Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που κάνει ένας δημοσιογράφος είναι οι συνεντεύξεις. Γνωρίζεις ανθρώπους που έχουν άποψη, μαθαίνεις για αυτούς, αλλά και από αυτούς. Το ακόμα πιο διασκεδαστικό όμως είναι να συνομιλείς με κάποιον που κάνει το ίδιο επάγγελμα με εσένα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια νέα γυναίκα που έχει φωνή, δεν φοβάται να εκφράσει την άποψή της και έχει καταφέρει να μην αλλοιωθεί η προσωπικότητά της στον δύσκολο χώρο όπου εργάζεται. Η Κατερίνα έχει αξίες και πάθος για αυτό που κάνει και η συζήτησή μας το αποδεικνύει περίτρανα.
Παρουσιάζεις το δελτίο ειδήσεων του Star τα Σαββατοκύριακα και έχεις ασχοληθεί με το ραδιόφωνο και τα έντυπα. Υπάρχει κάποιο Μέσο που ξεχωρίζεις περισσότερο και νιώθεις πιο άνετα;
Κάποτε έλεγα ότι η αμεσότητα του ραδιοφώνου δεν συγκρίνεται με τίποτα. Μετά ότι η τηλεόραση είναι το πιο γοητευτικό Μέσο. Τελικά καταλήγω ότι μόνο στις εφημερίδες μπορείς να κάνεις με πολυτέλεια χρόνου ουσιαστικό ρεπορτάζ. Είναι τρία εντελώς διαφορετικά Μέσα. Η τηλεόραση έχει την αδιαφιλονίκητη δύναμη της εικόνας. Όμως αυτό εμπεριέχει και μία επιπλέον δυσκολία, καθώς σκέφτεσαι το πώς φαίνεσαι. Στο ραδιόφωνο έχεις μια ελευθερία λόγου και τη δυνατότητα έκφρασης άποψης, όπως συμβαίνει και σε μία εφημερίδα όταν γράφεις άρθρο γνώμης. Θεωρώ υποκριτικό και fake να προσποιείται ο δημοσιογράφος ότι τάχα δεν έχει άποψη. Το πιο τίμιο είναι να δηλώνει την άποψή του, αλλά αυτό να είναι ανεξάρτητο από τη μετάδοση της είδησης, η οποία πρέπει να γίνεται απολύτως αντικειμενικά. Στο τέλος της ημέρας σε κρίνει ο αποδέκτης.
Έχεις σπουδάσει ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ήταν το όνειρό σου να ασχοληθείς με τα media; Υπήρξαν στιγμές που μετάνιωσες για αυτή την επιλογή;
Από την ΣΤ’ Δημοτικού είχα καταλήξει ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Από τα πρώτα δώρα που ζήτησα από τους γονείς μου ήταν ένα μαγνητοφωνάκι και έλεγα ότι θα παρουσιάζω το δελτίο ειδήσεων και θα γράφω σε εφημερίδες. Άλλωστε στο σπίτι αγοράζαμε πάντα πολλές εφημερίδες και είχα από παιδί ερεθίσματα. Υπάρχουν όμως στιγμές που απογοητεύεσαι, που βλέπεις δίπλα σου αναξιοκρατία, που εξοργίζεσαι, που δεν έχεις χώρο να κάνεις τα πράγματα όπως κρίνεις ότι είναι το σωστό και κάνεις απαραίτητους ή στρατηγικούς συμβιβασμούς. Όμως, με έναν περίεργο τρόπο, στη ζωή μου όλα έρχονται και με βρίσκουν μόνα τους, οπότε έπαψα να κάνω σχέδια. Αλλά εξακολουθώ να παθιάζομαι. Γενικώς το έχω αυτό σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Αν δεν παθιαστώ με όσα κάνω, νιώθω ότι δεν τα ζω.
Η δημοσιογραφία είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο και απαιτητικό επάγγελμα. Με τι τρόπο και σε τι βαθμό σε έχει αλλάξει; Μπορεί να αλλοιώσει κάποιον;
Σκέφτομαι συχνά πως η δημοσιογραφία δεν είναι επάγγελμα, αλλά τρόπος ζωής. Από την ώρα που ξυπνάω και κάθε ερέθισμα που έχω το αντιμετωπίζω, υπό μία έννοια, δημοσιογραφικά. Σκέφτομαι αν πρέπει να αναδειχτεί, να δημοσιοποιηθεί. Όπως ξέρεις κι εσύ, η δουλειά μας δεν τελειώνει ποτέ. Γυρνώντας αργά το βράδυ στο σπίτι θα διαβάσω άρθρα που δεν πρόλαβα μέσα στη μέρα, θα συνεχίσω να ενημερώνομαι. Οπότε αυτό που μου έχει συμβεί είναι να χάσω την ανέμελη ματιά στα πιο χαλαρά γεγονότα που συμβαίνουν. Αυτό που ανέκαθεν φοβόμουν ήταν να μην πάθω “ανοσία”. Γι’ αυτό χαίρομαι κάθε φορά που διαπιστώνω ότι εξοργίζομαι με όσα εξοργιζόμουν και πριν, για παράδειγμα, όταν μεταδίδω περιστατικά bullying. Πρόσφατα, ενώ παρουσίαζα το δελτίο, βούρκωσα παρακολουθώντας το ρεπορτάζ με τα σπαρακτικά λόγια του 9χρονου Quaden Bayles που δεχόταν bullying επειδή πάσχει από νανισμό. Με δυσκολία συνήλθα λίγα δευτερόλεπτα πριν βγω στον αέρα για να πω το επόμενο on.
Αυτή την εποχή βιώνουμε πρωτόγνωρες στιγμές με την πανδημία του κορωνοϊού που πλήττει τον πλανήτη μας. Πιστεύεις πως η πολιτεία ήταν έτοιμη για μια τέτοια κρίση;
Κρίνοντας ως πολίτης, αλλά έχοντας την ευκαιρία να εισπράττω και το κλίμα από αναγνώστες και τηλεθεατές, θεωρώ πως είναι η πρώτη φορά που νιώθουμε ότι η κυβέρνηση πήρε εγκαίρως μέτρα και είναι παρούσα. Δεν είναι τυχαίο που ενώ βιώνουμε μια πρωτοφανή κατάσταση, δεν έχουμε ακούσει μέχρι τώρα να λέγεται το αγαπημένο μότο των Ελλήνων «Μα πού είναι το κράτος;». Εκ του αποτελέσματος, κρίνω πως καμία χώρα δεν ήταν 100% έτοιμη να βιώσει κάτι τέτοιο, αφού αυτό που ζούμε μοιάζει βγαλμένο από θρίλερ. Από την άλλη, δεν μπορώ και να μην τσαντιστώ με συμπολίτες μας που αδιαφορούν για τις συμβουλές των ειδικών και βγαίνουν και κυκλοφορούν ασκόπως. Μας το είπε με διαγγέλματα ο πρωθυπουργός, σε συνεντεύξεις οι λοιμωξιολόγοι, ο Σπύρος Παπαδόπουλος που περνάει το μήνυμα με πιο χαλαρό ύφος. Ποιος πρέπει να μας το πει πια για να μείνουμε στο σπίτι; Και σου το λέω εγώ που θα ήθελα να το κάνω, αλλά λόγω συνθηκών δεν μπορώ να μείνω σπίτι, αφού πρέπει να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά.
Σε ό,τι αφορά την υγειονομική κρίση, κάποιοι υποστηρίζουν πως τα Μέσα τρομοκρατούν τον κόσμο περισσότερο από όσο θα έπρεπε και άλλοι που πιστεύουν πως δεν αποκαλύπτουν το μέγεθος του προβλήματος. Πώς το βιώνεις εσύ;
Δυστυχώς, τα προηγούμενα χρόνια τα ΜΜΕ διαδραμάτισαν έναν μάλλον αρνητικό ρόλο, υπό την έννοια ότι πλειοδότησαν σε ένα παιχνίδι λαϊκισμού, δεν είπαν δυσάρεστες αλήθειες και στάθηκαν άκριτα υπέρ κάθε σηκωμένης γροθιάς. Και το λέω αυτό προκαταβολικά για να καταλάβεις ότι κάθε άλλο παρά θέλω να υπερασπιστώ τον κλάδο μου. Σε αυτή τη συγκυρία όμως θεωρώ ότι τα Μέσα έχουν δείξει μια πρωτοφανή ωριμότητα και ψυχραιμία. Ενημερώνουν χωρίς τις συνήθεις κορόνες και υπερβολές και προσπαθούν περισσότερο να μεταφέρουν πληροφορίες, παρά να εντυπωσιάσουν. Και μιλώ ειλικρινά και εκ των έσω, δεν κρύβουμε το μέγεθος του προβλήματος. Στον βαθμό της ενημέρωσης που έχουμε, αποκαλύπτουμε όλα όσα ξέρουμε. Θεωρώ ότι διανύουμε μια ώριμη φάση του Τύπου ίσως γιατί όσα ζούμε είναι πρωτοφανή και θα ήταν αδιανόητο κάποιος να προσπαθήσει να κάνει νούμερα με τον θάνατο ή να γίνει νούμερο για τα νούμερα.
Τι κάνεις όταν θέλεις να αποφορτιστείς;
Η αλήθεια είναι ότι το δικό μου πρόγραμμα είναι λίγο ανάποδο. Υπό την έννοια ότι πάντα όλα τα Σαββατοκύριακα και όλες τις αργίες παρουσιάζω το κεντρικό δελτίο του Star, επομένως εργάζομαι όταν οι άλλοι έχουν κενό. Και μέσα στην εβδομάδα που έχω δύο μέρες ρεπό οι άλλοι δουλεύουν! Το καλό είναι πως συμπτωματικά όλοι οι δικοί μου άνθρωποι έχουν εξίσου επιβαρυμένα προγράμματα, επομένως βρίσκουμε λύσεις. Αυτό που με ξεκουράζει αφάνταστα και με αποφορτίζει είναι να πάω για φαγητό σε ένα όμορφο μέρος με έναν δικό μου άνθρωπο και παρέα με ένα μπουκάλι καλό κρασί να συζητάμε και να γελάμε για ώρες. Είμαι πολύ επικοινωνιακός χαρακτήρας –με λίγους όμως και επιλεγμένους ανθρώπους– που γελάει πολύ και δυνατά. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, όταν μιλάμε για αποφόρτιση, για μένα ανέκαθεν δεν είχε σημασία το πού αλλά το με ποιον.
Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος
Φωτογραφίες: Χριστίνα Ευσταθίου
