Ξαφνικά, στο κατακόκκινο βελούδο του κόκκινου χαλιού των Καννών -όπου τα φλας φιλούν την ραπτική και ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα- ένα περιστέρι ανέβηκε στα ύψη. Όχι ένα οποιοδήποτε περιστέρι, αλλά το αιώνιο σύμβολο της ειρήνης, που γλιστρά πάνω από τα ανυποψίαστα κεφάλια των σταρλετ και των μεγιστάνων διακόπτοντας την παρέλαση της πούλιας με μια ήσυχη επανάσταση.

Αποκλειστική συνέντευξη στην Αντα Ηλιοπούλου 

Τράβηξε κάθε βλέμμα προς αυτό που θα έπρεπε να είναι η μόνη αληθινή τάση: η παγκόσμια ειρήνη.

Μια κλήση όχι ψιθυριστή, αλλά λαμπερή – απτόητη. Εν μέσω κραυγών για το τέλος του πολέμου, μέσα στη βουή της πρόκλησης από κάθε γωνιά του πλανήτη, εκεί στεκόταν μια γυναίκα ντυμένη όχι με χλιδή, αλλά με σκοπό- η Guila Clara Kessous, Πρέσβης Ειρήνης.

Λατρεμένη από έθνη, στολισμένη από δικαιοσύνη και αγαπημένη από εκείνους των οποίων οι φωνές συχνά δεν ακούγονται. Το μήνυμά της, σαν καμπάνα που χτυπά τα ξημερώματα: Αφυπνίζω. Σκεφτείτε μαζί. Νιώστε μαζί. Θεραπεύστε μαζί.

Καθώς περπατούσε σε αυτό το θρυλικό μονοπάτι, το νόημά του βάθαινε με κάθε βήμα. Γιατί το ίδιο χαλί, που κάποτε ήταν απλώς σκηνή για θέαμα, μαρτυρούσε μια ιστορική στιγμή: Ο ηθοποιός Theo Navarro-Mussy αποκλείστηκε από την πρεμιέρα του Dossier 137 εν μέσω ισχυρισμών για σεξουαλική επίθεση. Η πρώτη απαγόρευση αυτού του είδους στις Κάννες. Μια χειρονομία όχι αποκλεισμού, αλλά λογοδοσίας. Και ξαφνικά, το χαλί δεν ήταν πια κόκκινο για την αίγλη – κοκκίνισε από την αλήθεια, Και ψιθύρισε: Ειρήνη σε όλους. Όχι βία. Μόνο σεβασμός.

Πολλοί μπορεί να αναρωτηθούν: «Γιατί μια Πρέσβης της Ειρήνης θα περπατούσε ανάμεσα σε διασημότητες;» Αλλά αυτό που μπορεί να μην συνειδητοποιούν είναι ότι η Guila Clara Kessous είναι και η ίδια καλλιτέχνης. Μια γυναίκα που πιστεύει ότι η τέχνη δεν είναι απλώς έκφραση, αλλά μεταμόρφωση. Εκπαιδευμένη ηθοποιός και θεατρολόγος, χρησιμοποιεί τη σκηνή όχι για χειροκρότημα, αλλά για θεραπεία.

Μέσω της art therapy – και ιδιαίτερα της μεταμορφωτικής δύναμης του θεάτρου – εργάζεται με επιζώντες πολέμου, κακοποίησης και καταπίεσης, βοηθώντας τα θύματα μετατραυματικού στρες -ιδιαίτερα τις γυναίκες και τα παιδιά- για να ανακτήσουν τις φωνές τους, να ξανασκεφτούν τις ιστορίες τους και να σηκωθούν από τη σιωπή. Φέρνει το δράμα σε μέρη όπου ζει το τραύμα.Και μέσα από την αλχημεία της παράστασης, ανοίγει έναν ιερό χώρο.

Εκεί που ο πόνος δεν κρύβεται πια, αλλά τιμάται -τότε απελευθερώνεται. Αν και το πρόσωπό της κοσμεί τα εξώφυλλα των πιο διάσημων περιοδικών του κόσμου, αν και είναι ντυμένη από τα χέρια του Valentino και του Cartier στο όνομα της Ειρήνης, αν και περπατά δίπλα στις πρώτες κυρίες και τους υπουργούς,

Παραμένει δεμένη όχι στο καθεστώς, αλλά στην υπηρεσία. Κάθε διάκριση που λαμβάνει δεν είναι παρά μια υπενθύμιση του όρκου της:

Για να ξυπνήσει τις καρδιές και τα μυαλά με τη σοφία που δεν πηγάζει από την εξουσία. Αλλά από συμπόνια.

Ας τη γνωρίσουμε—όχι με χειροκρότημα, αλλά με πρόθεση. Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας. Και δειτε όχι μόνο μια γυναίκα, αλλά έναν καθρέφτη. Αντικατοπτρίζοντας έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι ένας κόσμος όπου η Ειρήνη δεν είναι φιλοδοξία, αλλά κοινή ανάσα. Μέσα μας. Ανάμεσά μας. Για όλους μας.

Instyle Greece: Φέτος, το Περιστέρι της Ειρήνης κόσμησε το κόκκινο χαλί στο Φεστιβάλ των Καννών εξαιτίας σας. Πείτε μας περισσότερα.

Guila Clara Kessous : Ήθελα να κάνω μια δυνατή δήλωση φέτος — μια αληθινή κραυγή για ειρήνη. Ένας τρόπος να πούμε, δυνατά και ξεκάθαρα: Σταματήστε τη βία.

Κάθε χρόνο, διευθύνω το Διεθνές Φόρουμ Femina Vox προς τιμήν της Ημέρας των Δικαιωμάτων της Γυναίκας. Διευθύνω επίσης το Διεθνές Φόρουμ της Παγκόσμιας Ημέρας Τέχνης στην UNESCO, όπου διερευνούμε πώς η τέχνη μπορεί να ανακουφίσει τα δεινά του σημερινού κόσμου.

Το 2025, φτάσαμε σε ένα αφόρητο κατώφλι βαρβαρότητας: μωρά μόλις έξι μηνών βιάστηκαν, παιδιά όμηροι, κορίτσια αρνήθηκαν την εκπαίδευση, ζωές κάηκαν, χάθηκαν και καταστράφηκαν. Αρκετά.

Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, το περιστέρι στο κόκκινο χαλί αντιπροσώπευε την τρυφερότητα, την ηρεμία και τη γαλήνη – μια απαλή υπενθύμιση της κοινής μας ανθρωπιάς. Στόχος μου ήταν να δημιουργήσω μια συλλογική στιγμή απορίας μέσω αυτού που αποκαλώ καρδιακή νοημοσύνη. Όχι η τεχνητή νοημοσύνη – η τεχνητή νοημοσύνη που επιταχύνει τη σκέψη μας – αλλά η HI, η νοημοσύνη που προέρχεται από την καρδιά.

ISG: Πώς προέκυψε η ιδέα να συμμετέχετε στο κόκκινο χαλί;

GCK: Το κόκκινο χαλί στις Κάννες είναι εμβληματικό. Δεν είναι απλώς μια σκάλα – είναι σύμβολο ονείρων, αίγλης και ομορφιάς. Καθώς το ανεβαίνεις, ακολουθείς τα χνάρια θρύλων, όπως η Μπριζίτ Μπαρντό, η Όντρεϊ Χέπμπορν και η Μέριλ Στριπ. Ήθελα αυτό ακριβώς το μέρος να γίνει το επίκεντρο της ειρήνης, έστω και για μια στιγμή.

Ο κινηματογράφος είναι η βιομηχανία των ονείρων, ναι, αλλά φέρει επίσης την ευθύνη να εμπνεύσει αξίες ενότητας και ειρήνης. Οι άνθρωποι που περπατούν σε αυτό το κόκκινο χαλί είναι όμορφοι, με στυλ, αξιοθαύμαστοι, φωτογραφημένοι. Πολλοί έχουν εκατομμύρια ακόλουθους. Είναι καιρός μια τέτοια δυνατότητα να φέρει και το βάρος της ηθικής ευθύνης – να μοιραστούν κάτι περισσότερο από την εικόνα του εαυτού τους, να προσφέρουν διορατικότητα, επίγνωση και μηνύματα μη βίας στο κοινό τους.

Το Φεστιβάλ των Καννών δεν πρέπει να είναι μόνο μια γιορτή αισθητικής – πρέπει επίσης να γίνει μια πλατφόρμα ηθικής.

ISG: Χρησιμοποιείτε το θέαμα για να υπηρετήσετε την ανθρωπότητα. Πώς σας ήρθε αυτή η ιδέα;

GCK: Κατά ειρωνικό τρόπο, δεν είμαι διάσημη—και δεν είμαι καν στα social media! Αλλά η φήμη και το θέαμα είναι ισχυρές δυνάμεις στον κόσμο μας που βασίζεται στην εικόνα. Το να βλέπετε ορισμένους  καλλιτέχνες , ειδικά με τις νεότερες γενιές, έχει τη δύναμη να αλλάξει τις οπτικές.

Γι’ αυτό επέλεξα μια σκηνή, όπως οι Κάννες για να παρουσιάσω αυτό το σύμβολο της ειρήνης. Η πολιτιστική του επιρροή είναι τεράστια. Και αν θέλουμε πραγματικά να αναδιαμορφώσουμε τον τρόπο που ζούμε μαζί, πρέπει να δημιουργήσουμε ποιητικές, συναισθηματικές στιγμές που όλοι μπορούν να μοιραστούν.

Όταν διοργανώνω τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Τέχνης, για παράδειγμα, συγκεντρώνω παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες—όπως ο εικαστικός JR ή ο πιανίστας Lang Lang – με activists , καλλιτέχνες που εργάζονται απευθείας με κοινότητες που πλήττονται από τον πόλεμο και την αδικία.

Διάσημοι καλλιτέχνες προσελκύουν το πλήθος. Αλλά από τη στιγμή που οι άνθρωποι είναι εκεί, εκτίθενται επίσης σε εκείνους που εργάζονται αθόρυβα στο έδαφος—αυτοί των οποίων οι πράξεις λένε πολλά για την ανθρωπότητα.

ISG: Είστε η Πρέσβης της Ειρήνης. Τι σημαίνει για εσάς ειρήνη σε αυτούς τους αβέβαιους καιρούς; Οι άνθρωποι συχνά μπερδεύουν την ειρήνη με την ελευθερία, ή ακόμα και με ένα είδος ασυδοσίας . Πώς το ορίζετε;

GCK: Η ειρήνη είναι μια σύνθετη και βαθιά προσωπική έννοια — που διαμορφώνεται από τις εμπειρίες της ζωής μας. Για κάποιον που έχει υποστεί βία, η ειρήνη μπορεί να σημαίνει απλώς ασφάλεια. Για όσους έχουν φυλακιστεί, μπορεί να σημαίνει ελευθερία.

Για μένα, η ειρήνη είναι η εσωτερική δύναμη και η αξιοπρέπεια που καλλιεργούμε για να συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας με σεβασμό—και να επεκτείνουμε τον ίδιο σεβασμό στους άλλους. Ως Πρέσβης Ειρήνης, συνεργάζομαι στενά με κοινότητες που έχουν υποφέρει από τραύματα, συχνά μέσω της δύναμης της θεραπείας τέχνης. 

Είναι εντυπωσιακό το πόσο σπάνια μιλούν για την ίδια την ειρήνη. Συνήθως μιλούν για διαχείριση συγκρούσεων. Η ειρήνη συχνά απορρίπτεται ως παθητική, ήσυχη, ακόμη και βαρετή – όπως το πώς αγνοούμε την υγεία όταν αισθανόμαστε καλά.

Αλλά η αληθινή ειρήνη δεν είναι παθητική. Είναι μια ενεργή, ζωντανή δύναμη. Δεν είναι η απουσία έντασης – είναι η προσπάθεια να ζούμε σε αρμονία με τον εαυτό μας και τους άλλους. Η ειρήνη απαιτεί υπομονή. Απαιτεί ενσυναίσθηση. Και πάνω απ’ όλα απαιτεί αγάπη.

ISG: Συνεργάζεστε στενά με γνωστούς καλλιτέχνες για να υποστηρίξετε το όραμά σας για τον ανθρωπισμό και τα δικαιώματα των παιδιών. Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα;

GCK: Πιστεύω ότι η φήμη πρέπει να χρησιμεύσει ως εργαλείο επιρροής—για την ενεργοποίηση της συνείδησης, ειδικά μεταξύ των νεότερων γενιών. Επιλέγω να συνεργάζομαι με καλλιτέχνες που συμμερίζονται αυτή την πρόθεση.

Μια από τις πιο πρόσφατες συνεργασίες μου ήταν με την εξαιρετική τραγουδίστρια China Moses, κόρη του θρυλικού Dee Dee Bridgewater. Μαζί, παρουσιάσαμε το “Être là-bas” (“Να είσαι εκεί”) προς τιμήν της 10ης επετείου της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στα Ηνωμένα Έθνη στη Γενεύη. Αυτό το τραγούδι συμβόλιζε μια εποχή που τολμάμε να ονειρευόμαστε μια ζωή πέρα ​​από τον πόλεμο και τη βία. Το τραγούδι με την China ήταν μια στιγμή χάρης. Είμαι ευγνώμων στο Rolling Stone Magazine France για την οικοδόμηση μιας όμορφης συνεργασίας γύρω από αυτό το όραμα. Και έρχονται κι άλλα…

ISG: Πρόσφατα λάβατε πολλές διακρίσεις στο Φεστιβάλ των Καννών. Στις 16 Μαΐου, σας απονεμήθηκε μετάλλιο στη Νίκαια για την Παγκόσμια Ημέρα Μαζί. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας περισσότερα;

GCK: Ο οραματιστής πίσω από την Παγκόσμια Ημέρα Ζώντας Μαζί είναι ο Cheikh Khaled Bentounes. Το ψήφισμά του εγκρίθηκε από 193 έθνη στον ΟΗΕ, ανακηρύσσοντας την 16η Μαΐου ημέρα για τον εορτασμό της ειρήνης, της ενότητας και της κοινής ανθρωπότητας. Η ΜΚΟ του, η AISA, έχει προσεγγίσει πάνω από 15 εκατομμύρια νέους με πρωτοβουλίες εκπαίδευσης για την ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Η φετινή γιορτή στη Νίκαια ήταν βαθιά συγκινητική. Ο Cheikh Bentounes με τίμησε για τη δέσμευσή μου στην εκπαίδευση για την ειρήνη και ο Δήμαρχος της Νίκαιας μου απένειμε ένα ειδικό μετάλλιο. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στην εκπληκτική Villa Massena και ήταν γεμάτη συγκίνηση, ευγνωμοσύνη και ελπίδα.

ISG: Είχατε επίσης μια δυνατή στιγμή στα εγκαίνια της Villa Brazil, επίσημου συνεργάτη του Φεστιβάλ των Καννών.

GCK: Η Villa Brazil είναι πραγματικά ένα μοναδικό μέρος—σκαρφαλωμένο στην κορυφή των Καννών στο Vallauris, προσφέρει εκπληκτική θέα και μια ατμόσφαιρα γαλήνης και ενέργειας. Είχα την τιμή να εγκαινιάσω τη βίλα και ονομάστηκα πρεσβευτής της, μαζί με απίστευτους ερμηνευτές και τον Erwan Kadic, τον οραματιστή διευθυντή της βίλας.

Αυτό που κάνει αυτή τη βίλα αξιοσημείωτη είναι το νομαδικό της πνεύμα -θα ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, προβάλλοντας τη βραζιλιάνικη τέχνη και τον πολιτισμό σε όλες τις ηπείρους. Η επόμενη στάση; Μαρακές, Μαρόκο.

ISG: Στις 19 Μαΐου, λάβατε το Luminary Award από την Herflix στη Villa Forbes. Πείτε μας περισσότερα.

GCK: Το Herflix είναι η μόνη premium πλατφόρμα ροής αφιερωμένη στις γυναικείες φωνές. Υπερασπίζομαι τα δικαιώματα των γυναικών εδώ και χρόνια, ιδιαίτερα μέσω της δημιουργίας των Διεθνών Συμφωνιών για τις Γυναίκες στη Διπλωματία. Το 2023, ξεκίνησα τις «Συμφωνίες Σάρα και Χατζάρ» – ένα γυναικείο αντίστοιχο των Συμφωνιών του Αβραάμ – που ενώνει γυναίκες από το Μπαχρέιν, το Μαρόκο, το Ισραήλ και τα Εμιράτα σε μια κοινή δέσμευση για ειρηνευτική διπλωματία. Μετά τις 7 Οκτωβρίου, ανέπτυξα τις Διεθνείς Συμφωνίες για τις Γυναίκες στη Διπλωματία και τις Αφρικανικές Συμφωνίες για τις Γυναίκες στη Διπλωματία, συμπεριλαμβανομένων των υψηλού επιπέδου γυναικών ηγετών του κόσμου.

Η παραλαβή του βραβείου Luminary από τον Herflix ήταν απίστευτα σημαντική. Ελπίζω ότι θα βοηθήσει περαιτέρω την ένταξη των γυναικών σε κρίσιμες ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και ηγετικούς ρόλους—γιατί μας αξίζει να βρισκόμαστε σε κάθε τραπέζι όπου διαμορφώνεται το μέλλον.

ISG: Στις 20 Μαΐου παρουσιάσατε τα διάσημα masterclass σας. Πού εστιάζετε  φέτος;

GKC: Ναι, χθες βρέθηκα στο Carlton και παρουσιάζω το  masterclass «Ενδυνάμωση των γυναικών». Φέτος, διοργανώσαμε τρία στρογγυλά τραπέζια: ένα για τη διπλωματία, ένα για την επιχειρηματικότητα και ένα για τον θετικό ανδρισμό.

Συχνά ξεχνάμε πόσο ζωτικοί είναι οι άνδρες στον αγώνα για την ισότητα των φύλων. Δεν πρέπει να αισθάνονται παραγκωνισμένοι – είναι σύμμαχοι, εταίροι σε εξέλιξη. Δεν πρόκειται για διαίρεση. Πρέπει να παλέψουμε μαζί και όχι ο ένας εναντίον του άλλου.

ISG: Ποιο είναι το όραμά σας για το μέλλον της ανθρωπότητας;

GCK: Προσπαθώ να ζω σύμφωνα με την αρχή της βελτιστοποίησης, μια ιδέα του διάσημου καθηγητή ευτυχίας του Χάρβαρντ, Δρ Ταλ Μπεν-Σαχάρ. Σε αντίθεση με την αφελή αισιοδοξία, ο βελτιστισμός αγκαλιάζει την πλήρη αλήθεια της πραγματικότητας – συμπεριλαμβανομένου του πόνου της – και εξακολουθεί να επιλέγει να πιστεύει στη δυνατότητα.

Ναι, ο κόσμος είναι βαρύς από πόλεμο, βία και απόγνωση. Όπως πολλοί, μερικές φορές αποφεύγουν  τις ειδήσεις γιατί τους πονάνε πάρα πολύ. Ξέρω όμως επίσης ότι είμαστε ο καθένας ένα ζωτικό κομμάτι του παζλ της ειρήνης. Αν ενωθούμε, αυτό το παζλ θα σχηματίσει κάτι όμορφο—όπως το περιστέρι που πέταξε πάνω από το Φεστιβάλ των Καννών φέτος, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ειρήνη είναι ακόμα εφικτή.

ISG: Ένα τελευταίο quote που σας καθορίζει;

GCK: Μια ισχυρή αλήθεια από τον Γάλλο φιλόσοφο Jean-Pierre Dupuy αντηχεί βαθιά μαζί μου:

«Η κακοτυχία των ανθρώπων είναι ότι δεν πιστεύουν αυτά που ξέρουν». Γνωρίζουμε τι είναι σωστό – άσκηση, μετριοπάθεια, συμπόνια – αλλά δεν ενεργούμε σύμφωνα με αυτό. Γνωρίζουμε ότι δεν πρέπει να πληγώνουμε τους άλλους, ωστόσο η βία συνεχίζεται. Αυτή η αποσύνδεση μεταξύ της διάνοιάς μας και της συμπεριφοράς μας είναι η μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρωπότητας.

Είναι καιρός να ευθυγραμμίσουμε τη γνώση με τη δράση. Όχι από κέρδος ή πνευματικό κέρδος, αλλά απλώς επειδή το να είμαστε μαζί στη χαρά είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους.

Conscience of Peace on the Red Carpet

Suddenly, on the crimson velvet of the Cannes red carpet—where flashbulbs kiss couture and the world watches with bated breath—a dove soared.

Not just any dove, but the eternal symbol of peace, gliding above the unsuspecting heads of starlets and magnates.
Interrupting the parade of sequins with a quiet revolution.
It drew every gaze toward what should be the only true trend: world peace.
A call not whispered, but radiant—undaunted.

Amid cries for an end to war,
Amid the clamor of provocation from every corner of the globe,
There stood a woman robed not in luxury, but in purpose—
Guila Clara Kessous, Ambassador of Peace,
Laureled by nations, adorned by justice, and beloved by those whose voices often go unheard.
Her message, like a bell tolling at dawn:
Awaken. Think together. Feel together. Heal together.

As she walked that fabled path, its meaning deepened with each step.
For that same carpet, once a mere stage for spectacle, bore witness to a historic moment:
Actor Theo Navarro-Mussy was barred from the premiere of Dossier 137 amid allegations of sexual assault—
The first ban of its kind at Cannes.
A gesture not of exclusion, but of accountability.
And suddenly, the carpet was no longer red for glamour—it blushed with truth,
And whispered: Peace for all. No violence. Only respect.

Many may ask, “Why would an Ambassador of Peace walk among celebrities?”
But what they may not realize is that Guila Clara Kessous is an artist herself—
A woman who believes that art is not just expression, but transformation.
A trained actress and theatre practitioner, she uses the stage not for applause, but for healing.
Through art therapy—and especially the transformative power of theatre—
She works with survivors of war, abuse, and oppression,
Helping victims of post-traumatic stress—particularly women and children—
To reclaim their voices, reimagine their stories, and rise from silence.
She brings drama to places where trauma lives,
And through the alchemy of performance, she opens a sacred space
Where pain is no longer hidden, but honored—then released.

Though her face graces the covers of the world’s most prestigious magazines,
Though she is dressed by the hands of Valentino and Cartier in the name of Peace, though she walks beside first ladies and ministers, she remains tethered not to status, but to service.
Every accolade she receives is but a reminder of her vow:
To awaken hearts and minds with the wisdom that flows not from power,
But from compassion.

Let us meet her—not with applause, but with intention.
Let us open our hearts,
And see not just a woman, but a mirror—
Reflecting a world that could be.
A world where Peace is not an aspiration, but a shared breath.
Within us. Among us. For all of us.

This year, the Dove of Peace graced the red carpet at the Cannes Film Festival—because of you. Tell us more.”

I wanted to make a powerful statement this year—a true cry for peace. A way to say, loud and clear: Stop the violence.

Each year, I direct the Femina Vox International Forum in honor of Women’s Rights Day. I also lead the World Art Day International Forum at UNESCO, where we explore how art can alleviate the suffering of today’s world.

In 2025, we’ve reached an unbearable threshold of brutality: babies just six months old being raped, children taken hostage, girls denied education, lives burned, lost, and destroyed. Enough.

Amid this darkness, the dove on the red carpet stood for tenderness, calm, and serenity—a gentle reminder of our shared humanity. My goal was to create a collective moment of wonder through what I call heartificial intelligence. Not AI—the artificial intelligence that speeds up our thinking—but HI, the intelligence that comes from the heart.

“How did the idea to involve the red carpet come about?”

The red carpet at Cannes is iconic. It’s not just a staircase—it’s a symbol of dreams, glamour, and beauty. As you ascend it, you follow in the footsteps of legends like Brigitte Bardot, Audrey Hepburn, and Meryl Streep. I wanted that very place to become the epicenter of peace, if only for a moment.

Cinema is the industry of dreams, yes—but it also carries the responsibility to inspire values of unity and peace. The people who walk that red carpet are beautiful, styled, admired, photographed. Many have millions of followers. It’s time that such visibility also carried the weight of moral responsibility—to share more than self-image, to offer insight, awareness, and messages of non-violence to their audiences.

The Cannes Film Festival shouldn’t only be a celebration of aesthetics—it must also become a platform for ethics.

“You use spectacle and visibility to serve humanity. How did that idea come to you?”

Ironically, I’m not famous—and I’m not even on social media! But fame and spectacle are powerful forces in our image-driven world. The visibility of some artists, especially with younger generations, has the power to shift perspectives.

That’s why I chose a stage like Cannes to release this symbol of peace. Its cultural influence is immense. And if we truly want to reshape the way we live together, we must create poetic, emotional moments that everyone can share in.

When I organize the World Art Day celebration, for example, I bring together world-renowned artists—like visual artist JR or pianist Lang Lang—with artivists: artists who work directly with communities affected by war and injustice.

Famous artists draw the crowd. But once people are there, they are also exposed to those working quietly on the ground—those whose actions speak volumes for humanity.

You are the Ambassador of Peace. What does peace mean to you in these uncertain times? People often confuse peace with freedom, or even with a kind of immunity. How do you define it?

Peace is a complex and deeply personal notion—one shaped by our life experiences. For someone who has endured violence, peace might simply mean safety. For those who’ve been imprisoned, it may mean freedom.

To me, peace is the inner strength and dignity we cultivate to treat ourselves with respect—and extend that same respect to others. As a Peace Ambassador, I work closely with communities who’ve suffered from trauma, often through the power of art therapy. It’s striking how rarely people talk about peace itself; they usually speak about managing conflict. Peace is often dismissed as passive, quiet, even dull—much like how we ignore health when we feel fine.

But true peace is not passive. It is an active, living force. It’s not the absence of tension—it’s the effort to live in harmony with ourselves and others. Peace demands patience. It demands empathy. And, above all, it demands love.

You work closely with well-known artists to support your vision for humanity and children’s rights. Can you tell us more?

I believe fame should serve as a tool for influence—for activating conscience, especially among younger generations. I choose to collaborate with artists who share this intention.

One of my most recent collaborations was with the extraordinary singer China Moses, daughter of the legendary Dee Dee Bridgewater. Together, we performed “Être là-bas”(“To Be Over There”) in honor of the 10th anniversary of the Universal Declaration of the Rights of Humanity at the United Nations in Geneva. That song symbolized a time when we dare to dream of life beyond war and violence. Singing with China was a moment of grace. I’m grateful to Rolling Stone Magazine France for building a beautiful partnership around this vision. And there is more to come…

You recently received many honors during the Cannes Film Festival. On May 16th, you were awarded a medal in Nice for the International Day of Living Together. Can you share more?

The visionary behind the International Day of Living Together is Cheikh Khaled Bentounes. His resolution was adopted by 193 nations in the UN, declaring May 16th a day to celebrate peace, unity, and shared humanity. His NGO, AISA, has reached over 15 million young people with peace education initiatives worldwide.

This year’s celebration in Nice was deeply moving. CheikhBentounes honored me for my commitment to peace education, and the Mayor of Nice presented me with a special medal. The ceremony took place at the stunning Villa Massena, and it was filled with emotion, gratitude, and hope.

You also had a powerful moment at the opening of Villa Brazil, an official partner of the Cannes Film Festival.

Villa Brazil is truly a unique place—perched atop Cannes in Vallauris, it offers breathtaking views and an atmosphere of both serenity and energy. I had the honor of inaugurating the villa and was named its Ambassador, alongside incredible performers and Erwan Kadic, the Villa’s visionary director.

What makes this Villa remarkable is its nomadic spirit—it will travel the world, showcasing Brazilian art and culture across continents. The next stop? Marrakech, Morocco.

On May 19, you received the Luminary Award from Herflix at Villa Forbes. Tell us more.

Herflix is the only premium streaming platform devoted to women’s voices. I’ve been advocating for women’s rights for years, particularly through the creation of the International Accords for Women in Diplomacy. In 2023, I launched the “Sarah and Hajar Accords”—a feminine counterpart to the Abraham Accords—uniting women from Bahrain, Morocco, Israel, and the Emirates in a shared commitment to peace diplomacy. After October 7^th, I developed the International Accords for Women in Diplomacy and the African Accords for Women in Diplomacy including high level female leaders of the world.

Receiving the Luminary Award from Herflix was incredibly meaningful. I hope it helps further the inclusion of women in critical peace negotiations and leadership roles—because we deserve to be at every table where the future is shaped.

Today you’re giving your signature masterclasses and hosting the Better World Fund Gala. What’s your focus this year?

Yes, today I’m at the Carlton leading a “Women Empowerment” masterclass. This year, we’ve organized three roundtables: one on diplomacy, one on entrepreneurship, and one on positive masculinity.

We often forget how vital men are in the fight for gender equality. They must not feel sidelined—they are allies, partners in progress. This is not about division. We need to fight together and not one against another.

What is your vision for the future of humanity?

I try to live by the principle of optimalism, a concept by famous Harvard Professor of happiness, Dr. Tal Ben-Shahar. Unlike naive optimism, optimalism embraces the full truth of reality—including its pain—and still chooses to believe in possibility.

Yes, the world is heavy with war, violence, and despair. Like many, I sometimes avoid the news because it hurts too much. But I also know that we are each a vital piece of the peace puzzle. If we unite, that puzzle will form something beautiful—like the dove that flew over the Cannes Film Festival this year, reminding us that peace is still within reach.

A final quote that defines you?

A powerful truth from French philosopher Jean-Pierre Dupuyresonates deeply with me:
“The misfortune of human beings is that they do not believe what they know.”

We know what’s right—exercise, moderation, compassion—but we don’t act on it. We know we shouldn’t hurt others, yet violence persists. This disconnect between our intellect and our behavior is humanity’s greatest tragedy.

It’s time we align knowledge with action. Not out of profit or spiritual gain, but simply because being together in joy is what makes us human.