To 2017 ίσως υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές χρονιές για τις γυναίκες και τα δικαιώματα τους. Από την εκλογή Trump στην ηγεσία των Η.Π.Α και τις αναχρονιστικές πολιτικές που έφερε στο χαρτοφυλάκιό του μέχρι τη δράση των ακτιβιστριών σε όλο τον κόσμο που ανέδειξαν τα προβλήματα των γυναικών και την καταπίεση, η οποία δυστυχώς είναι ακόμα κραταιή για τις γυναίκες παγκόσμια, πυροδοτήθηκε μια φλόγα σε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες που αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και δημιούργησαν ένα κύμα νεοφεμινισμού. Τα Women’s March, το εξώφυλλο του περιοδικό Time που ανακήρυξε τις γυναίκες, οι οποίες μίλησαν για την παρενόχληση που έχουν βιώσει, σε πρόσωπα της χρονιάς, η agenda της συμπεριληπτικότητας και της ίσης αμοιβής στον εργασιακό χώρο και η μαζική επιτυχία της Wonder Woman -ως ταινία ορόσημο για την απεικόνιση της γυναίκας στον κινηματογράφο-, είναι μόνο μερικές από τις αφορμές που τα δικαιώματα των γυναικών ήρθαν στο προσκήνιο και συζητήθηκαν.
Οι γυναίκες μίλησαν, απαίτησαν, διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποδείξουν ότι η μάχη για την ισότητα είναι επίκαιρη και σίγουρα δεν έχει τελειώσει. Και σε όλα αυτά που έγιναν viral και στιγμάτισαν τη χρονιά που πέρασε και που διανύουμε υπάρχει κάτι που με ενοχλεί και με παραξενεύει. Τι είναι αυτό; Ο σεξισμός που πολλοί άντρες επιδεικνύουν φοβούμενοι την πραγματική ισότητα. Άντρες που θέλουν να διατηρήσουν ανέπαφες τις φαύλες δομές καταπίεσης, τις οποίες προσπαθούν να επιβάλλουν για αιώνες στην πατριαρχική κοινωνία που ζούμε. Από τα comments του Facebook και του YouTube μέχρι την καθημερινότητά μας, στερεότυπα και απόψεις που μειώνουν τις γυναίκες αναπαράγονται άκριτα. Απαράδεκτο και κατακριτέο σαν φαινόμενο, αλλά αναμενόμενο γιατί το shaming ήταν πάντα μία από τις πρακτικές αυτών που διακατατέχονταν από μισογυνισμό. Και αν από μια μεγάλη μερίδα των άντρων κάποιος θα περίμενε τέτοια σχόλια, αυτό που σοκάρει περισσότερο είναι όταν αυτά προέρχονται από γυναίκες. Γυναίκες που ζουν κάτω από τις ίδιες καταπιεστικές δομές και κοινωνικές συνθήκες που τις αναγκάζει να διεκδικούν καθημερινά όλα όσα φαντάζουν αυτονόητα και δίκαια. Στα social media, στην τηλεόραση, στην καθημερινότητα η χολή μερικών γυναικών είναι τόσο έντονη και που μου δημιούργησε μία απορία. Μισούν τελικά οι γυναίκες τις γυναίκες; Ο εσωτερικεύμενος μισογυνισμός φαίνεται από τα μικρά και όχι τόσο αθώα σχόλια πολλών γυναικών για την εμφάνιση άλλων στην καθημερινότητα μέχρι τη δημόσια απαξίωση γυναικών που έχουν τη δύναμη να μιλάνε δημόσια για το πώς η πατριαρχία επηρεάζει τη ζωή τους σε όλες τις εκφάνσεις της.
Επειδή έχω την τιμή να δουλεύω ανάμεσα σε φανταστικές γυναίκες που με εμπνέουν κάθε μέρα, αποφάσισα λοιπόν για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας να γράψω ένα άρθρο άποψης για τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό. Πριν όμως ξεκινήσω καν να συντάσσω αυτό το κείμενο, μου ήρθε στο μυαλό το προφανές. Όσο και να ταυτίζομαι με τον καθημερινό αγώνα των γυναικών ενάντια στην πατριαρχία, όσο και να κατανοώ τα προβλήματά τους, όσο και να αυτοπροσδιορίζομαι ως φεμινιστής, σίγουρα δεν βιώνω το θέμα του εσωτερικευμένου μισογυνισμού όπως οι γυναίκες. Οπότε σκέφτηκα ότι τίποτα δεν είναι πιο δίκαιο και πρέπον από το να δώσω το λόγο, το βήμα, το σχόλιο αποκλειστικά σε αυτές. Έξι γυναίκες που η καθεμιά με το δικό της τρόπο και από το δικό της μετερίζι μάχονται με την στάση τους και τη ζωή τους καθημερινά για τα δικαιώματα των γυναικών πήραν την ερώτηση “Γιατί οι γυναίκες μισούν τις γυναίκες;” και τους ζήτησα να μου την απαντήσουν. Καταλαβαίνω ότι η ερώτηση από μόνη της είναι προβοκατόρικη, στερεοτυπική, σεξιστική και πιθανότατα λανθασμένη, αλλά ο σκοπός του κειμένου αυτού είναι να δώσει την ευκαιρία και στις έξι να κάνουν ένα σχόλιο για τον εσωτερικεύμενο μισογυνισμό, να πουν αν τελικά υπάρχει και πώς τον έχουν βιώσει προσωπικά. Τις ευχαριστώ και τις έξι που μου έκαναν την τιμή να μου μιλήσουν για αυτό. Ο λόγος σε αυτές.
Κάτια Δανδουλάκη. Ηθοποιός.
Είμαι φεμινίστρια και θαυμάζω τις γυναίκες. Δεν πιστεύω ότι η φύση έπλασε το ένα φύλο ανώτερο από το άλλο. Άντρες και γυναίκες είμαστε δύο ίσα όντα. Η γυναίκα έχει την ύψιστη ικανότητα να φέρει στον κόσμο ζωή, κάτι που δεν έχουν οι άντρες. Και οι δύο όμως είμαστε απολύτως ίσοι. Οι κοινωνίες από τότε που άρχισε να εξελίσσεται ο ανθρώπινος πολιτισμός πέρασε από πολλά στάδια. Μητριαρχία και πατριαρχία εναλλάσσονταν μέχρι που φτάσαμε στην καταπίεση των γυναικών και τελικά στην εξέγερση τους. Νιώθω ότι κάποιες φορές έχουμε την τάση να τραβάμε στα άκρα ό,τι κίνηση γίνεται υπέρ ή κατά του φεμινισμού και έχουμε χάσει το μέτρο. Εγώ είμαι υπέρ του μέτρου. Για μένα το πραγματικό θέμα είναι οι γυναίκες να πιστέψουν στην πραγματική ισότητα και να απαιτήσουν το σεβασμό από τους άντρες, αλλά και να δείξουν αντίστοιχο σεβασμό σε αυτούς. Όταν αποπνέεις σεβασμό και με τη στάση σου είναι απαγορευτικό να σε προσβάλουν με οποιοδήποτε τρόπο. Αν η γυναίκα πιστέψει στην αξία της και απαιτήσει σεβασμό από τον κόσμο, θα της αποδοθεί εν τέλει. Αυτό που έχει δείξει η προσωπική μου εμπειρία. Εμένα δεν τολμήσανε να με προσβάλουν ποτέ. Η αίσθηση κάποιων ότι για να πετύχεις πρέπει να υποκύψεις είναι εξαιρετικά λανθασμένη. Αυτοί που δεν είχαν αυτοπεποίθηση μόνο θα έκαναν κάτι τέτοιο. Προσωπικά ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν πρέπει να κάνω υποχωρήσεις για να πετύχω και για το λόγο αυτό δεν χρειάστηκε.
Το θέμα του εσωτερικευμένου μισογυνισμού νιώθω ότι είναι θέμα παιδείας, αγωγής, μόρφωσης και βιωμάτων. Όλα ξεκινάνε από εκεί. Επειδή δεν είχαν όλοι την ίδια αγωγή και μόρφωση και πολλοί άνθρωποι έχουν ζήσει αρνητικά βιώματα, όταν μεγαλώνουν ένστικτα όπως η επιθετικότητα έρχονται στην επιφάνεια. Η επιθετικότητα γεννιέται από την έλλειψη αγάπης και σεβασμού. Μισογυνιστικά σχόλια γίνονται από ανθρώπους που δεν έχουν αποδεχτεί ότι είμαστε όλοι ίσοι και δεν έχουν τη δύναμη να πιστέψουν στον εαυτό τους. Κάποια άτομα είναι είτε πληγωμένα, είτε έχουν βιώσει απόρριψη και αυτό τους βγαίνει σε απωθημένα. Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός βγαίνει είτε από πληγή και πόνο, είτε έλλειψη αγάπης και παιδείας. Για μένα σχετίζεται με το μισανθρωπισμό και από τη στιγμή που υπάρχει αυτό σημαίνει ότι κάτι του λείπει από την ψυχή του ανθρώπου που βιώνει αυτά τα αρνητικά συναισθήματα.
Τα σημαντικά θέματα των γυναικών δεν είναι τόσο στο Hollywood, όσο οι γυναίκες που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους στις εμπόλεμες ζώνες και τους λένε να πάρουν αντισυλληπτικά γιατί γνωρίζουν τις θηριωδίες που θα τους συμβούν στο δρόμο για την ελευθερία. Αυτά είναι τα πραγματικά μεγάλα θέματα των γυναικών σήμερα και δεν είναι εύκολο να τα σχολιάσουμε από τη θέση ισχύος που βρισκόμαστε. Τα ρούχα, τα κιλά, το ύψος και εν γένει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά είναι τιποτένια για να τα σχολιάζουμε. Πρέπει να εστιάσουμε συλλογικά στα πραγματικά προβλήματα των γυναικών σήμερα και να μη αναλωνόμαστε σε τέτοια σχόλια.
Info: Η Κάτια Δανδουλάκη πρωταγωνιστεί φέτος στην παράσταση «Έξυπνα, μικρά ψέματα».
Άννα Μπουσδούκου. Δημοσιογράφος.
Κατά τη γνώμη μου το μίσος δεν περιορίζεται στα φύλα άπαξ και υπάρχει. Η διάκριση των φύλων καλλιεργείται ανάλογα με την κουλτούρα και την έλλειψη παιδείας που οδηγεί εν τέλει στην έλλειψη σεβασμού προς τον άνθρωπο. Αναφορικά με τη θέση της γυναίκας είναι θλιβερό να μην έχουν καταφέρει κοινωνίες να προχωρήσουν και να εξελιχθούν καταπολεμώντας συμπεριφορές διάκρισης και ανισότητας.
Info: Η Άννα Μπουδούκου παρουσιάζει την εκπομπή ΣΚΑΪ Τωρα. Βρείτε τη στο IG: @annakynthia και στο Twitter: @annakynthia
Μαριλού Ρεπαπή. Δημοσιογράφος.
Δε συμφωνώ με αυτό το στερεότυπο. Όχι γιατί είναι σεξιστικό, που φυσικά και είναι, αλλά γιατί είναι μονόπλευρο. Δεν πρόκειται να πάω να πείσω κανέναν ότι οι γυναίκες αγαπούν τις γυναίκες. Κάποιες το κάνουν, κάποιες όχι. Είναι θέμα αξιών, όχι φύλου. Το πρόβλημα είναι γενικότερο. Γιατί αυτά που ισχύουν όντως είναι πρώτον ότι η ανθρωπότητα μισιέται μεταξύ της και δεύτερον ότι η γυναίκα δαιμονοποιείται ό, τι κι αν κάνει σαν να έχει χτιστεί ένα παγκόσμιο αντανακλαστικό. Μόνο το ότι ως αντίδραση στο δεύτερο, κάποιες από εμάς αρχίσαμε να αγαπιόμαστε περισσότερο μεταξύ μας, φέρνει μία εξέλιξη που ένας λευκός άντρας δεν μπορεί να έχει. Δεν θα έχει δεχτεί την περιθωριοποίηση και τον πόλεμο που χρειάζεται για να καταλάβει ότι πρέπει να γίνει καλύτερος, με μεγαλύτερη κατανόηση και αγάπη για τον άνθρωπο και μαζί και τις γυναίκες. Ελπίζουμε μόνο στην κοινή λογική και τις αξίες που έχει μέσα του. Ζούμε σε έναν κόσμο εκπαιδευμένο από τη μέρα που γεννήθηκε να δείχνει με το δάχτυλο οποιαδήποτε γυναίκα κάνει κάτι λάθος, και να την κηρύσσει ταυτόχρονα εκπρόσωπο όλου του φύλου. Άλλωστε στην ίδια λογική και οι άντρες μισούν τους άλλους άντρες. Πώς είσαι μ’ αυτόν, πώς τα έκανε αυτός τα λεφτά, κλαρίνογαμπροί, κονιόρδοι, μπούληδες, άμπαλοι, χαζοί, φουσκωτοί, άχρηστοι, απατεώνες και πόσοι άλλοι χαρακτηρισμοί χρησιμοποιούνται από άντρες για άλλους άντρες που για κάποιο λόγο ξεχωρίζουν ή απλά έχουν το κορίτσι που θέλουν. Κανείς δε λέει ότι οι άντρες μισούν τους άλλους άντρες. Ενώ το κάνουν. Μόλις μία γυναίκα πει για μία άλλη οτιδήποτε, μέσα σε δευτερόλεπτα προκύπτει το στερεότυπο μίσους ανάμεσα στις γυναίκες στη συζήτηση. Και πάντα οι γυναίκες πρέπει να ανήκουν σε στερεότυπα για κάποιο λόγο. Για παράδειγμα οι άντρες ευθύνονται για την συντριπτική πλειοψηφία των θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων παγκοσμίως, ποιοι θεωρούνται κακές οδηγοί όμως; Οι γυναίκες. Γιατί εντάξει να πηγαίνεις με 200 μεθυσμένος και να σκοτώσεις πέντε, αλλά να αργήσεις να παρκάρεις; Ανεπίτρεπτο!
Νομίζω ότι όταν κοινωνία σταματήσει να λειτουργεί στερεοτυπικά θα δει ότι όλοι είμαστε το ίδιο χάλια και οφείλουμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον χωρίς να δημιουργούμε ομάδες οι οποίες απομονώνονται. Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί η αφύπνιση των γυναικών στο πώς αντιμετωπιζόμαστε μας ωθεί στο να αγαπάμε η μία την άλλη, όσες μπορούμε έστω, είμαστε περισσότερες από παλιότερα κα θα γίνουμε ακόμα περισσότερες στο μέλλον γιατί θα το μάθουμε στις κόρες μας, στις φίλες μας, στη μάνα μας και θα αρχίσει να είναι κάτι που μαθαίνουμε από μικρές και όχι από το Χόλιγουντ. Γιατί αν δεν ενωθούμε, κανείς δεν θα σταματήσει να μας περιθωριοποιεί και να μας δαιμονοποιεί βάσει φύλου και στερεοτύπων, πράγμα που αν ζεις στην Ελλάδα το ζεις κατά κόρον. Γιατί εδώ δεν έχουμε ούτε κόκκινα χαλιά, ούτε Όσκαρ για να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί. Δεν υπάρχουν μηνύσεις για διακρίσεις βάσει φύλου και η σεξουαλική παρενόχληση πρέπει να φτάσει στη σωματική επίθεση για να αναγνωριστεί. Οπότε το μόνο που έχουμε είναι η μία την άλλη και την αξιοπρέπειά μας. Οπότε ακόμα κι αν κάποιες μισιόμαστε, ας φέρουμε πρώτες την κατανόηση και την αγάπη στην εξίσωση με την ελπίδα ότι θα εξαπλωθεί στην ανθρωπότητα.
Info: Η Μαριλού Ρεπαπή συμπαρουσιάζει την εκπομπή «Στη φωλιά των Κου Κου». Βρείτε τη στο IG: @marilourepapi και στο Twitter: @marilourepapi.
Φωτεινή Κορρέ. YouTuber/Αρχιτεκτόνισσα.
Γιατί πατριαρχία. Από μικρές μας ζητούν να είμαστε πιο όμορφες αλλά και πιο σεμνές, πιο έξυπνες αλλά και πιο ταπεινές, πιο φιλόδοξες αλλά και λιγότερο θρασείς από τις συνομήλικες μας. Ακολουθούμε, λοιπόν, μία σχιζοφρενική διαδρομή μέσα στην οποία οι υπόλοιπες γυναίκες μετατρέπονται σε εχθρούς, διαδρομή στην οποία δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε κερδισμένες καθώς είναι πρακτικώς αδύνατον να ικανοποιήσουμε τις παράλογες απαιτήσεις του κοινωνικοοικονομικού πολιτικού συστήματος στο οποίο ανατρεφόμαστε. Η ζωή μας μετατρέπεται σε μία αέναη προσπάθεια να αποκτήσουμε την αποδοχή ενός ανδροκρατούμενου κόσμου που ευθαρσώς δηλώνει το μισογυνισμό του και για να το επιτύχουμε, επιχειρούμε να διαχωρίσουμε τις εαυτές μας από τις άλλες γυναίκες, επιδεικνύοντας συμπεριφορές που θεωρούμε πως θα γίνουν αποδεκτές. Κρίνουμε, επομένως, τις άλλες γυναίκες βάσει της εμφάνισής τους, της έκφρασης της σεξουαλικότητάς τους, της επαγγελματικής τους επιτυχίας, της οικογενειακής τους κατάστασης κ.ο.κ., εσωτερικεύοντας και αναπαράγοντας την καταπίεση την οποία δεχόμαστε όλες μας από την πατριαρχική καπιταλιστική κοινωνία.
Σημαντικός είναι, βεβαίως, και ο τρόπος με τον οποίο στις ζωές μας ετεροκαθοριζόμαστε από τους άντρες που μας περιστοιχίζουν, είτε αυτοί είναι συγγενείς είτε σύντροφοι είτε εργοδότες κλπ., αποκτώντας αξία και ορατότητα μέσω της σχέσης που διατηρούμε με αυτούς, γεγονός που διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό το ρόλο τον οποίο αναλαμβάνουμε κοινωνικώς και τα όρια τα οποία αυτός έχει. Οι ανάγκες και επιθυμίες τους ιεραρχούνται πολύ συχνά ανώτερα από τις δικές μας και από τη στιγμή που δε μας επιτρέπεται να ξεπεράσουμε τον ανδρικό πληθυσμό, στρεφόμαστε εναντίον των ομοίων μας εκφράζοντας εκεί τον ανταγωνισμό που επιβάλει το καπιταλιστικό σύστημα, δουλεύοντας σκληρότερα, υποτιμώντας ή συγκρίνοντας τις εαυτές μας με τις άλλες γυναίκες.
Τα χαρακτηριστικά που μας αποδίδονται στερεοτυπικά (γκρινιάρες, υστερικές, κλαψιάρες, υπερευαίσθητες, κουτσομπόλες κλπ), δυσχεραίνουν την ανάπτυξη σχέσεων καθώς από πάνω μας πλανάται διαρκώς η αντίληψη περί προβληματικής γυναικείας φιλίας και υγιούς αντίστοιχης ανδρικής. Η ανεπάρκεια ισχυρών γυναικείων προτύπων, εντείνει τη μάχη για τις ελάχιστες θέσεις που υπάρχουν για εμάς σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο και ενισχύει τον φαύλο κύκλο καταπίεσης-εσωτερικευμένου μισογυνισμού-έλλειψης επαρκούς ορατότητας.
Για το λόγο αυτό, ως γυναίκες, πρέπει να αντιληφθούμε πως ο σεξισμός είναι κάτι που μας επηρεάζει όλες, πως είναι απολύτως φυσιολογικό μετά από αιώνες καταπίεσης να έχουμε εκφράσει και οι ίδιες μισογυνικές συμπεριφορές αλλά πως αυτό το οποίο οφείλουμε να κάνουμε άπαξ και το εμπεδώσουμε, είναι να εκφράζουμε την αλληλεγγύη και την κατανόησή μας η μία στην άλλη, έχοντας πλέον έναν κοινό εχθρό, την πατριαρχία.
Info: Η Φωτεινή Κορρέ έχει το δικό της κανάλι στο YouTube: @Foteineli. Βρείτε τη στο IG: @foteineli και στο Twitter: @foteineli.
Νάσια Μάτσα. Δημοσιογράφος/Μοντέλο.
Ναι, έχω βιώσει σεξισμό από γυναίκες απέναντι μου και νομίζω ότι είναι από τα πιο θλιβερά κοινωνικά προβλήματα. Η απαξίωση του ίδιου σου του φύλου επειδή έτσι σου έχουν μάθει ή επειδή το θεωρείς cool το να πεις «α, εγώ δεν είμαι φεμινίστρια», ενώ κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεσαι να πεις ότι δεν είσαι. Το να είσαι φεμινίστρια σημαίνει ότι αναγνωρίζεις ότι όλοι πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα ανεξαρτήτως φύλου.
Δουλεύω στον χώρο των media στο Λονδίνο σαν δημοσιογράφος και παράλληλα σαν μοντέλο, και οι δυο είναι από τις πιο σκληρές βιομηχανίες με ιδιαίτερο ανταγωνισμό. Αν και το μόντελινγκ έχει την φήμη ως πιο σκληρό, δεν έχω ζήσει εσωτερικευμένο σεξισμό, αλλά το αντίθετο. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι είναι καλλιτεχνοκρατούμενη και γυναικοκρατούμενη βιομηχανία στο δημιουργικό κομμάτι της.
Αντιθέτως στα media τώρα αρχίζει και «σπάει το trend» του να διακατέχεσαι από σεξισμό άσχετα από το φύλο σου ουσιαστικά μόνο και μόνο για να πάρεις την έγκριση των ανδρών που είναι στην εξουσία. Συγκεκριμένα θα μιλήσω για μία manager μου σε μία από τις προηγούμενες δουλειές μου. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι έλεγε ξεκάθαρα ότι πιστεύει ότι δεν υπάρχει γυναικεία φιλία, και όποια γυναίκα τύχαινε να είναι πιο ικανή, πιο έξυπνη, πιο όμορφη προσπαθούσε να την μειώσει. Στις γυναίκες μιλούσε απαξιωτικά και στους άνδρες με ζήλο.
Το πιο σοκαριστικό για εμένα ήταν το γεγονός ότι όλη αυτή η συμπεριφορά δείχνει το πόσο υποτιμά το φύλο της, άρα και τον εαυτό της, αλλά το οξύμωρο ήταν ότι δεν μπορούσε να το δει. Πιστεύοντας ότι δεν μπορεί να έχει φίλες επειδή είναι γυναίκα, ότι το γεγονός ότι κάποια είναι πιο ικανή από αυτήν την κάνει λιγότερο ικανή, κατέληγε να μιλά απαξιωτικά για τις γυναίκες και ναδείχνει πόσο μισεί τον εαυτό της επειδή έτσι της μάθανε. Και αυτό είναι απλά θλιβερό.
Τις φίλες μου τις θεωρώ οικογένεια μου, και πιστεύω ότι η γυναικεία φιλία είναι από τις πιο δυνατές και ουσιαστικές. Το ότι μια γυναίκα τυχαίνει να είναι πιο όμορφη από εσένα δεν σημαίνει ότι εσύ είσαι λιγότερο όμορφη, απλά σημαίνει ότι και οι δυο είστε όμορφες με διαφορετικές έννοιες και πρέπει να ενδυναμώνει η μια την άλλη σε μια κοινωνία που σου λέει πάντα ότι δεν είσαι αρκετή.
Προσπάθησα να σπάσω αυτόν τον κύκλο εσωτερικευμένου σεξισμού από την μεριά της manager μου, με το να υποστηρίζω τα κορίτσια που ήταν πιο κάτω από έμενα, που τότε άρχιζαν την καριέρα τους. Η άλλη επιλογή ήταν να βγάλω αυτήν την κακία στις κοπέλες που ήταν νέες συνάδερφοι. Επέλεξα να σπάσω τον κύκλο, τους μιλούσα για τις ικανότητες τους, ότι πρέπει να υποστηρίζει η μια την άλλη και τους έδινα συμβουλές. Ως αποτέλεσμα γίναμε ένας δυνατός πυρήνας μέσα στον χώρο της δουλειάς και μια από τις πιο παραγωγικές ομάδες γιατί πιστεύαμε στην γυναικεία φιλία, στο γεγονός ότι δυο γυναίκες δεν χρειάζεται να είναι αντίζηλες αλλά να υποστηρίζουν η μια την άλλη και ότι δεν είμαστε ανταγωνιστικές αλλά οι ικανότητές μας είναι συμπληρωματικές.
Όλοι μας είμαστε ανασφαλείς και ίσως λίγο περισσότερο εμείς οι γυναίκες (και όσες ταυτίζονται με το συγκεκριμένο φύλο) γιατί έτσι μας έχουν μάθει να είμαστε. Το να προκαλείς εσωτερικευμένο σεξισμό είναι το ίδιο με το να ανοίγεις πληγές στον εαυτό σου, και υπάρχουν δυο επιλογές: ή συνεχίζεις να έχεις μίσος μέσα σου, ή σπας τον κύκλο.
Info: Η Νάσια Μάτσα είναι δημοσιογράφος από την Αθήνα, με έδρα στο Λονδίνο. Δουλειές της έχουν δημοσιευτεί στa Dazed, Vanity Fair, Guardian, The Times, GQ, Condé Nast και Wired, ανάμεσα σε άλλα μέσα. Επίσης είναι μοντέλο και έχει συνεργαστεί με τους οίκους των Christian Louboutin, Burberry, North Face, τα περιοδικά Numero, i-D, Wonderland, ανάμεσα σε άλλους διεθνείς τίτλους και έχει περπατήσει για catwalk στην Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου. Βρείτε τη στο IG: @nassia__ και στο Twitter: @nassia__
Μάριον Παλιούρα. Δημοσιογράφος.
Σκέφτομαι την ερώτηση μέρες ψάχνοντας μια ικανοποιητική απάντηση και ο λόγος που δε μπορώ να τη βρω είναι ακριβώς το γεγονός ότι πράγματι οι γυναίκες τυχαίνει και να μισούν τις γυναίκες. Όπως βέβαια θα μισούν και κάποιους άντρες, και αντίστοιχα και οι άντρες μισούν κάποιους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου. Πέρα, λοιπόν, από το γεγονός ότι το να αντιπαθείς είναι ένα κακό μεν, ανθρώπινο δε, συναίσθημα, οι γυναίκες πρέπει να συμπεριλάβουν στην εξίσωση των όσων νιώθουν και το βαθιά ριζωμένο στερεότυπο, που προσπαθούμε να αποτινάξουμε, ότι είμαστε το ασθενές φύλο. Στην προσπάθειά μας να ξεχωρίσουμε και να δείξουμε τις ικανότητές μας, θεωρούμε κάποιες φορές – λανθασμένα – ότι πρέπει να δείξουμε πόσο ικανότερες είμαστε από τις άλλες γυναίκες, και όχι πόσο ικανές. Το τριπάκι της σύγκρισης γεννά ανασφάλειες, και οι ανασφάλειες με τη σειρά τους ζήλια και φθόνο. Μπορεί να έχουμε αντιπαλότητες μεταξύ μας, αλλά και οι άντρες έχουν. Το θέμα είναι ότι εμείς χρειαζόμαστε περισσότερο από εκείνους να στηρίζουμε η μία την άλλη, γιατί τότε κι αν μπορούμε να αποδείξουμε πόσο δυνατές και ικανές είμαστε.
Info: Η Μάριον είναι δημοσιογράφος στο Ladylike.gr. Βρείτε τη στο IG: @marionised
