από τη Μίνα Μπιράκου Έχω φίλη που σηκώθηκε και έφυγε έξαλλη στα μισά της ταινίας. Έχω φίλη που πήγε ήδη δύο φορές να το δει και ψάχνει παρέα να ξαναπάει. Έχω φίλη που ναι μεν αλλά. Τελικά, το La La Land είναι (καρδούλες στα μάτια) μαγικό ή (eye rolling) υπερεκτιμημένο; Η χαρά της ζωής ή η χαρά του Δαλιανίδη; Όπως ισχύει στα πάντα, η αλήθεια είναι εκεί έξω, κάπου στη μέση και, σίγουρα πάντως, στο eye of the beholder (δηλαδή στην αντίληψη κάθε ανθρώπου ανάλογα με τις αναφορές και τις προσδοκίες και τη διάθεσή του). Ας το δούμε ψύχραιμα. Η ταινία σαν περιεχόμενο είναι ένα πικρόγλυκο love story. Όχι κάτι πρωτότυπο, όχι κάτι βαρύ, όχι κάτι βαθύ, όχι κάποια γροθιά στο στομάχι ή χαστούκι στο πρόσωπο. Αγγίζει ονειροπόλους, ρομαντικούς, ερωτευμένους. Σαν καλλιτεχνικό όμως πείραμα, σαν κινηματογραφική δημιουργία, είναι ένα ανεξέλεγκτα feelgood θέαμα που πασπαλίζει τον κόσμο με αστερόσκονη και γλυκύτητα, που είναι entertainment στην πιο αγνή και συμπυκνωμένη μορφή του. Ένα φανταστικό ομάζ στα μιούζικαλ των Gene Kelly και Fred Astaire, στην technicolor Καλιφόρνια των 50ς με υπέροχη διεύθυνση φωτογραφίας, εξαιρετικό σάουντρακ και δυο από τους πιο περιζήτητους νέους πρωταγωνιστές σε ρεσιτάλ ηθοποιίας, χορού και τραγουδιού. Γιατί λοιπόν μπορεί να μη σου αρέσει καθόλου κάτι τέτοιο; Γιατί μπορεί να σε θυμώσει μια ταινία, που έχει μοναδικό σκοπό να σε διασκεδάσει; Μια πιθανή απάντηση είναι το μιούζικαλ σαν είδος (παρά το ότι δεν το κούρασε στο τραγούδι). Αρκετά αγόρια π.χ. που πήγαν απροειδοποίητα κλώτσησαν. Έπειτα, μπορεί να φταίει η απλότητα (απλοϊκότητα για κάποιους) του σεναρίου. Σε άλλους πάλι φάνηκε να κρεμάει η υπόθεση, να κάνει κοιλιές, για να εξυπηρετήσει τα μουσικοχορευτικά κομμάτια του έργου. Η αλήθεια είναι όμως πως μάλλον, όσοι απογοητεύτηκαν ή και εκνευρίστηκαν, πήγαν με λάθος προσδοκίες. Για τις οποίες δεν ευθύνονται εξ’ολοκλήρου οι ίδιοι. Κι εγώ πήγα να δω την «ωραιότερη ταινία της δεκαετίας». Είδα σίγουρα μια από τις ομορφότερες ταινίες της δεκαετίας. Την ωραιότερη όμως όχι. Κι ας υπήρχαν στιγμές που η Emma Stone σε γκρο πλαν έδινε ρεσιτάλ υποκριτικής με κάθε πόρο του δέρματός της να είναι in character. Κι ας υπήρχαν στιγμές που ο Ryan Gosling ήταν αληθινός πιανίστας κι αληθινός χορευτής κι αληθινός τρυφερά καταραμένος. Κι ας έχει στο τέλος ένα αδιαμφισβήτητα συγκινητικό what if playback όλης της ταινίας με άλλο πιθανό τέλος. Η ουσία είναι πως ένα love story μιούζικαλ εν έτει 2017 είναι μια ανάλαφρη πρόταση, αλλά δεν είναι καθόλου μια εύκολη και μαζικά αποδεκτή πρόταση. Να το δείτε; Λέω ναι. Αλλά να το δείτε για αυτό που είναι. Κάτι όμορφο, κάτι συναισθηματικό, κάτι καλλιτεχνικά άρτιο, κάτι ρετρομοντέρνο. Δεν θα βγείτε από το σινεμά συζητώντας για ώρες με τους φίλους σας για τον πόνο της ύπαρξης, την περιπλοκότητα του έρωτα, το νόημα της ζωής. Θα βγείτε όμως με μικρά δάκρυα στα μάτια (χαράς ή λύπης, δεν μπορείτε να προσδιορίσετε), μουσική που ακούτε ακόμα στα αυτιά σας, χαμόγελο και βάδισμα κάπως χορευτικό, κάπως ανάλαφρο. Και αυτά, είναι κομμάτι του νοήματος της ζωής. Διαβάστε ακόμα: Golden Globes Beauty: Βρήκαμε πιο fun φωτογραφίες από την προετοιμασία των stars 2017 Golden Globe Awards: Δείτε όλες τις εμφανίσεις από το κόκκινο χαλί Κατεβάστε τώρα το νέο τεύχος του InStyle εντελώς δωρεάν στο iPad Ακολουθήστε το InStyle στο instagram]]>