ΤΑΣΕΙΣ

Glam Debate: Δύο κορίτσια της μόδας διαφωνούν για το «τι είναι γκλαμ;»

Λάμψη, δράμα και αντιθέσεις! Δύο κορίτσια της μόδας μιλούν για το γκλαμ: η μια το λατρεύει σαν όνειρο με παγέτες, ενώ η άλλη το αποδομεί με στιλ και θράσος.

από τις Κρίστελ Λιάκου & Ξένια Ιωάννου

Το γκλαμ (ή glam) είναι η συντομογραφία –και μεταγραφή στα ελληνικά– του «glamour» και αναφέρεται σε μια ιδιαίτερα εκφραστική και λαμπερή μορφή μόδας και τέχνης. Μπορεί σήμερα η έννοια του γκλαμ να είναι παρωχημένη όσο και ευρεία, ωστόσο, όταν μιλάμε για αυτό συνήθως μας έρχεται στο μυαλό το εκκεντρικό στιλ με τα υπερβολικά χρώματα, τα φανταχτερά ρούχα και το έντονο μακιγιάζ. Το στιλ αυτό κατά βάση αποσκοπεί σε ένα πράγμα και μόνο: να τραβήξει τα βλέμματα. Ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες και την ακριβή αποτύπωσή του.

Η αποτύπωση του γκλαμ για τον κάθε άνθρωπο σήμερα διαφέρει. Κι αυτό γιατί πολλά μεσολάβησαν από τότε που κυριάρχησε αυτό το στιλ, στις δεκαετίες 1970 και 1980. Γι’ αυτό και το ερώτημα «τι είναι γκλαμ;» αποτελεί υπέροχο έναυσμα για να ξεκινήσει μια συζήτηση που θα φέρει στο τραπέζι πολλές πληροφορίες – εν είδει διαφωνίας. Αυτό ακριβώς θα συμβεί και σε αυτές εδώ τις σελίδες. Και εξηγούμαι:

Η διευθύντρια αυτού του περιοδικού, Ξένια Ιωάννου, κι εγώ είμαστε δύο γυναίκες που έχουμε ζήσει μια εντελώς διαφορετική ζωή, αλλά συμφωνούμε απόλυτα σε δύο (εντάξει, για την ακρίβεια, συμφωνούμε συχνά) πράγματα: το πιο κομψό χρώμα είναι το μαύρο και το γκλαμ είναι υπέροχο. Πώς γίνεται δύο κορίτσια της μόδας που ντύνονται με total black σύνολα να συμφωνούν στην αξία του γκλαμ; Και εδώ έρχεται η ανατροπή… Ίσως επειδή διαφωνούμε για το τι είναι το γκλαμ.

Η εκδοχή της Κρίστελ

Πολλές φορές στο γραφείο, όταν μιλάμε για πρόσωπα και στιλ και δεν μπορώ να συμμετάσχω καθώς δεν θυμάμαι ποτέ ονόματα, η beauty director μας, Κατερίνα Τσιλιμιδού, συνηθίζει να μου λέει: «Κάτσε να σου μιλήσω με μουσική για να καταλάβεις». Η αλήθεια είναι πως η ιστορία της μουσικής είναι το δικό μου σημείο αναφοράς και άρα με άξονα αυτό θα μιλήσω και για τη δική μου εκδοχή του γκλαμ. Άλλωστε, πέρα από τον χώρο της μόδας, το glam κίνημα επηρέασε σαρωτικά τη μουσική, τον κινηματογράφο και το θέατρο.

Προσωπικά, βρίσκω τους πρώτους σπόρους της εν λόγω αισθητικής στα μέσα της δεκαετίας του 1920.

Μην ξεχνάτε ότι η εποχή όπου μεσουρανούσε η τζαζ (και η art deco) χαρακτηρίζεται ως «χρυσή». Και τι πιο γκλαμ από το χρυσό και τα μεταλλικά χρώματα; Παρότι, λοιπόν, είναι κοινή παραδοχή ότι έκανε την εμφάνισή του μισό αιώνα αργότερα, όταν σκέφτομαι «γκλαμ» μού έρχονται στο μυαλό οι κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων του F. Scott Fitzgerald. Και θυμάμαι πολύ καλά τα flapper girls –τα μοντέρνα κορίτσια εκείνης της εποχής– να φοράνε πέρλες, γούνες, πολυτελή κοσμήματα, λαμπερά φορέματα, μίνι με κρόσσια κ.ά. στα έργα του Flappers and Philosophers (1920), Tales of the Jazz Age (1922) και The Great Gatsby (1925). Στον κινηματογράφο, τους ρόλους των κοριτσιών αυτών έπαιζαν νεαρά αστέρια του Χόλιγουντ, όπως η Clara Bow, η Colleen Moore, η Anita Page και η Joan Crawford. Τα κοστούμια που φορούσαν οι flappers σε ταινίες όπως το Our Dancing Daughters (1928) δεν έμοιαζαν με τα ρούχα των πραγματικών μοντέρνων εργαζόμενων γυναικών – παραήταν πολυτελή.

Εντούτοις, αποτελούσαν πηγή έμπνευσης στιλ. Αυτές οι ταινίες δημιούργησαν μια συγκεκριμένη εικόνα για τα κορίτσια της εποχής, τα οποία χόρευαν μανιακά και είχαν συνδεθεί με την τζαζ. Γρήγορα μπιτς τζαζ μουσικής, κορίτσια που γελάνε φορώντας flapper φορέματα και η γενικότερη ακμή μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο είναι τα βασικά στοιχεία της εποχής που μου κάνουν για σημείο εκκίνησης του γκλαμ. Αποψάρα μου.

Μεταφερόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στη Βρετανία.

Εκεί όπου λέγεται ότι ξεκίνησε το γκλαμ, σαν ένα μουσικό και στιλιστικό κίνημα, γνωστό ως glam rock. Καλλιτέχνες όπως ο David Bowie (ιδίως στην εποχή που είχε δημιουργήσει την περσόνα Ziggy Stardust), ο Marc Bolan των T. Rex και ο Freddie Mercury είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα των μουσικών της εποχής που υιοθέτησαν μια φανταχτερή και πειραματική εμφάνιση πάνω στη σκηνή. Το glam rock είχε θεατρικότητα, λαμπερά κοστούμια, φανταχτερά υφάσματα και genderless παρουσίαση φύλου, αμφισβητώντας τις παραδοσιακές αντιλήψεις για την ανδρική και γυναικεία εμφάνιση. Οι καλλιτέχνες υιοθέτησαν ένα αισθητικό μείγμα θεατρικής εκφραστικότητας, φουτουρισμού και ρετρό γοητείας, εμπνεόμενοι από την κουλτούρα της δεκαετίας του 1920, την επιστημονική φαντασία και τα κοινωνικά κινήματα για τη σεξουαλική ελευθερία.

Αμέσως μετά εμφανίστηκε το glam metal και συνδύασε τη θεατρικότητα του glam rock με το heavy metal.

Γνωστό και ως hair metal, εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές τη δεκαετία του ’80. Το κίνημα αυτό επικράτησε κυρίως στις ΗΠΑ, με επίκεντρο το Σάνσετ Στριπ του Λος Αντζελες. Χαρακτηριστικά συγκροτήματα ήταν οι Mötley Crüe, Poison και Def Leppard.

Το εκκεντρικό στιλ που βλέπαμε στις μπάντες που μεσουρανούσαν, με στοιχεία ανδρόγυνης αισθητικής, λαμπερών υφών και υπερβολής, κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της σκηνής και να διεισδύσει στην καθημερινή μόδα, επηρεάζοντας σχεδιαστές, καταναλωτές και καλλιτέχνες. Οι καλλιτέχνες δημιουργούσαν εμφανίσεις που θόλωναν τα παραδοσιακά όρια του φύλου, ενσωματώνοντας μακιγιάζ, έντονα χρώματα και αξεσουάρ που τότε θεωρούνταν αποκλειστικά «για γυναίκες». Το eyeliner, το γκλίτερ και τα έντονα κραγιόν έγιναν σήμα κατατεθέν για άντρες καλλιτέχνες, ενώ τα στενά δερμάτινα παντελόνια και οι κορσέδες έφεραν κάτι θεατρικό στη σκηνική παρουσία τους.

Η αισθητική αυτή επηρέασε κορυφαίους σχεδιαστές μόδας, όπως τον Jean Paul Gaultier και τον Thierry Mugler, οι οποίοι ενσωμάτωσαν ανδρόγυνα στοιχεία στις συλλογές τους. Οι λαμπερές υφές και τα εκκεντρικά σχέδια αποτέλεσαν έναν ακόμη πυλώνα της μόδας του glam metal. Μεταλλικά υφάσματα, παγέτες και animal prints κυριαρχούσαν, δημιουργώντας μια εικόνα που συνδύαζε τη φουτουριστική αισθητική με την υπερβολή. Τα ρούχα αυτά πέρασαν και στη μαζική μόδα, επηρεάζοντας τις ready-to-wear συλλογές των brands. Τα έντονα χρώματα και οι αστραφτερές λεπτομέρειες έγιναν δημοφιλή must-haves σε κλαμπ και νυχτερινά πάρτι, επαναπροσδιορίζοντας την partywear μόδα.

Αυτή η υπερβολή επηρέασε τη mainstream κουλτούρα, με την αισθητική του glam metal να επανεμφανίζεται σε μετέπειτα κινήματα, όπως το grunge των ’90s και το goth.

Η φιλοσοφία του glam metal, που συνοψιζόταν στο «όσο περισσότερο, τόσο καλύτερο», είχε επίδραση στην ευρύτερη κουλτούρα της μόδας. Το κίνημα αυτό άνοιξε τον δρόμο για τη θεατρικότητα και την πρόκληση ως αποδεκτές μορφές έκφρασης στη μόδα, κάτι που βλέπουμε και σήμερα στις συλλογές οίκων όπως ο Alexander McQueen και ο Balmain. Οι δερμάτινες υφές, τα καρφιά, τα κρόσσια και οι δυναμικές γραμμές που καθιέρωσε το glam metal παραμένουν σύμβολα επαναστατικότητας και στιλιστικής τόλμης.

Βλέποντας σήμερα τη νέα καμπάνια Liu Jo για το Φθινόπωρο/Χειμώνα 2024-25 με τίτλο The New Glam, αναρωτιέμαι… Από πότε το γκλαμ σημαίνει «total black office κοστούμια»; Πότε φτάσαμε στο να θεωρείται μια μπουτουνιέρα-μαύρο τριαντάφυλλο γκλαμ στοιχείο σε ένα look; Και τι τόσο γκλαμ έχει πια μια μπορντό βινύλ τσάντα σε ένα ντένιμ σύνολο;

Το νέο γκλαμ είναι μια σύγχρονη αναπροσαρμογή των στοιχείων του glam rock και του glam metal, αλλά με μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση.

Ενσωματώνει σύγχρονα στοιχεία –όπως βιώσιμα υφάσματα– και εξατομικευμένα στοιχεία σε λεπτομέρειες. Βαρέθηκα και μόνο που το πληκτρολόγησα όλο αυτό. Προσωπικά, το μίνιμαλ γκλαμ μπορώ να το καταλάβω μόνο αν δω τον Lenny Kravitz ημίγυμνο με παντελόνι παγέτα και γυμνό από πάνω, φορώντας μόνο το δερμάτινο γιλέκο του. Μόνο έτσι.

Δεν μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω ακριβώς το νέο γκλαμ και από πού μας προέκυψε. Ωστόσο, αν έπρεπε να μιλήσω με σύγχρονους όρους, ένα καλό παράδειγμα προσωποποίησης του σύγχρονου γκλαμ είναι για μένα ο Harry Styles. Ο Βρετανός τραγουδιστής επαναφέρει στοιχεία από το glam rock με πιο μοντέρνα προσέγγιση, αντλώντας έμπνευση από την ανδρόγυνη αισθητική του glam rock και προσθέτοντας τολμηρά στοιχεία της vintage μόδας. Φοράει συχνά κομμάτια με παγέτες, βελούδο, σατέν και δαντέλα, τα οποία συνδυάζει με ρετρό dandy ρούχα, όπως πουκάμισα με φιόγκους, ολόσωμες φόρμες και καρό μοτίβα, ενώ το δυνατό του στοιχείο είναι τα αξεσουάρ – φοράει πέρλες και κοσμήματα, διατηρώντας όμως τη δυναμική του. Συνεργαζόταν στενά με τον οίκο Gucci την εποχή που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής σε αυτόν ο Alessandro Michele. Το στιλ του είναι μια πρόκληση προς τα παραδοσιακά πρότυπα φύλου στη μόδα – κάτι που υπήρχε και στο glam rock και στο glam metal.

Το ίδιο θα έλεγα και για τον Damiano David, τον τραγουδιστή των Måneskin, ο οποίος υιοθετεί συστηματικά στοιχεία glam rock και θεατρικότητας στο στιλ του, και επί και εκτός σκηνής. Ο Lil Nas X φέρνει επίσης ένα μοντέρνο γκλαμ στιλ, με έντονα, εκκεντρικά κοστούμια, χρώματα και γκλίτερ. Ολοι οι παραπάνω καλλιτέχνες μοιάζει στα μάτια μου να ακολουθούν τον δρόμο που άνοιξαν οι Bowie, Bolan και Mercury, φέρνοντας το γκλαμ όμως στο σήμερα με τον δικό τους τρόπο.

Επομένως, για να κλείσω και να δώσω τη σκυτάλη στη διευθύντριά μας, για μένα το γκλαμ ακόμα και σήμερα συνδέεται με την υπερβολή και τη λάμψη. Χωρίς αυτά, γκλαμ δεν υπάρχει.

κολάζ με γκλαμ μόδα — Credit: InStyle Greece/ (2) Getty Images/Ideal Image

Η λίστα μου

Αξεσουάρ «Το harness Patrizia Pepe έχει σχεδιαστεί για τη νέα flapper, που επιλέγει τα naked looks στις party εμφανίσεις της»

Μουσική «Οι Måneskin έχουν ακριβώς ό,τι είχαν οι glam rockers των ’70s – με την εμφάνισή τους καταρρίπτουν τα στερεότυπα φύλου»

Fine dining «“No Martini, no party!” έλεγε χαρακτηριστικά η διαφήμιση. Κι έτσι ξεχωρίζω το Gold Dust Martini»

Προϊόν ομορφιάς «Αφήστε την Ξένια να λέει… Το γκλίτερ από τις σκιές και τα μανό δεν θα μας το πάρουν ποτέ!»

Key-item «Τι πιο λαμπερό από ένα φόρεμα chain-mail του οίκου Rabanne!»

Ταξίδι «Υπάρχει κάτι πιο “ουάου” από μια βόλτα με γόνδολα σε κάποιο ατμοσφαιρικό κανάλι της Βενετίας;»

Icon «Η Elizabeth Taylor στα γυρίσματα της ταινίας Κλεοπάτρα το 1963 είναι ό,τι πιο γκλαμ σε περσόνα»

Σχεδιαστής «Το brand The Attico στην πασαρέλα του τον περασμένο Σεπτέμβριο παρουσίασε την πιο σύγχρονη γκλαμ γυναίκα»

Η εκδοχή της Ξένιας

Η ουσιαστική πλευρά του γκλαμ

Στη μετά Covid εποχή, όλα δείχνουν να κάνουν μια στροφή προς την αλήθεια, την ουσία των πραγμάτων, την ποιότητα των επιλογών. Ακόμα και το γκλαμ μοιάζει να επανακαθορίζεται και να αναζητά τη νέα ταυτότητά του ανάμεσα σε βιώσιμες αξίες, φυσικά υλικά και λαμπερά χαμόγελα.

Μια φορά κι έναν καιρό, οι εποχές ήταν βουτηγμένες στην ευδαιμονία. Λεφτά υπήρχαν! Η διασκέδαση ήταν καθημερινότητα. Το ξενύχτι, το γλέντι, το βραδινό ντύσιμο ήταν στα high του και το γκλαμ πρωταγωνιστούσε στα «πρέπει» μας, καθρεφτίζοντας την εποχή της καλοπέρασης, της υπερβολής, του ασταμάτητου shopping, του γυαλιστερού mood, με κρύσταλλα, μεταλλικά υφάσματα, αστραφτερές αντανακλάσεις και υπέρλαμπρες εμφανίσεις.

Και ύστερα βουτηχτήκαμε στην οικονομική κρίση. Και λίγο αργότερα μας χτύπησε παγκοσμίως μια πανδημία και κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Η ψυχολογία μας θάμπωσε. Ο ρεαλισμός μάς προσγείωσε απότομα και το γκλίτερ μοιάζει να μην αρκεί για να ξορκίσει την εσωτερική μας καθίζηση. Χρειαζόμαστε κάτι πιο ισχυρό για να λάμψουμε ξανά…

Glam from within!

Στραφήκαμε στην αυτοβελτίωση. Γεμίσαμε τα ντιβάνια των ψυχολόγων, τις ατζέντες των life coaches. Σχεδόν όλοι διαλογίζονται, γυμνάζονται, αναζητούν την εσωτερική λάμψη που θα αποτυπωθεί στο βλέμμα, στο χαμόγελο, στο δέρμα. Αυτό μοιάζει να είναι το γκλαμ σήμερα. Η υγεία. Η εσωτερική λάμψη και η υπερβολή έχουν μετακομίσει στο κρεβάτι του pilates, στην καθαρή διατροφή, στα βάρη, στη γιόγκα, στις αναπνοές, στα θεραπευμένα τραύματα, στα όρια, στην αυτοπροστασία, στον ποιοτικό ύπνο, στο νερό. Ο εαυτός μας χρειάζεται μια αγκαλιά. Η καθημερινότητα πρέπει να επανακαθοριστεί σε πιο ουσιαστικές βάσεις. Η προσωπική μελαγχολία πρέπει να ξεριζωθεί. Και το γκρίζο μέσα μας χρειάζεται αναβάθμιση λογισμικού, αφού δεν αρκεί το γκλίτερ όλου του κόσμου για να το καλύψει.

Το γκλίτερ άλλωστε καταργείται σιγά σιγά, γιατί μολύνει τον πλανήτη μας. Τα μικροσκοπικά στράφταλα που κατακλύζουν σκιές, κραγιόν, μανό και πούδρες βγαίνουν από το πλάνο σε μια προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης να περιοριστεί η μόλυνση του πλανήτη από μικροπλαστικά.

Η μεταλλική υπερβολή δεν ανταποκρίνεται στο είναι μας και μοιάζει περισσότερο με αυθυποβολή. Και στη δημόσια συζήτηση, λάμψη σημαίνει ποιότητα ζωής, όχι οτιδήποτε γυαλίζει, αλλά οτιδήποτε διαθέτει ουσία, οτιδήποτε έχει πραγματική αξία.

Quality time!

Τα τελευταία χρόνια μπήκε στη ζωή μας και ο όρος «quiet luxury». Μια έννοια που δίνει σημασία στην ποιότητα. Στο εκλεπτυσμένο και πολυτελές φινίρισμα, στην ουσιαστική και ήρεμη κομψότητα που αποστασιοποιείται από το κραυγαλέο. Τα εμφανή λογότυπα αποφεύγονται, το ίδιο και τα πολύπλοκα prints. Πρωταγωνιστεί η δεξιοτεχνία, οι υφές, τα υλικά, τα υφάσματα. Δέρμα, μετάξι, κασμίρ, μάλλινα και βαμβακερά υψηλής ποιότητας, neutral χρώματα και ελίτ μινιμαλισμός.

Οίκοι όπως οι The Row, Khaite, Loro Piana, Totême μονοπωλούν το ενδιαφέρον με την πανάκριβη λογική τους και η αλήθεια για τους κοινούς θνητούς, για όλους εμάς, κρύβεται στη λέξη «ποιότητα».

Στο παιχνίδι μπαίνει δυναμικά πια και η απαραίτητη πλέον λέξη «βιωσιμότητα». Η Stella McCartney ανοίγει τον δρόμο με τις καινοτομίες της και δίνει στη μόδα την κυκλικότητα που η ηθική επιβάλλει. Δέρμα από μύκητες ή από απόβλητα σταφυλιών. Υφάσματα από φύκια, αδιάβροχα από μπανανιές. Ρούχα με σεβασμό στη Μητέρα Γη, με αγάπη στα ζώα και τους ανθρώπους, outfits με ήθος και αξίες υψηλής αισθητικής.

Η Stella δίνει το παράδειγμα και οι υπόλοιποι οίκοι ακολουθούν…

Το γκλαμ σήμερα

Ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τα ολοκληρωτικά στραφταλοειδή ντυσίματα, αν δεν ήταν εμποτισμένα με εκκεντρικότητες που τους έδιναν άλλοθι ή ισχυρές δόσεις χιούμορ. Παρ’ όλα αυτά, κατανοώ την ανάγκη να λάμπεις, να ξεχωρίζεις, να είσαι εκθαμβωτικά γυαλιστερή ή μεταλλική. Αρκεί όλη αυτή η υπερβολή να υποστηρίζεται από μια εσωτερική ευδαιμονία, διαφορετικά και κατά τη γνώμη μου δεν υποστηρίζεται. Δεν στηρίζεται. Και μοιάζει στενόχωρο το οξύμωρο: υπερβολική λάμψη-σβησμένο βλέμμα. Θέλει χαρά η υπερβολή. Θέλει κέφι η Rabanne μεταλλική κομψότητα. Διαφορετικά θαμπώνει.

Εμένα προσωπικά με εκνευρίζει. Δεν χρειάζεται να γυαλίζει κάτι για να είναι γκλαμ. Και ιδιαιτέρως στις μέρες μας. Για μένα, γκλαμ εκπέμπει η ποιότητα. Η ποιότητα των υφασμάτων, η φινέτσα στις ραφές, η σχεδιαστική ευφυΐα στο πατρόν. Η κολακευτική εφαρμογή, η άνεση. Όταν ευημερείς μέσα στο ρούχο σου, αντανακλάται. Φαίνεται.

Για μένα, γκλαμ είναι η εσωτερική ευημερία, το χαμόγελο, η αυτοπεποίθηση. Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται βαρετές φιλοσοφίες, θα σας προκαλέσω να κοιτάξετε γύρω σας. Η γυναίκα που συνήθως κερδίζει τα βλέμματα δεν είναι εκείνη που γυαλίζει, που έχει λουστεί με μεταλλικά υφάσματα και γκλίτερ. Είναι εκείνη που περπατά με αυτοπεποίθηση, που έχει προσωπικότητα, που έχει κάτι να πει. Μπορεί να φοράει μαύρα – γιατί όχι. Μπορεί να φοράει neutrals. Ίσως μερικά κοσμήματα, μερικές πινελιές λάμψης για το απαραίτητο και αυτονόητο γκλαμ.

Η υπερβολή με κουράζει πια. Και μου μοιάζει σαν κραυγή για βοήθεια και όχι ως ευημερία που έχει ανάγκη να εκφραστεί κραυγάζοντας.

Στην παρέα μας έχουμε έναν Γάλλο. Ντύνεται κομψά και ποιοτικά. Μίνιμαλ και ακριβά. Δεν διακρίνεις λογότυπα, αλλά διακρίνεις την ποιότητα των υφασμάτων. Την ύλη. Η επιδερμίδα του λάμπει από υγεία. Προσέχει τη διατροφή του, δεν πίνει, δεν καπνίζει, γυμνάζεται καθημερινά και έχει καλές προθέσεις. Χαμογελά. Μοιράζεται. Αναπνέει οξυγόνο χωρίς το στρες να κόβει τις ανάσες του. Είναι ευτυχισμένος. Δουλεύει πολύ, ταξιδεύει πολύ, μοιράζεται την καθημερινότητά του με τους αγαπημένους του, με την οικογένειά του, με τους φίλους του… Είναι ό,τι πιο κοντά στο δικό μου γκλαμ. Ευζωία. Καλαισθησία. Attitude. Αλήθεια.

Το γκλαμ σήμερα προσεγγίζει τη λάμψη από την ποιοτική της πλευρά. Ένα Saint Laurent γυναικείο κοστούμι. Μια Loro Piana αγκαλιά του διάσημου μαλλιού vicuna. Ένα διαχρονικό παλτό The Row. Μια στιλιστική επιλογή που βασίζεται στη λάμψη που εκπέμπει η ποιότητα των υλικών, η αξία της πρώτης ύλης.

Και δηλαδή δικαίωμα στο γκλαμ έχουν μόνο οι πλούσιοι;

Όχι βέβαια. Και όχι φυσικά. Η ομορφιά και η λάμψη που πηγάζουν από μέσα μας είναι δωρεάν. Και οφείλονται στη σωστή διατροφή, το πολύ νερό, τη γυμναστική, τις καλές προθέσεις, το χαμόγελο. Στα ποιοτικά υφάσματα έχουμε πρόσβαση όλοι, αρκεί να μάθουμε να ψωνίζουμε με συνείδηση, λιγότερα κομμάτια αλλά με καλύτερα υφάσματα. Τα κοσμήματα ή τα αξεσουάρ ή τα μπιζού αναδεικνύονται καλύτερα πάνω σε μαύρο φόντο και εκπέμπουν ένα glamour που δεν ωρύεται να το κοιτάξουν. Εχει αυτοπεποίθηση. Ξέρει ότι θα το κοιτάξουν. Και απλά χαμογελά. Και λάμπει μέσα στην ευεξία της ακλόνητης εμπιστοσύνης στον εαυτό του. Δεν χρειάζεται να ντύνεσαι σαν κινούμενο πάρτι για να ξεχωρίσεις. Εκτός κι αν το έχεις ανάγκη. Εκεί πάω πάσο. Δεν διαφωνώ. Και τάσσομαι στο πλευρό σου.

Θέλω απλά να διευκρινίσω ότι σήμερα δεν χρειάζεται να σε βλέπουν από το διάστημα για να θεωρείσαι γκλαμ. Χρειάζεται να εκπέμπεις λάμψη από το βλέμμα, από το δέρμα σου, από την προσωπικότητά σου. Από το ενδιαφέρον που έχει το πατρόν του ρούχου σου, από τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένο. Για μένα το γκλαμ είναι η αίσθηση που εκπέμπεις, η εσάνς λάμψης που αφήνει το αποτύπωμα της εμφάνισής σου. Όχι το τετριμμένο, το αυτονόητο, το γυαλιστερό. Ο,τι γυαλίζει δεν είναι γκλαμ. Γκλαμ είναι ό,τι αντανακλά την ευημερία σου, την ευζωία σου, την καλή σχέση με τον εαυτό σου, το επιλεκτικό γούστο σου, τις υψηλές απαιτήσεις σου.

Στέκομαι στον αντίποδα της ποσότητας, την ποιότητα, και χειροκροτώ τη διαχρονική κομψότητα του μαύρου. Με μερικές πινελιές λάμψης ή καθόλου. Το γκλαμ σήμερα είναι state of mind, όχι γκλίτερ.

Δεν συνυπάρχει απαραίτητα με τον μαξιμαλισμό, αλλά εκφράζεται υπέροχα και με τον μινιμαλισμό. Ναι, ένα Balmain σύνολο είναι εξώφθαλμα γκλαμ, αλλά εμένα δεν μου λέει κάτι. Προτιμώ τη δαιμονισμένα γκλαμ ραχοκοκαλιά που διατρέχει τον οίκο Khaite. Προτιμώ την αίγλη της φυσικότητας, τη λάμψη του αληθινού.

Οι εποχές άλλαξαν. Και φυσικά οι παγέτες, τα κρύσταλλα, τα μεταλλικά δέρματα έχουν τη θέση που τους αναλογεί στο σήμερα, φυσικά και το γκλαμ χρειάζεται μια δόση λάμψης, αλλά έπαψε να είναι μόνο αυτό. Για μένα δεν ήταν ποτέ μόνο αυτό. Αυτό είναι το αυτονόητο και ποτέ δεν αγαπούσα ιδιαιτέρως το αυτονόητο, το εμφανές. Αγαπούσα ανέκαθεν το γκλαμ που εκπέμπει το μαύρο, την αριστοκρατικότητα που διαθέτει το λευκό, τη σχεδιαστική ευφυΐα που κρύβεται στις λεπτομέρειες, την ευεξία που αντανακλά το μετάξι, την ευδαιμονία που καθρεφτίζει ένα ευτυχισμένο βλέμμα και την πολυτέλεια που κουβαλά η ποιότητα ζωής.