Μυστήριες γεύσεις, περίεργα ονόματα, αλλιώτικες απολαύσεις. Το τσάι συμβολίζει την επικοινωνία, την αρμονία, τη φιλία και την παρεΐστικη ατμόσφαιρα. Πριν από χρόνια τρέχαμε στις τσαγερίες για να δοκιμάσουμε αρωματικά τσάγια, οι πιο μεγάλοι τραγουδούσαν με την Αρλέτα το «Τσάι γιασεμί», και μετά όλα κόπασαν. Εσχάτως, πυροδοτείται πάλι το ενδιαφέρον για ειδικές γεύσεις και το τσάι αναδύει τους δικούς του μυρωδάτους καπνούς… Άλλωστε, δεν είναι απλώς ένα ρόφημα, αλλά τρόπος ζωής. Γνωρίστε μια ολόκληρη κουλτούρα σε ειδικές διαδρομές…
Η ιστορία του τσαγιού ξεκινά χιλιάδες χρόνια πριν, το 2750π.Χ, στη μακρινή Κίνα. Ο θρύλος λέει ότι ένας αυτοκράτορας, ο Σεν Νουγκ, μια μέρα καθώς καθόταν κάτω από τη σκιά ενός άγριου φυτού τσαγιού και έβραζε νερό για να πιεί, ένα αεράκι έριξε μέσα στην κανάτα του μερικά φύλλα, δίνοντας στο νερό ωραία γεύση και άρωμα.
Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε ότι το τσάι είχε και ιατρικές ιδιότητες. Από τότε, ο αυτοκράτορας έπεισε τους υπηκόους του να το καλλιεργήσουν συστηματικά προς όφελός τους.
Στην πραγματικότητα είναι τελείως απίθανο να συνέβησαν έτσι τα πράγματα.
Το πιθανότερο είναι ότι οι φυλές της Κίνας ανακάλυψαν σταδιακά τις ιδιότητες του πράσινου τσαγιού και το καλλιέργησαν. Στην αρχή έβραζαν πράσινα φύλλα, ενώ κατά τη δυναστεία των Μινγκ (1368-1644) και καθώς αναπτυσσόταν το εμπόριο με την Ευρώπη, αναγκάστηκαν να τα αποξηράνουν για να μην σαπίζουν και καταστρέφονται. Οι Κινέζοι κρατούσαν τα αποξηραμένα φύλλα με το γνωστό μαύρο χρώμα μόνο για εξαγωγή.
Στη σημερινή Κίνα, το τσάι εξακολουθεί να προσφέρεται στα σπίτια ως δείγμα φιλοξενίας και καλωσορίσματος, ενώ και στα εστιατόρια η κανάτα με το τσάι είναι το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που έρχεται στο τραπέζι. Η παράδοση είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, που αν και η Πολιτιστική Επανάσταση έκλεισε τα τεϊοποτεία, επειδή λειτουργούσαν και ως χώροι συγκέντρωσης και πολιτικών συζητήσεων, σήμερα είναι ξανά στη μόδα συγκεντρώνοντας νέους και γηραιότερους.
Από την Κίνα στην Ιαπωνία
Η αγάπη για το τσάι πέρασε στην Ιαπωνία μέσω των βουδιστών μοναχών που ταξίδευαν από τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου στην Κίνα για τις σπουδές τους. Το γεγονός ότι το τσάι βοηθούσε τους μοναχούς να παραμένουν ξύπνιοι κατά τη διαρκεια του διαλογισμού και των ατέλειωτων ωρών προσευχής, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην έντονη χρήση του.
Το τσάι εξελίχθηκε στην ιαπωνική παράδοση σε μια αληθινή τελετουργία. Απαιτούνται χρόνια συστηματικής μάθησης και πρακτικής εξάσκησης για τον τρόπο που θα προετοιμαστεί και θα σερβιριστεί, γιατί κάθε κίνηση έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Όπως άλλωστε και η δημιουργία της όλης ατμόσφαιρας: Το μέγεθος και η διακόσμηση του χώρου, τα λουλούδια και η διακόσμηση των τοίχων, τα εργαλεία και τα σερβίτσια, οι κινήσεις κατά το σερβίρισμα, το φαγητό που συνοδεύει το τσάι, ο τρόπος που θα προσφερθεί στους φιλοξενούμενους, το κιμονό που θα φορέσει η οικοδέσποινα…
Σήμερα πάντως, οι Ιάπωνες εκτός από το παραδοσιακό πράσινο τσάι, δείχνουν να στρέφονται και προς το μαύρο που είναι αγγλική συνήθεια, ενώ υπάρχουν και αρκετά βρετανικού τύπου τεϊοποτεία στις μεγάλες πόλεις.
