Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία, στην οποία ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ποζάρει σε ηλικία 28 ετών. Παράλληλα αναφέρεται σε άγνωστες πτυχές από τη ζωή του σπουδαίου ηθοποιού.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Ο 28χρονος και ανερχόμενος τότε ηθοποιός Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, το καλοκαίρι του 1940 όπου εμφανίζεται στο Βασιλικό (Εθνικό) Θέατρο Θεσσαλονίκης στην παράσταση «Ριχάρδος Γ΄» του Σαίξπηρ, η οποία ανεβαίνει την 1η Ιουλίου και εγκαινιάζει τον συγκεκριμένο θεατρικό χώρο. Το κοινό υποκλίνεται στη συγκλονιστική ερμηνεία του Αλέξη Μινωτή και εντυπωσιάζεται από την ξεχωριστή παρουσία του νεαρού Διονύση, ο οποίος δύο χρόνια νωρίτερα είχε κάνει το θεατρικό του ντεμπούτο στον «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ στη σκηνή του Εθνικού, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές τόσο από τον πρωταγωνιστή Αιμίλιο Βεάκη όσο και από τον Τύπο της εποχής.
Με το ξέσπασμα του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου του 1940, επιστρατεύεται στο 6ο Σύνταγμα Κορίνθου, με πρώτο προορισμό το Αγρίνιο και έναν μήνα αργότερα στην πρώτη γραμμή του μετώπου στο Αργυρόκαστρο και τη Χειμάρρα. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, βιώνει τις φρικαλεότητες του πολέμου και τη ματαιότητα του θανάτου με τον πιο σκληρό τρόπο, επιβιώνοντας χάρη στη δύναμη της ψυχής του. Μετά τη συνθηκολόγηση, επιστρέφει στο Διακοφτό με τα πόδια, εξουθενωμένος. Όταν φτάνει στο πατρικό του και χτυπά την πόρτα, η ίδια του η μητέρα δυσκολεύεται να τον αναγνωρίσει καθώς ήταν σε άθλια κατάσταση, καταβεβλημένος, με μακριά γένια και κουρελιασμένα ρούχα.
Το 1946, με το ξέσπασμα του Εμφυλίου, καλείται ξανά στον στρατό και υπηρετεί για τρία χρόνια ως έφεδρος λοχαγός, φτάνοντας μέχρι τον Έβρο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, έπειτα από μια σειρά σπουδαίων ερμηνειών στο κλασικό ρεπερτόριο, αποδέχεται την πρόταση του Ντίνου Ηλιόπουλου να εμφανιστεί στο πλευρό του σε μια θεατρική κωμωδία, αποκαλύπτοντας στο κοινό το αστείρευτο κωμικό του χάρισμα.
Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, η καλλιτεχνική του πορεία κινείται με τον ίδιο θρίαμβο τόσο στο θέατρο όσο και στο σινεμά. Υπήρξε ένας από τους μεγάλους της υποκριτικής τέχνης, με μια σπάνια ερμηνευτική γκάμα που κινούνταν με άνεση από τον τραγικό Σαίξπηρ έως την καυστική ελληνική κωμωδία. Κι αν σήμερα το κοινό συνεχίζει να τον λατρεύει και να τον τιμά, είναι γιατί μέσα από κάθε του ρόλο δεν έπαιζε μα ζούσε με την ψυχή, την αλήθεια και τη σπάνια ευαισθησία ενός ανθρώπου που κουβαλούσε τη ζωή ολόκληρη πάνω στη σκηνή.
