Όποιος γνωρίζει τον Ryan Murphy μέσα από σειρές όπως το Glee, το Nip/Tuck, το American Horror Story, το Hollywood, το Pose ή το Feud, καταλαβαίνει ακριβώς την αισθητική του. Bαθιά αμερικανική, χολιγουντιανή, glamorous, με το camp στοιχείο να πρωταγωνιστεί. Και όταν μάθαμε για το All’s Fair (στα ελληνικά: Όλα Επιτρέπονται), τη νέα του σειρά του Hulu που βλέπουμε στο Disney+ από τις 4 Νοεμβρίου, όλοι ανυπομονούσαμε να δούμε τι θα σκάρωνε αυτό το super-high καστ – Kim Kardashian, Glenn Close, Sarah Paulson, Naomi Watts και πολλοί άλλοι.

Προσωπικά, με είχαν καλέσει στην πρεμιέρα της σειράς στην Αθήνα πριν κυκλοφορήσει και δυστυχώς δεν τα κατάφερα να πάω (μικρό δάκρυ). Περίμενα να κυκλοφορήσει στη συνδρομητική πλατφόρμα. Είχα θέσει τον πήχη πολύ ψηλά. Ήξερα εκ των προτέρων ότι θα δω κάτι που θα με κάνει να περάσω καλά και να αφήσω το κινητό μου για τα 45 λεπτά κάθε επεισοδίου. Και ναι, δεν θα δω τις «ερμηνείες της χρονιάς», αλλά θα δω κάτι που θα με απογειώσει αισθητικά και ψυχικά -και το έκανε.

Ο Murphy εξάλλου χτίζει κόσμους που μοιάζουν μεγαλύτεροι από τη ζωή. Χαρακτήρες που είναι πιο σύμβολα παρά άνθρωποι. Πλοκές που δεν φοβούνται να βουτήξουν στο δράμα, στο glam, στην ίντριγκα, ακόμα κι όταν αυτό σημαίνει ότι θυσιάζεται η λογική. Το camp του Murphy δεν είναι τυχαίο. Είναι μελετημένο, συνειδητό και βαθιά επηρεασμένο από την αμερικανική τηλεοπτική κουλτούρα. Κυρίως από το classic soap drama των ‘80s.

Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα βρίσκεται στο All’s Fair -η «κακιά» της σειράς, η Car (την οποία υποδύεται η Sarah Paulson), παίρνει το όνομά της από την εμβληματική Alexis Carrington. Τη femme-fatale της θρυλικής σαπουνόπερας Dynasty. Και μόνο αυτό τα λέει όλα.

Ο Murphy ξέρει ακριβώς τι κάνει. Τιμά το camp DNA της τηλεοπτικής ιστορίας, το επανερμηνεύει, το μεγεθύνει και το σερβίρει στη γενιά του streaming με περισσότερη λάμψη, περισσότερη αισθητική υπερβολή και έναν σχεδόν αυτοσαρκαστικό τόνο.

Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι η Sarah Paulson δεν είναι απλώς πρωταγωνίστρια της σειράς. Είναι μία από τους δεκαεπτά executive producers. Όπως επίσης η Glenn Close, η Kim Kardashian, η Niecy Nash-Betts και η Naomi Watts. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Το All’s Fair είναι μια σειρά προσεγμένη, ένα project στο οποίο οι ίδιες οι ηθοποιοί έχουν ενεργό δημιουργικό ρόλο και άρα προσωπικό ενδιαφέρον για το τελικό αποτέλεσμα.

Κι όμως, παρά αυτή τη συλλογική ισχύ, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε στις 4 Νοεμβρίου, μεγάλες πένες -από τους Times και τον Guardian έως το BBC και το Variety- δεν της χαρίστηκαν. Την κατακεραύνωσαν, πολλές φορές με υπερβολικό ζήλο.

Παρόλα αυτά, παρακολουθώντας τα πρώτα τρία επεισόδια που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, ένιωσα μια ανάγκη να την υπερασπιστώ. Κάτι μέσα μου έλεγε ότι κάπως, έχουμε χάσει το νόημα αυτής της σειράς.

Γιατί το All’s Fair δεν είναι μια ρεαλιστική σειρά. Δεν υπόσχεται συγκλονιστικό βάθος ούτε κοινωνικό σχόλιο με λεπτότητα. Είναι camp, είναι glam, είναι υπερβολικό και αυτό είναι το point. Αν περιμένεις The Good Wife ή Succession, ναι, θα απογοητευτείς. Αν όμως τη δεις με τον φακό που θέλει ο Murphy -αυτόν του θεατρικού στιλιζαρίσματος, του glitter, της υπερβολής με νόημα και στόχο όμως- τότε αλλάζει η οπτική.

Ίσως δεν φταίει η σειρά. Ίσως χρειάζεται εμείς να τη βλέπουμε για αυτό που είναι. Ένα stylish, high-camp τηλεοπτικό performance.

Και για να είμαστε και ειλικρινείς, αυτή η σειρά δεν δημιουργήθηκε ούτε για να κερδίσει Emmy, ούτε για να πάρει Όσκαρ, ούτε για να ταξιδέψει στις Κάννες, ούτε για να γίνει το αγαπημένο θέμα των κριτικών κινηματογράφου. Δημιουργήθηκε για έναν πολύ πιο απλό και πολύ πιο τίμιο λόγο. Για να σε κάνει να αφήσεις το κινητό σου, να χαθείς για λίγο σε έναν τηλεοπτικό κόσμο γεμάτο alpha-female ενέργεια και να παρακολουθήσεις γυναίκες που λειτουργούν με τρόπο που δεν συναντάμε συχνά στη mainstream τηλεόραση.

Στο All’s Fair παρακολουθούμε γυναίκες που εγκαταλείπουν μια ανδροκρατούμενη δικηγορική εταιρεία και ξεκινούν από το μηδέν τη δική τους. Μια εταιρεία που όχι μόνο επιβιώνει, αλλά πηγαίνει τρένο. Εκπροσωπούν αποκλειστικά γυναίκες. Γυναίκες που υπέστησαν κακοποίηση από συντρόφους και συζύγους, γυναίκες που παλεύουν με οικονομικούς εκβιασμούς. Γυναίκες που δεν μπορούν να χωρίσουν, γυναίκες που ψάχνουν τη φωνή τους.

Και ναι οι περισσότερες από αυτές τις ιστορίες μπορεί να εκτυλίσσονται σε glamorous περιβάλλοντα, με ηρωίδες που ανήκουν στον «αφρό» του πλούτου. Όμως ακόμα κι έτσι, η σειρά κουβαλά κάτι ουσιαστικό. Είναι μια διαφορετική πρόταση σε σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει στο τηλεοπτικό αφήγημα. Δεν μιλά για δήθεν «γυναίκες της διπλανής πόρτας», αλλά μιλά για γυναίκες που παρά την προνομιούχα θέση τους, κουβαλούν τα δικά τους τραύματα. Κι αυτό στα δικά μου τα μάτια είναι ξεκάθαρο και ειλικρινές. Μου αρέσει. Είναι τόσο υπερβολική που γίνεται σχεδόν κωμική. Τα κοστούμια, η πλούσια ζωή, τα τεράστια σπίτια, τα πολυτελή αυτοκίνητα, οι τέλειοι χώροι -όλα αυτά δεν σε κομπλεξάρουν, γιατί ξέρεις ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δεν απευθύνονται σε σένα, αλλά δημιουργούν ένα πλήρως φανταστικό σκηνικό.

Η Alura Grant που την υποδύεται η Kim είναι εξωπραγματική. Το σπίτι της, η περσόνα της, η δουλειά της, τα χρήματα που βγάζει, ακόμη και το private jet της -όλα είναι τόσο εκκεντρικά και εξαιρετικά που δεν μπορείς να κομπλεξαριστείς, μα ούτε και να συγκριθείς.

Και δεν χρειάζεται, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι η Alura δεν υπάρχει. Ή αν υπάρχει, υπάρχει μία μόνο στον κόσμο. Αυτό το συνειδητοποιείς και απολαμβάνεις το show ως θέαμα. Ως φανταστική εμπειρία, και όχι ως καθρέφτη σου (τα κορίτσια που ταυτίστηκαν με την Carrie του Sex and the City τώρα κλαίνε).

Ακόμα κι αν μιλάμε για έναν εντελώς άλλο κόσμο -φαντασιακό, σούπερ πλούσιο, σούπερ επιτυχημένο, γεμάτο προβλήματα που πολλοί από εμάς δεν θα αντιμετωπίσουμε ποτέ- η σειρά καταφέρνει να δείξει ότι όλες οι γυναίκες, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, «την πατάνε». Μιλάμε για γυναίκες που έχουν παντρευτεί άντρες σε θέσεις εξουσίας. Ροκσταρς, πολιτικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες…

Και ακόμα και η Alura -το κεντρικό πρόσωπο, η Kim Kardashian- που φαίνεται σούπερ επιτυχημένη, με έναν υπέροχο γάμο και πλήρη έλεγχο της ζωής της, βλέπουμε να αντιμετωπίζει προδοσία και προσωπική κατάρρευση. ΣΠΌΙΛΕΡ ΑΛΕΡΤ! Ο σύντροφός της την απατά πολλάκις, μεταξύ άλλων και με μια πρώην σεξεργάτρια τρανς γυναίκα. Μέσα από τη σειρά παρακολουθούμε γυναίκες όλων των ειδών. Dominatrix, σεξεργάτριες, σούπερ high-class γυναίκες, τρανς και άλλες. Μια ποικιλία γυναικών που δεν συναντάς συχνά στη mainstream τηλεόραση.

Η Niecy Nash που υποδύεται την Emerald Greene, μία από τις κεντρικές ηρωίδες, έχει γεννήσει και μεγαλώσει μόνη της τρία αγόρια σε μονογονεϊκή οικογένεια. Η σειρά δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για θέματα που συνήθως παραμένουν ταμπού: επεμβάσεις στο πρόσωπο, σεξουαλικές προτιμήσεις, δονητές, IVF διαδικασίες.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ιστορία μιας άλλης γυναίκας, η οποία είχε μπλεχτεί από τον άντρα της σε εταιρείες με τεράστια οικονομικά οφέλη. Εκείνος χρησιμοποιώντας την υπογραφή της την έκανε να χρωστάει σε όποιον μιλάει αγγλικά. Η γυναίκα ένιωθε παγιδευμένη, απελπισμένη και σε ένα ραντεβού με τη δικηγορική εταιρεία των κοριτσιών, έπεσε από το μπαλκόνι και αυτοκτόνησε.

Και όλα αυτό το δράμα συνοδεύεται από εντυπωσιακές εμφανίσεις, φοβερά ρούχα, και ένα στιλ που κάνει κάθε σκηνή να μοιάζει με fashion editorial.

Το camp, η λάμψη και η υπερβολή των κοστουμιών ενισχύουν την αφήγηση και κάνουν το All’s Fair μια εμπειρία τόσο οπτική όσο και αφηγηματική.

Στο τρίτο επεισόδιο, η Alura πηγαίνει μόνη της -εξαπατημένη και σχεδόν χωρισμένη, σε διαδικασία του διαζυγίου με τον πρώην άντρα της- να κάνει εμφύτευση εμβρύων. Η σκηνή γίνεται οπτικά αξέχαστη. Φοράει ένα συγκλονιστικό γκρι σακάκι με παντελόνι, με πιέτες και σούρες, φοβερά μεσάτο, με τέλειους ώμους, συνοδευόμενο από μια τεράστια καπιτονέ τσάντα-φάκελο σε κίτρινο χρώμα Chanel, όπου κρύβει τις ενέσεις με ορμόνες που κάνει μυστικά μόνη της στο μπάνιο του γραφείου της.

Ποια γυναίκα δεν έχει περάσει από το στάδιο IVF και δεν έχει περάσει κάτι ανάλογο; Ίσως όχι ντυμένη με Chanel…

Επίσης τρελαίνομαι που όλες οι πρωταγωνίστριες φορούν καπέλα και γάντια! Αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο, το παρατηρώ με μεγάλη αφοσίωση. Η Naomi Watts κάνει τις πιο φοβερές «quite luxury» εμφανίσεις με μπέζ και γκρι, καπές και καπέλα. Ενώ η Kim Kardashian μας πάει σε πολύ πιο statement εμφανίσεις.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εμφάνιση που φαντάζεται στο μυαλό της, να σπάει το αυτοκίνητο της νέας συντρόφου του άντρα της! Εκεί την βλέπουμε με ένα Balenciaga κίτρινο σύνολο και ένα ρόπαλο στο χέρι. Φοβερή!

Το styling, οι λεπτομέρειες, και η προσοχή στο camp κάνουν τη σειρά όχι μόνο ένα θέαμα, αλλά μια πραγματική τηλεοπτική εμπειρία, όπου η μόδα και η αφήγηση δουλεύουν χέρι-χέρι.

Και φυσικά, η σειρά είναι και μια οπτική πανδαισία. Πέρα από τα σπίτια και τα αυτοκίνητα, τα ντραπέ σύνολα της Kim Kardashian που αγκαλιάζουν τέλεια τις καμπύλες και αναδεικνύουν το στήθος και τη σιλουέτα της εμένα μου φαίνονται πιο ουάου! Η Glenn Close δε, που δείχνει με εκπληκτικό τρόπο ότι η ηλικία δεν μπορεί να είναι τροχοπέδη για να παραμείνεις καλοντυμένη και η αγαπημένη μου «κακιά», η Sarah Paulson, που κάνει μερικές από τις πιο εμβληματικές preppy (οριακά φλώρικες) εμφανίσεις που έχουμε δει στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, είναι το κάτι άλλο.

Απολαύστε την αρχιτεκτονική, τα κοστούμια, τους διαλόγους και τις ατάκες που πέφτουν με ακατάπαυστη ροή. Γιατιί τελικά δεν είμαι σίγουρη τι ενοχλεί περισσότερο τους κριτικούς. Το ότι η σειρά δεν είναι βαθυστόχαστη, ή ότι είναι τόσο επιτυχημένη σε πολλά επίπεδα, δείχνοντας δυναμικές γυναίκες, που ακόμη και το 2025 προκαλεί αίσθηση;

Προσωπικά, ανυπομονώ για τη συνέχεια.