Υπάρχουν πρωινά που δεν χρειάζονται λόγια. Μόνο ένα βλέμμα προς τον ορίζοντα, εκεί όπου ο ήλιος αναδύεται αργά και ντύνει τη θάλασσα με χρυσό. Ήταν Πέμπτη, 2 Οκτωβρίου, στις 7.36 το πρωί, στο Πόρτο Ράφτη και ο κόσμος γύρω έμοιαζε να σταματά για λίγα λεπτά. Τα σκάφη έστεκαν ακίνητα, τα πρώτα φώτα της ημέρας καθρεφτίζονταν στο νερό, και η σιωπή είχε μια δική της μουσική. Και τότε έγινε το φωτογραφικό κλικ.

Η ανατολή εκείνη δεν ήταν απλώς ένα όμορφο θέαμα. Ήταν υπενθύμιση πως κάθε νέα μέρα κουβαλά μια υπόσχεση: να ξεκινήσουμε ξανά, να φωτίσουμε όσα αφήσαμε στη σκιά, να επιτρέψουμε στο φως να μας βρει. Στο Πόρτο Ράφτη, η θάλασσα και ο ουρανός ενώνονται σε μια στιγμή απόλυτης ηρεμίας, εκεί όπου το χρυσό αγγίζει το μπλε και ο χρόνος μοιάζει να αναπνέει.