Χριστίνα Χειλά Φαμέλη: Μια Αργυρώ… από χρυσάφι!

Η Χριστίνα Χειλά Φαμέλη προσθέτει με το ταλέντο της ενδιαφέροντα χρώματα στον λευκό καμβά που κρατά στα χέρια του κάθε νέος ηθοποιός.

Η Χριστίνα ανήκει σε μια νέα γενιά ηθοποιών με ανήσυχο πνεύμα. Είναι αρκετά νέα για να έχει μια φρέσκια αντίληψη για τον κόσμο της υποκριτικής και αρκετά ώριμη για να ξέρει τα πατήματά της, ύστερα από τόσες συμμετοχές σε μεγάλες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Σήμερα μπορεί να τη γνωρίζετε από τον ρόλο της Αργυρώς στο σίριαλ Σασμός του Alpha, αλλά εγώ είχα την ευτυχία να συνομιλήσω μαζί της και να τη γνωρίσω μακριά από ρόλους, στην ουσία της, και εύχομαι το ίδιο να κάνετε κι εσείς μέσα από εμένα.

Η πρώτη σου κινηματογραφική εμφάνιση και ταυτόχρονα η πρώτη σου δουλειά ήταν το 2015 στην ταινία Ουζερί Τσιτσάνης, του Μανούσου Μανουσάκη. Πόσο έχεις αλλάξει ως ηθοποιός από τότε;

Φαντάζομαι αρκετά, αλλά θα σου πω αυτό που μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό. Όταν πήγαινα στα γυρίσματα του Ουζερί Τσιτσάνης ήμουν 22 χρονών και είχα τρομερό άγχος. Θυμάμαι όταν δούλευα κάποια σκηνή η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Τώρα δεν το έχω αυτό – αισθάνομαι μεγαλύτερη σιγουριά λόγω εμπειρίας, εκ των πραγμάτων. Επίσης, τις προάλλες παρατηρούσα ότι έχει αλλάξει η φωνή μου και σαν τοποθέτηση και στη χροιά.

Φωτογραφία: Νίκος Μαλιάκος

Έχεις κάνει ορθοφωνία ή φωνητική ή αυτό προέκυψε φυσιολογικά λόγω ηλικίας;

Πάντα δουλεύει τη φωνή του ένας ηθοποιός, αλλά νομίζω ήρθε με τα χρόνια αυτή η αλλαγή. Πώς αλλάζουμε εμφανισιακά, έτσι αλλάζει και η φωνή μας. Και το παρατήρησα ότι μου συμβαίνει μόλις χθες –γι’ αυτό το αναφέρω–, που έτυχε να δω κάτι από παλιά μου δουλειά. Μέσα από την παρατήρηση καταλαβαίνεις κι εσύ ο ίδιος ποια ηχοχρώματα σου ταιριάζουν περισσότερο και βασικά πώς τοποθετείται η φωνή σου καλύτερα ώστε να μην την τραυματίζεις.

Πριν από δύο χρόνια έπαιζες σε μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές της μικρής οθόνης, στις Αγριες Μέλισσες, ύστερα ήρθε η συμμετοχή σου στο θρίλερ που απασχόλησε, Σιωπηλός Δρόμος, και φέτος σε μια εξίσου δημοφιλή νέα σειρά, στον Σασμό. Ποιον από τους τρεις ρόλους ξεχωρίζεις;

Είναι τελείως διαφορετικοί ρόλοι και άλλη η προσέγγιση που ακολουθώ. Η Θεοδοσία ήταν μια πολύ συντηρητική γυναίκα, η Ελπίδα ήταν μαχήτρια και η Αργυρώ είναι ένα κορίτσι που ζει τον έρωτα. Είναι τύχη που έχω βρεθεί αντιμέτωπη με τρεις διαφορετικές ηρωίδες και δεν έχω μπει σε λούπα να κάνω τα ίδια και τα ίδια. Το είχα και λίγο άγχος αυτό, αλλά ευτυχώς η ζωή με διέψευσε.

Καταλαβαίνω αυτό που λες, αλλά δεν γίνεται να μην απόλαυσες λίγο παραπάνω κάποιον ρόλο…

Κοίτα, αν έχει ψωμί αυτό που έχω να κάνω και ο ρόλος δεν είναι στάσιμος και εξελίσσεται, εγώ είμαι ΟΚ. Γιατί αυτό επιζητά ένας ηθοποιός. Εγώ τουλάχιστον γι’ αυτό έγινα ηθοποιός, για να μπαίνω στην ψυχοσύνθεση όλων των ανθρώπων. Αυτό με μαγεύει στην υποκριτική. Άρα, όχι, δεν μπορώ να σου πω ότι διασκεδάζω περισσότερο να κάνω την καλή ή την κακιά, για παράδειγμα.

Παρότι τα πράγματα είναι δύσκολα στις μέρες μας, εσύ δουλεύεις και μάλιστα κάνεις επιτυχία. Το αντιλαμβάνεσαι;

Ναι το αντιλαμβάνομαι, νιώθω ευγνώμων, αλλά με αγχώνει και λίγο. Το άγχος δεν προκύπτει από την ίδια τη δουλειά μου, αλλά από τα γύρω-γύρω που πρέπει να κάνω.

Είμαι σίγουρη ότι σε απασχολούν τα όσα γίνονται γύρω σου. Τι σε δυσκολεύει περισσότερο την εποχή της πανδημίας; Εχει επηρεαστεί το άγγιγμα και η εγγύτητα ακόμα και στα σετ;

Όντως με απασχολούν όσα συμβαίνουν, είμαι λίγο ευαίσθητη. Νομίζω όμως πως πια έχουμε μάθει κάπως να ζούμε με τον κορωνοϊό. Πλέον, σαν να το ’χω ξεχάσει – πιάνομαι και αγκαλιάζομαι με τους γύρω μου και σκηνές κάνω κανονικά. Προσέχουμε, κάνουμε τεστ, προσωπικά αποφεύγω τον συνωστισμό και εμβολιάστηκα, αλλά δεν βγαίνει να ζεις στην παράνοια διαρκώς, γιατί θα τρελαθείς. Κι αυτά τα λέω γιατί στην αρχή είχα τρομοκρατηθεί και δεν έβγαινα, δεν έβλεπα κανέναν και δεν έπιανα κανέναν, είχα κλειστεί στον εαυτό μου και οριακά έπαθα κατάθλιψη.

Φωτογραφία: Νίκος Μαλιάκος

Εκανες τις Αγριες Μέλισσες τότε, σωστά;

Ναι, και θυμάμαι πως όταν ξεκινήσαμε πάλι τη δουλειά και πήγαμε να κάνουμε το πρώτο γύρισμα ήμουν τρομοκρατημένη. Τώρα αυτό έχει χαλαρώσει και η ζωή προχωράει με τα νέα δεδομένα.

Σε τρομάζει που είναι «δεδομένα» πια;

Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι! Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει, αρκεί να είμαστε καλά και να έχουμε και τις ανθρώπινες σχέσεις μας, γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και έχει ανάγκη και την επικοινωνία και την αγκαλιά.

Ποια είναι η άποψή σου για τα τηλεοπτικά πράγματα, μια και τα ζεις από μέσα;

Δεν είμαι λάτρις της τηλεόρασης. Θα νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου αν ανοίξω ένα βιβλίο. Παρ’ όλα αυτά, δεν την υποτιμώ καθόλου, ούτε τη σνομπάρω, γιατί έχει και πολλά αξιόλογα προγράμματα. Οντως έχει ανοίξει ο χώρος και αυτό μόνο ελπιδοφόρο είναι για τον κλάδο μας. Αλλά να σου πω, δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη σε αυτό που με ρωτάς, γιατί μπορεί να δουλεύω στην τηλεόραση τέσσερα χρόνια τώρα, αλλά, πώς να σου το πω, νιώθω ότι δεν ανήκω ακριβώς. Ισως γιατί έρχεται παρέα με το κομμάτι της showbiz, που σίγουρα δεν με ενδιαφέρει.

Νιώθεις ίσως ότι ανήκεις στο θέατρο ή σε ένα κινηματογραφικό σετ;

Λατρεύω το σινεμά και, ναι, εκεί νιώθω πλήρης! Βέβαια και ο Σιωπηλός Δρόμος πέρυσι ήταν μια σειρά που αντιμετωπίστηκε σαν ταινία, κι έτσι δεν μου έλειψε ο κινηματογράφος.

Ο σύντροφός σου (Θανάσης Τότσικας) είναι σκηνοθέτης και επομένως κινείστε στον ίδιο επαγγελματικό χώρο. Βοηθάει ένα ζευγάρι αυτή η κοινή συνισταμένη της δουλειάς ή το φθείρει περισσότερο;

Δεν ξέρω τι συμβαίνει γενικά στα ζευγάρια, αλλά στη δική μας περίπτωση θα σου πω ότι βοηθάει. Γιατί μας δημιουργεί έναν ακόμα κοινό τόπο συνάντησης – μιλάμε πολύ για ταινίες, σχολιάζουμε πράγματα, μου κρατάει τα λόγια μου καμιά φορά.

Εχεις πει σε συνέντευξή σου ότι σε προτιμούν σε έργα εποχής. Θεωρείς ότι το παρουσιαστικό του ηθοποιού μπορεί να είναι περιοριστικό;

Ναι! Είναι το φιζίκ, αλλά και η αρχή που θα κάνεις. Αν κάνεις μια αρχή «τάδε» και έχει επιτυχία, νομίζω ότι θα σε σκεφτεί κάποιος ξανά για μια αντίστοιχη δουλειά. Τώρα προσπαθώ να μπω και στο μυαλό των casting directors… αλλά έτσι έχει δείξει η ιστορία. Βέβαια, αυτό είναι άδικο γιατί κάθε ηθοποιός πρέπει να μπορεί να μεταμορφωθεί και ο casting director θα πρέπει να μπορεί να φανταστεί τον εκάστοτε ηθοποιό μεταμορφωμένο.

Αν είχες τη δυνατότητα να ονειρευτείς χωρίς όρια και το όνειρό σου να γίνει πραγματικότητα, τι θα σκεφτόσουν;

Να ασχοληθώ περισσότερο με το σινεμά, είτε μπροστά είτε πίσω από τις κάμερες. Με συγκινεί το σινεμά και ακόμα και το να βλέπω μια ταινία είναι ιερός χρόνος για μένα.

Η συνέντευξη της Χριστίνας Χειλά Φαμέλη φιλοξενήθηκε στο περιοδικό InStyle.

Tags:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Newsletter

#StayInStyle

Λάβετε ειδοποίηση για νέα άρθρα