Η δημιουργός του A Shiny Day, Αλεξάνδρα Διονά, η οποία έκανε το πλέξιμο ξανά cool, μας μιλάει για όλο το ταξίδι της, από την πρώτη της βελονιά και την πρώτη πλέξη που έμαθε μέχρι τα vlogs στο κανάλι της στο YouTube, όπου μοιράζει τη γνώση της σε ό,τι αφορά το zero waste, τις κατασκευές και, φυσικά, τη fiber art.
Η μαμά μου ήταν αρχιτέκτονας, ζωγράφιζε, έβγαζε φωτογραφίες… Η γιαγιά μου κεντούσε, έπλεκε, έραβε τα δικά της ρούχα. Και μεγάλωσα με αυτές τις δύο γυναίκες, οπότε είχα πολύ έντονα ερεθίσματα σε αυτό το κομμάτι. Επίσης, με έβαζαν να τα κάνω όλα αυτά. Δηλαδή η γιαγιά μου έλεγε: «Να σου μάθω να ράβεις ένα μπλουζάκι;». Και μου μάθαινε πατρόν. Η μαμά μου μου έλεγε: «Πάμε για φωτογράφιση;». Και πηγαίναμε και φωτογραφίζαμε. Οπότε ήμουν από πολύ μικρή μέσα σε οτιδήποτε δημιουργικό. Και μετά κι εγώ με τη σειρά μου δοκίμασα πάρα πολλά πράγματα. Δηλαδή πέρασα στην Αρχιτεκτονική της Ξάνθης. Δεν την τελείωσα γιατί αρρώστησε η μαμά μου και κατέβηκα στην Αθήνα. Αλλά όταν συνέβη αυτό άρχισα να ζωγραφίζω – για το στρες και για να περνάει ο χρόνος. Εδωσα στην Καλών Τεχνών και δεν πέρασα. Εδωσα στο Εθνικό Θέατρο και δεν πέρασα. Και το 2013 μου λέει η δασκάλα του χορού που πήγαινα τότε στο Μαρούσι «γιατί δεν κάνεις ένα blog;» και έκανα ένα blog στο Blogspot, το ashinyday.blogsdpot.com. Και ανέβαζα ότι «έφτιαξα αυτόν τον χυμό» ή «αυτά τα μπισκοτάκια και αυτά σημειωματάρια», με φωτογραφιούλες και τα σχετικά.
Επάγγελμα: Blogger
Μετά έπιασα δουλειά σε μια ελληνική εταιρεία μόδας και για τρία χρόνια ήμουν απασχολημένη εκεί. Τότε άρχισα να ασχολούμαι πιο πολύ με τη φωτογραφία. Φωτογράφιζα τα ρούχα και τα κορίτσια που τα φορούσαν –τις φίλες μου πια–, τη Νατάσα Εξηνταβελώνη, την Τζωρτζίνα Λιώση και την Αλκηστη Ζιρώ. Τότε το είχα αφήσει το A Shiny Day, δεν ασχολιόμουν. Μετά παραιτήθηκα, με στόχο να αφιερωθώ στο blog μου, αλλά ήθελα να βρω και μια άλλη δουλειά. Και δεν με έπαιρναν πουθενά! Είχα στείλει βιογραφικά, είχα κάνει τρεις-τέσσερις συνεντεύξεις, αλλά δεν με έπαιρναν με τίποτα. Ευτυχώς όμως, γιατί εκ του αποτελέσματος κρίνω πως δεν θα μπορούσα να το κάνω τόσο full time. Και κάπως έτσι άρχισα τις φωτογραφίσεις και άνοιξα και το ashinyday.com πια, πιο επίσημο, καινούριο site. Και έτσι ξεκίνησε βασικά. Η δουλειά μου ήταν το A Shiny Day, το οποίο δεν είχε καθόλου έσοδα τότε. Ηταν blog, τελείως χόμπι, και έβγαζα χρήματα από τη φωτογραφία και το art direction που έκανα – εντελώς αυτοδίδακτη, απλώς μάλλον αυτό που έκανα τότε είχε απήχηση.
Η Αξία του Επιχειρείν και του Διαφέρειν
Μετά άρχισε και το A Shiny Day να έχει πράγματα, δηλαδή έβγαλα το πρώτο kit κεντήματος με οδηγίες, άρχισα τα σεμινάρια λίγο πριν από την καραντίνα και για μια περίοδο έκανα και φωτογραφίσεις με μεγάλους πελάτες. Είχα και το kit κεντήματος και το e-shop και το να γράφω στο blog και… δεν γινόταν! Αρχισα να νιώθω ότι με τη φωτογραφία δεν προσφέρω. Δηλαδή ότι κάνω μια φωτογράφιση για ένα brand ή μια δική μου και την ανεβάζω και μετά τι έγινε; Ενιωθα ένα κενό μετά. Ενώ το κομμάτι του A Shiny Day, με τις χειροτεχνίες και τον κόσμο που μάθαινε, μου έδινε πάρα πολύ πίσω.
Η Αρχή του Νήματος
Πλέξιμο μου έμαθε η γιαγιά μου όταν ήμουν 6-7 χρόνων, αλλά μετά το άφησα και το έπιασα ξανά γύρω στα 20. Δεν ξέρω πώς, αλλά ήταν τότε που ζωγράφιζα. Εκεί που πήγαινα και έκανα μαθήματα για να δώσω στην Καλών Τεχνών μού είπαν ότι αυτά που κάνω είναι πολύ παιδικά. Αυτό μου έκοψε πολύ τα φτερά και δεν ξαναζωγράφισα, μέχρι πέρσι. Οπότε μάλλον βρήκα άλλον τρόπο. Δηλαδή αμφισβήτησα πολύ τον εαυτό μου και άρχισα να φτιάχνω κοσμήματα, να ασχολούμαι πιο πολύ με τα crafts. Εκεί άρχισα να νιώθω ότι δεν μπορεί να με αμφισβητήσει κάποιος. Ενιωθα δηλαδή ότι «το έχω». Και τώρα αν για κάτι μπορώ να είμαι ψωνάρα είναι αυτό. […] Πολύ οργανικά έγινε. Εκ των υστέρων, παρατήρησα ότι ίσως μου έχει στοιχίσει οικονομικά. Γιατί είναι μεγαλύτερο το struggling να έχεις μια επιχείρηση για DIY στην Ελλάδα. Αλλά εγώ νιώθω με έναν τρόπο ότι έπρεπε να εκπαιδεύσω πρώτα το κοινό και μετά… Δηλαδή, δεν είναι ότι μπορείς να τους δείξεις αυτό που κάνεις απλώς και να το ξέρουν για να το εκτιμήσουν ακριβώς.
Χειροτεχνίες ως Αγχολυτικό
Η γιαγιά μου δεν έχει ιδέα ότι κάνω αυτή τη δουλειά… Εννοώ ότι έχει πεθάνει από το 2012, που ήμουν 21 χρόνων, και η μαμά μου στα 23 μου. […] Επειδή ήταν άρρωστη η μαμά μου, ήμασταν συνέχεια δημιουργικές, ζωγραφίζαμε μαζί. Ηταν μέσα στο σώμα μου το πόσο με βοηθούσε. Ηταν πολύ σαφές. Είχαμε και μια παράδοση μεταξύ μας, κάναμε skipping Πάσχα, skipping Christmas. Δηλαδή δεν κάναμε γιορτές και μπορεί να καθόμασταν οι δυο μας να ζωγραφίζουμε στο σπίτι. Κάναμε πάρα πολύ τέτοια πράγματα, και μετά, όταν αρρώστησε, οποιαδήποτε ενασχόληση με χειροτεχνία ήταν το αποκούμπι μου, το safe space μου. Μπορεί να ήταν δίπλα μου η μαμά μου, να κοιμόταν ή να έκανε τη θεραπεία της, κι εγώ θα ήμουν κοντά της στο νοσοκομείο και θα έφτιαχνα με χαντρούλες κοσμήματα ή θα ζωγράφιζα. Οπότε, μάλλον βρήκα το καταφύγιό μου.
Fiber Arts
Το A Shiny Day το ξεκίνησα ξεκάθαρα γιατί θέλω να είναι οι γύρω μου δημιουργικοί. Και θέλω να τους δείξω τι ωραία που είναι όταν κεντάς, όταν πλέκεις, όταν ζωγραφίζεις ή όταν κάνεις όλα αυτά. Αυτός ήταν ο σκοπός μου και το όνειρό μου. Ενα όνειρο που είχα –αλλά δεν ξέρω αν το έχω πια– είναι να κάνω μια σχολή. Να είναι επίσημο, να μπορείς να σπουδάσεις, όπως είναι και στο εξωτερικό, «fiber arts».
Στην αρχή είχα ξεκινήσει από ένα δωμάτιο του σπιτιού μου. Από εκεί έκανα και τα online μαθήματα μες στην καραντίνα, που ήταν πολύ ωραία γιατί συμμετείχαν άνθρωποι από όλη την Ευρώπη. Και μετά βρήκα έναν χώρο στο κέντρο, στην Πραξιτέλους, 20-25 τ.μ. Οπότε εκεί ξεκίνησα. Κι έτσι άρχισε να δυναμώνει πιο πολύ και η κοινότητα και αυτό που κάνω γενικά να εδραιώνεται με έναν τρόπο. Πριν από έναν χρόνο βρήκα και τον καινούριο χώρο στο Χαλάνδρι. Ηθελα να μετακομίσω πολύ καιρό, γιατί με πίεζε το κέντρο, θέλω την ησυχία.
Να Ζεις, να Αγαπάς και να Συνειδητοποιείς!
Από όταν ξεκίνησα, από το νέο A Shiny Day, το 2018, ως full time δουλειά, συνυπήρχε το ethical κομμάτι. Γιατί όσο ήμουν στην εταιρεία με τα ρούχα άρχισα να βλέπω λίγο τα πράγματα για τη μόδα –πώς φτιάχνονται τα ρούχα και σε τι συνθήκες– και να το ψάχνω περισσότερο. Και στο μεσοδιάστημα, τότε που είχα παραιτηθεί (Φεβρουάριο-Αύγουστο) και μέχρι να λανσάρω το A Shiny Day, διάβασα κάποια βιβλία. Πρώτα ξεκίνησα με τα πλαστικά, να είμαι πολύ πωρωμένη και να τα αποφεύγω, και μετά, σιγά σιγά, και αφού το κρέας το είχα κόψει πιο πριν, άρχισα να κόβω και όλα τα υπόλοιπα. Εγινε μια αφύπνιση.
Το Ηθικό Σημείο Μηδέν
Πήρα ένα βιβλίο για τα ζώα, το Τρώγοντας ζώα, και δεν το τελείωσα καν. Διάβασα λίγο και είπα: «Εντάξει. Είμαστε ok». Δεν έχω δει καν σχετικά ντοκιμαντέρ. Πάντα είχα την ευαισθησία – όντως, είμαι πολύ ευαίσθητη σε σχέση με όλα αυτά τα θέματα. Και με τη βία και με όλα αυτά. Δεν ήθελα καθόλου να είμαι αυτό το κομμάτι αυτού του συστήματος. Θυμάμαι, είχαμε πάει στη Σίφνο και ήταν ένας κύριος που έβαφε μια εκκλησία με άσπρο χρώμα και μόλις τελείωσε πέταξε το χρώμα στη θάλασσα. Και το θυμάμαι πολύ έντονα αυτό γιατί σοκαρίστηκα. Έτρεξα μέσα στην εκκλησία και του είπα: «Μα καλά, τι κάνατε; Πετάξατε το χρώμα στη θάλασσα;». Και μου απάντησε πως θα το απορροφήσει η θάλασσα. Και ένιωσα τέτοια οργή… Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που έκανα αυτή τη μετάβαση στη ζωή μου.
Unpopular Opinion
Τα πρώτα χρόνια που το έκανα όλο αυτό ήμουν πολύ πωρωμένη και οργισμένη. Τώρα είμαι ακόμα οργισμένη, αλλά λίγο πιο ήρεμη. Δεν είμαι πια τόσο τελειομανής σε σχέση με αυτό. Γιατί ήμουν και για μένα και για τους άλλους ανυπόφορη. Είχα βγάλει πάρα πολλά πράγματα από τη ζωή μου προκειμένου να είμαι η τέλεια οικολόγος. Και περιόριζα και τους γύρω μου πολύ. Αλλά νομίζω ότι είναι μια απαραίτητη φάση -να περάσεις, δηλαδή, από την απόλυτη πώρωση και την τελειοθηρία για να βρεις το νόημα όντως. […] Σχετικά με την ανακύκλωση διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Από όσα διαβάζω και από προσωπικές μου έρευνες ή προσπάθειες να επικοινωνήσω με την Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης, διαπιστώνω ότι υπάρχουν πράγματα σε αυτόν τον τομέα που αγνοούμε. Δεν είμαι καν σίγουρη ότι έχουμε τις υποδομές στη χώρα μας για πραγματική ανακύκλωση. Βέβαια, γενικά το concept της ανακύκλωσης είναι πασέ στον κόσμο του low-waste και του sustainability. Αυτή η διαδικασία από μόνη της είναι πολύ ενεργοβόρα και δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης. Το να μειώσουμε αυτά που παράγουμε/καταναλώνουμε και το να επαναχρησιμοποιούμε είναι πολύ πιο δυνατά και αποτελεσματικά εργαλεία.
Γιατί το Πλέξιμο είναι Ξανά Τάση;
Νομίζω ότι όταν κάποιο άτομο είναι έστω και λίγο συνειδητό, θα έχει μια φυσική αντίσταση σε αυτόν τον γρήγορο ρυθμό που ζούμε. Οπότε, επειδή τυχαίνει να ζούμε και σε μια πολύ στρεσαριστική πόλη, στην Αθήνα, νομίζω ότι ψάχνουμε τρόπους όχι μόνο να χαλαρώσουμε, αλλά να κάνουμε και κάτι που θα μας αναγκάσει να χαμηλώσουμε ρυθμούς. Και το κινητό επίσης είναι ένας λόγος. Το σκρολάρισμα άλλωστε είναι γρήγορο και πολύ εξαντλητικό. Πολλοί έρχονται στα μαθήματα γιατί θέλουν να σταματήσουν το σκρολάρισμα. Σαν μέθοδο απεξάρτησης. Οι τρεις βασικοί λόγοι που έρχονται είναι το στρες, το σκρολάρισμα και το τσιγάρο. Επειδή σιγά σιγά βλέπουμε το πλέξιμο και το κέντημα και στα κοινωνικά δίκτυα και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι δεν χρειάζεται να είναι μόνο παλιομοδίτικο, ούτε συνυφασμένο με τον εγκλεισμό ή τη νοικοκυροσύνη, το δοκιμάζουμε.
Φεμινιστική Γιάφκα
Στα περισσότερα τμήματα έρχονται κυρίως γυναίκες. Αυτό έχει ενδιαφέρον, γιατί όταν καθόμαστε γύρω από το τραπέζι και φτιάχνουμε κάτι με τα χέρια μας συμβαίνει κάτι μαγικό! Μιλάμε, γελάμε, μοιραζόμαστε τους φόβους και τις νίκες μας. Ανοίγουμε την καρδιά μας η μια στην άλλη, με τα χέρια μας συμβολικά ενωμένα σε μια κοινή πράξη: τη χειροτεχνία. Φτιάχνουμε έναν χώρο ανάμεσά μας στον οποίο επιτρέπεται να είμαστε ελεύθερες και τολμηρές και τρυφερές. Εκτονωνόμαστε, αλλά το πιο βασικό είναι ότι ακούμε η μια την άλλη, υποστηρίζουμε η μια την άλλη. Αυτή η θηλυκή δύναμη μας αναζωογονεί, μας γειώνει και μας συνδέει. Σε έναν βίαιο πατριαρχικό κόσμο που κινείται με ανυπόφορους ρυθμούς, αυτή είναι η δική μας επαναστατική φεμινιστική ιεροτελεστία. Η αντίστασή μας.
Κανάλι Επικοινωνίας
Μου έλεγαν κατά καιρούς γύρω γύρω «γιατί δεν κάνεις YouTube;» κι εγώ πάντα το σνόμπαρα. Εννοώ πως ήμουν πολύ αρνητική γιατί ένιωθα ότι δεν χωράω, ότι δεν μπορώ να ταιριάξω εκεί. Κυρίως γιατί εγώ δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον να δω. Εμένα δηλαδή δεν με αφορούσε κάτι από αυτά που μου εμφανίζονταν. Λοιπόν, κάποια στιγμή το να μπλογκάρω το σταμάτησα. Οπότε ξεκίνησα τα podcasts και εκεί είδα ότι δεν μπορούσα να κρατήσω ρυθμό. Κάτι δεν μου άρεσε. Στα podcasts ένιωθα πιο πολύ σαν δημοσιογράφος, που δεν είμαι. Μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτό που κάνω έχει πολλή εικόνα. Είπα ότι θα κάνω YouTube γιατί είμαι σε μια φάση μεταβατική, σε μια φάση απελευθέρωσης, και προσπαθώ να «ξεσνομπάρω» αυτά που σνόμπαρα. Τώρα έχω πωρωθεί. Μου αρέσει πάρα πολύ! Στα πρώτα δύο επεισόδια είπα «Χριστέ μου, πώς θα το κάνω;», γιατί με κούραζε ενεργειακά το πρακτικό κομμάτι, αλλά τώρα σιγά σιγά το βρίσκω. Και νιώθω ότι όντως μοιράζομαι, όπως τότε με το blog, αλλά τώρα είναι μέσω βίντεο.
Το θέμα αρχικά φιλοξενήθηκε στο InStyle Greece τεύχος 129 Ιούνιος 2025.
