Ας ξεκινήσουμε αυτό το άρθρο όπως πρέπει, με μουσική (κλικ εδώ) και όχι δεν είναι το τραγούδι που περιμένετε.
Είναι που λέτε, επιστημονικά αποδεδειγμένο πως ο εγκέφαλός μας αποθηκεύει τις μυρωδιές σχεδόν στο ίδιο σημείο όπου αποθηκεύει τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις μας. Έχει αποδειχθεί μάλιστα πως, αν υπάρξει πρόβλημα με το σημείο του εγκεφάλου που αποθηκεύει τις αναμνήσεις, αποδυναμώνεται η ικανότητά μας να αναγνωρίσουμε μυρωδιές. Δεν θα σας κουράσω όμως με επιστημονικές λεπτομέρειες, κρατήστε απλά ότι η μυρωδιές είναι αναπόσπαστο κομμάτι των αναμνήσεών.
Είναι λοιπόν λογικό, το πως ένα και μόνο ψέκασμα αρώματος μπορεί να μας φέρει στο μυαλό πρόσωπα, εικόνες και να μας γεμίσει συναισθήματα, όλων των ειδών τα συναισθήματα. Σήμερα δεν θα μιλήσουμε όμως για το άρωμα της μαμάς, της γιαγιάς, της κολλητής ή της καθηγήτριάς μας από το Πανεπιστήμιο. Δεν θα αναφερθούμε σε φρεσκοψημένα κουλουράκια και στις μυρωδιές των Χριστουγέννων, όλα αυτά είναι βαρετά. Για αγάπες θα μιλήσουμε και θα κάνω εγώ την αρχή.
Θυμάστε τι άρωμα φορούσε η πρώτη σας αγάπη; Και δεν εννοώ το μικρό Γιωργάκη στο δημοτικό, εκείνος μύριζε κάτι που θύμιζε χώμα και κρουασάν σοκολάτα με μια δόση Soupline λεβάντα. Εννοώ την πρώτη σας αγάπη-αγάπη, εκείνο το αγόρι που δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Μπορεί να είναι παραπάνω από ένα τα αγόρια που δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Για εμένα είναι δύο και φορούσαν (τα φορούν άραγε ακόμα;) τα πιο κλασικά αρώματα.
Chanel Egoiste
Με ένα φσσσσσστ μεταφέρομαι σε δευτερόλεπτα από την Αγγλία στην παραλία της βοϊδοκοιλιάς, από την Καλαμάτα στη Μονεμβασιά, από την Ελαφόνησο στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης και ξανά πίσω. Σχεδόν ακούω το Road Trippin’ των Red Hot Chili Peppers και η μύτη μου γεμίζει με λεβάντα, ρίγανη και όλα εκείνα τα φυτά που συναντά κανείς στην Ελληνική ύπαιθρο μαζί με καπνό από τσιγάρα. Όλα μαζί, μπλέκονται με αυτές τις μοναδικές νότες της Egoiste και μου είναι αδύνατον να μην χαμογελάσω αυτόματα με το που θα βγάλω το καπάκι από αυτό το άρωμα γιατί μου θυμίζει αγάπη και τις πιο ανέμελες, περιπετειώδεις στιγμές της ζωής μου.
YSL L’ Homme
Εδώ ένα ψέκασμα με εκσφενδονίζει από το Κολωνάκι στη Σαντορίνη, από τις Σπέτσες στη Ναύπακτο και με προσγειώνει για ώρες (μέρες, μήνες, χρόνια) στο Παγκράτι. Οι απίθανες νότες της L’ Homme μπλέκονται με τις μυρωδιές φρεσκοκομμένου espresso, με την ξινή μυρωδιά του passion fruit, με τη μυρωδιά της Αθήνας το καλοκαίρι και το soundtrack στο μυαλό μου είναι το Sometimes των James. Εδώ χαμογελάω κάπως γλυκόπικρα στο πρώτο φσσσσσστ αλλά όταν ξεθυμαίνει λίγο το άρωμα στη μύτη μου χαμογελάω πιο πλατιά από ποτέ και δεν μπορώ να σας εξηγήσω το γιατί, γιατί απλά μερικά συναισθήματα δεν περιγράφονται.
Το λοιπόν, αρκετά με τα γλυκανάλατα. Εσείς τελικά θυμάστε τι άρωμα φορούσαν τα αγόρια που ποτέ δεν θα ξεχάσετε; Καλύτερα ακόμα, θυμάστε τι άρωμα φορούσαν τα αγόρια που θέλετε να ξεχάσετε αλλά το άρωμά τους δεν σας αφήνει; Όταν είστε στα καταστήματα καλλυντικών το αναζητάτε στο ράφι για να το μυρίσετε; Πείτε μας, πεθαίνουμε να μάθουμε! Μην ντρέπεστε, μεταξύ μας είμαστε. Στείλτε μας ένα mail στο cchroni@olivemedia.gr και θα αναρτήσουμε σχετικό gallery (τα χαρτομάντηλα κερασμένα).
