί με την Αντιγόνη Κουλουκάκου, ο Βασίλης Αθανασόπουλος, ο Θωμάς Βούλγαρης και η Αγγελική Καρυστινού. 

«Είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει και μου αρέσει πάρα πολύ, είναι άλλο πράγμα. Και γελάω πάρα πολύ».

Η Αντιγόνη φέτος πρωταγωνιστεί στο θέατρο. Και μπαίνει σχεδόν καθημερινά στα σπίτια μας από τη Γη της ελιάς. Μεταξύ προβών και γυρισμάτων, κυκλοφορεί ανάμεσά μας με υπέροχο στιλ, ιδιαίτερη αισθητική και δυνατό γέλιο.

Είναι μια γυναίκα που ξέρει τι θέλει, πεισματάρα και δουλευταρού. Με κομψούς τρόπους, χαλαρή διάθεση και μεγάλα όνειρα.

Ακόμα κάνει δουλειές στην Ιταλία, ακόμα έχει την ατζέντισσά της στο Μιλάνο και ακόμα διατηρεί ένα κομμάτι της ζωής της εκεί.

Attraversiamo*…

*Η αγαπημένη λέξη της Λιζ στο Eat Pray Love, που σημαίνει «ας περάσουμε απέναντι».

Από την Ξένια Ιωάννου

Το θέμα αρχικά φιλοξενήθηκε στο InStyle Greece τεύχος 125 Φεβρουάριος 2025.