Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 2005. Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών από τον θάνατο του σπουδαίου ηθοποιού, ο δημοσιογράφος και συλλέκτης Άρης Λουπάσης δημοσίευσε στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία από το 1969, στην οποία το βλέπουμε να ποζάρει με τον 4χρονο τότε γιο του, Γιόχαν.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον χαμό του Αλέκου Αλεξανδράκη, ένας από τους σημαντικότερους και πιο χαρισματικούς ηθοποιούς, με ένα ταλέντο που ξεχώρισε τόσο για την φυσικότητα και την εκφραστικότητά του όσο και για τη βαθιά ψυχική αλήθεια που μετέφερε στους ρόλους του.
Ο Αλεξανδράκης ξεχώριζε για το ήθος και την καλλιέργειά του, κερδίζοντας τον σεβασμό τόσο των συναδέλφων του όσο και του κοινού. Αντιμετώπιζε το επάγγελμα του ηθοποιού με σοβαρότητα και σεβασμό, προσδίδοντας βάθος στους ρόλους του και ήταν ιδιαίτερα επιλεκτικός με τις δουλειές του, κάτι που αναδεικνύει την καλλιτεχνική του ακεραιότητα.
Στην φωτογραφία, τον Σεπτέμβριο του 1969 με τον τετράχρονο γιο του Βάσια, φωτογραφίζεται για το περιοδικό Φαντάζιο στο σπίτι του στη Γλυφάδα. Εκείνη την περίοδο ήταν παντρεμένος με τη Ελβετίδα Βερένα Γκάουερ με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Βάσια και τη νεογέννητη τότε Γιοχάνα.
Τη Βερένα τη γνώρισε το 1964 στη Ρόδο στα γυρίσματα της ταινίας “Το δόλωμα”, όπου συμπρωταγωνιστούσε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο ίδιος και οι συντελεστές της ταινίας διέμεναν στο ξενοδοχείο «Miramare», όπου η Βερένα εργαζόταν στη ρεσεψιόν και ήταν ανιψιά του ιδιοκτήτη. Από εκεί γεννήθηκε ένας έρωτας που οδήγησε σύντομα στον γάμο τους.
Ο σπουδαίος ηθοποιός μιλούσε στο περιοδικό για την καθημερινότητά του, την οικογένειά του και το θέατρο, αποκαλύπτοντας στοιχεία του χαρακτήρα του μακριά από τα φώτα της σκηνής. Δεν υπήρξε ποτέ μανιώδης φίλος του αυτοκινήτου, δεν ενδιαφερόταν για τις μάρκες, ούτε συμμετείχε σε ράλι, αφού προτιμούσε να αφιερώνει τον χρόνο του στο θέατρο, την τέχνη που λάτρευε και θεωρούσε αχόρταγη.
Το θέατρο για εκείνον απαιτούσε πίστη, αφοσίωση και δυνάμεις που ποτέ δεν ήταν αρκετές. Όταν υπήρξε θιασάρχης, διάβαζε δεκάδες ελληνικά έργα, μια συνήθεια που κράτησε σε όλη του τη ζωή, δίνοντας πάντοτε τον αγώνα του για το ποιοτικό ελληνικό θέατρο. Με την ευγένεια και το σεμνό του προφίλ, παρέμεινε πάντα ένας αληθινός καλλιτέχνης, αποφεύγοντας την υπερβολική έκθεση στα φώτα της δημοσιότητας. Το ταλέντο και η απαράμιλλη γοητεία του έγραψαν ιστορία.
