Ας το παραδεχτούμε επιτέλους δημόσια. Όσο περνάμε 7 μήνες του χρόνου παρακαλώντας να έρθει εκείνη η φανταστική στιγμή του πρώτου μπάνιου στη θάλασσα ή έστω της πρώτης ηλιοθεραπείας, άλλο τόσο τρέμουμε στην ιδέα τους. Όσο ενθουσιαζόμαστε με τα νέα σχέδια μαγιό, άλλο τόσο τρομοκρατούμαστε στην προοπτική να τα βάλουμε Μάιο μήνα μέσα σε κάποιο δοκιμαστήριο. Και δεν έχει καμία, μα καμία σημασία αν είμαστε fit, αδύνατες, με καμπύλες, γεματούλες. Το πρόβλημα δεν είναι τα κιλά, ιδίως αν είναι πάνω κάτω τα ίδια με πέρσι το καλοκαίρι (άντε δυο-τρία παραπάνω). Το πρόβλημα, σχεδόν μεταφυσικό, είναι η «χειμωνίλα». Που θα έπρεπε να υπάρχει σαν όρος. via GIPHY Τι είναι η χειμωνίλα; Ας την οπτικοποιήσουμε. Έχουμε μόλις κατεβάσει το κουτί με τα μαγιό. Στεκόμαστε μπροστά στον καθρέφτη φορώντας το πιο συντηρητικό μαγιό μας  που δεν χρειάζεται εξωτικό περιβάλλον και χρώμα να αναδειχτεί. Π.χ. ένα μαύρο μπικίνι. Κοιταζόμαστε. Ξαφνικά θέλουμε να ξανακατεβάσουμε τα πουλόβερ μας, να φορέσουμε το πιο μεγάλο και φαρδύ που έχουμε και να κουρνιάσουμε στο κρεβάτι μέχρι να γυρίσει ο χειμώνας. Τι βλέπουμε μπροστά μας; Μια απόχρωση όχι λευκή, δηλαδή το αντίθετο του μαυρισμένης, αλλά χλωμή, κιτρινογκρι, αυτή που έχεις όταν κολλάς γρίπη. Μια επιδερμίδα με υφή θαμπή, σαγρέ σε όλα τα λάθος σημεία (μπρος και πίσω μηροί, οπίσθια, μπράτσα). Ένα σώμα όχι ακριβώς πλαδαρό, ούτε και σφιχτό, ένα ενδιάμεσο μελάτο. Δηλαδή το αναμενόμενο αποτέλεσμα του συνδυασμού πολλών junk food Κυριακών (γιατί «έλα μωρέ, έχουμε καιρό μέχρι το καλοκαίρι –κοίτα που τελικά δεν είχαμε τόσο καιρό) και μόλις ενός μήνα απάνθρωπου TRX (από το πιάσιμο, κινείσαι με τη χάρη του R2-D2). Μια στάση σώματος χωρίς καμιά αυτοπεποίθηση, με σκεβρωμένους ώμους και ντροπαλά ενωμένα γόνατα. Όλα είναι λάθος. Ή σωστότερα, όλα τα βλέπουμε λάθος. Μέχρι και το χρώμα των μαλλιών μας είναι μη καλοκαιρινό. Κι ακόμα κι αν ζούμε τη μέρα της μαρμότας επί χρόνια, κάθε φορά περνάμε το ίδιο μαρτύριο. Νιώθουμε ντροπιασμένες σαν τη Cersei Lannister στο walk of shame της. Μετά από μια στιγμιαία παρόρμηση να αναβάλουμε τις διακοπές για φέτος, εξετάζουμε λύσεις. –Να διορθώσουμε την υφή του δέρματος. Scrubs είτε αυτοσχέδια (αφήστε κάτω την κινόα και το ελαιόλαδο απλώς επειδή είναι κόκκοι και έλαιο) είτε εμπορίου, αναλαμβάνουν δράση. Τριβόμαστε λες και μαζί με τα νεκρά κύτταρα, θα φύγουν και τρία τέσσερα κιλά και θα αποκαλυφθεί νέα επιδερμίδα σετ με λίγη κρυφογράμμωση. Τελικά αλλάζουμε μεν χρώμα προς το πιο ροδαλό, αλλά μόνο και μόνο επειδή έχουμε γδαρθεί (δείτε εδώ τα σωστά προϊόντα, diy προτάσεις και τον τρόπο). –Να αποκτήσουμε λίγο χρώμα. Το οποίο προσπαθούμε με τους ακόλουθους τρόπους: Ηλιοθεραπεία στη βεράντα με φίλες μας. Συνήθως αυτό συμβαίνει μια φορά. Άντε δύο. Διότι το στήνουμε σαν κοριτσοevent με κοκτέιλ, περιοδικά, όλα τα νέα αντηλιακά κλπ. Στο δίωρο έχουμε ζαβλακωθεί από τον αστικό ήλιο και το αλκοόλ, χωρίς θάλασσα να βουτήξουμε να συνέλθουμε, αλλά με μπόλικο τσιμέντο να κάνει τη ζέστη ανυποφόρη. Στο τρίωρο έχουμε βαρεθεί να προσπαθούμε να βολευτούμε στις καρέκλες κάπως, ώστε να μαυρίσει και η όπισθέν μας. Στο τετράωρο έχουμε πέσει σε καναπέδες και πολυθρόνες στο σαλόνι καταπολεμώντας ηλίαση και θερμοπληξία. Σκεφτόμαστε solarium. Αποφασίζουμε ότι δεν είναι καλό για το δέρμα, το χρώμα που δίνει μουσταρδίζει και, για να είμαστε ειλικρινείς βαριόμαστε τις επαναλήψεις που χρειάζονται. Σκεφτόμαστε spray tan. Βρίσκουμε στο youtube την περίφημη σκηνή του Ross από τα Friends με τον Mississippi . Ίσως όχι. Πάνω στην τρέλα εξετάζουμε την πιθανότητα του ολοκαίνουριου trend με το contouring σώματος. Βάζουμε το βίντεο, αντιγράφουμε τις συμβουλές, φτιάχνουμε την Guernica στα πόδια μας, χαλάμε ένα μπουκάλι ντεμακιγιάζ. Να δοκιμάσουμε self tan; -Να μειώσουμε την κυτταρίτιδα, να διώξουμε περιττούς πόντους, να σφίξουμε γρήγορα. Ορκιζόμαστε να πίνουμε τρία λίτρα νερό, να αποταχθούμε τα αναψυκτικά, το αλκοόλ, τα τηγανητά, να τρώμε μόνο λαχανικά και φρούτα, να κάνουμε κάθε μέρα μόνες μας έστω 15 λεπτά γυμναστικής, να περπατάμε, και να ανεβαίνουμε με τις σκάλες στο γραφείο. Ξεκινάμε άμεσα. Έτσι, με το μπικίνι της ντροπής, μπουκωνόμαστε δυο μπανάνες και ενάμισι λίτρο νερό. Αμέσως μετά, με κοιλιά αντίστοιχη πέντε μηνών εγκυμοσύνης στηνόμαστε τυλιγμένες με μεμβράνη σαν ρολό κοτόπουλο σε στάση σανίδας (plank) που διαβάσαμε ότι γυμνάζει και καίει λίπος, με προοπτική να μείνουμε εκεί για τρία λεπτά. Στα τριάντα δευτερόλεπτα έχουμε ιδρώσει σε σημεία που δεν ξέραμε ότι ιδρώνουν, οι μπανάνες έχουν ανέβει στο στόμα, τρέμουμε σαν το ρήγμα του San Andreas και ψύχραιμα χαμηλώνουμε μέχρι να ακουμπήσουμε ολόκληρες στο πάτωμα, όπου και μένουμε ακίνητες μέχρι να κατέβει το αίμα από το κεφάλι μας. Για ανταμοιβή για την προσπάθεια, παραγγέλνουμε δύο σουβλάκια (εντάξει, τα πιο διαιτητικά junk είναι). Ας κρατήσουμε σε λογικά πλαίσια τις προαναφερθείσες υποσχέσεις (νερό, υγιεινή διατροφή, γυμναστική). Και μήπως ενισχύσουμε την προσπάθεια με κανένα συμπλήρωμα διατροφής και προϊόντα ομορφιάς με στοχευμένη δράση; Όσο περνάει η ώρα, η πρώτη φορά μπικίνι γίνεται λιγότερο σοκαριστική. Το συνηθίζουμε. Και μπορούμε πια να δούμε προοπτική. Να μας φανταστούμε μαυρισμένες, με κυματιστά μαλλιά παραλίας, αντηλιακό με άρωμα καρύδας και ένα στιλάτο μαγιό σε μια παραλία. Τα μαγιό μπαίνουν στο συρτάρι τους. Αλλά καλού κακού, κατεβάζουμε και το Make Me Thin app για το Instagram.   Φιλική συμβουλή. Το πιο κολακευτικό πράγμα σε μια γυναίκα με μαγιό είναι η αυτοπεποίθησή της και η αγάπη για το σώμα της. Μαζί με καλή διατροφή, άσκηση, περιποίηση και μαγιό που κολακεύουν. via GIPHY  ]]>