Η συγγραφέας Κατερίνα Μπέη μιλάει στο Instyle για την γυναικεία φιλία, τα σχολικά reunions και το χιούμορ στη ζωή μας

Σεναριογράφος μερικών από τα πιο επιτυχημένα σήριαλ (“Λούφα και Παραλλαγή», «Χρυσά Κορίτσια», «Μόνη εξ αμελείας», «Σχεδόν Ποτέ» κλπ.), και ταινίες («Success Story», «Πέντρο Νούλα», «Η καρδιά του κτήνους», «Φούσκα», «Θηλυκή εταιρία», «Η Λίζα κι όλοι οι άλλο») , η Κατερίνα Μπέη κυκλοφόρησε το πέμπτο της μυθιστόρημα που αφορά 3 γυναίκες που θα συναντηθούν 20 χρόνια μετά σε ένα σχολικό reunion και μιλάει στο instyle.gr γι’αυτό.

Πόσο αυτοβιογραφικό είναι το τελευταίο reunion;

Όσο αυτοβιογραφικά είναι όλα μου τα βιβλία. Σε ότι γράφω, υπάρχουν περισσότερο η λιγότερο συνειδητά, πράγματα που έχω ζήσει, ή παρά λίγο ζήσει, με έχουν απασχολήσει, έχω δει να συμβαίνουν σε άλλους ή με έχουν εντυπωσιάσει. Ακόμη κι αυτά που πλάθεις από το μηδέν, για να τα μεταφέρεις, χρησιμοποιείς συστατικά που σου είναι οικεία, είτε γιατί τα έζησες ή γιατί τα παρατήρησες ή γιατί σε απασχόλησαν. Σχετικά με το «Τελευταίο reunion» η ιστορία έχει να κάνει με μια τάξη που συναντιέται, περίπου είκοσι χρόνια μετά την αποφοίτησή τους.

Πέρα από τα κλασικά συναισθήματα που προκαλούνται στους ήρωες, από τον αναγκαστικό απολογισμό που συνεπάγεται το reunion, τα  παιδιά αυτά έχουν ζήσει τη μισή ζωή τους σε αφθονία και την άλλη μισή σε βαθιά κρίση. Έχουν δει πολλές προσδοκίες τους να ματαιώνονται κι έχουν αναγκαστεί να αναδιπλωθούν πολλές φορές. Οι αφηγήτριες είναι τρεις που η καθεμιά βρίσκεται σε άλλη φάση ζωής και αντιμετωπίζει αλλιώς τα ίδια περιστατικά. Επειδή όλοι έχουμε ζήσει στις ίδιες συνθήκες με τις ηρωίδες, είναι φυσικό να έχουμε αντιμετωπίσει παρόμοια υπαρξιακά και να ταυτιζόμαστε σε πολλές από τις αντιδράσεις τους.

Έχεις πάει σε reunion συμμαθητών σου;

Σε οργανωμένο reunion με όλη την τάξη όχι. Κατά περίπτωση έχω συναντηθεί μετά από χρόνια με συμμαθητές που κάναμε παρέα και τους είχα χάσει.

Τα αποφεύγεις; Γιατί;

Μάλλον μου είναι άβολο. Δε βρίσκω ειλικρίνεια σε αυτή την πολυπρόσωπη σύναξη με ανθρώπους που συναντήθηκαν συμπτωματικέ σε κάποια φάση στη ζωή τους και μετά συνέχισαν τους δρόμους τους. Δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις. Και δεν εννοώ βέβαια για τους τρεις ή πέντε που έκανες παρέα, αλλά για τους υπόλοιπους τριάντα. Μου φαίνεται κάπως, σαν συνέντευξη για δουλειά  ή σαν να προσπαθείς να συμπυκνώσεις τη ζωή, δέκα-είκοσι χρόνων σε ένα ψυχαναγκαστικά αλέγκρο,  stand up comedy.

Γενικά δεν μου αρέσουν κι οι τεράστιες παρέες και αν και δίνω την εντύπωση  πολύ κοινωνικής, είμαι επιλεκτικά.

Πιστεύεις στην γυναικεία φιλία;

Εννοείται πως πιστεύω στη γυναικεία φιλία. Σε όλα μου τα βιβλία πρωταγωνιστεί. Την βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα, πολυδιάστατη, τρικυμιώδη, τρυφερή και δημιουργική.

Σε ποια σημεία ταυτίζεσαι με τις ηρωίδες σου;

Στα περισσότερα. Ίσως διογκώνω κάποια χαρακτηριστικά τους για να γίνουν πιο ενδιαφέρουσες, αλλά προσπαθώ οι ηρωίδες μου να μην είναι χάρτινες και να ‘χουν όλα τα στοιχεία ενός ολοκληρωμένου χαρακτήρα. Και βέβαια ο πιο ασφαλής τρόπος για να φτιάξεις κάτι που δεν υπάρχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στη φαντασία σου, είναι να αντλήσεις, χαρακτηριστικά, προβληματισμούς, χούγια από τον εαυτό σου ή το κοντινό σου περιβάλλον. Ακόμη και για μια αστροναύτισσα στη ΝΑΣΑ να γράψω, θα προσπαθήσω να της δώσω χαρακτηριστικά ανθρώπων που ξέρω καλά, έχω παρατηρήσει κι έχω αναλύσει, αλλιώς θα βγει κάτι ψεύτικο κι αποστειρωμένο.

Θα άφηνες ποτέ την καριέρα σου για χάρη της σχέσης σου, όπως η ηρωίδα σου;

Για λίγο μπορεί, για πάντα όχι. Θα ήμουν δυστυχισμένη. Πάντως η δουλειά που κάνω γίνεται από το σπίτι και έτσι δεν χρειάζεται να αφήσω τίποτα.

Οι φίλες σου σε εμπνέουν για τις ηρωίδες σου; Οι εχθροί σου;

Οτιδήποτε συμβαίνει και έχει ένα ενδιαφέρον, είτε επειδή είναι αυθεντικό, σουρεαλιστικό ή ασυνήθιστο, μπορεί να χωρέσει σε ένα βιβλίο. Κι όλα αυτά υπάρχουν γύρω μας άφθονα. Στους φίλους, τους εχθρούς, τους περαστικούς, τους αγνώστους που πίνουν καφέ δίπλα. Αρκεί μόνο να παρατηρείς- να κρυφακούς και καμιά φορά-, να αναλύεις και να  βρίσκεις τρόπο να τα εντάσεις στην ιστορία σου.

Είσαι το ίδιο αισιόδοξη και στη ζωή σου, όσο είσαι και στα βιβλία σου;

Σε γενικές γραμμές είμαι όπως τα βιβλία μου: γλυκόπικρη κι αυτοσαρκαστική. Το χιούμορ βοηθάει όπως και να χει. Κι έχω επιλέξει να αντιμετωπίζω τη ζωή με χιούμορ και  βαθιά και συνειδητή αισιοδοξία. Έτσι κι αλλιώς τα πάντα γύρω μας, είναι τόσο υποκειμενικά που είναι θέμα καθαρά προσωπικό αν τα δεις με αισιόδοξη ματιά ή απαισιόδοξη. Δεν κοστίζει τίποτα να βλέπεις τα προβλήματα ως περαστικά-που εξακριβωμένα είναι- από το να τα βλέπεις σαν βουνά αμετακίνητα.

Οι άνθρωποι «γλυκαίνουν» όσο μεγαλώνουν;

Οι άνθρωποι συνήθως αλλάζουν προς το χειρότερο. Αν δεν κάνουν σοβαρή δουλειά με τον εαυτό τους, παραδίδονται στα ελαττώματά τους και τα απωθημένα «παίρνουν κεφάλι» και ορίζουν την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα τους.

Ωστόσο αν ένας άνθρωπος δουλέψει με τον εγωισμό του και προσπαθήσει να γίνει όσο γίνεται περισσότερο συνειδητός, μπορεί να γλυκάνει και να γίνει πιο επιεικής και πιο συγχωρητικός.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και μετά από μεγάλο πόνο: άλλον θα τον κάνει πιο στρυφνό, εγωκεντρικό κι απόλυτο κι άλλον θα τον κάνει πιο γλυκό, διαλλακτικό και σοφό.

Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;

Πέρα από το «Τελευταίο reunion» που έχει κυκλοφορήσει από τον Ιούλιο από την Key Books, μόλις τέλειωσαν τα γυρίσματα από την «Ευτυχία» μια ταινία του Άγγελου Φραντζή σε παραγωγή Tanweer, στην οποία έγραψα το σενάριο και θα βγει στα σινεμά στις 19 Δεκέμβρη. Πρόκειται για ένα μεγάλο πρότζεκτ που το δουλεύαμε πάνω από τρία χρόνια κι αφορά στη συναρπαστική ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, της μεγαλύτερης Ελληνίδας στιχουργού, που πέρα από το έργο της, έχει γίνει γνωστή για την πολυτάραχη ζωή της: έρωτες, πάθος με το τζόγο, πόλεμος, ξεριζωμός, απώλειες και πολλές ανατροπές. Η ταινία ασχολείται από τον ερχομό της στην Ελλάδα μετά την καταστροφή της Σμύρνης μέχρι το 1972 που πέθανε. Δηλαδή ουσιαστικά περνάει όλη η ελληνική ιστορία από μπροστά μας, μέσα από τους κόσμους που η Ευτυχία μπαινόβγαινε: μπουλούκια, θέατρα, καταγώγια, χαρτοπαικτικές λέσχες, ρεμπετάδικα, κουτούκια κτλ.

Την Ευτυχία την παίζουν η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Κάτια Γκουλιώνη.

Λίγο που είδα από το υλικό, είμαι ενθουσιασμένη, καθώς έχει νομίζω αποτυπωθεί  όλη η «τρέλα», η ορμή, το πάθος και το χιούμορ της Ευτυχίας, πράγμα καθόλου εύκολο, όταν πρέπει να περιγράψεις αληθινά γεγονότα,  μέσα όμως από κώδικες μυθοπλασίας κι αποφεύγοντας τα μοτίβα του ντοκυμαντέρ.

 

 

 

Tags:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Newsletter

#StayInStyle

Λάβετε ειδοποίηση για νέα άρθρα