Στην καρδιά της παλιάς πόλης της Κολωνίας, δίπλα στον περίφημο Καθεδρικό Ναό, η χειμωνιάτικη αγορά μας διηγείται τη δική της ιστορία, με ήρωες παραμυθιών, χριστουγεννιάτικες γεύσεις και πολύ κέφι, σε ένα σκηνικό ονειρικό…
Η Κολωνία είναι διάσημη για τον Καθεδρικό Ναό Dom, για την παλιά πόλη, τη χριστουγεννιάτικη αγορά της, το μουσείο σοκολάτας και τα απίθανα καφέ και εστιατόρια στην προκυμαία του Ρήνου.
Εμείς θα σας παρουσιάσουμε την «ονειρούπολή» της, η ιστορία της οποίας μετρά 150 χρόνια. Πρόκειται για μια χαρούμενη μικρή πολιτεία στην καρδιά της παλιάς πόλης, κάτω από τη σκιά των πανύψηλων πύργων του Dom – από τους μεγαλύτερους και πιο φημισμένους ναούς γοτθικού ρυθμού παγκοσμίως και Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Οι Γερμανοί εθιμικά επισκέπτονται τη φάτνη του και μετά γλεντούν οικογενειακά στην Παραμυθούπολη.
Πρωταγωνιστές και εφέτος οι νάνοι, που δεν ήταν όλοι τους… καλά παιδιά, υπήρχαν και κακά: Με τρίαινες και ουρίτσες, απεικονίζονται μεθυσμένοι έξω από τις μπιραρίες. Πενήντα κουκλίστικα σαλέ, παγοδρόμιο, λούνα παρκ, παιχνίδια χιονιού αλλά και μουσείο μπίρας. Ένας μόνο περίπατος αρκεί για να ανακαλύψεις τα καλύτερα της γερμανικής γαστρονομίας.
Περνώντας από την κεντρική πύλη με τους γλεντζέδες νάνους, η διάθεση αλλάζει, γίνεσαι παιδί, ξεχνιέσαι και ταξιδεύεις…Στο σαλέ, ένα βίντεο «ξετυλίγει» τη διαδικασία παρασκευής του eggnog. Από το άρμεγμα γάλακτος και τη συλλογή αβγών μέχρι το χτύπημα της σαντιγί.
Στο παιχνίδι των αρωμάτων και των γεύσεων κυριαρχεί το gluhwein – κόκκινο ζεστό κρασί με φετούλες λεμονιού και πορτοκαλιού, κανέλα, μοσχοκάρυδο, γαρίφαλα, κάρδαμο, κονιάκ και καστανή ζάχαρη. Η φωτιά σιγοκαίει και η γεύση αναδεικνύεται σε αρκούντως «ανεβαστική». Με τη Γερμανίδα φίλη και ξεναγό μου, Εφη Μαρκοζάνες, περάσαμε από το καπνιστήριο σολομού, όπου γνωρίσαμε όλη τη διαδικασία από το φιλετάρισμα στο αλάτισμα και στο κάπνισμα, και νιώσαμε την τελική επίγευση με σάλτσα μάραθου και σινάπι, που «πνίγηκε» σε παγωμένη μαύρη μοναστηριακή μπίρα. Τη «φλέρταρα», είναι η αλήθεια, ήδη από το μουσείο μπίρας, όπου μου διηγήθηκαν τη δική της ιστορία.
Από μια τέτοια φιέστα δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα wurst (λουκάνικα) που είναι συνώνυμα του γλεντιού. Κάθε Γερμανός καταναλώνει περίπου 40 κιλά λουκάνικα κατά τις τέσσερις εβδομάδες των γιορτών. Σε μεγάλες ψησταριές που κρέμονται από την ξύλινη οροφή, τα λουκάνικα σιγοψήνονται πάνω σε ξύλα αρωματισμένα με πορτοκάλι. Τα φρυγανισμένα ψωμάκια απλά βοηθούν να τα κρατάς χωρίς να καίγεσαι – καμία σχέση με χοτ ντογκ. Μέτρησα πάνω από δέκα είδη λουκάνικων και δοκίμασα μια δαγκωνίτσα από το καθένα – ανάμεσά τους, γεμιστά με τυρί ή με κρέμα γάλακτος και αβγά, όπως και χωριάτικα με κάρι. Με κέρδισαν τα βιολογικά weibwurst που σερβίρονται με ζεστό ψωμί σίκαλης και γλυκιά μουστάρδα, η οποία «δένει» την απαλή γεύση τους.
Δίπλα, στο σπίτι της μουστάρδας έρχεσαι αντιμέτωπος με γεύσεις και χαρμάνια που δεν βάζει ο νους σου. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται και το σπίτι της πατάτας, με «φευγάτες» νοστιμιές – χρησιμοποιούν ζύμη πατάτας μέχρι και σε μάρτζιπαν! Τι να πω για τις πατατόσουπες και τις πατατοσαλάτες με χίλιες σάλτσες, ψαρικά ή κεφτεδάκια που μας ξετρέλαναν!
Δίπλα από το παγοδρόμιο ψήνονται γουρουνόπουλα με τραγανιστές πετσούλες αλλά και κότσι σε ξυλόφουρνους. Στον μεγάλο ξύλινο πάγκο τα σνίτσελ είναι αρκούντως προκλητικά. Οι μπίρες προσφέρονται σε τεράστιες κούπες ή μέχρι και σε ξύλινες κανάτες – τις απολαύσαμε πάνω σε κορμούς διαμορφωμένους σε τραπέζια. Την ίδια στιγμή η μουσική παρασύρει τους Γερμανούς σε ξέφρενους ρυθμούς και χορευτικές επιδείξεις.
Λίγο παρακάτω βρίσκεις αχνιστές σούπες λαχανικών να τις πιεις στο… ποτήρι. Στο φοντύ λέμε ναι, όπως και στη ρακλέτ, που λιώνει πάνω στο μαντέμι σιγά-σιγά. Κάθε κουταλάκι περιέχει καμιά εκατοστή θερμίδες, σκέτη αμαρτία δηλαδή, που αξίζει ωστόσο να την απολαύσεις στο ξύλινο σπιτάκι με τις γατούλες -κάτι σαν ζωντανό μουσείο για γατόφιλους- και με το τεράστιο τζάκι να τριζοβολά. Οπου και να κοιτάξεις, βλέπεις χαμογελαστά πρόσωπα – έστω, όσο κρατούν τα Χριστούγεννα.
Ένας μικρούλης, ντυμένος Αϊ-Βασίλης, μου προσφέρει πράσινο μήλο «λουσμένο» στην καραμέλα και ένα γλυκό βλέμμα. Κοπέλες με τοπικές στολές καραμελώνουν φρούτα και φτιάχνουν στολίδια και γλειφιτζούρια. Την παραμονή των Χριστουγέννων το έθιμο θέλει τα παιδιά να στολίζουν το έλατο και με βρώσιμα στολίδια από καραμέλα και σοκολάτα, τζίντζερ μπισκότα και αποξηραμένα φρούτα. Στην κρεπερί, η σοκολάτα και τα φρούτα του δάσους έχουν την τιμητική τους, ενώ οι βάφλες, αφού «βουτήξουν» στο σιντριβάνι σοκολάτας, «ντύνονται» με ξηρούς καρπούς, καραμελωμένους ή μη. Οι τηγανίτες, πάλι, ψήνονται σε σησαμέλαιο και σερβίρονται με μπόλικη κανέλα και ελάχιστη άχνη ζάχαρη. Υπάρχουν και τα χριστουγεννιάτικα μπισκότα lebkuchen, που μοιάζουν με πολυώροφους πύργους.
Τα τέσσερα κεριά με το ελάτινο στεφάνι που έβλεπα παντού, μου κίνησαν την περιέργεια. Έμαθα πως, σύμφωνα με το έθιμο adventskranz, κάθε κερί συμβολίζει από μία εβδομάδα μέχρι τα Χριστούγεννα. Τα υφασμάτινα ημερολόγια με τις περίεργες τσέπες, πάλι, είναι για τα παιδιά και κάθε τσέπη έχει δωράκια τόσα, όσα και οι ημέρες του Δεκεμβρίου. Η φιέστα εδώ ολοκληρώνεται κάθε βράδυ με βροχή πυροτεχνημάτων που δίνουν χρώμα στον συννεφιασμένο ουρανό της Κολωνίας. Φεύγοντας από τη χριστουγεννιάτικη αγορά περάσαμε από το περίφημο ζαχαροπλαστείο Reichard, που στέκει απέναντι στο Dom από το 1855.
Τα χριστουγεννιάτικα κέικ και κουλουράκια άγγιζαν… ταβάνι και είχαν γεύση του ονείρου, τα παστάκια «έβγαιναν» με γλάσο όλων των χρωμάτων και γεύσεων, μαζί τους και η ωραιότερη μόκα που έχω πιει. Το κρύο τσουχτερό, αλλά η ατμόσφαιρα κάτι παραπάνω από γιορτινή! Περάσαμε υπέροχα, ξέγνοιαστα, κάνοντας τον γαστρονομικό γύρο της Γερμανίας μέσα σε τρεις ώρες. Συνιστώ την επίσκεψη εδώ ανεπιφύλακτα.
