Έχω πολλούς φίλους και φίλες που τρέχουν. Και σαν ιδέα την τριγυρίζω εδώ και καιρό σαν καρχαρίας. Αλλά δεν της είχα επιτεθεί. Γνώριζα πολλές λεπτομέρειες. Ποια παπούτσια είναι καλά, ποια σημεία είναι ωραία για τρέξιμο στη φύση, ποια γηπεδάκια έχουν λιγότερο κόσμο, ποια apps είναι χρήσιμα σε έναν αρχάριο (υπήρξε και ένα με σενάριο ταινίας, όπου η γη έχει καταληφθεί από ζόμπι που με κυνηγάνε), ακόμα και ποια ντροπιαστικά μεν, ξεσηκωτικά δε, τραγούδια οφείλει να έχει μια running playlist. Όλα έτοιμα τα είχα. Εκτός από την απόφαση να φορέσω running shoes και να βγω σε έναν οποιονδήποτε δρόμο να τα ζορίσω.
Μετά ήρθε η πρόσκληση της Nike. Για μια βραδιά παρέα με τη νικήτρια ομάδα της running «κόντρας» Early Birds vs Night Owls που παρακολουθούσα όλο το καλοκαίρι στα social media και στο nike.com (που πλέον έχει ελληνικό content). Οι Κουκουβάγιες είχαν κερδίσει (κι εγώ στη θεωρία βράδυ θα ήθελα να τρέχω) και κάποιοι δημοσιογράφοι θα συμμετείχαμε στο celebration αυτής της νίκης. Ανέκαθεν ήμουν Nike κορίτσι (έχω πολλά ζευγάρια παπούτσια να το αποδείξω), οπότε είπα ναι.
Το πρόγραμμα αρχικά ήταν κρυφό. Ήξερα μόνο ότι θα είμαι μαζί τους στο Divani Apollon Thalasso & Spa στη Βουλιαγμένη από τις 6 το απόγευμα μέχρι μετά τα μεσάνυχτα. Παραμονή της 25ης Σεπτεμβρίου ήρθε το πρόγραμμα. 3 χιλιόμετρα run, μετά yoga, μετά spa και μετά δείπνο. Σήκωσα αυτόματα το τηλέφωνο να τους ευχαριστήσω και να ακυρώσω. Να τρέξω πρώτη φορά στη ζωή μου 3 χιλιόμετρα; Μαζί με ανθρώπους που τρέχουν εδώ και καιρό; Και έναν φωτογράφο να αποτυπώνει το μαρτύριό μου; Επέμειναν έξυπνα. Μου είπαν να το δοκιμάσω, να το κάνω με τους δικούς μου ρυθμούς, να μην αγχώνομαι, όσο αντέξω, μετά έχει yoga και spa, κλπ. Πείστηκα (και μέσα μου σκεφτόμουν ότι κάτι μπορεί να γίνει να μην τρέξω).
Το απόγευμα ήταν συννεφιασμένο αλλά ευχάριστο. Και τα κορίτσια που θα τρέχαμε μαζί ήταν ευχάριστες φυσιολογικές fit γυναίκες και όχι επίδοξες Usain Bolt που θα με έκαναν να φύγω (τρέχοντας). Φορέσαμε τα μοβ t-shirts των Night Owls και τα Nike running shoes μας (φόρεσα τα Lunarglide και ερωτεύτηκα τα ολοκαίνουργια Air Zoom Pegasus 31 της Χριστιάνας). Ξεκινήσαμε παρέα να τρέχουμε στο Καβούρι, έμεινα πίσω, με περίμεναν, με πείραζαν, τις έδιωχνα, αλλά επέμενα. Μπορεί εγωιστικά να μην ήθελα να σταματήσω. Αλλά πέρναγα ωραία. Και ας μου κοβόταν η ανάσα κάποιες στιγμές. Και ας έβλεπα τις ανηφόρες βουνό. Όταν ολοκλήρωσαμε το run ένιωθα -παράλογη για μένα- ευεξία. Μόλις είχα κουραστεί. Πολύ. Και αντί να ψάχνω κάπου να πέσω, ένιωθα πιο αναζωογονημένη από ποτέ.
Η Νίκη Χάγια μας έκανε αντί stretching, yoga κάτω από τον συννεφιασμένο και δροσερό ουρανό. Μετά πήγαμε στο spa του ξενοδοχείου. Scrub σε όλο το σώμα και ανακουφιστικό μασάζ εντός πισίνας. Στο δείπνο, βρήκαμε και δώρο βραχιολάκι κουκουβάγια και μενταγιόν φεγγάρι. Γύρισα στο σπίτι καμιά ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Το ίδιο Σαββατοκύριακο άρχισα τρέξιμο. Τα άσπρα μου παπούτσια δεν είναι πια τόσο άσπρα. Κι εγώ δεν είμαι πια αυτή που θα ήθελε κάποια στιγμή να αρχίσει τρέξιμο.
Κείμενο: Μίνα Μπιράκου
